ಫುಡ್‌ಪಾರ್ಕ್‌ ಸ್ಥಳೀಯರ ನೌಕರಿ ಕನಸು

ಇಲ್ಲಿನ ಸಂಸದರು ಹೇಳಿರುವಂತೆ ಅವರ ಬಳಿಯೇ ಎರಡು ಸಾವಿರ ಯುವಕರು ಕೆಲಸಕ್ಕಾಗಿ ಶಿಫಾರಸು ಪತ್ರ ಪಡೆದಿದ್ದಾರೆ!
ಪ್ರಧಾನಿ ನರೇಂದ್ರ ಮೋದಿ ಅವರು ಫುಡ್‌ಪಾರ್ಕ್‌ ಉದ್ಘಾಟಿಸಿದಾಗ ಆಹಾರ ಸಂಸ್ಕರಣೆ ಮತ್ತು ಮೌಲ್ಯವರ್ಧನೆ  ಘಟಕಗಳಿಂದಾಗಿ ರೈತರ ಬದುಕು ಉನ್ನತಿಗೇರಲಿದೆ, ಕೃಷಿ ಉತ್ಪನ್ನಗಳಿಗೆ ಅತ್ಯುತ್ತಮ ಬೆಲೆ ಸಿಗಲಿದೆ, ಸಾವಿರಾರು ಸಂಖ್ಯೆಯಲ್ಲಿ ಉದ್ಯೋಗಗಳೂ ಸೃಷ್ಟಿಯಾಗಲಿವೆ ಎಂದೇ ಹೇಳಲಾಗಿತ್ತು. ಆದರೆ, ವಾಸ್ತವ ಹಾಗಿಲ್ಲ ಎಂಬುದು ಆರಂಭದಲ್ಲೇ ಗೋಚರಿಸುತ್ತಿದೆ. ಫುಡ್‌ಪಾರ್ಕ್‌ ಎಂಬುದು ಹೊಸ ಮಾದರಿ ಏನಲ್ಲ, ಶ್ರೀಮಂತ ದೇಶಗಳಿಂದ ಅಮದಾದ ಚಿಂತನೆ ಅಷ್ಟೆ.

ಕೃಷಿಯನ್ನು ತೀವ್ರಗತಿಯಲ್ಲಿ ಯಾಂತ್ರೀಕರಣ ಗೊಳಿಸುವ ಹಿಡನ್‌ ಅಜೆಂಡಾ (ಗುಪ್ತ ಕಾರ್ಯಸೂಚಿ) ಫುಡ್‌ಪಾರ್ಕ್‌ಗಳ ಹಿಂದಿದೆ. ರೈತರಿಗೆ ಅನುಕೂಲಕ್ಕಿಂತ ಅಪಾಯವೇ ಹೆಚ್ಚಿರುವಂತಿದೆ. ವಾಲ್‌ಮಾರ್ಟ್‌ನಂತಹ ಬೃಹತ್‌ ಬಹುರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಕಂಪೆನಿಗಳು ಚಿಲ್ಲರೆ ವಹಿವಾಟು ಕ್ಷೇತ್ರ ಪ್ರವೇಶಿಸಿದರೆ ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕ ಕಿರಾಣಿ ಅಂಗಡಿಗಳಿಗೆ ಆಗುವ ಪರಿಣಾಮವೇ ಈ ದೊಡ್ಡ ದೊಡ್ಡ ಫುಡ್‌ಪಾರ್ಕ್‌ಗಳಿಂದ ಕೃಷಿಕರಿಗೂ ಆಗಲಿದೆ. ಅಂದರೆ ನಿಧಾನವಾಗಿ ಕೃಷಿಕರನ್ನು ಅವರದೇ ಭೂಮಿಯಿಂದ ಅತಂತ್ರರನ್ನಾಗಿಸುವ ಹುನ್ನಾರಗಳಿವೆ.
10ನೇ ಪಂಚವಾರ್ಷಿಕ ಯೋಜನೆಯಲ್ಲೇ ಫುಡ್‌ಪಾರ್ಕ್‌ಗಳನ್ನು ಸ್ಥಾಪಿಸಬೇಕೆಂಬ ಉದ್ದೇಶ ಇಟ್ಟುಕೊಳ್ಳಲಾಗಿತ್ತು. 11ನೇ ಪಂಚವಾರ್ಷಿಕ ಯೋಜನೆಯಲ್ಲಿ ಇದು ಸಾಕಾರಗೊಂಡಿದೆ.

ಬಹುರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಕಂಪೆನಿಗಳ, ಬಂಡವಾಳಶಾಹಿಗಳ  ಪರವಾದ ನೀತಿಯಲ್ಲಿ ಒಲವು ತೋರಿದ ಯುಪಿಎ ಸರ್ಕಾರದ ಅವಧಿಯಲ್ಲೇ ದೇಶದಲ್ಲಿ 10 ಕಡೆ ಇಂಥ ಫುಡ್‌ಪಾರ್ಕ್‌ಗಳಿಗೆ ಅವಕಾಶ ನೀಡಲಾಗಿದೆ. ಇನ್ನೂ 20 ಪಾರ್ಕ್‌ಗಳನ್ನು ಸ್ಥಾಪಿಸುವ ಉದ್ದೇಶ ಕೇಂದ್ರ ಸರ್ಕಾರದ ಮುಂದಿದೆ.

ಫುಡ್‌ಪಾರ್ಕ್‌ ನರೇಂದ್ರ ಮೋದಿ ಅವರ ಕಲ್ಪನೆ. ಇದರಿಂದ ರೈತರ ಬದುಕು ಬಂಗಾರವಾಗಲಿದೆ ಎಂದು ಬಿಜೆಪಿ ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದೆ. ಇದು ಮೋದಿ ಅವರ ಕೊಡುಗೆ ಅಲ್ಲ ಎಂಬುದು ಬೇರೆ ಮಾತು. ಹೆಚ್ಚು ಹೆಚ್ಚು ಫುಡ್‌ಪಾರ್ಕ್‌ಗಳನ್ನು ಸ್ಥಾಪಿಸುವುದರ ಮೂಲಕ 2015ರ ಕೊನೆ ವೇಳೆಗೆ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಹಣ್ಣು, ತರಕಾರಿ ಸಂಸ್ಕರಣೆ ಮಾಡುವ ಪ್ರಮಾಣವನ್ನು ಈಗಿರುವ ಶೇ 6ರಿಂದ 20ಕ್ಕೂ, ಮೌಲ್ಯವರ್ಧನೆ ಪ್ರಮಾಣವನ್ನು ಶೇ 20ರಿಂದ 35ಕ್ಕೂ ಹಾಗೂ ದೇಶದ ಜಾಗತಿಕ ಆಹಾರ ವಹಿವಾಟನ್ನು ಶೇ 1.5ರಿಂದ ಶೇ 3ಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚಿಸುವ ಉದ್ದೇಶ ಕೇಂದ್ರ ಸರ್ಕಾರದ್ದಾಗಿದೆ.

ಕೃಷಿಗೆ ಮೂಲ ಸೌಕರ್ಯ ಸೃಷ್ಟಿಸುವುದು ಯೋಜನೆಯ ಉದ್ದೇಶ ಎಂದು ಆಹಾರ ಮತ್ತು ಸಂಸ್ಕರಣಾ ಸಚಿವಾಲಯ ಹೇಳಿದೆ. ಸೂಪರ್‌ ಮಾರ್ಕೆಟ್‌ಗಳನ್ನು ಗುರಿಯಾಗಿರಿಸಿಕೊಂಡು ಫುಡ್‌ಪಾರ್ಕ್‌ಗಳನ್ನು ಆರಂಭಿಸುತ್ತಿರುವುದಕ್ಕೂ, ಕೃಷಿಗೆ ಮೂಲ ಸೌಕರ್ಯ ಹೆಚ್ಚಲಿದೆ ಎಂಬುದು ಒಂದಕ್ಕೊಂದು ಸಂಬಂಧವಿಲ್ಲದ ಮಾತುಗಳು. ಆದರೆ ಇದರರ್ಥ ದೊಡ್ಡ ದೊಡ್ಡ ಕಂಪೆನಿಗಳಿಗೆ ನಿಧಾನವಾಗಿ ಕೃಷಿಯನ್ನು ಹಸ್ತಾಂತರಿಸುವುದೇ ಆಗಿದೆ.

