ಶ್ರದ್ಧೆ ಸನ್ಯಾಸದ ತಳಹದಿ

ಈ ಗುರುಗಳನ್ನು ಗುರುತಿಸುವವರು ಯಾರೂ ಇಲ್ಲ. ಅವರ ಜೊತೆಗೇ ಹೋದ ಶಿಷ್ಯನಿಗೆ ಬಹಳ ಬೇಜಾರಾಯಿತು. ಇಡೀ ದಿನ ನಡೆನಡೆದು ಸುಸ್ತಾದದ್ದೇ ಬಂತು. ಒಂದು ಮನೆಯಲ್ಲೂ ಭಿಕ್ಷೆ ದೊರಕಲಿಲ್ಲ. ಒಂದಲ್ಲ, ಮೂರು ದಿನ ತಿನ್ನಲು ಏನೂ ಸಿಕ್ಕಲಿಲ್ಲ. ಶಿಷ್ಯ ಕಂಗಾಲಾಗಿ ಹೋದ. ಇದಿಷ್ಟೇ ಸಾಲದೆಂದು ಆ ಊರಿನ ಜನ ಇವರನ್ನು ಕಳ್ಳರೆಂದು ಭಾವಿಸಿ ದೂರು ಕೊಟ್ಟಾಗ ಅಲ್ಲಿ ಸಿಪಾಯಿಗಳು ಬಂದು ಇವರನ್ನು ಊರಿನಿಂದ ಹೊರಗೆ ಅಟ್ಟಿದರು.

ಬಿಸಿಲಿನಲ್ಲಿ ಒಣಗಿ, ರಾತ್ರಿ ಚಳಿಯಲ್ಲಿ ಮರಗಟ್ಟಿದ ಶಿಷ್ಯನಿಗೆ ಮರುದಿನ ಬೆಳಗಾಗುವಾಗ ಹುಚ್ಚೇ ಹಿಡಿಯುವಂತೆ ಆಗಿತ್ತು. ಗುರುಗಳನ್ನು ಇಲ್ಲಿಂದ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಮರಳಿ ತಮ್ಮ ಊರಿಗೆ ಹೋಗಿಬಿಡಬೇಕೆಂದು ಕೇಳಲು ಬಂದವನಿಗೆ ಗುರುಗಳ ಮುಖದ ಮಂದಹಾಸ ಹಾಗೆಯೇ ಇದ್ದದ್ದು ಕಂಡು ಆಶ್ಚರ್ಯವಾಯಿತು. ಅವರು ಕಣ್ಣು ಮುಚ್ಚಿ ಭಜನೆ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರು, ‘ಭಗವಂತಾ, ನಿನ್ನ ಕರುಣೆ ದೊಡ್ಡದು, ಕೃಪೆ ದೊಡ್ಡದು. ನಾನು ನಿನ್ನ ಕರುಣೆಯ ಋಣವನ್ನು ಹೇಗೆ ತೀರಿಸಲಿ?’ ತರುಣನಿಗೆ ಸಿಟ್ಟೇ ಬಂತು. ‘ಗುರುಗಳೇ, ಇದುವರೆಗೂ ನೀವು ಮಾಡಿದ ಭಜನೆ ನನಗೆ ಇಷ್ಟವಾಗಲಿಲ್ಲ.

ಆ ಭಗವಂತ ಏನು ಮಾಡಿದ್ದಾನೆಂದು ನೀವು ಕೃತಜ್ಞತೆ ಅರ್ಪಿಸುತ್ತಿದ್ದೀರಿ? ಮೂರು ದಿನಗಳಿಂದ ಊಟವಿಲ್ಲ, ಕುಡಿಯಲು ನೀರಿಲ್ಲ, ಇರಲು ನೆರಳಿಲ್ಲ. ಅದು ಸಾಲದೆಂಬಂತೆ ನಮ್ಮನ್ನು ಕಳ್ಳರಂತೆ ಹೊಡೆದು ಹೊರಗಟ್ಟಿದ್ದಾರೆ. ಇದಾವ ಕರುಣೆ ಭಗವಂತನದು?’. ನಗುತ್ತಲೇ ಸನ್ಯಾಸಿ ಹೇಳಿದರು, ‘ನಿನಗರ್ಥವಾಗುವುದಿಲ್ಲ ಮಗೂ, ನನಗೆ ಮೂರು ದಿನಗಳ ಈ ಅವಸ್ಥೆ ಬೇಕಿತ್ತು. ಅದನ್ನೇ ಭಗವಂತ ನನಗೆ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದಾನೆ. ನನಗೆ ಮೂರು ದಿನದ ಉಪವಾಸದ ಅವಶ್ಯಕತೆ ಇತ್ತು ಎಂದೇ ಆತ ನನಗೆ ಹೀಗೆ ಮಾಡಿದ್ದಾನೆ. ಆತ ನಾನು ಕೇಳಿದ್ದನ್ನು ಕೊಡುವುದಿಲ್ಲ.

ಆದರೆ ನನಗೆ ಒಳ್ಳೆಯದಾದದ್ದನ್ನೇ ಮಾಡುತ್ತಾನೆ. ಅದಕ್ಕೇ ನಾನವನಿಗೆ ಕೃತಜ್ಞತೆ ಸಲ್ಲಿಸುತ್ತೇನೆ. ನನಗೇನು ಬೇಕೆಂಬುದು ನನಗೇ ತಿಳಿದಿಲ್ಲ, ನನ್ನ ತಿಳಿವಳಿಕೆಯೂ ಸಾಲದು. ಅವನು ಕೊಟ್ಟಿದ್ದೇ ನನಗೆ ಸರಿಯಾದದ್ದು ಎಂಬ ಖಚಿತವಾದ ನಂಬಿಕೆ ನನ್ನದು. ನೀನೇಕೆ ಮುಖ ಸಪ್ಪೆ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದೀಯಾ? ಅವನಿಗಿಂತಲೂ ಬುದ್ಧಿವಂತನೇ ನೀನು?’  ಇದು ನಂಬಿಕೆ, ಶ್ರದ್ಧೆ. ಇದು ಸದಾಕಾಲ ನಮ್ಮನ್ನು ದುಃಖಗಳಿಂದ ಕೊರಗದಂತೆ ಮಾಡುವ ದಿವ್ಯೌಷಧಿ. ಇದೇ ನಿಜವಾದ ಸನ್ಯಾಸ.