ದಾಖಲಿಸಿದ ಇತಿಹಾಸವೂ ದಾಖಲಾಗದ ವಾಸ್ತವ ತುಣುಕುಗಳೂ...

ಯಾವುದೂ ಇನ್ನೂ ಸರಿಯಾಗಿ ಅರ್ಥವಾಗದ ವಯಸ್ಸು. ಒಂದು ರಾತ್ರೋರಾತ್ರಿ ಮನೆಯವರೆಲ್ಲಾ ನೆರೆಹೊರೆಯರೊಂದಿಗೆ ವಲಸೆ ಹೋಗಲು ನಿರ್ಧರಿಸಿ, ಮಧ್ಯ ರಾತ್ರಿ ಗುಟ್ಟಾಗಿ ದೋಣಿ ಹತ್ತಿದರು. ಸುಮಾರು ಎಪ್ಪತ್ತೆಂಬತ್ತು ಜನರಿದ್ದ ಆ ದೋಣಿಯಲ್ಲಿ ಕೂರಲೂ ಜಾಗವಿರಲಿಲ್ಲ. ಅಪ್ಪ, ಅಮ್ಮ, ಅಣ್ಣ, ಇಬ್ಬರು ಅಕ್ಕಂದಿರೊಂದಿಗೆ ನಾನೂ ದೋಣಿ ಏರಿದೆ. ಅದು ಎತ್ತ ಹೊರಟಿದೆಯೆಂಬ ಅರಿವು ಯಾರಿಗೂ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಹೇಗಾದರೂ ಬದುಕು ಕಟ್ಟಿಕೊಳ್ಳಲು ನಮ್ಮ ದೇಶಕ್ಕಿಂತ ಉತ್ತಮವಾದ ಮತ್ತೊಂದು ಜಾಗವನ್ನಷ್ಟೇ ಬಯಸಿ ಎಲ್ಲರೂ ದೋಣಿಯೇರಿದ್ದರು.

ಮಧ್ಯದಲ್ಲಿ ಎರಡು ಸಲ ಕಡಲ್ಗಳ್ಳರು ನಮ್ಮ ದೋಣಿ ಮೇಲೆ ದಾಳಿ ಮಾಡಿದರು. ನೋಡಲು ಸುಂದರವಾಗಿದ್ದ ನನ್ನಿಬ್ಬರು ಅಕ್ಕಂದಿರನ್ನು ಅವರು ರೇಪ್ ಮಾಡಿ ತಮ್ಮೊಂದಿಗೆ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋದರು. ಅದನ್ನು ಪ್ರತಿಭಟಿಸುವ ಶಕ್ತಿ ಯಾರಿಗೂ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಈ ಮಧ್ಯೆ ನನ್ನ ತಾಯಿ ಎಲ್ಲಿ ಕಳೆದುಹೋದರೋ ಗೊತ್ತಾಗಲಿಲ್ಲ. ಮಲೇಶಿಯಾದ ದಡ ಸೇರಿದಾಗ ಉಳಿದಿದ್ದು ಕೇವಲ ಮೂವತ್ತಾರು ಜನರು.

ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ನನ್ನಣ್ಣನಿಗೆ ವಾಂತಿ ಶುರುವಾಗಿ ಅದು ನಿಲ್ಲದೇ, ಅವನೂ ತೀರಿಕೊಂಡ. ರೆಫ್ಯುಜಿ ಕ್ಯಾಂಪ್ ಸೇರಿಕೊಂಡ ನಂತರ ನನ್ನ ತಂದೆ ಬುದ್ಧಿಭ್ರಮಣೆಗೆ ಒಳಗಾದರು. ಆದರೂ ಅವರಿಗೆ ನನ್ನ ನೆನಪು ಸರಿಯಾಗಿತ್ತು. ನಾನು ಸ್ವಲ್ಪ ಅವರ ಕಣ್ಣಿಂದ ಆಚೀಚೆಯಾದರೂ ಹುಚ್ಚರಂತೆ ಕಿರಿಚಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದರು. ಒಂದು ವರ್ಷವಾಗುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ತಂದೆಯವರನ್ನೂ ಕಳೆದುಕೊಂಡೆ...

