ನೋಡಾಕ ಬಂದಾರೇನ್ರಿ?

ಹಂಗಾದ್ರ ಹುಡುಗನ ಆಯುಷ್ಯ ಕಡಿಮಿ ಆಗ್ತದ ಅಂತ ಒಂದಷ್ಟು ಸಂಬಂಧ ತಪ್ಪಿ ಹೋಗಿದ್ದು. ಪ್ರತಿ ಸಲಾನೂ ನಮ್ಮನಿ ಸೂಜಿ ಮಲ್ಲಿಗಿ ಉಡೆದೊಳಗ ಹಾಕ್ಕೊಂಡು ಹೋಗಾಕಿ. ಹೂ ಕಟ್ಟೂ ಮುಂದೆಲ್ಲ ಆ ದಾರದ ಜೊತಿಗೆ ಅಕಿನ್ನು ಮಾತು ನಡೀತಿದ್ವು. ‘ದಿನಾ ನಿಂಗಿಷ್ಟು ಗಂಟು ಹಾಕಿ ಹೂ ಕಟ್ತೀನಿ. ನೀ ನಂಗ ಕಟ್ಗೊಳ್ಳಂವ ಗಂಟ ಹಾಕಂಗ ಮಾಡವಾ’ ಅಂತಿದ್ಲು.

ನಮಗರೆ ಈ ದಾರದ ಸೂತ್ರಧಾರ ಯಾರು ಅನ್ನೂವಷ್ಟು ಸಿಟ್ಟು ಬರ್ತಿತ್ತು. ಇರಲಿ, ಆ ಹುಡುಗಿಗೆ ಸ್ವಲ್ಪ ತಡಾ ಆಗಿ ಮದಿವಿ ಆತು. ಈಗ ಅಕಿನ್ನ ಮಗಳು ಮದಿವಿಗೆ ಬಂದಾಳ. ಅಕಿ ಗಂಡನೂ ಗಟ್ಟಿ ಮುಟ್ಟ ಅದಾನ. ಯಾವ ಆಯುಷ್ಯನೂ ಕಡಿಮಿ ಆಗಿಲ್ಲ. ಈ ಮಾತು ಆ ಅಳತಿ ಮಾಡೂ ಕಾಕಾಗ ಹೇಳಬೇಕು ಅಂತ ಭಾಳ ಸಲೆ ಅನಸೇದ. ಆದ್ರ ವಿಪರ್ಯಾಸ ಅಂದ್ರ ಉದ್ದಳತಿ ಮಾಡಿ, ನೆತ್ತಿ ತನಾ ದಾರ ಬರೂ ಸೊಸಿನ್ನ ತಂದ್ರೂ ಮಗನ್ನ ಅಪಘಾತದೊಳಗ ಕಳಕೊಂಡ್ರು ಅವರು. ಹಿಂಗಾಗಿ ಮನಸು ಏನೂ ಮಾತಾಡದ ಹಂಗ ಮೂಕ ಆಗ್ತದ. ಆಮ್ಯಾಲೇನು ಅಳತಿ ಮಾಡಿದ್ರೋ ಬಿಟ್ರೋ ಆ ದೇವರಿಗೇ ಗೊತ್ತು. ಆದ್ರ ನಮ್ಮ ರಾಧಕ್ಕನ ಮಗಳ ಮದಿವಿನೂ ಆತು.

