ಸಂವೇದನೆ ಅಗತ್ಯ

ಹೆಣ್ಣು ಹೆಣ್ಣಾಗಿಯೇ ಇದ್ದರೆ ಚೆನ್ನ  ಎನ್ನುವ ಪುರುಷ ಪ್ರಧಾನ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನ ಇದಕ್ಕೆ ಸ್ಪಷ್ಟ ನಿದರ್ಶನ. ಹೆಣ್ಣು ದೈಹಿಕವಾಗಿ ಹೆಣ್ಣಾಗಿಯೇ ಇರುತ್ತಾಳೆ. ನೈಸರ್ಗಿಕವಾಗಿ ಹೆಣ್ಣಾಗಿಯೇ ಇರುತ್ತಾಳೆ. ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ಹೆಣ್ಣಾಗಿಯೇ ಇರುತ್ತಾಳೆ. ಇವುಗಳನ್ನು ಮೀರಿ ಹೆಣ್ಣು ಹೆಣ್ಣಾಗಿಯೇ ಇರಬೇಕು ಎಂದರೇನರ್ಥ. ಅಂದರೆ ಪುರುಷ ಸಮಾಜ ಎಳೆಯುವ ಲಕ್ಷ್ಮಣ ರೇಖೆಯನ್ನು ಮೀರದೆ ಇರಲಿ ಎಂದೇ ಅಲ್ಲವೇ? ಸಹಜವಾಗಿ ಸಬಲೆಯರಾದ ಮಹಿಳೆಯನ್ನು ಅಬಲೆಯರನ್ನಾಗಿ ಮಾಡುವುದು ನಮ್ಮ ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕ ಕುಟುಂಬ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಮತ್ತು ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ನೆಲೆ. ಹೊರತು ಮಹಿಳೆಯರಲ್ಲಿರುವ ಯಾವುದೇ ಕೊರತೆ ಅಲ್ಲ. ಹಾಗಾಗಿ ಇಂದಿನ ತುರ್ತು ಎಂದರೆ ಮಹಿಳೆಯರ ಸಬಲೀಕರಣವಲ್ಲ, ಪುರುಷ ಸಮಾಜದ ಸಂವೇದೀಕರಣ. ‘ಓ ಮಹಿಳೆಯರೇ ನೀವು ಪೂರ್ವ ಜನ್ಮದಲ್ಲಿ ಯಾವ ಪಾಪ ಕರ್ಮ ಮಾಡಿದ್ದೀರಿ? ಪುರುಷರಲ್ಲಿ ಸಂವೇದನೆಯೇ ಇಲ್ಲದ ಈ ದೇಶದಲ್ಲಿ ನೀವು ಜನಿಸಿದ್ದೀರಿ’ ಎಂದು ಶರಶ್ಚಂದ್ರ ಚಟರ್ಜಿ ಶತಮಾನಗಳ ಹಿಂದೆ ಹೇಳಿದ್ದನ್ನು ಇಲ್ಲಿ ಸ್ಮರಿಸಬೇಕಿದೆ.

