ಆತಂಕ, ಅಸಮಾಧಾನಗಳ ನಡುವೆ...

ನಂಗೇನಾಗೇದ ಅನ್ನೂದು ನಂಗ ಗೊತ್ತಾಗೂದ್ರೊಳಗ ಒಂದು ವರ್ಷ ಕಳದು ಹೋಗಿತ್ತು. ಅಲ್ಲೀ ತನಾನೂ ‘ಅಮ್ಮಾ, ಮತ್ತ ಹಂಗ ಆಗೇದ’ ಅನ್ನೂದೊಂದೇ ಮಾತು ಹೊರಗ ಬರ್ತಿತ್ತು. ಹಾಡು, ಆರ್ತಿ, ಕರದಂಟು, ಅನ್ನ ತುಪ್ಪ ಮೆಂತ್ಯ ಹಿಟ್ಟು, ಅಂದ್ರ ಸಾಕು ಓಡಿ ಹೋಗಂಗ ಆಗಿತ್ತು.

ಯಾಕಂದ್ರ ಏನೇನೂ ಮಾಹಿತಿ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಮಾಹಿತಿ ಬಿಡ್ರಿ, ಆ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತೇ ಇರಲಿಲ್ಲ.  ಇನ್ನ ತಿಳಿಯೂದರೆ ಹೆಂಗ? ನಮ್ಮ ಚಿಕ್ಕಮ್ಮ ಅವಾಗ ಜೊತಿಗೆ ಇದ್ದಿದ್ದು ನಮಗನುಕೂಲವಾಗಿತ್ತು. ಇಲ್ಲಾಂದ್ರ ಅಮ್ಮನೊಟ್ಟಿಗೆ ಯವಾಗಲೂ ಜಗಳಾ ಮದ್ಲ. ಮಾತು ಆಮೇಲೆ ಅನ್ನೂ ಹಂಗಿತ್ತು. ನಂಗ ನೋವಾಗಿ ಅಳ್ತಿದ್ರ ನಮ್ಮವ್ವಾ ಖುಷಿಯಿಂದ ನಗ್ತಾಳ ಅನ್ನೂದೆ ಸಿಟ್ಟಿನ ಕಾರಣ ಆಗಿತ್ತು.

ಇದೆಲ್ಲ ಆಗಿ ಒಂದೆರಡು ದಶಕಗಳೇ ಕಳ್ದಾವ.  ಅದೇ ಚಿಕ್ಕಮ್ಮನ ಮಗಳು, ನಮ್ಮಕ್ಕ ಮೊನ್ನೆ ಮಗಳ ಕಪಾಟು ಸ್ವಚ್ಛ ಮಾಡೂ ಮುಂದ ಸ್ಯಾನಿಟರಿ ನ್ಯಾಪ್ಕಿನ್‌ ನೋಡಿ, ಗಾಬರಿಯಾಗಿ ಎಲ್ಲಾರಿಗೆ ಫೋನ್‌ ಮಾಡಿದ್ಲು. ಮಗಳು ಸಾಲಿಯಿಂದ ಹೊಳ್ಳಿ ಬರೂತನಾನೂ ಅಕಿಗೆ ಸಮಾಧಾನ ಇರಲಿಲ್ಲ. ‘ಯವಾಗಿಂದ ಬಳಸ್ತಾಳ? ಯಾರು ಹೇಳಿಕೊಟ್ಟರು? ಒಬ್ಬಕಿನೆ ಮಗಳು, ಒಂದು ಆರತಿ ಇಲ್ಲ, ಔತಣ ಇಲ್ಲ. ಹಸಿ ಮೈಯ್ಯಾಗ ಎಲ್ಲೆಲ್ಲಿ ಅಡ್ಡಾಡತೋ  ಕೂಸು’ ಅಂತ ಗಾಬರಿ ಮಾಡ್ಕೊಂಡಿದ್ಲು.

