ಕಾಳಜಿಯ ಪರದೆ ಹೊದ್ದು ಬರಲಿ ಪ್ರೀತಿ...

‘ನಂಗೂ ಹೊಸಾ ಸಂಸಾರ. ಹೊಂದ್ಕೊಳ್ಳಾಕ ಸಮಯ ಬೇಕು. ಇಷ್ಟು ದಿನಾ ಅವರ ಬಟ್ಟಿ ಯಾರು ಒಗೀತಿದ್ರು? ತಿಂಡಿ ಹೆಂಗ ತಿಂತಿದ್ರು? ಯಾರನ್ನರೆ ಆಳಬೇಕು ಅಂತನೇ ಮದಿವಿ ಆದಂಗ ಐತಿ... ನಾನು ಯಾರಿಗರೆ ಆಳು ಆಗಬೇಕಂತ ಆಗಿಲ್ಲ ನೋಡ್ರಿ. ಅದನ್ನಂತೂ ಸ್ಪಷ್ಟ ಮಾಡ್ಲೇ ಬೇಕಾಗೇದ’ ಅಂತ ಹೇಳಿದ್ಲು ಹುಡುಗಿ.
ಏನು ಹೇಳೂದು? ಎರಡು ಜೀವ... ಒಂಟಿಯಾಗಿ ಬೆಳೆದು, ಜಂಟಿಯಾಗಿ ಬದುಕಾಕ ಹೊಂಟಾಗ ಇಂಥ ಸಂಘರ್ಷಗಳು ಬಂದೇ ಬರ್ತಾವ. ಆದ್ರ ಈ ಜಗ್ಗಾಟ ತೀರ, ಒಬ್ಬರ ಅಹಂಕಾರ ಇನ್ನೊಬ್ಬರ ಅಭಿಮಾನದ ನಡುವಿನ ಜಗಳಾಗಬಾರದು.

ಇಲ್ಲಿ ಒಂದಂತೂ ಸ್ಪಷ್ಟ, ಇಬ್ಬರೂ ದುಡಿಯೂ ಮುಂದ, ಒಬ್ಬಾಕಿನೆ ಎಲ್ಲಾ ಭಾರ ಹೊರಲಿ, ನನ್ನ ಅನುಕೂಲಕ್ಕೇ ಮದಿವಿ ಆಗಿರೂದು ಅನ್ನೂ ಮನೋಭಾವ ಹುಡುಗರೊಳಗ ಬರಬಾರದು. ಇನ್ನು ಅಕಿ ಇರೂದೆ ತನ್ನ ವಾಂಛೆಗಳನ್ನ ತೀರಸಾಕ ಅನ್ನೂಹಂಗ ವರ್ತಸ್ತಾರ. ‘ನಾನೂ ಜಂಟಲ್‌ಮನ್‌ ಅದೀನಿ. ಯಾವತ್ತೂ ಒತ್ತಾಯಿಸಿಲ್ಲ’. ಅಂತ ಹೇಳೋರು, ಅನುನಯನೂ ಮಾಡಿರೂದಿಲ್ಲ. ಬ್ಯಾಡಂದ್ರ ಬ್ಯಾಡ, ಯಾಕ ಬ್ಯಾಡ ಅಂತ ಅರಿಯಾಕೂ ಹೋಗೂದಿಲ್ಲ. ಬೇಕಿದ್ರ ಬಂದೇ ಬರ್ತಾರ ಅನ್ನೂದೊಂದು ಅಹಂಕಾರ ಇರ್ತದಲ್ಲ, ಹುಡುಗಿಯರನ್ನ ಹತ್ತು ಹೆಜ್ಜಿ ದೂರ ಮಾಡ್ತದ ಅದು.