ಫುಡ್‌ಪಾರ್ಕ್‌ನಿಂದ ರೈತರ ಉತ್ಪನ್ನಗಳಿಗೆ ಬೆಲೆ ಹೆಚ್ಚಲಿದೆ ಎಂಬುದು ಕೇವಲ ಬಣ್ಣದ ಮಾತು. ಈ ಕಂಪೆನಿಗಳು ರೈತರಿಂದ ನೇರ ಖರೀದಿ ಮಾಡಿದರೂ ಬೆಲೆ ಮಾತ್ರ ಮುಕ್ತ ಮಾರುಕಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿನ ಧಾರಣೆಯೇ ಆಗಿರುತ್ತದೆ. ಮೊದಲಿಗೆ ನಿಗದಿತ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಮಳಿಗೆ ತೆರೆದು ಅಲ್ಲಿಂದ ಇವು ಖರೀದಿ ಆರಂಭಿಸುತ್ತವೆ.

ಬೆಲೆ ನಿರ್ಧರಿಸುವಲ್ಲಿ ಮುಕ್ತ ಮಾರುಕಟ್ಟೆಯೇ ಪ್ರಮುಖ ಮಾನದಂಡವಾಗುವುದರಿಂದ ಇದರಿಂದ ರೈತರಿಗೆ ಏನೂ ಪ್ರಯೋಜನವಿಲ್ಲ. ಅತ್ಯಂತ ಕಡಿಮೆ ಬೆಲೆ ಇದ್ದರೂ ಪರ್ಯಾಯ ದಾರಿ ಇಲ್ಲದೇ ರೈತರು ತರಕಾರಿ, ಹಣ್ಣು ಮಾರಾಟ ಮಾಡಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಹೀಗಾಗಿ ರೈತರಿಗೆ ಅತಿ ಹೆಚ್ಚು ಬೆಲೆ ಸಿಗಲಿದೆ ಎಂಬುದು ನಂಬಲಾಗದಂತಹ ಸಂಗತಿಯಾಗಿದೆ. ಈ ಖರೀದಿಯೂ ಕಂಪೆನಿಯ ಬೇಡಿಕೆಗೆ ಅನುಗುಣವಾಗಿ ನಡೆಯಲಿದೆಯೇ ಹೊರತು ರೈತರು ಬೆಳೆಯುವ ಬೆಳೆಯ ಪ್ರಮಾಣಕ್ಕೆ ಅನುಗುಣವಾಗಿ ಅಲ್ಲ ಎಂಬುದು ಇಲ್ಲಿ ಗಮನಿಸಬೇಕಾಗಿದೆ.

ಫುಡ್‌ಪಾರ್ಕ್‌ನಲ್ಲಿ ನೆಲೆಗೊಳ್ಳುವ  ಕಂಪೆನಿಗಳು ನೂರಾರು ಟನ್‌ ತರಕಾರಿ, ಹಣ್ಣು ಸಂಗ್ರಹಿಸುವ ಶೀಥಲೀಕರಣ ಘಟಕ, ಫ್ರೀಜರ್‌ಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತವೆ. ಆದರೆ ಇದು ರೈತರ ಅನುಕೂಲಕ್ಕೆ ಅಲ್ಲ, ಬದಲಿಗೆ ಕಡಿಮೆ ಬೆಲೆ ಇದ್ದಾಗ ಹಣ್ಣು, ತರಕಾರಿ ಖರೀದಿಸಿ ಅದನ್ನು ಸಂಗ್ರಹಿಸಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳಲು ಕಂಪೆನಿ ಬಳಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಮುಕ್ತ ಮಾರುಕಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿ ಬೆಲೆ ಹೆಚ್ಚಿದಾಗ ಕಂಪೆನಿ ಖರೀದಿಸುವ ಪ್ರಮಾಣವೂ ಕಡಿಮೆಯಾಗಬಹುದು. ಇನ್ನೊಂದೆಡೆ ಈ ಕಂಪೆನಿ ನಡೆಸುವ ನೂರಾರು ಮಾಲ್‌ಗಳಲ್ಲಿ ಮೊದಲೇ ಕೊಂಡಿಟ್ಟುಕೊಂಡ ತರಕಾರಿ ಮತ್ತು ಹಣ್ಣುಗಳನ್ನು ಮುಕ್ತ ಮಾರುಕಟ್ಟೆಗಿಂತ ತುಸು ಕಡಿಮೆ ಬೆಲೆಗೆ ಮಾರಿ ಗ್ರಾಹಕರನ್ನು ಹೆಚ್ಚಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಚತುರ ತಂತ್ರವೂ ಅಡಗಿದೆ.
ಎರಡನೇ ಹಂತದ ಕಾರ್ಯಾಚರಣೆ ಭಾಗವಾಗಿ ಇವು ಗುತ್ತಿಗೆ ಕೃಷಿಗೆ ಇಳಿಯಲಿವೆ. ಕಾರ್ಪೊರೇಟ್‌ ಕೃಷಿ ಪದ್ಧತಿ ಬೆಂಬಲಿಸಲಿವೆ.