ನಾನು ಹೆಚ್ಚು ಓದಲಿಲ್ಲ ಮಿಷ್. ರೆಫ್ಯುಜಿ ಕ್ಯಾಂಪ್‌ನಲ್ಲಿದ್ದ ಬೇರೆಯವರ ಯಾರ ಪರಿಚಯವೂ ಅಷ್ಟಾಗಿ ನನಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ನಾವೆಲ್ಲರೂ ಒಂದೇ ಇತಿಹಾಸವನ್ನು ಹಂಚಿಕೊಂಡವರಾದ್ದರಿಂದ ಮತ್ತು ನನ್ನಂತಹದ್ದೇ ವಿಧಿಯಾಟಕ್ಕೆ ಅವರೂ ಬಲಿಯಾಗಿದ್ದರಿಂದ ನನ್ನನ್ನು ಅವರು ಪ್ರೀತಿಯಿಂದಲೇ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದರು...

ಕೆಲ ವರುಷ ಕಳೆದ ಮೇಲೆ ನಮ್ಮ ರೆಫ್ಯುಜಿ ಕ್ಯಾಂಪ್‌ನಲ್ಲಿದ್ದ ಬಹಳಷ್ಟು ಜನರು ತಾಯ್ನಾಡಿಗೆ ವಾಪಾಸಾದರು. ಒಂದು ದಿನ ಅಂಗಡಿಯಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬ ಶ್ರೀಲಂಕಾಹುಡುಗನ ಪರಿಚಯವಾಯಿತು. ತಮಿಳು ಶ್ರೀಲಂಕನ್. ಪರಿಚಯ ಪ್ರೀತಿಗೆ ತಿರುಗಿತು. ಮದುವೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳೋಣ ಎಂದ. ನನಗೂ ಯಾರಿರಲಿಲ್ಲ. ತಾಯ್ನಾಡಿಗೆ ವಾಪಾಸಾಗಿ ಆಗಬೇಕಿದ್ದೇನೂ ಇರಲಿಲ್ಲ, ಮಿಷ್. ಮದುವೆ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಶ್ರೀಲಂಕಾಗೆ ಬಂದೆ. ಒಂದು ಮಗು ಹುಟ್ಟಿದ ನಂತರ ಶ್ರೀಲಂಕಾದಲ್ಲಿ ತಮಿಳರ ಸ್ಥಿತಿ ಬಿಗಡಾಯಿಸಿದ್ದರಿಂದ ಮತ್ತೆ ರಾತ್ರೋರಾತ್ರಿ ನಾವು ಗಂಟುಮೂಟೆ ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡು ದೋಣಿಯಲ್ಲಿ ರಾಮೇಶ್ವರಕ್ಕೆ ಬಂದೆವು. ನನ್ನನ್ನು ಅವನ ದೂರದ ಸಂಬಂಧಿಕರ ಮನೆಯಲ್ಲಿಟ್ಟು ಅವನು ಮತ್ತೆ ಶ್ರೀಲಂಕಾಗೆ ಹೋದ. ಯಾಕೆ ಮರಳಿ ಹೋದನೆನ್ನುವುದು ಇವತ್ತಿನವರೆಗೂ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ ಮಿಷ್. ಅವನಿಗಾಗಿ ಒಂದು ವರ್ಷ, ಎರಡು ವರ್ಷ, ಸುಮಾರು ನಾಲ್ಕು ವರ್ಷ ಕಾದರೂ ಅವನ ಸುಳಿವಿಲ್ಲ..

ಮಗು ದೊಡ್ಡದಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಸಂಬಂಧಿಕರು ಅವನೆಲ್ಲೋ ಎಲ್‌ಟಿಟಿಇಯವರ ಕೈಗೆ ಸಿಕ್ಕು ಸತ್ತಿರಬೇಕು, ನಿನ್ನ ಜೀವನ ನೀನು ನೋಡಿಕೋ ಅಂದರು. ಮದರಾಸ್ ದೊಡ್ಡ ಸಿಟಿ, ಅಲ್ಲಿಗೆ ಹೋಗೆಂದು ಸ್ವಲ್ಪ ದುಡ್ಡು ಕೊಟ್ಟು ಕಳುಹಿಸಿದರು. ಬಹಳ ಕಷ್ಟಪಟ್ಟ ಮೇಲೆ ಇಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದು ಸೇರಿಕೊಂಡೆ, ಮಿಷ್..
ಈಗ ಮದರಾಸಿಗೆ ಬಂದು ಆರು ವರುಷವಾಯಿತು. ಮಗನಿಗೆ ಹತ್ತು ವರುಷ. ದೊಡ್ಡ ಕಾನ್ವೆಂಟ್‌ನಲ್ಲಿ ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಮೀಡಿಯಂ, ಸಿಬಿಎಸ್‌ಸಿ ಸಿಲಬಸ್ ಸ್ಕೂಲಿನಲ್ಲಿ ಓದುತ್ತಿದ್ದಾನೆ. ನೀವು ಸ್ಕೂಲ್ ಟೀಚರ್ ಅಂದ್ರಲ್ಲಾ ಮಿಷ್, ಒಂದು ಸಹಾಯ ಮಾಡಬೇಕು ಮಿಷ್!