ಇಷ್ಟಕ್ಕೂ ಪ್ರೀತಿ ಅಂದ್ರ, ಓಲೈಸೂ ಮಾತಲ್ಲ. ನೋಟದೊಳಗಿನ ಮೌನ ಮಾತಾಗಬೇಕು. ನೋಟ ಕೂಡುವಷ್ಟು ಸಮಯ ತಗದಿಡಬೇಕು. ಬರೇ ನನ್ನ ಕೆಲಸ, ನನ್ನ ಜಂಜಾಟ, ನನ್ನ ಹೆಸರು, ನನ್ನ ಉದ್ಯೋಗ, ನನ್ನ ಫೋನು, ನನ್ನ ಸ್ನೇಹಿತರು... ಇಂಥವೇ ‘ನನ್ನ’ಗಳು ಹೆಚ್ಚಾದಷ್ಟು ‘ನನ್ನವಳು’ ಮಾಯವಾಗಿ, ಅವಳು, ಅವಳು ಮಾತ್ರ ಉಳೀತಾಳ. ಅವಾಗ ಹುಡುಗರ ಅಹಂಕಾರದ ಮಾತು ಸುರು ಆಗ್ತಾವ. ಅಕೀಗೇನು ಬೇಕು? ಯಾರಿಗೆ ದುಡೀತೀನಿ? ಯಾರ ಸಲ್ಯಾಗ ದುಡೀತೀನಿ? ಏನು ಕಡಿಮಿ ಮಾಡೇನಿ? ಯಾವುದಕ್ಕ ಕಡಿಮಿ ಮಾಡೇನಿ?
ಎಲ್ಲಾ ಕೊಟ್ಟೂ, ನೀವೇ ಜೊತಿಗಿರಲಿಲ್ಲಂದ್ರ ಎಲ್ಲಾನೂ ಕೊರತಿನೇ ಅಲ್ಲ?

ಇಷ್ಟಕ್ಕೂ ಪ್ರೀತಿನೇ ಇರಲಿ, ಸಂಬಂಧನೇ ಇರಲಿ... ಅದಕ್ಕೊಂದು ಬದ್ಧತೆ ಇದ್ದೇ ಇರ್ತದ. ಅದಕ್ಕ ಒಂದಷ್ಟು ಸಮಯ ಕೊಡಬೇಕು. ಒಂದಷ್ಟು, ತುಸು ಅನ್ನೂವಷ್ಟಾದ್ರೂ ಜೊತಿಗೆ ಇರಬೇಕು. ಹಂಗ ಜೊತಿಗೆ ಇದ್ದಾಗ ಯಾವ ಮಾತೂ ಬ್ಯಾಡ. ಲೆಕ್ಕಾಚಾರನೂ ಬ್ಯಾಡ. ಎಳೀಬಿಸಲಾಗ ಕಣ್ಣಿನ ಹೊಳಪು ನೋಡ್ಕೊಂತ ಎಲ್ಲಾ ಮರೀಬೇಕು. ಕೇಶುಭಾಯಿ ಬಿರ್ಲಾ ಮತ್ತು ಸರಳಾ ಬಿರ್ಲಾ ಇವೊತ್ತಿಗೂ ದಿನಾಲೂ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಬ್ರಾಹ್ಮಿ ಮುಹೂರ್ತದೊಳಗ ಕೈಕೈ ಹಿಡಕೊಂಡು ನಡೀತಾರಂತ. ಅವರ ಆ ಸಾಂಗತ್ಯನೇ ಸುಖದ ದಾಂಪತ್ಯದ ಗುಟ್ಟು ಅಂತ ಹೇಳಿದ್ರು.