ಮನೀಗೆ ಬಂದ ಕೂಡಲೆ ಮಗಳಿಗೆ ಒಳಗ ದರದರ ಎಳಕೊಂಡು ಹೋಗಿ, ‘ಇವೇನು? ಯಾಕ ಬಂದಾವ’ ಅಂತ ಕೇಳಿದ ಕೂಡಲೆ, ಅಕ್ಕನ ಮಗಳು ಅಗ್ದಿ ನಿರ್ಲಕ್ಷ್ಯದಿಂದ ‘ನನ್ನೂವೆ. ಮೆನ್ಸ್ಟ್ರುವೇಶನ್‌ ಸೈಕಲ್‌ ಸುರು ಆಗೇತಿ.’  ಅಂತ ತಣ್ಣಗ ಹೇಳಿದ್ಲು. ‘ನಿಂಗ ಹೆದ್ರಿಕಿ ಆಗ್ಲಿಲ್ಲ? ನಂಗ್ಯಾಕ ಹೇಳಲಿಲ್ಲ?’ ಅಂತ ಕೇಳ್ಕೊಂತ ಅಳಾಕ ಸುರು ಮಾಡಿದ್ಲು.ಈ ಪುಟ್ಟ ಗೌರಿ, ಎಲ್ಲಾರಿಗೆ ಫೋನು ಮಾಡಿ, ‘ಅಮ್ಮಾಗ ಸಮಾಧಾನ ಮಾಡ್ರಿ. ಏನೋ ದೊಡ್ಡ ಅನಾಹುತ ಆಗೈತಿ ಅನ್ನೂಹಂಗ ಅಳ್ತಾಳ’ ಅಂತ ಹೇಳಿದ್ಲು.

ಆಮೇಲೆ ತಾನೇ ತನ್ನಮ್ಮಗ, ‘ನಮ್ಮ ಸಾಲ್ಯಾಗ ಐದು, ಆರನೆತ್ತೆಗೆ ಬಂದ ಕೂಡ್ಲೆ, ಗರ್ಲ್‌್ಸ ಕ್ಲಬ್‌ ಅಂತ ಮಾಡ್ತಾರ. ಈ ಮೆನ್ಸ್ಟ್ರುವೇಶನ್‌ ಸೈಕಲ್‌ ಬಗ್ಗೆ ತಿಳಿ ಹೇಳ್ತಾರ. ಹೈಜಿನಿಟಿ ಬಗ್ಗೆನೂ ಹೇಳ್ತಾರ. ನಾ ಗಟ್ಟಿ ಅದೇನಿ. ಅದಕ್ಕ ಹೊಟ್ಟಿ ಬ್ಯಾನಿ, ಸೊಂಟ ಬ್ಯಾನಿ ಅದೇನೂ ಆಗಲಿಲ್ಲ. ನಿಂಗೇನು ಹೇಳುವಂಥ ದೊಡ್ಡ ಮಾತು ಅನ್ನಸ್ಲಿಲ್ಲ. ನಿಂಗೇನು ಆಗ್ತೈತಿ, ಅದೇ ನನಗೂ ಆಗೈತಿ’ ಅಂತ ಒಂದೇ ಉಸರಿನಾಗ ಹೇಳಿ ಸುಮ್ಮನಾಗ್ಯಾಳ.

ನಮ್ಮಕ್ಕ ಅಕಿನ ತಿಳವಳಿಕಿಗೆ ಭೇಷ್‌ ಅನ್ಬೇಕೋ, ತನ್ನ ಸಂಪ್ರದಾಯದ ಮೂಲಗಳನ್ನು ಅಲುಗಾಡಿಸಿದ ಆಘಾತಕ್ಕ ಏನು ಅನ್ನಬೇಕೋ ತಿಳೀದೇ ಸುಮ್ನಾಗಿದ್ಲು. ಮುಂದೇನು ಮಾಡಬೇಕು? ಈ ಹುಡುಗಿ ನಕ್ಕಿ ಆರತಿ ಮಾಡಸ್ಕೊಳ್ಳೂದಿಲ್ಲ. ಮನೀ ಮೈಲಗಿ, ದೇವರ ಮೈಲಗಿ, ಪರಿಹಾರ ಹೆಂಗ ಹುಡುಕೂದು? ಯವಾಗ ಮೊದಲ ಆಗೈತಿ ಅಂತ ಕೇಳಿದ್ರ ಇನ್ನೊಂದಿಷ್ಟು ಗುರ್‌ ಅಂತಾಳ ಅಂದ್ಕೊಂಡು ನಮ್ಮಕ್ಕ ಅವತ್ತು ಸುಮ್ಮನಾದಳು.