ಈಗ ದೇಶದ ಎಲ್ಲಾ ಕಡೆ ಅಭದ್ರತೆ, ಸಾಮಾಜಿಕ ಮನ್ನಣೆ ಸಿಗದ ಕಾರಣ ಕೃಷಿ ಕಾರ್ಮಿಕರ ಕೊರತೆ ಹೆಚ್ಚಾಗ ತೊಡಗಿದೆ. ಇನ್ನೊಂದೆಡೆ ರಾಸಾಯನಿಕ ಗೊಬ್ಬರಗಳಿಗೆ ಹಂತಹಂತವಾಗಿ ಸಬ್ಸಿಡಿ ಕಡಿಮೆಯಾದಂತೆ ಕೃಷಿ ವೆಚ್ಚದಾಯಕವಾಗಿ ಕೃಷಿ ವಿಮುಖರ ಸಂಖ್ಯೆಯೂ ಹೆಚ್ಚತೊಡಗಲಿದೆ. ಆಗ ನಿಜ ಅರ್ಥದಲ್ಲಿ ಫುಡ್‌ಪಾರ್ಕ್‌ಗಳು ಕೃಷಿಯ ಕಾರ್ಯಾಚರಣೆಗೆ ದೊಡ್ಡಮಟ್ಟದಲ್ಲೇ ಇಳಿಯಲಿವೆ.

ತಮಗೆ ಬೇಕಾದ ಬೆಳೆಯನ್ನು ಕಂಪೆನಿಗಳು ನೇರವಾಗಿ ಕೃಷಿಕರ ಬಳಿ ಬೀಜ, ಗೊಬ್ಬರ ನೀಡಿ ಬೆಳೆಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ. ಇಂತಹ ಮಾದರಿಗಳು ಸಣ್ಣ ಮಟ್ಟದಲ್ಲಿ ರಾಜ್ಯದ ಬೇರೆ ಬೇರೆ ಭಾಗದಲ್ಲಿ ಈಗಾಗಲೇ ಕಂಡುಬರುತ್ತಿವೆ. ಮೆಣಸಿನಪುಡಿ ಮಾರಾಟ ಮಾಡುತ್ತಿರುವ ಕಂಪೆನಿಗಳು, ಮಿಡಿಸೌತೆಯ ಅಗತ್ಯ ಇರುವ ಔಷಧ ಕಂಪೆನಿಗಳು ಇಂತಹ ಪ್ರಯೋಗಗಳನ್ನು ಈಗಾಗಲೇ ಮಾಡಿವೆ.

ಪೆಪ್ಸಿ ಕಂಪೆನಿ ಆಲೂಗಡ್ಡೆ ಚಿಪ್ಸ್ ತಯಾರಿಕಾ ಕಾರ್ಖಾನೆ ಆರಂಭಿಸಿದಾಗ ಸಾವಿರಾರು ಉದ್ಯೋಗಗಳ ಸೃಷ್ಟಿಯಾಗಲಿದೆ ಎಂಬ ಕನಸು ಬಿತ್ತಲಾಗಿತ್ತು. ಆದರೆ ಅದು ಸುಳ್ಳೆಂಬುದು ಕೆಲವೇ ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ಸಾಬೀತಾಗಿ ಹೋಯಿತು. ಅಲ್ಲೀಗ  ಕಾರ್ಪೊರೇಟ್‌ ಕೃಷಿಯನ್ನು ಹುಲುಸಾಗಿ ಬೆಳೆಯಲಾಗುತ್ತಿದೆ. ಚಿಪ್ಸ್‌ಗೆ ಬೇಕಾದ ಆಲೂಗಡ್ಡೆಯನ್ನು ಕಂಪೆನಿಯೇ ಬೆಳೆಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದೆ.

