ಒಲಂಪಿಕ್ಸ್ ವೇಗದ ಜೊತೆಗೆ ಚಿತ್ರಪಟದ ಬಿರುಸು ನಡಿಗೆ

ಸ್ಪರ್ಧೆಯಿಂದ ಸ್ಪರ್ಧೆಗೆ ತಂತ್ರವನ್ನು ಬದಲಾಯಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಛಾಯಾಗ್ರಹಣದ ಲಹರಿ ನನಗೂ ಒಂದು ರೀತಿಯ ಸಂತೋಷ ಕೊಡುತ್ತಿತ್ತು. ಈ ಹೊತ್ತಿಗಾಗಲೇ ಒಂದು ಒಲಿಂಪಿಕ್ಸ್‌ನ ಅನುಭವ ಇದ್ದುದರಿಂದ ಹಿಂದಿಗಿಂತಲೂ ಹೆಚ್ಚು ಆತ್ಮವಿಶ್ವಾಸದೊಂದಿಗೆ 1992ರಲ್ಲಿ ಬಾರ್ಸಿಲೋನಾಕ್ಕೆ ಹೋದೆ. ಅಲ್ಲಿ ಮತ್ತಷ್ಟು ಆಶ್ಚರ್ಯಗಳು ಕಾದಿದ್ದವು.

ಆ ಹೊತ್ತಿಗಾಗಲೇ ಬಣ್ಣದ ಚಿತ್ರಗಳು ವ್ಯಾಪಕವಾಗುತ್ತಿದ್ದವು. ಆದರೆ ಭಾರತದ ಪತ್ರಿಕೆಗಳಿನ್ನೂ ಬಣ್ಣದ ಮುದ್ರಣವನ್ನು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಅಳವಡಿಸಿಕೊಂಡಿರಲಿಲ್ಲ. ಆಗ ಕಲರ್ ಫಿಲ್ಮ್ ಬಳಸಿ ಫೋಟೊ ತೆಗೆದರೂ ಅದನ್ನು ಕಪ್ಪುಬಿಳುಪಿನಲ್ಲಿ ಮುದ್ರಿಸಬಹುದಾದ ಫಿಲ್ಟರ್‌ಗಳು ಮತ್ತು ಪೇಪರ್‌ಗಳು ಲಭ್ಯವಿದ್ದವು. ಈ ಅರಿವಿನೊಂದಿಗೆ ಬಾರ್ಸಿಲೋನಾಕ್ಕೆ ಹೋಗಿದ್ದ ನಾನು ಹಿಂದಿನ ಸಾರಿಯಂತೆಯೇ ಬೇಸ್ತುಬಿದ್ದೆ. ಅಲ್ಲಿ ಚಿತ್ರಗಳನ್ನು ಮುದ್ರಿಸುವುದಕ್ಕೆ ಎನ್‌ಲಾರ್ಜರ್‌ಗಳೇ ಇರಲಿಲ್ಲ.

ಅದರ ಬದಲಿಗೆ ಅಲ್ಲಿದ್ದದ್ದು ಡಿಜಿಟಲ್ ಪ್ರಿಂಟರ್‌ಗಳು. ಫಿಲ್ಮ್‌ಗಳನ್ನು ಸ್ಕ್ಯಾನ್ ಮಾಡಿ ಕಂಪ್ಯೂಟರ್ ತೆರೆಯಲ್ಲಿ ನೋಡಿ ಅದನ್ನು ಮುದ್ರಣ ಯಂತ್ರಕ್ಕೆ ಕಳುಹಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ನಾನೂ ಕಲರ್ ಫಿಲ್ಮ್‌ನಲ್ಲೇ ಶೂಟ್ ಮಾಡಲು ತೀರ್ಮಾನಿಸಿದ್ದೆ, ಆದರೆ ನನಗೆ ಮುದ್ರಿತ ಚಿತ್ರಗಳು ಕಪ್ಪು ಬಿಳುಪಿನಲ್ಲೇ ಬೇಕಿತ್ತು. ಏಕೆಂದರೆ ನನ್ನಲ್ಲಿದ್ದ ಫೋಟೊ ಕಳುಹಿಸುವ ಉಪಕರಣ ಸೋಲ್‌ನಲ್ಲಿ ಇದ್ದಂತೆಯೇ ಇತ್ತು. ಅದರಲ್ಲಿ ಕಪ್ಪು ಬಿಳುಪು ಚಿತ್ರಗಳನ್ನಷ್ಟೇ ಕಳುಹಿಸಬಹುದಿತ್ತು. ಆದರೆ ಕೊಡಾಕ್ ಆ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಬಣ್ಣ ಬಳಿದುಕೊಂಡಿತ್ತು.

