ಕೈ ಒರೆಸುವ ಕಾಗದದ ಮೇಲೆ ಪದೋನ್ನತಿ ಪತ್ರ

ನಗರದ ಅತ್ಯಂತ ಐಷಾರಾಮಿ ಹೋಟೆಲ್ಲು ನಕ್ಷತ್ರಲೋಕ. ಅದು ಒಂದು ಪಂಚತಾರಾ ಹೋಟೆಲ್ಲುಗಳ ಸಮೂಹಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ್ದು. ಅತೀ ಶ್ರೀಮಂತರು ಮಾತ್ರ ಅಲ್ಲಿ ಉಳಿಯಬಹುದಾದದ್ದು. ಈ ಹೋಟೆಲ್ಲಿನ ರೆಸ್ಟೊರೆಂಟ್‌ನಲ್ಲಿ ಜಗತ್ತಿನ ಎಲ್ಲ ದೇಶಗಳ ಆಹಾರ ಪದಾರ್ಥಗಳು ಲಭ್ಯ. ಅದರ ಬಾಗಿಲಿನಲ್ಲಿ ನಿಂತ ಆಜಾನುಬಾಹು ಮತ್ತು ಭಾರಿ ಮೀಸೆ ಹೊತ್ತ ದ್ವಾರಪಾಲಕನನ್ನು ನೋಡಿ ಒಳಗೆ ಹೋಗುವುದು ಸಾಮಾನ್ಯರಿಗೆ ಅಸಾಧ್ಯ.

ಒಂದು ದಿನ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ರೆಸ್ಟೊರೆಂಟ್ ಒಳಗೆ ಮುದುಕರೊಬ್ಬರು ಬಂದರು. ಅವರ ತಲೆಯ ಬಿಳಿಕೂದಲು ಕೆದರಿದೆ. ಹಾಕಿ­ಕೊಂಡ ಹಳೆಯ ಪ್ಯಾಂಟಿಗೆ ತೇಪೆಗಳಿವೆ. ಮುದ್ದೆ ಮುದ್ದೆಯಾದ ಹತ್ತಿಯ ಕೋಟು. ಸವೆದುಹೋದ ಬೂಟುಗಳು. ಆದರೆ, ಬೂದುಬಣ್ಣದ ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ಅದೇನೋ ಹೊಳಪು! ಮುಖದಲ್ಲಿ ಗಡ್ಡ ಬೆಳೆದಿದ್ದರೂ ಕೆನ್ನೆಯಲ್ಲಿಯ ಗುಲಾಬಿ ಬಣ್ಣ, ತೆಳುವಾದ ತುಟಿಗಳು ಬಿಗಿದುಹಿಡಿದಿದ್ದ ಮುಗುಳ್ನಗು ಇವೆಲ್ಲ ಒಂದು ತರ­ಹದ ಘನತೆಯನ್ನು ತಂದಿದ್ದವು.

ಆತ ನಿಧಾನವಾಗಿ ತನ್ನ ಕೋಲನ್ನೂರುತ್ತ ಒಳಗೆ ಬಂದ. ಅವರ ವೇಷ, ಕುಂಟುತ್ತ ಬರುವ ರೀತಿಯನ್ನು ನೋಡಿ ಯಾವ ಕೆಲಸ­ಗಾ­ರರೂ ಹತ್ತಿರ ಬರಲಿಲ್ಲ. ಮುದುಕರು ಕಿಟಕಿಯ ಹತ್ತಿರದ ಟೇಬಲ್ಲನ್ನು ಹುಡು­ಕು­ತ್ತಿದ್ದಂತೆ ತೋರಿತು. ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಒಂದಿಬ್ಬರು ಸೇವಕರನ್ನು ಕೇಳಿದರೂ ಸರಿ­ಯಾದ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆ ಬರಲಿಲ್ಲ.

ಆಗ ಅಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದದ್ದು ಸುಜಾತಾ. ಆಕೆ ಆಹಾರ ಸರಬರಾಜು ಮಾಡುವ ಸೇವಕಿ. ಸುಜಾತಾ ಬಂದು ವಿನಯದಿಂದ, ‘ಸರ್, ತಮಗೇನಾದರೂ ಸಹಾಯ ಬೇಕಿತ್ತೇ?’ ಎಂದು ಕೇಳಿದಳು. ಮುದುಕ, ‘ನಾನು ಕಿಟಕಿಯ ಹತ್ತಿರದ ಸ್ಥಳವನ್ನು ನೋಡುತ್ತಿದ್ದೆ’ ಎಂದರು. ಆಗ ಸುಜಾತಾ ಅವರ ಕೈ ಹಿಡಿದು ಕರೆದುಕೊಂಡು ಕಿಟಕಿಯ ಹತ್ತಿರ ಹೋದಳು. ಕುರ್ಚಿಯನ್ನು ಹಿಂದಕ್ಕೆ ಸರಿಸಿ ಅವರಿಗೆ ಕೂಡ್ರಲು ಅನುವು­ಮಾಡಿಕೊಟ್ಟಳು. ಅವರ ಕೈಯಲ್ಲಿದ್ದ ಕೋಲನ್ನು ತೆಗೆದು ಪಕ್ಕದ ಕುರ್ಚಿಯ ಹಿಂದಕ್ಕೆ ಒರಗಿಸಿದಳು. ನಂತರ ಅವರ ಮುಂದಿದ್ದ ಟೇಬಲ್ಲನ್ನು ತಳ್ಳಿ ಅವರಿಗೆ ಆರಾಮವಾಗುವಂತೆ ಯೋಜಿಸಿದಳು. ಅವರು ಕೇಳಿದ ತಿಂಡಿಗಳ ಪಟ್ಟಿ ಮಾಡಿ ನಿಧಾನವಾಗಿ ಒಂದೊಂದನ್ನೇ ತಂದು ಕೊಟ್ಟಳು. ವೃದ್ಧ, ‘ನೀನು ತೋರಿದ ವಿಶ್ವಾಸಕ್ಕೆ, ಸಹಕಾರಕ್ಕೆ ಧನ್ಯವಾದಗಳು ತಾಯಿ’ ಎಂದರು. ‘ಧನ್ಯವಾದ ಏತಕ್ಕೆ ಸರ್? ಇದು ನನ್ನ ಕರ್ತವ್ಯವಲ್ಲವೇ?’ ಎಂದಳು ಸುಜಾತಾ ಮುಗುಳ್ನಗುತ್ತ.