ಇಷ್ಟಾಗಿಯೂ ಬೆಲೆ ಮಾತ್ರ ರೈತರ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಇರುವುದಿಲ್ಲ. ಹೆಚ್ಚು ಹೆಚ್ಚು ಗುತ್ತಿಗೆ ಕೃಷಿ ಪ್ರಾಧ್ಯಾನತೆ ಪಡೆದಂತೆ ಸ್ಥಳೀಯ ಸಂತೆ, ಸಣ್ಣ ಮಾರುಕಟ್ಟೆಗಳಿಗೆ ತರಕಾರಿ, ಹಣ್ಣಿನ ಪೂರೈಕೆಯೇ ನಿಂತು ಅವುಗಳು ಬಾಗಿಲು ಮುಚ್ಚಬಹುದು. ಇನ್ನು ಮನೆ ಬಾಗಿಲಲ್ಲೇ ತರಕಾರಿ ಕೊಳ್ಳುತ್ತಿರುವ ಹಳ್ಳಿ ಮಹಿಳೆಯರು  ತರಕಾರಿಗಾಗಿ ನಗರಗಳಿಗೆ ಹೋಗಬಹುದಾದ ಸನ್ನಿವೇಶವೂ ಸೃಷ್ಟಿಯಾಗಬಹುದು. ಇದರಿಂದಾಗಿ ತರಕಾರಿ ಮಾರಾಟ ಮಾಡಿ ಬದುಕುವ ಸಾವಿರಾರು ಜನರು ನಿರುದ್ಯೋಗಿಗಳಾಗಬಹುದು.

ಇನ್ನೊಂದೆಡೆ ಕೃಷಿಭೂಮಿಯನ್ನು ಕಂಪೆನಿಗೆ ಕೊಡುವ ಕೃಷಿಕರು ಅದೇ ಕಂಪೆನಿಯಲ್ಲಿ ಕೃಷಿ ಕೂಲಿಕಾರರಾಗಿ ದುಡಿಯವ ಸನ್ನಿವೇಶವೂ ಸೃಷ್ಟಿಯಾಗಲಿದೆ. ಮುಂದೊಂದು ದಿನ ಕೈಗಾರಿಕೆಗಳಿಗೆ ಭೂಸ್ವಾಧೀನ ಮಾಡಿಕೊಡುವಂತೆ ಕಾರ್ಪೊರೇಟ್‌ ಕೃಷಿಗೆ ಬೇಕಾದ ಭೂಮಿಯನ್ನು ಸರ್ಕಾರ ಸ್ವಾಧೀನಪಡಿಸಿಕೊಂಡರೆ ಅಚ್ಚರಿಯೇನಿಲ್ಲ.

ಒಂದೆಡೆ ಕೃಷಿ ಯಾಂತ್ರೀಕರಣ ತೀವ್ರಗೊಳಿಸುವುದು, ಇನ್ನೊಂದೆಡೆ ಕೃಷಿಕರಿಗೆ ನೇರವಾಗಿ ನೀಡುವ ರಸಗೊಬ್ಬರ, ಬೀಜಗಳ ಮೇಲಿನ ಸಬ್ಸಿಡಿ ಕಡಿತಗೊಳಿಸುವ ಮೂಲಕ ಅವುಗಳನ್ನು ದುಬಾರಿಯಾಗಿ ಮಾಡುವ ನೀತಿಗಳನ್ನು ಸರ್ಕಾರಗಳೇ ಜಾರಿಗೆ ತರುತ್ತಿರುವುದು ಇದೇ ಉದ್ದೇಶಕ್ಕಾಗಿಯೇ. ಕೂಲಿ ಆಳುಗಳ ಕೊರತೆಯಿಂದ ಸಮಸ್ಯೆ ಎದುರಿಸುತ್ತಿರುವ ಸಣ್ಣ ಕೃಷಿಕರು ಮತ್ತೂ ಅಪಾಯಕ್ಕೆ ಸಿಲುಕಲಿದ್ದಾರೆ. ಸಣ್ಣ, ಸಣ್ಣ ಹಿಡುವಳಿಗೆ ಯಂತ್ರಗಳಿಂದ ಕೃಷಿ ಸಾಧ್ಯವಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಇನ್ನೊಂದೆಡೆ ಕೂಲಿಕಾರರು ಇಲ್ಲದೇ ಇಂಥ ಕೃಷಿಕರು ಅನಿವಾರ್ಯವಾಗಿ ತಮ್ಮ ಭೂಮಿಯನ್ನು ಕೃಷಿ ಕಂಪೆನಿಗಳಿಗೆ ನೀಡಬೇಕಾದ ಸನ್ನಿವೇಶ ಸೃಷ್ಟಿಯಾಗಲಿದೆ.