ಕೊಡಾಕ್‌ನ ತಜ್ಞರದ್ದು ಬಹಳ ದೊಡ್ಡ ಮನಸ್ಸು. ಅವರು ಬಹಳ ಕಷ್ಟಪಟ್ಟು ನನಗಾಗಿ ಕಪ್ಪುಬಿಳುಪು ಪ್ರಿಂಟ್ ಕೊಡುವ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಮಾಡಿದರು. ನನ್ನ ಫೋಟೋಗಳನ್ನು ಮುದ್ರಿಸುವಾಗ ಕಾರ್ಟ್ರಿಜ್ ಬದಲಾಯಿಸಿ ಪ್ರಿಂಟ್ ಮಾಡಿ ಕೊಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಆ ಕಾಲದ ದೊಡ್ಡ ಸಮಸ್ಯೆ ಎಂದರೆ ಈಗಿನಂತೆ ಮಾಹಿತಿ ದೊರೆಯುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಆಗ ನಮಗೆ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ದೊರೆಯುತ್ತಿದ್ದುದು ಛಾಯಾಗ್ರಹಣಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದ ನಿಯತಕಾಲಿಕಗಳು ಮಾತ್ರ.

ಅವುಗಳು ಬಂದು ತಲುಪುವಾಗಲೇ ಸಾಕಷ್ಟು ತಡವಾಗಿರುತ್ತಿತ್ತು. ಈಗ ಮಾಹಿತಿಯ ಹರಿವಿಗೇನೂ ತೊಂದರೆ ಇಲ್ಲ. ಎಲ್ಲದಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಉಪಕರಣಗಳನ್ನು ಖರೀದಿಸುವುದಕ್ಕೆ ಹಿಂದಿನಂತೆ ಗ್ರೇ ಮಾರ್ಕೆಟ್, ಬ್ಲಾಕ್ ಮಾರ್ಕೆಟ್‌ಗಳನ್ನೇ ಅವಲಂಬಿಸಬೇಕಾಗಿಲ್ಲ.

1996ರಲ್ಲಿ ‘ಅಟ್ಲಾಂಟ ಒಲಿಂಪಿಕ್ಸ್’ ಹೊತ್ತಿಗೆ ನಾನು ಹಳೆಯ ಅನುಭವಗಳಿಂದ ಸಾಕಷ್ಟು ಪಾಠ ಕಲಿತಿದ್ದೆ. ಆ ಹೊತ್ತಿಗಾಗಲೇ ಆರ್ಥಿಕ ಉದಾರೀಕರಣ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯೂ ಆರಂಭವಾಗಿದ್ದರಿಂದ ಮಾಹಿತಿಯ ಹರಿವಿನ ಜೊತೆಗೆ ಉಪಕರಣಗಳ ಲಭ್ಯತೆಯೂ ಮೊದಲಿಗಿಂತ ಸುಲಭವಾಗಿತ್ತು. ಈ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಮುದ್ರಿತ ಫೋಟೋಗಳನ್ನು ಕಳುಹಿಸುವ ವಿಧಾನ ಇಲ್ಲವಾಗಿತ್ತು. ಆದರೆ ಫಿಲ್ಮ್ ಇನ್ನೂ ಉಳಿದುಕೊಂಡಿತ್ತು.