ಇನ್ನ ನಮಗ, ನಾವು ಒಂದಷ್ಟು ಹೊತ್ತು ತಗದು ಇಡೂದು ತ್ರಾಸಿನ ಕೆಲಸಾನ? ಇಷ್ಟಕ್ಕೂ ಇದು ಆದ್ಯತೆಯ ಪ್ರಶ್ನೆ. ಒಂದಷ್ಟು ಸುಭದ್ರ ಭಾವ, ಒಂದಷ್ಟು ಮೆತ್ತಗಿನ ಮಾತು, ಒಂದಿಷ್ಟು ಕಾಳಜಿ ಇವಿಷ್ಟೂ ತೋರಿಸಿದ್ರ, ಹೆಣ್ಮಕ್ಕಳ ಒಳಗ ಸಮರ್ಪಣಾ ಭಾವ ಬಂದೇ ಬಿಡ್ತದ. ಆಳುವುದರಿಂದ ದಾಸ್ಯತ್ವ ಕಾಣಬಹುದು. ಗೆಲ್ಲೂದರಿಂದ ನಿಮ್ಮತನ ಸಾಧಸಬೇಕು. ಗೆಲ್ಲೂದು ಕಷ್ಟ ಅಲ್ಲ.
ಆದ್ರ ಅಹಂಕಾರದ ಕೋಟಿಯೊಳಗ ಕುಂತ್ರ, ಹೆಂಗಿದ್ರೂ ಪ್ರೀತಿ ಮಾಡೇ ಮಾಡ್ತಾರ ಅನ್ನೂ ಭರವಸೆ ಗಟ್ಟಿಯಾದ್ರ, ನೀವು ಒಳಗೊಳಗೇ ಆ ಪ್ರೀತಿನ ಕಳ್ಕೊಳ್ತೀರಿ. ಕೊನೀಗೆ, ಬಿಡಲಾರದ ಅನಿವಾರ್ಯ ಮಾತ್ರ ಕೂಡಿಡ್ತದ ನಿಮ್ಮನ್ನ. ಬಿಟ್ಟಿರಲಾರದ ಬಾಂಧವ್ಯ ಕೂಡಿಡಬೇಕು ಅಂದ್ರ, ನಿಮ್ಮ ಪ್ರೀತಿ ಕಾಳಜಿಯ ಪರದೆ ಹೊದ್ದು ಬರಬೇಕು. ಕಾಳಜಿ ಇರದ ಪ್ರೀತಿ ಬರೇ ಮೋಹ ಆಗ್ತದ. ಆ ಮೋಹಕ್ಕ ಪಡಿಯೂದಷ್ಟೆ ಗೊತ್ತು. ಕೂಡೂದು ಅಲ್ಲ, ಕೂಡಿ, ಕಳಕೊಳ್ಳೂದು ಅಲ್ಲ. ಯಾಕಂದ್ರ ಪ್ರೀತಿ ಅಂದ್ರ ಬರೇ ಪ್ರೀತಿ ಅಲ್ಲವೇ ಅಲ್ಲ. ಪ್ರೀತಿ ಮಾಡ್ತೇನಿ ಆದ್ರ.... ಅಂತ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಗಳ ಪಟ್ಟಿ ಮಾಡೂದು ಬಿಟ್ಟು,  ಎಂಥಾ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಇದ್ರೂ ಪ್ರೀತಿ ಮಾಡ್ತೀನಿ ಅಂತ ಅನಸೂಹಂಗ ಮಾಡಬೇಕು. ಅದು ಗೆಲುವು. ಅದೇ ಒಲವು.

ಆ ಹುಡುಗಿಗೆ ಅದಿಷ್ಟೂ ಅರ್ಥ ಆಗ್ತದ. ಆಗೇ ಆಗ್ತದ. ಯಾಕಂದ್ರ ‘ಮೆಹೆಂದಿ ಬಣ್ಣ ನೋಡ್ರಿ, ಎಷ್ಟು ಕೆಂಪಾಗೇದ. ನನ್ನಾಂವ ಭಾಳ ಪ್ರೀತಿ ಮಾಡ್ತಾನ’ ಅಂತ ಕಣ್ಣಾಗ ನೀರಿದ್ರೂ ನಕ್ಕೊಂತ ಎದ್ದು ಹೋಗಿದ್ಲು.