ಸಾಮಾಜಿಕ ಜಾಲತಾಣ: ಇತಿ ಮಿತಿ

ಎಲ್ಲಿಗೋ ಪಯಣ, ಅದ್ಯಾವುದೋ ದಾರಿ
ಹೌದು, ನಾವು ಬೇರೆಯೇ ಭಾವಿಸಿದ್ದೆವು. ಸಾಮಾಜಿಕ ಜಾಲತಾಣ ಎಂದರೆ ಪರಸ್ಪರ ಚರ್ಚೆ, ಸಂವಾದ, ವಿಚಾರ ವಿನಿಮಯ, ಮಾಹಿತಿ ಕೊಡುಕೊಳ್ಳುವಿಕೆ ಇತ್ಯಾದಿ ಎಂದು. ಜ್ಞಾನಾರ್ಜನೆಗೆ ಅವಕಾಶದೊಂದಿಗೆ ನಮ್ಮನ್ನು ಕ್ರಿಯಾತ್ಮಕ ಚಟುವಟಿಕೆಗಳಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿಸಿಕೊಳ್ಳಬಹುದೆಂಬ ಆಶಯವೂ ಸೇರಿತ್ತು. ಇಂಥ ಕಾರಣಗಳ ಹಿನ್ನೆಲೆಯಲ್ಲಿಯೇ ನಾವೇಕೆ ಜಾಲತಾಣದ ಒಂದು ಗುಂಪನ್ನು ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬಾರದು ಎಂಬ ಯೋಚನೆ ಮೂಡಿತು. ಒಂದು ಗುಂಪನ್ನು ರೂಪಿಸಿಕೊಂಡೆವು. ಈ ಗುಂಪಿನ ಬಹುಪಾಲು ಸದಸ್ಯರು ಪರಿಚಿತರೇ ಇರಬೇಕೆಂದು ನಮ್ಮ ನಮ್ಮಲ್ಲೇ ಸದಸ್ಯರನ್ನೂ ಮಾಡಿಕೊಂಡೆವು. ಸರಿ, ಶುರುವಾಯಿತು: ಮಾತುಕತೆ, ಸಂದೇಶ ರವಾನೆ; ‘ಗುಡ್‌ನೈಟ್’, ‘ಗುಡ್ ಮಾರ್ನಿಂಗ್.’ ಇದು ಇಷ್ಟಕ್ಕೇ ನಿಲ್ಲಲಿಲ್ಲ, ಎಲ್ಲೆಲ್ಲಿಗೋ ಪಯಣ. ಮಾತುಗಳೂ ಚೌಕಟ್ಟನ್ನು ಮೀರತೊಡಗಿದವು. ಒಂದು ಸಾಮಾಜಿಕ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರಿಗೂ ಇರುತ್ತದೆಂದು ನಂಬಿದ್ದ ನಮ್ಮ ಭಾವನೆ ತಪ್ಪಾಯಿತು. ಕಾಡುಹರಟೆಯ ಗೊಂಡಾರಣ್ಯವಾಯಿತು. ಇಷ್ಟಾದರೆ ಪರವಾಗಿಲ್ಲ. ಸಂದೇಶಗಳು ರೂಪ ಬದಲಿಸಿದವು. ರೂಪ, ವಿರೂಪ, ಕುರೂಪ ಎಲ್ಲ ಮುಖಗಳೂ ಅನಾವರಣಗೊಂಡವು.

ದ್ವಂದ್ವಾರ್ಥಗಳ, ಅಸಹ್ಯ, ಅಶ್ಲೀಲ ಮಾತುಗಳು. ಇದೆಂಥ ಜಾಲತಾಣ, ಇದೆಂಥ ವೇದಿಕೆ ಎಂದು ಬೇಸರಹುಟ್ಟಿತು. ಇಂಥ ಮಾತುಗಳಿಗೆ ಕಡಿವಾಣ ಹಾಕಬೇಕೆಂದರೆ ಆರೋಪಗಳು ನಮ್ಮನ್ನೇ ಸುತ್ತಿಕೊಂಡವು. ‘ನೀವು ಶಿಲಾಯುಗದ ಜನ’, ‘ನೀವು ಆಧುನಿಕರಲ್ಲ’, ‘ನೀವು ಮಡಿವಂತರು, ಉದಾರ ಭಾವನೆಯೇ ಇಲ್ಲ’ ಇತ್ಯಾದಿ ಇತ್ಯಾದಿ. ನಾವು ಓದುವುದನ್ನು ನಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳೂ ಓದುತ್ತಾರೆ; ನಮ್ಮ ಪರಿಸರದಲ್ಲಿಯೇ ಇರುವ ಮಕ್ಕಳೂ ಓದುತ್ತಾರೆ. ಅದರ ಪರಿಣಾಮ ಏನಾಗಬಹುದು? ಈ ಯಾವುದರ ಪರಿವೆಯೂ ಇಲ್ಲದಂತೆ ಸಂದೇಶಗಳನ್ನು ಕಳುಹಿಸುವವರು ವರ್ತಿಸಿದರು. ಜಾಲತಾಣದ ಬಲೆ ನಮ್ಮನ್ನೆಲ್ಲ ಸುತ್ತಿಕೊಳ್ಳತೊಡಗಿತು. ಇದರಿಂದ ಹೊರಬಂದು ಮುಕ್ತವಾಗಿ ಉಸಿರಾಡಿದರೆ ಸಾಕು ಎಂಬ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಉಂಟಾಯಿತು. ಹಾಗೋ ಹೀಗೋ ಅದರಿಂದ ಹೊರಬಂದಾಗ ಕೆಟ್ಟ ಪ್ರಪಂಚವನ್ನು ತೊರೆದು ನಿಟ್ಟುಸಿರು ಬಿಟ್ಟ ಭಾವ ನನ್ನದಾಗಿತ್ತು.
–ತನ್ಮಯಿ ಪ್ರವೀಣ್, ಮೈಸೂರು