ಗಾಂಧಿನಗರದ ಬೋಧಿವೃಕ್ಷದಡಿ

‘ಉಳ್ಳವರು ಶಿವಾಲಯವ ಮಾಡುವರು’ ಎನ್ನುವಂತೆ ಯಾರ ಹತ್ತಿರ ದುಡ್ಡು ಇದೆಯೋ ಅವರೆಲ್ಲ ಸಿನಿಮಾ ಮಾಡಲು ಆರಂಭಿಸಿದರು. ಹಿನ್ನೆಲೆ–ಜ್ಞಾನ ಎಲ್ಲವೂ ಗೌಣವಾಯಿತು. ಗಟ್ಟಿ ನಿರ್ಮಾಪಕ– ನಿರ್ದೇಶಕ ಖಾಲಿಯಾದ.

ಕಮೀಷನ್ ಏಜೆಂಟರು
ನಿರ್ಮಾಪಕರನ್ನು ಕ್ಯಾಚ್ ಹಾಕುವ ಸಂಘ ಒಂದಿದೆ. ಈ ಕ್ಯಾಚ್ ಆಫೀಸರ್ಸ್‌ ದೊಡ್ಡ ದೊಡ್ಡ ನಾಯಕರಿಗೂ ಕ್ಯಾಚ್‌ ಹಾಕುತ್ತಾರೆ. ಸೋಶಿಯಲ್ ಮೀಡಿಯಾಗಳಲ್ಲೂ ಇಂಥವರಿದ್ದಾರೆ. ಈ ಎಲ್‌ ಬೋರ್ಡ್‌ನವರು ಸಿನಿಮಾದ ಗಂಧಗಾಳಿ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದ ನಿರ್ದೇಶಕ ಮತ್ತು ಛಾಯಾಗ್ರಹಕರನ್ನು ಕರೆದುಕೊಂಡು ಬರುತ್ತಾರೆ. ಒಟ್ಟಾರೆಯಾಗಿ ಇವರೆಲ್ಲ ಕಮಿಷನ್ ಮಾಡುವವರು. ಇವರಿಂದ ಸಿನಿಮಾರಂಗದಲ್ಲಿ ಶಿಸ್ತು ಹೊರಟು ಹೋಗಿದೆ. ಒಳ್ಳೆಯ ಸಿನಿಮಾಗಳೂ ಗೌಣವಾಗುತ್ತಿವೆ. ನಮ್ಮ ಪ್ರೇಕ್ಷಕ ತಮಿಳು, ತೆಲುಗು ಇಲ್ಲವೆ ಹಿಂದಿ ಸಿನಿಮಾಗಳತ್ತ ಹೋಗುತ್ತಾನೆ. ಅದು ವ್ಯಾಮೋಹವೇನೂ ಅಲ್ಲ. ಒಳ್ಳೆಯ ಸಿನಿಮಾ ನೋಡಬೇಕು ಎನ್ನುವ ಮನೋಭಾವವಷ್ಟೇ. ಇನ್ನೂ ದೊಡ್ಡ ದುರಂತ ಎಂದರೆ ಸಿಂಗಲ್ ಥಿಯೇಟರ್‌ಗಳು ಮರೆಯಾಗುತ್ತಿರುವುದು. ಮಾಲ್‌ಗಳು ಮಲ್ಟಿಪ್ಲೆಕ್ಸ್‌ಗಳು ಪರಭಾಷೆಯವರ ಹೂಡಿಕೆಗಳು. ಅವರಿಗೆ ಭಾಷೆ ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡು ಏನಾಗಬೇಕಿದೆ?