ನೆಗೆಟಿವ್ ಸ್ಕ್ಯಾನ್ ಮಾಡುವ ಉಪಕರಣಗಳು ಬಂದಿದ್ದವು. ನನ್ನಲ್ಲೂ ಒಂದು ನಿಕಾನ್ ಕಂಪೆನಿಯ ನೆಗೆಟಿವ್ ಸ್ಕ್ಯಾನರ್ ಇತ್ತು. ಅದೊಂದು ಕಲರ್ ಫೈಲ್ ಆಗಿ ದೊರೆಯುತ್ತಿತ್ತು. ಅದನ್ನು ದೂರವಾಣಿ ಲೈನ್‌ನಲ್ಲೇ ಫೈಲ್ ಟ್ರಾನ್ಸ್‌ಫರ್ ಪ್ರೊಟೊಕಾಲ್ ಬಳಸಿ ಕಳುಹಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ. ಇದು ಮುಂದೆ ‘ಸಿಡ್ನಿ ಒಲಿಂಪಿಕ್ಸ್‌’ನಲ್ಲೂ (2000) ಮುಂದುವರಿಯಿತು. ಈ ಹೊತ್ತಿಗಾಗಲೇ ಡಿಜಿಟಲ್ ಕ್ಯಾಮೆರಾಗಳು ಬಂದಿದ್ದವಾದರೂ ವೃತ್ತಿಪರರಿನ್ನೂ ಅದನ್ನು ವ್ಯಾಪಕವಾಗಿ ಬಳಸುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ‘ಸಿಡ್ನಿ ಒಲಿಂಪಿಕ್ಸ್’ ನೆಗೆಟಿವ್ ಸ್ಕ್ಯಾನರ್‌ನಲ್ಲೇ ಮುಗಿಯಿತು.

2004ರಲ್ಲಿ ನಡೆದ ‘ಅಥೆನ್ಸ್ ಒಲಿಂಪಿಕ್ಸ್‌’ನಲ್ಲಿ ಮೊದಲ ಬಾರಿಗೆ ನಾನು ಡಿಜಿಟಲ್ ಕ್ಯಾಮೆರಾ ಬಳಸಿದೆ. ಅಲ್ಲಿಂದ ಮುಂದಕ್ಕೆ ಡಿಜಿಟಲ್ ಕ್ಯಾಮೆರಾಗಳೇ. ಆದರೆ ಸಹಸ್ರಮಾನದ ಒಲಿಂಪಿಕ್ಸ್ ತನಕ ಛಾಯಾಗ್ರಹಣದಲ್ಲಿ ಇದ್ದ ಸಸ್ಪೆನ್ಸ್ ಇಲ್ಲವಾಯಿತು. ಸಂಸ್ಕರಿತ ನೆಗೆಟಿವ್‌ಗಳನ್ನು ನೋಡುವಾಗ ಆಗುತ್ತಿದ್ದ ಖುಷಿ, ಬೇಸರ, ನಿರಾಶೆ, ದುಃಖದ ಮಿಶ್ರಭಾವದ ಅನುಭವ ಎಂದೆಂದಿಗೂ ಇಲ್ಲವಾಗಿಬಿಟ್ಟಿತು. ಕೊಡಾಕ್ ಕಂಪೆನಿಯೂ ಮುಚ್ಚಿ ಹೋಯಿತು. ಫಿಲ್ಮ್‌ಗಳನ್ನು ಸಂಸ್ಕರಣೆಗೆ ಕಳುಹಿಸುವ ಕೊರಿಯರ್ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ಅಗತ್ಯವೇ ಇಲ್ಲದಂತಾಯಿತು.

ಡಿಜಿಟಲ್ ಕ್ಯಾಮೆರಾಗಳು ನಮ್ಮ ಕೆಲಸದ ಫಲಿತಾಂಶವನ್ನು ಆ ಕ್ಷಣವೇ ನೀಡುತ್ತವೆ ಎಂಬುದೇನೋ ನಿಜ. ಫಲಿತಾಂಶ ನೋಡುತ್ತಾ ನಿಂತರೆ ಅತ್ಯುತ್ತಮ
ವಾದ ಕ್ಷಣವೊಂದನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುವ ಅಪಾಯವೂ ಇತ್ತು. ಇದು ಮತ್ತೊಂದು ಬಗೆಯ ಸವಾಲು. ಈಗ ತಂತ್ರಜ್ಞಾನ ಎಷ್ಟು ಮುಂದುವರಿದಿದೆ ಎಂದರೆ ‘ಔಟ್ ಆಫ್ ಫೋಕಸ್’ ಆಗಿಬಿಡುವ ಸಾಧ್ಯತೆಯೇ ಇಲ್ಲದಂತೆ ಆಟೋಫೋಕಸ್ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಇದೆ. ಅದನ್ನು ಸರಿಯಾಗಿ ಸೆಟ್ ಮಾಡುವುದೇ ಒಂದು ಸವಾಲು. ಕ್ಯಾಮೆರಾ ಈಗ ಅತ್ಯಂತ ಸಂಕೀರ್ಣವೂ ಸೂಕ್ಷ್ಮವೂ ಆದ ಸವಲತ್ತುಗಳ ಕಂಪ್ಯೂಟರಿನಂತಾಗಿಬಿಟ್ಟಿದೆ.