ಪುರುಷ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಸಂವೇದನೆ ಬೆಳೆಸುವುದು ಬಾಲ್ಯದಿಂದಲೇ ಆರಂಭವಾಗಬೇಕು. ಮಹಿಳೆಯರೂ ತಮ್ಮಂತೆಯೇ  ನಿಸರ್ಗದ ಸೃಷ್ಟಿ. ಮಹಿಳೆಯರ ದೇಹ ವಿನ್ಯಾಸದಲ್ಲಿ ಕೊಂಚ ಬದಲಾವಣೆ ಇದೆ. ಮಹಿಳೆಯರಲ್ಲೂ ಒಂದು ಮನಸ್ಸು, ಹೃದಯ, ಸಂವೇದನೆ,  ಭಾವನೆಗಳಿರುತ್ತವೆ, ತಮ್ಮಂತೆಯೇ ಮಹಿಳೆಯರು ತಮ್ಮಿಷ್ಟದಂತೆ ಬದುಕಲು ಅರ್ಹತೆ ಮತ್ತು ಹಕ್ಕು ಪಡೆದಿದ್ದಾರೆ ಎಂಬ ಭಾವನೆಯನ್ನು ಪುರುಷ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ, ಬಾಲ್ಯದಿಂದಲೇ ಕಲಿಸಬೇಕು. ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಸಂಸ್ಕೃತಿ ಕಲಿಸುವುದೆಂದರೆ ಧಾರ್ಮಿಕ ವಿಧಿವಿಧಾನಗಳನ್ನು ಕಲಿಸುವುದೇ ಆಗಿದೆ.  ನೋಡಿ ನಮ್ಮ ಮಗು ಶ್ಲೋಕಗಳನ್ನು ಎಷ್ಟು ಚಂದಾಗಿ ಹಾಡುತ್ತದೆ ಇದನ್ನೇ ಸಂಸ್ಕೃತಿ ಎನ್ನುವುದು ಎಂದು ಎದೆ ತಟ್ಟಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇವೆ. ಅದೇ ಮಗುವಿನ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ತನ್ನ ಸೋದರಿ ಪ್ರತಿನಿಧಿಸುವ ಸ್ತ್ರೀ ಸಮುದಾಯದ ಬಗ್ಗೆ ಸಕಾರಾತ್ಮಕವಾದ ಅಭಿವ್ಯಕ್ತಿಯನ್ನು ರೂಪಿಸಲು ಯತ್ನ ನಡೆಯುವುದಿಲ್ಲ.

ವಿಭಜನೆಯ ಮೂಲಕ ಪುರುಷರು ಸಂಸ್ಕೃತಿಯ ಹರಿಕಾರರು, ಮಹಿಳಾ ಸಮುದಾಯ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯ ಸಂರಕ್ಷಕರು ಎಂದು ಭಾವಿಸುವ ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕ ಪುರುಷ ಪ್ರಧಾನ ಸಮಾಜ ತಾನೇ ರೂಪಿಸಿದ ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ನಿಯಮಾವಳಿಗಳನ್ನು ಮೀರುವ ಮಹಿಳೆಯರನ್ನು ತುಚ್ಛವಾಗಿ ನೋಡಲಾರಂಭಿಸುತ್ತದೆ. ಈ ಸಾಮಾಜಿಕ ಧೋರಣೆಯೇ ಅತ್ಯಾಚಾರಗಳಿಗೆ ಮೂಲ ಕಾರಣವಾಗಿದೆ. ಸಂಸ್ಕೃತಿಯ ಸಂರಕ್ಷಕರಾಗಿ ಮಹಿಳೆಯರು ಪುರುಷ ಸಮಾಜದ ನಿರ್ಬಂಧಗಳಿಗೊಳಪಟ್ಟು ನಡೆದರೆ ಮಾತ್ರ ದೌರ್ಜನ್ಯ ಮುಕ್ತರಾಗಲು ಸಾಧ್ಯ. ಹಾಗಾಗಿಯೇ ನಿರ್ಭಯ, ಸೌಜನ್ಯ, ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಸಂಕೇತಗಳಾಗಿ ಆಧಿಪತ್ಯ ಸಾಧಿಸುವ ಪುರುಷ ಸಮಾಜಕ್ಕೆ ಅಡಿಪಾಯವಾಗುತ್ತಾರೆ. ಭಾರತೀಯ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯನ್ನು ಸಂರಕ್ಷಿಸುವ ವೀರ ಯೋಧರಿಗೆ ಆದರ್ಶಪ್ರಾಯರಾಗುತ್ತಾರೆ. ಆದರೆ ಮಹಿಳಾ ಸಮುದಾಯದ ಆಶಯಗಳಿಗೆ ತಳಹದಿಯಾಗುವುದಿಲ್ಲ.  ಇಲ್ಲಿರುವುದು ಸಂವೇದನೆಯ ಕೊರತೆ, ಸಬಲೀಕರಣದ ಕೊರತೆಯಲ್ಲ.