ಮಗಳು ಸಾಲಿಗೆ ಹೋದ ಕೂಡಲೇ ಮತ್ತ ಸಾಲು ಹಿಡಿದು ಎಲ್ಲಾರಿಗೂ ಫೋನು. ಅಮ್ಮಗ, ಚಿಕ್ಕಮ್ಮಗ, ಏನು ಮಾಡಬೇಕು? ಏನು ಪರಿಹಾರ? 
ನೈಯೆಣ್ಣಿ ಸ್ನಾನಿಲ್ಲ. ಕರದಂಟಿನೂಟಿಲ್ಲ. ಅರಿಶಿನ ಹಚ್ಲಿಲ್ಲ. ಮದರಂಗಿ ಹಚ್ಗೊಲಿಲ್ಲ, ಹೆಂಗ ಎಲ್ಲಾ ತಾನೇ ತಿಳ್ಕೊಂತು ಈ ಹುಡುಗಿ ಅಂತ ಒಂದಿಪ್ಪತ್ತು ಸಲ, ವಿಚಾರ ಮಾಡೂದ್ರೊಳಗ, ಅಕಿ ಸಣ್ಣ ಮಗಾ, ‘ಅಕ್ಕಾ ಡೈಪರ್‌ ಹಾಕ್ಕೋತಾಳ’ ಅಂತ ಹೇಳೂದ. ಒನ್ನೆತ್ತೆ ಬಿನ್ನೆತ್ತೆ ಹುಡುಗ ಇಷ್ಟೆಲ್ಲ ಮಾತಾಡೂ ಮುಂದ ನಮಗ ನಾವೆಷ್ಟು ಮುಗ್ಧರಿದ್ವಿ ಅಥವಾ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಈಗೆಷ್ಟು ಮುಕ್ತ ಆಗೇದ ಅಂತ ಅನ್ನಸ್ದೇ ಇರಲಿಲ್ಲ.
ಒಂದು ಸಮಾಧಾನೇನಂದ್ರ, ಆ ದಿನಗಳ ಆತಂಕದೊಳಗ ನಮ್ಮ ಮಕ್ಳು ಇಲ್ಲ. ಅವರಿಗೆ ಆ ಸಂಕೋಚ, ಅಸಹ್ಯ ಎನಿಸುವ ಯಾವ ವಾತಾವರಣವೂ ಅವರೊಟ್ಟಿಗೆ ಇಲ್ಲ. ತಮ್ಮೊಳಗಿನ ಬದಲಾವಣೆ ಬರೀ ಒಂದು ಚಕ್ರ ಅಂತ ಸರಳಗೆ ಒಪ್ಗೊಳ್ಳುವ ಅವರ ಧಾಟಿ ಭಾಳ ಇಷ್ಟಾತು.

ಆದ್ರ, ನಮ್ಮಕ್ಕನ ಅಸಮಾಧಾನ ಒಂದಾರತಿ ಇಲ್ಲ, ಕರದಂಟಿಲ್ಲ, ಇಷ್ಟ... ಆತು. ಅನ್ನೂದೊಂದು ಕೊರತಿ ಅಕೀ ಮನಸನಾಗ ಉಳಕೊಂತು.
ಕೂಸಿನ ಮನಸಿನಾಗ ಉಳಿಯುವ ಆತಂಕಕ್ಕಿಂತ ಈ ಅಸಮಾಧಾನ ಶಾಶ್ವತವಲ್ಲ. ಆದ್ರ ಮಾತಿರದ, ಮಾಹಿತಿ ಇರದ ಆತಂಕ ಮಾತ್ರ ಕೊನೀ ತನಾನೂ ಉಳೀತದ.