ಅದ ಆ ಹುಡುಗಿ ಮಗಳು ಮಾತ್ರ, ‘ಯಾರೂ ನನ್ನ ನೋಡಾಕ ಬರೂದು ಬ್ಯಾಡ. ನಾನೇ ನೋಡಾಕ ಹೋಗ್ತೀನಿ. ಆ ಮನ್ಯಾಗ ಇರಬೇಕಾದಾಕಿ ನಾನು. ಬದುಕಬೇಕಾಗಿರೂದು ನಾನು. ನಮ್ಮನೀಗೆ ಬಂದು ಅವರೇನು ಮಾಡ್ತಾರ? ನಾನ ಒಮ್ಮೆ ಹುಡುಗನ ಮನೀ ನೋಡಿ ಬರ್ತೀನಿ’ ಅಂತಿದ್ಲು. ಅವಾಗೆಲ್ಲ ಅವರ ಆಯಿ ರಾಧಕ್ಕ, ‘ನೀ ನುಡಿಯೂದಿಲ್ಲಬೇ ಈಗ, ನಿನ್ನ ಹರೇದ ಮಾತಿವು. ಓದಿದ್ದ ಸೊಕ್ಕಿನ ಮಾತಿವು. ನನ್ನ ಮಗಳು ಮಾತಿಲ್ಲದೆ ಕುಂದರ್ತಿತ್ತು. ಹಂಗ ಬೆಳಸಿದ್ದೆ. ನಿಂಗ ಲಗಾಮಿಲ್ಲ’ ಅಂತೆಲ್ಲ ಬಯ್ಯೋರು. ಜೊತಿಗೆ ತಮ್ಮ ಬಗ್ಗೆ ಪ್ರಶಂಸೆಯೂ ಇರ್ತಿತ್ತು.

ಈಗ ನೋಡೂದರ ಸಂಸ್ಕೃತಿನೇ ಬ್ಯಾರೆ ಆಗೇದ. ನೋಡೂದಂದ್ರ ಮೆಟ್ರಿಮೊನಿಯೊಳಗ ನೋಡೂದು. ಫೇಸ್‌ಬುಕ್‌ನಾಗ ಭೆಟ್ಟಿ ಆಗೂದು. ಅಲ್ಲೇ ಅವರ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವದ ಉದ್ದ, ಅಗಲ, ಆಳ ಎಲ್ಲಾನೂ ಅಳತಿ ಮಾಡೂದು. ಮುಂದ ಸ್ಕೈಪ್‌ನಾಗ ಮಾತಾಡೋದು. ಎಲ್ಲಾ ಹೊಂದತದ ಅನ್ನಿಸಿದ್ರ ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮನ ಕೂಡ ಎಲ್ಲರೆ ಭೇಟಿ ಆಗೂದು. ಇವರೂ ಅವರ ಮನೀಗೆ ಹೋಗುದಿಲ್ಲ. ಅವರೂ ಇವರ ಮನೀಗೆ ಬರೂದಿಲ್ಲ. ಯಾಕಂದ್ರ ಮದಿವಿ ಆದ ಮ್ಯಾಲೆ ಇವರೇ ಬ್ಯಾರೆ ಮನ್ಯಾಗ ಇರ್ತಾರಲ್ಲ!

ಅದೇನರೆ ಆಗಲ್ಯಾಕ, ಹುಡುಗಿಯರ ಧೋರಣೆ ಹಿಂಗ ಬದಲಾಗಾಕ ಕಾರಣ ಏನು? ಶಿಕ್ಷಣ ಅಥವಾ ಅವರೂ ದುಡದು ಸಂಪಾದಿಸುವ, ಸ್ವಾವಲಂಬಿ ಬದುಕು, ಇವೆರಡೂ ಅಲ್ಲದೇ, ಮನೀ ಮಕ್ಕಳು ಅನ್ನೂದು ಬಿಟ್ಟುನು ತನ್ನದೊಂದು ಜೀವನಾ ಅದ. ವೃತ್ತಿನೂ ಅದ ಅಂದ್ಕೊಳ್ಳುವ ಗಟ್ಟಿ ನಿಲುವಾ?

ಈ ಮೂರು ದಶಕಗಳು ಒಂದೊಂದು ಕಾಲ ಘಟ್ಟವನ್ನು ತೋರಸ್ಯಾವ. ಒಂದ್ರೊಳಗ ವೃತ್ತಿ ಪ್ರೀತಿನೇ ಹೆಚ್ಚು ಅಂತ ಸಿಡಿದೆದ್ದೋರು. ಇನ್ನೊಂದು ಕಡೆ ಎರಡೂ ನಿಭಾಯಿಸಿದ ಸೂಪರ್‌ ವುಮನ್‌ಗಳು. ಮತ್ತೊಂದು ಕಡೆ ಒಂದು ಬ್ರೇಕ್‌ ಅಂತ್ಹೇಳಿ, ತಾಯ್ತನಾನೂ ಖುಷಿಯಿಂದ ಅನುಭವಿಸಿ, ಆಮೇಲೆ ಮತ್ತ ವೃತ್ತಿಯೊಳಗ ಇಣುಕುವ ಆಯ್ಕೆಯನ್ನು ತಮ್ಮ ಕೈಯೊಳಗೇ ಉಳಿಸಿಕೊಂಡ ಜಾಣೆಯರದ್ದು.