ನಾನು ಒಲಿಂಪಿಕ್ಸ್ ಛಾಯಾಗ್ರಹಣ ಆರಂಭಿಸಿದಾಗ ಭಾರತೀಯ ಕ್ರೀಡಾಳುಗಳ ಸಂಖ್ಯೆ ಕಡಿಮೆ ಇರುತ್ತಿತ್ತು. ಒಂದು ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಭಾರತೀಯ ಛಾಯಾಗ್ರಾಹಕರ ಕೆಲಸ ಸುಲಭವಾಗಿತ್ತು. ಇತ್ತೀಚಿನ ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ಭಾರತದ ಪಾಲ್ಗೊಳ್ಳುವಿಕೆ ಬಹಳ ವಿಸ್ತಾರಗೊಂಡಿದೆ. ಹಾಕಿಯನ್ನು ಹೊರತುಪಡಿಸಿದರೆ ಭಾರತಕ್ಕೆ ಬೇರೆ ಯಾವುದಾದರೂ ಕ್ರೀಡೆಯಲ್ಲಿ ಪದಕ ಬರಬಹುದೆಂದು ಊಹಿಸಲೂ ಸಾಧ್ಯವಿರುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ.

ಈಗಿನ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಭಿನ್ನ. ಆಯ್ಕೆ ಬಹಳ ಸೂಕ್ಷ್ಮವಾಗಿರಬೇಕು. ‘ಅಟ್ಲಾಂಟಾ ಒಲಿಂಪಿಕ್ಸ್‌’ನಲ್ಲಿ ನಾವೆಲ್ಲಾ ಹಾಕಿ ಸ್ಪರ್ಧೆಯ ಚಿತ್ರ ತೆಗೆಯುತ್ತಿದ್ದೆವು. ನಮ್ಮ ಹಾಕಿ ತಂಡ ಸೋತಿತು. ಅಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ, ಕರ್ಣಂ ಮಲ್ಲೇಶ್ವರಿ ಅವರು ವೇಟ್ ಲಿಫ್ಟಿಂಗ್‌ ಪದಕ ಗಳಿಸಿದ್ದನ್ನು ಸೆರೆಹಿಡಿಯಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗಲೇ ಇಲ್ಲ. ಒಂದು ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಈ ಆಯ್ಕೆ ಎಂಬುದು ಅದೃಷ್ಟದ ಆಟವೂ ಆಗಿಬಿಡುತ್ತದೆ.

ಎಲ್ಲವೂ ಸರಿಯಾಗಿದ್ದಾಗಲೂ ಅದೃಷ್ಟ ಕೈಕೊಟ್ಟು ಬಿಡಬಹುದು. ಲಾಂಗ್ ಜಂಪ್, ಜಿಮ್ನಾಸ್ಟಿಕ್ಸ್ ಮತ್ತು ಈಜಿನಂಥ ಸ್ಪರ್ಧೆಗಳ ಚಿತ್ರ ತೆಗೆಯುವುದು ಬಹಳ ಕಷ್ಟ. ಒಂದು ದಿಕ್ಕಿನಿಂದಷ್ಟೇ ಚಿತ್ರ ತೆಗೆಯಲು ಅವಕಾಶವಿರುತ್ತದೆ. ಕ್ರೀಡಾಳುಗಳು ನಮ್ಮಿಂದ ಬಹಳ ದೂರದಲ್ಲಿರುತ್ತಾರೆ. ಛಾಯಾಗ್ರಾಹಕರಿಗೆ ಮೀಸಲಿಟ್ಟಿರುವ ಸ್ಥಳವೂ ಚಿಕ್ಕದಾಗಿರುತ್ತದೆ. ನಾವು ‘ವ್ಯಾಂಟೇಜ್ ಪಾಯಿಂಟ್’ ಎಂದು ಕರೆಯಬಹುದಾದ ಸ್ಥಳ ದೊರೆಯುವುದು ಬಹಳ ಕಷ್ಟ.