ಅಂಬರೀಷ್‌ಗೆ ಪುರುಸೊತ್ತಿಲ್ಲ...
ಸುಮಾರು ಎರಡು ದಶಕಗಳ ಕಾಲ ಸಿನಿಮಾಗಳನ್ನು ಟೀವಿಯವರು ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ನಿತ್ಯ ತೋರಿಸಿ ಪ್ರೇಕ್ಷಕರಿಗೆ ಸಿನಿಮಾ ನೋಡುವ ಪ್ರಾಕ್ಟೀಸ್ ಮಾಡಿಸಿದರು. ಈಗ ವಾಹಿನಿಗಳು ಸಿನಿಮಾ ಖರೀದಿ ನಿಲ್ಲಿಸಿವೆ. ಈ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಇಡೀ ಚಿತ್ರರಂಗ ಒಗ್ಗೂಡಿ ಮಾತನಾಡಬೇಕು. ಆದರೆ ನನ್ನ ಸಿನಿಮಾವನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ ನಾನೇಕೆ ಮಾತನಾಡಲಿ ಎನ್ನುವವರಿದ್ದಾರೆ. ಕಲಾವಿದರ ಸಂಘದ ಅಧ್ಯಕ್ಷರಾದ ಅಂಬರೀಷ್ ಅವರಿಗೆ ರಾಜಕೀಯದಲ್ಲೇ ಪುರುಸೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಕಲಾವಿದರ ಸಂಘದ ಆಸೆ ಎಂದರೆ ಒಂದು ಬಿಲ್ಡಿಂಗ್ ಕಟ್ಟಬೇಕು ಅಷ್ಟೇ ಎನ್ನುವಂತಾಗಿದೆ! ನಾನು ಅಂಬರೀಷ್ ಅವರನ್ನು ದೂಷಿಸುತ್ತಿಲ್ಲ. ಅವರ ಬಗ್ಗೆ ಅನುಕಂಪವಿದೆ. ಕೆಲಸ ಮಾಡುವವರ ಜತೆ ಅವರು ನಿಲ್ಲಲಿ. ಸಿನಿಮಾದ ಬಗ್ಗೆ ಗೊತ್ತಿರುವವರು ಇಲ್ಲಿನ ಬೆಳವಣಿಗೆಯನ್ನು ನೋಡಿ ಬೇಸರಗೊಂಡು ದೂರ ನಿಲ್ಲುತ್ತಿದ್ದರೆ ಏನೂ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದವರು ಇಲ್ಲಿದ್ದಾರೆ.

ಮೇರೆ ಮೀರಿದ ಗುಂಪುಗಾರಿಕೆ
ಸ್ಟಾರ್‌ಗಳು ಗುಂಪುಗಳನ್ನು ಮಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ. ಪೋಷಕ ನಟರ ಪಾಡು ಯಾರಿಗೂ ಬೇಡ. ಇವರ ಕಡೆ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಹೋದರೆ ಮತ್ತೊಂದು ಕಡೆ ಕೆಲಸ ಸಿಕ್ಕುವುದಿಲ್ಲ. ‘ಆ ನಟನ, ಬ್ಯಾನರ್‌ನ ಚಿತ್ರಕ್ಕೆ ಕಲಾವಿದನೊಬ್ಬ ಹೋದನಾ, ಮುಂದಿನ ಚಿತ್ರಗಳಲ್ಲಿ ಅವನಿಗೆ ಅವಕಾಶ ಕೊಡಬೇಡಿ’ ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ. ಪೋಷಕ ನಟರು ಡಬ್ಬಲ್ ಆಕ್ಟಿಂಗ್ ಮಾಡಿ ಬದುಕಬೇಕಿದೆ.

ಇವನು ಕ್ರಿಕೆಟ್ ಆಡಲು ಬರಲಿಲ್ಲ, ಇವನು ನಮ್ಮವನಲ್ಲ, ಅವನು ನನ್ನ ಸಿನಿಮಾ ಸಮಾರಂಭಕ್ಕೆ ಬರಲಿಲ್ಲ... ಹೀಗೆ ಸ್ಟಾರ್‌ನಟನರಲ್ಲಿ ಗುಂಪುಗಳಾಗಿವೆ. ಇದು ಒಂದು ರೀತಿ ಕಾಯಿಲೆ. ಒಬ್ಬನನ್ನು ಕಾಫಿಗೆ ಕರೆದರೆ... ‘ಜಗ್ಗೇಶ್ ನಮ್ಮನ್ನು ಬಳಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾನೆ’ ಎನ್ನುವ ಸ್ಥಿತಿ ಮುಟ್ಟಿದ್ದಾರೆ. ಇವರೆಲ್ಲರೂ ತಮ್ಮನ್ನು ತಾವೇ ‘ನಾವು ದೇವರ ಎತ್ತರದಲ್ಲಿದ್ದೇವೆ’ ಎಂದುಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ.