ಹಂಗೇ ಈಗ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳೂ ಬದಲಾಗ್ಯಾವರಿ. ಮೊದಲೆಲ್ಲ ಅಡಗಿ ಮಾಡಾಕ ಬರ್ತದೇನು? ಹಾಡಾಕ ಬರ್ತದೇನು ಅಂತ ಕೇಳ್ತಿದ್ರು. ಈಗ ಯಾವ ಶಿಫ್ಟ್‌ನಾಗ ಕೆಲಸಾ ಮಾಡ್ತಿ? ಎಷ್ಟು ವರ್ಷ ಕೆರಿಯರ್‌ ನೋಡ್ಕೋತಿ? ಯವಾಗ ಬ್ರೇಕ್‌ ತೊಗೋತಿ? ಅಂತ ಕೇಳ್ತಾರ.  ಮದಿವಿ ಈಗೀಗ ಮೂವತ್ತರ ಸಮೀಪ ಆಗ್ತಾವ. 25ರ ನಂತರ ಮೂವತ್ತರ ಮೊದಲು ಮದಿವಿ ಆದ್ರ ಭಾಳ ಲಗೂ ಆತು ಅಂತ ಮಾತಾಡೂ ದಿನಮಾನ ಇವು. ಓದಬೇಕು. ನೌಕರಿ ಹಿಡೀಬೇಕು. ಅಲ್ಲೊಂದು ನೆಲಿ ಕಾಣಬೇಕು. ಹಿಂಗ ಆದ್ಯತೆಗಳು ಬದಲಾಗಿ ಬಿಟ್ಟಾವ.

ಮೊದಲೆಲ್ಲ ‘ಹುಡುಗ ಒಪ್ಪಿದ್ನಾ’ ಅಂತ ಕೇಳ್ತಿದ್ರು. ಇದೀಗ ‘ಹುಡುಗ ಒಪ್ಪಿಗೆನಾ’ ಅಂತ ಕೇಳೂ ದಿನಾ ಬಂದಾವ. ಈ ಆಯ್ಕೆಯ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳು ಮುಂದಿದ್ದಾಗ ಖುಷಿ ಆಗ್ತದ. ಯಾವುದೂ ಅನಿವಾರ್ಯವಾಗಿಲ್ಲ. ನಮ್ಮ ಖುಷಿಗೂ ನಮ್ಮ ದುಃಖಕ್ಕೂ ನಾವೇ ಕಾರಣರಾಗಿರ್ತೀವಿ. ಆಯ್ಕೆಗಳು ಭಾಳಿದ್ದಾಗ ತೀರ್ಮಾನ ತೊಗೊಳ್ಳೂವಷ್ಟು ಗಟ್ಟಿ ನಾವಾಗಬೇಕು. ಆ ತೀರ್ಮಾನವನ್ನು ಎದಿಮುಟ್ಟಿ ಸಮರ್ಥಿಸುವ ಛಾತಿ ಹೆಣ್ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಇರಾಕಬೇಕು. ಯಾಕಂದ್ರ ಎಷ್ಟೇ ಸಕಾರಾತ್ಮಕ ಬದಲಾವಣೆ ಆಗಿದ್ರೂ ಹಿಂದ ಟೀಕೆ ಮಾಡುವ ಟೀಕಾಸುರರ ಸಂಖ್ಯೆಯೊಳಗೇನೂ ಬದಲಿ ಆಗಿಲ್ಲ. ಅಂಥೋರಿಗೆಲ್ಲ ನೋಡ್ಕೋಳೂನು ಅನ್ನೂದೆ ಈ ಜಮಾನಾದ ಮಾತು. ನೋಡಾಕ ಬರೂದಲ್ಲ, ಹೋಗೂದಲ್ಲ. ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರೂ ನೋಡ್ಕೊಳ್ಳುವ ಮಾತಿದು.