ನನ್ನ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಈಜು ಸ್ಪರ್ಧೆಯ ಛಾಯಾಗ್ರಹಣ ಬಹುದೊಡ್ಡ ಸವಾಲು. ಬೇರೆ ಎಲ್ಲಾ ಕ್ರೀಡೆಗಳಲ್ಲಿ ಕ್ರೀಡಾಳುವಿನ ಇಡೀ ದೇಹ ನಮಗೆ ಕಾಣಿಸುತ್ತಿರುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಈಜಿನಲ್ಲಿ ಕ್ರೀಡಾಳುವಿನ ಮುಖವಷ್ಟೇ ನೀರಿನ ಮೇಲಿರುತ್ತದೆ. ‘ಬಟರ್ ಫ್ಲೈ’ ಮತ್ತು ‘ಬ್ರೆಸ್ಟ್ ಸ್ಟ್ರೋಕ್’ ಮಾದರಿಗಳ ಚಿತ್ರ ತೆಗೆಯುವುದು ಇದ್ದುದರಲ್ಲಿ ಸುಲಭ. ‘ಫ್ರೀ ಸ್ಟೈಲ್’ ಮಾದರಿಯ ಸ್ಪರ್ಧೆಗಳಲ್ಲಿ ಮುಖದ ಅರ್ಧಭಾಗವಷ್ಟೇ ಕಾಣಿಸುತ್ತಿರುತ್ತದೆ. ಫೋಟೊ ಸಿಗಲೂ ವ್ಯಕ್ತಿ ಯಾರೆಂದು ಗುರುತಿಸಲಾಗದ ಕಷ್ಟವಿರುತ್ತದೆ. ನೀರು ಚಿಮ್ಮುತ್ತಿರುತ್ತದೆ.

ಇಲ್ಲಿ ನೀರಿನಿಂದಲೂ ಬೆಳಕು ಪ್ರತಿಫಲಿಸುತ್ತಿರುತ್ತದೆ. ಹಾಗಾಗಿ ತಾಂತ್ರಿಕವಾಗಿಯೂ ಇದು ಕಷ್ಟ. ಈ ಎಲ್ಲದರ ಮಧ್ಯೆ ಒಂದು ಒಳ್ಳೆ ಫೋಟೊ ದೊರೆತರೆ ಅದರ ಹಿಂದೆ ಪರಿಣತಿಯಷ್ಟೇ ದೊಡ್ಡ ಪಾಲು ಅದೃಷ್ಟಕ್ಕೂ ಇರುತ್ತದೆ. ಈಜಿನ ಸ್ಪರ್ಧೆಯ ಒಳ್ಳೆಯ ಚಿತ್ರ ದೊರೆತರೆ ಅದಕ್ಕಿಂತ ದೊಡ್ಡ ಸಂತೋಷ ಕೊಡುವ ಸಂಗತಿ ಮತ್ತೊಂದಿಲ್ಲ.

ಜಿಮ್ನಾಸ್ಟಿಕ್ ಛಾಯಾಗ್ರಹಣ ಮತ್ತೊಂದು ಬಗೆಯ ಸಮಸ್ಯೆ ತಂದೊಡ್ಡುತ್ತದೆ. ಫ್ಲೋರ್ ಎಕ್ಸರ್‌ಸೈಸಸ್‌ ಬಹಳ ಕಷ್ಟ. ಕ್ರೀಡಾಳು ಬರುವಾಗ ಅಲ್ಲಿರುವ ಎಲೆಕ್ಟ್ರಾನಿಕ್ ಬೋರ್ಡ್‌ನಲ್ಲಿರುವ ಮಾಹಿತಿ ಬಿಟ್ಟರೆ ಬೇರೆ ಯಾವುದೇ ಬಗೆಯಲ್ಲಿ ಆಟಗಾರ ಯಾರೆಂದು ಗುರುತಿಸುವುದು ಕಷ್ಟ. ಒಂದೇ ಒಂದು ಸಾಧ್ಯತೆ ಎಂದರೆ ಆ ಕ್ರೀಡಾಪಟುವಿನ ಬಗ್ಗೆ ನಿಮಗೆ ಮೊದಲೇ ಗೊತ್ತಿರಬೇಕು.