ಕೃಷಿಯನ್ನು ಅಮೆರಿಕೀಕರಣ ಮಾಡುವುದು ಫುಡ್‌ಪಾರ್ಕ್‌ಗಳ ಉದ್ದೇಶ. ಬಂಡವಾಳಶಾಹಿಗಳು ಮತ್ತು ಕಾರ್ಮಿಕರು ಇವರಿಬ್ಬರು ಮಾತ್ರ ಜಗತ್ತಿ ನಲ್ಲಿರಬೇಕು. ಸ್ವಂತ ಉದ್ದಮದ ಮೂಲಕ ಸ್ವಂತಿಕೆ ಕಾಪಾಡಿಕೊಳ್ಳುವ ಕೃಷಿಕರು, ಮೀನುಗಾರರು, ಬುಡಕಟ್ಟು ಜನರು, ಕರಕುಶಲಗಾರರನ್ನು ನಿಧಾನ ವಾಗಿ ಇಲ್ಲವಾಗಿಸುವ ಮೊದಲ ಹುನ್ನಾರವೇ ಇಂತಹ ಫುಡ್‌ಪಾರ್ಕ್‌ಗಳು, ಮಾಲ್‌ಗಳು ಜನ್ಮತಾಳಲು ಕಾರಣ.

ಕೃಷಿಕರ ಬದುಕು ಬದಲಿಸುವ, ಅವರ ಉತ್ಪನ್ನಗಳಿಗೆ ಉತ್ತಮ ಬೆಲೆ ನೀಡಬೇಕೆಂಬ ಮಹಾದಾಸೆ ಸರ್ಕಾರಕ್ಕೆ ಇದ್ದರೆ ಪ್ರತಿ ತಾಲ್ಲೂಕು ಮಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಶೀಥಲೀಕರಣ ಘಟಕ, ಫ್ರೀಜರ್‌ಗಳನ್ನು ನಿರ್ಮಾಣ ಮಾಡಬಹುದು. ಬೆಲೆ ಕುಸಿದಾಗ ಉತ್ಪನ್ನಗಳನ್ನು ರೈತರು ಸಂರಕ್ಷಿಸಿಕೊಳ್ಳಬಹುದು. ಕೃಷಿ ಸಂಸ್ಕರಣೆ, ಮೌಲ್ಯ ವರ್ಧನೆಗೆ ಸಣ್ಣ ಸಣ್ಣ ತಂತ್ರಜ್ಞಾನಗಳೇ ಸಾಕಾಗುವ ಕಾರಣ ಅದನ್ನು ಉನ್ನತ ಶಿಕ್ಷಣ ಪಡೆದ ಹಳ್ಳಿ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ನೀಡುವ ಮೂಲಕ ಅವರಿಗೇನೆ ನೇರವಾಗಿ ಉತ್ಪನ್ನಗಳನ್ನು ರಫ್ತು ಮಾಡುವ ಶಕ್ತಿ, ನೀತಿ ಜಾರಿಗೆ ತರಬಹು ದಲ್ಲವೇ? ಆದರೆ ಇದನ್ನು ಸರ್ಕಾರ ಮಾಡುವುದಿಲ್ಲ ಹಾಗೂ ಮಾಡುವುದಿಲ್ಲ ಏಕೆ ಎಂಬುದೇ ಮುಖ್ಯವಾದ ಪ್ರಶ್ನೆ ಆಗಬೇಕಾಗಿದೆ.