ಚಿತ್ರರಂಗದಲ್ಲಿ ಹಂತ ಹಂತವಾಗಿ ಮೇಲೇರಿದವನು ನಾನು. ‘ತರ್ಲೆ ನನ್ಮಗ’ ಸಿನಿಮಾಕ್ಕೆ 9 ಲಕ್ಷ ರೂಪಾಯಿ ವೆಚ್ಚ ಮಾಡಿದ್ದರು. 59 ಲಕ್ಷ ಗಳಿಕೆಯಾಗಿತ್ತು. ‘ಭಂಡ ನನ್ನ ಗಂಡ’ 14 ಲಕ್ಷ ವೆಚ್ಚದ ಸಿನಿಮಾ. ಅದು ಗಳಿಸಿದ್ದು 69 ಲಕ್ಷ ರೂಪಾಯಿ. ‘ರಾಣಿ ಮಹಾರಾಣಿ’ ನನಗೆ ಹೆಸರು ತಂದುಕೊಟ್ಟ ಸಿನಿಮಾ. ಆದರೆ, ಆ ಸಿನಿಮಾದ ನಂತರ ಒಂದೂ ಮುಕ್ಕಾಲು ವರ್ಷ ಕೆಲಸವಿರಲಿಲ್ಲ. ಹೆಂಡತಿ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಸಾಕಲು ಸಾಲ ಮಾಡಿದ್ದೇನೆ. ಈ ಮಾತು ಹೇಳಲು ಕಾರಣ ಸೋಶಿಯಲ್ ಮೀಡಿಯಾದಲ್ಲಿ ‘ಜಗ್ಗೇಶ್ ಇಂಥವರನ್ನು ನೋಡಿ ಕಲಿಯಬೇಕು’ ಎಂದು ಯಾರೋ ಒಬ್ಬರು ಬರೆದಿರುವುದು.

ವ್ಯಕ್ತಿಗಳ ತೇಜೋವಧೆಗೆ ಪ್ರಸ್ತುತ ಮಾಧ್ಯಮಗಳು ಬಳಕೆಯಾಗುತ್ತಿವೆ. ವಿರೋಧಿಗಳ ಮೇಲೆ ಟೀವಿಯಲ್ಲಿ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮ ಮಾಡಿಸುತ್ತಾರೆ. ಅದನ್ನು ನಮ್ಮವರೇ (ಸಿನಿಮಾ) ಮಾಡಿಸುತ್ತಾರೆ.

‘ಕಲೆಕ್ಷನ್ ಕಿಂಗ್‌’ ಎಂದು ಕರೆಯಿಸಿಕೊಂಡವನು ನಾನು. ಆದರೆ ಹೆಸರು ಶಾಶ್ವತವಲ್ಲ. ಜನ ನಮ್ಮ ಗುಣವನ್ನೂ ನೋಡುತ್ತಾರೆ. ಯಶಸ್ವಿ ಚಿತ್ರ ಕೊಡದಿದ್ದರೂ ಗುಣದಿಂದ ಜನಮಾನಸದಲ್ಲಿ ಉಳಿದುಕೊಳ್ಳಬಹುದು. ಅದೇ ಹಿಟ್ ಸಿನಿಮಾ ಕೊಟ್ಟು ಪರೋಡಿ ಎನಿಸಿಕೊಂಡರೆ ಅವನನ್ನು ಚಪ್ಪಲಿ ಬಿಡುವ ಜಾಗದಲ್ಲಿ ಜನರು ಇಡುತ್ತಾರೆ.

ದುನಿಯಾ ವಿಜಯ್, ಗಣೇಶ್, ನಿರ್ದೇಶಕ ಪ್ರೇಮ್, ಶಿವರಾಜ್‌ಕುಮಾರ್, ಪುನೀತ್ ರಾಜ್‌ಕುಮಾರ್ ಹೀಗೆ ಕೆಲವೇ ಜನರು ಮಾತ್ರ ನನ್ನ ಸಂಪರ್ಕದಲ್ಲಿರುವವರು. ಅವರ ಜತೆ ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ. 

ಸಂಕುಚಿತವಾಗಿ ಯೋಚಿಸುವುದನ್ನು ಬಿಡಿ ಎನ್ನುವುದು ಸಿನಿಮಾದವರಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಕೋರಿಕೆ. ಶರತ್ ಲೋಹಿತಾಶ್ವ ಅವರಂಥ ಅತ್ಯುತ್ತಮ ವಿಲನ್‌ ಪಾತ್ರಧಾರಿಗಳು ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ಇದ್ದರೂ ತೆಲುಗಿನಿಂದ ಬಂದವರಿಗೆ ಕೆಂಪುಹಾಸು ಸ್ವಾಗತ ನೀಡುತ್ತೇವೆ, ಲಕ್ಷ ಲಕ್ಷ ಸಂಭಾವನೆ ಕೊಡುತ್ತೇವೆ. ಇಂಥ ಮನೋಭಾವ ಹೋಗಬೇಕು. ಕನ್ನಡ ಸಿನಿಮಾಗಳನ್ನು ರಾಜ್ಯದ ಗಡಿ ದಾಟಿಸಲು ನಾವೆಲ್ಲ ಪ್ರಯತ್ನ ನಡೆಸಬೇಕು.