ಕ್ರೀಡಾಳು ತನ್ನ ಕಸರತ್ತು ಆರಂಭಿಸುವ ಮೊದಲು ಆ ಫಲಕದ ಚಿತ್ರ ತೆಗೆದುಕೊಂಡರಷ್ಟೇ ಆತ/ಆಕೆ ಯಾರೆಂಬ ಮಾಹಿತಿ ಸರಿಯಾಗಿ ಗೊತ್ತಾಗುತ್ತದೆ. ಕಸರತ್ತು ಆರಂಭವಾದ ಮೇಲೆ ಆಚೀಚೆ ನೋಡಿದರೂ ಉತ್ತಮ ಚಿತ್ರದ ಸಾಧ್ಯತೆ ತಪ್ಪುತ್ತದೆ. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಫಲಕದ ಚಿತ್ರ ತೆಗೆಯಲು ಮರೆತು ಮತ್ತೆ ಒದ್ದಾಡಿದ್ದೂ ಇದೆ. ಪೋಲ್ ವಾಲ್ಟ್ ಕ್ರೀಡಾಪಟುಗಳಿಂದ ನಾವು ತುಂಬಾ ದೂರವಿರುವುದರಿಂದ ಅದರ ಸವಾಲುಗಳೇ ಬೇರೆ. ಆದರೆ ಅತ್ಯುತ್ತಮ ಚಿತ್ರಗಳು ದೊರೆಯುವುದೇ ಇಂಥ ಸವಾಲುಗಳಿರುವ ಕ್ರೀಡೆಗಳಲ್ಲಿ ಎಂಬುದೂ ನಿಜವೇ.

ಟೇಬಲ್ ಟೆನ್ನಿಸ್‌ನಂಥ ಕ್ರೀಡೆಗಳು ಹೊರಗಿನಿಂದ ನೋಡುವವರಿಗೆ ಬಹಳ ಸುಲಭದಲ್ಲಿ ಚಿತ್ರೀಕರಣಕ್ಕೆ ಸಿಗುವ ಆಟ ಅನ್ನಿಸುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಅಲ್ಲಿರುವ ಬೆಳಕಿನ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಬಹುದೊಡ್ಡ ಸವಾಲೊಡ್ಡುತ್ತದೆ. ಕ್ರೀಡಾಳುಗಳ ವೇಗ ಮತ್ತೊಂದು ಸವಾಲು. ಇದು ಬಾಕ್ಸಿಂಗ್ ಚಿತ್ರೀಕರಣದಲ್ಲೂ ಎದುರಾಗುವ ಸವಾಲು.

ಇವುಗಳನ್ನೆಲ್ಲಾ ಎದುರಿಸುವುದಕ್ಕೆ ತಂತ್ರಜ್ಞಾನ ಅನೇಕ ಸವಲತ್ತುಗಳನ್ನು ಒದಗಿಸಿದೆ. ಆದರೆ ಕೊನೆಗೂ ಒಳ್ಳೆಯ ಛಾಯಾಚಿತ್ರ ದೊರೆಯುವುದು ಛಾಯಾಗ್ರಾಹಕನ ಸಮಯ ಪ್ರಜ್ಞೆಯಿಂದ ಮಾತ್ರ. ಒಲಿಂಪಿಕ್ಸ್‌ನಂಥ ಕ್ರೀಡಾಕೂಟಗಳಲ್ಲಿ ಭಿನ್ನ ಬಗೆಯ ಆಟಗಳಿರುತ್ತವೆ.

ಒಂದೊಂದೂ ವಿಶಿಷ್ಟವೇ. ಅವುಗಳ ಛಾಯಾಗ್ರಹಣ ಮಾಡುವುದಕ್ಕೆ ಬೇಕಿರುವ ತಂತ್ರವೂ ಭಿನ್ನ. ನನಗೀಗ ಏಳು ಒಲಿಂಪಿಕ್ಸ್‌ಗಳ ಅನುಭವವಿದೆ ಎಂಬುದೇನೋ ನಿಜ. ಆದರೆ ಪ್ರತೀ ಬಾರಿಯೂ ಒಲಿಂಪಿಕ್ಸ್‌ ನನ್ನ ಮಿತಿಗಳನ್ನು ನನಗೇ ತೋರಿಸಿಕೊಟ್ಟಿದೆ. ಹಾಗಾಗಿ ಈ ಒಲಿಂಪಿಕ್ಸ್ ಕೂಡ ಒಂದು ಸವಾಲು.