ನಿರ್ಭಾವುಕಳಾಗಿ ಅವಳು ತನ್ನ ಕಥೆ ಹೇಳಿ, ನನ್ನ ಸಹಾಯ ಯಾಚಿಸಿದಾಗ ನಾನು ಆಶ್ಚರ್ಯದಿಂದ ಏನು ಸಹಾಯವೆಂಬಂತೆ ಅವಳನ್ನು ನೋಡಿದೆ.
ಮಿಷ್, ಈ ಸಲದ ಎಲೆಕ್ಷನ್‌ನಲ್ಲಿ ಎಐಎಡಿಎಂಕೆಗೆ ಓಟು ಹಾಕಿ. ಡಿಎಂಕೆ ಬಂದರೆ ಶಾಲೆಗಳಲ್ಲಿ ತಮಿಳು ಕಂಪಲ್ಸರಿ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ನನ್ನ ಮಗ ಸ್ಕೂಲಿನಲ್ಲಿ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಓದುತ್ತಿದ್ದಾನೆ ಮಿಷ್. ನಂಗೆ ಈ ಪಾರ್ಲರ್‌ನಿಂದ ಬರೋದು ನಾಲ್ಕು ಸಾವಿರವಷ್ಟೇ. ಬ್ರೈಡಲ್ ಮೇಕ್‌ಅಪ್ ಅದೂ ಇದೂಂತಾ ಮೇಲೊಂದು ಮೂರನಾಲ್ಕು ಸಾವಿರ ಬರುತ್ತೆ. ಅದರೊಳಗೇ ಮನೆಬಾಡಿಗೆ, ಎಲಕ್ಟ್ರಿಸಿಟಿ, ಸ್ಕೂಲ್ ಫೀಸೆಲ್ಲಾ ಆಗಬೇಕು. ಟ್ಯೂಷನ್‌ಗೆ ಹಾಕೋಕೆ ದುಡ್ಡಿಲ್ಲ. ಎಐಎಡಿಎಂಕೆ ಬಂದರೆ ಶಾಲಾ ಕಾಲೇಜಿನಲ್ಲಿ ತಮಿಳು ಕಂಪಲ್ಸರಿ ಮಾಡಲ್ಲಾಂತಾ ಹೇಳ್ತಿದ್ರು. ಈ ಸಲ ಎಲೆಕ್ಷನ್‌ನಲ್ಲಿ ಅಮ್ಮಾಗೆ ಓಟ್ ಹಾಕಿ, ಮಿಷ್..
ಇಮಾಮ್ ಸಾಬಿಗೂ ಗೋಕುಲಾಷ್ಟಮಿಗೂ ಏನು ಸಂಬಂಧ?

ನಾನಿನ್ನೂ ಅವಳು ಮಗುಚಿದ ಇತಿಹಾಸದ ಪುಟಗಳಲ್ಲಿ ಕಳೆದುಹೋಗಿದ್ದೆ. ಇತಿಹಾಸದ ಪುಟ ಪುಟಗಳಲ್ಲೂ ದಾಖಲಾಗಿ ಮಲಗಿ ನಿದ್ರಿಸುತ್ತಿರುವ ಪ್ರತಿ ಚರಿತ್ರೆಯ ಹಿಂದೆಯೂ ದಾಖಲಾಗದ ಹೀಗೊಂದು ವಾಸ್ತವದ ತುಣುಕುಗಳಿರಬಹುದೇ ಎಂಬ ವಿಭ್ರಾಂತಿಯಲ್ಲಿ ಆ ರಕ್ತಸಿಕ್ತ ಪುರಾತನ ಕಥೆಯಲ್ಲಿ ಪುಟಿದ ಭಾವನಾತ್ಮಕ ಸಂಬಂಧ ಬೆಸೆಯುತ್ತಿರುವ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲೇ ಅದಕ್ಕೊಂದು ಅನಿರೀಕ್ಷಿತ ತಿರುವನ್ನು ಅವಳು ನೀಡಿದ್ದಳು.

ಆದರೂ ಈ ಘಟನೆ ನನ್ನ ಮನಸ್ಸಿನಿಂದ ಮಾಸಿಲ್ಲ. ಚಿಲಿಯ ಕತೆಗಾರ್ತಿ ಇಸಬೆಲ್ಲಾ ಅಯೆಂದೆಯ ‘ಪೌಲಾ’ ಹಾಗೂ ಆಫ್ಘಾನಿಸ್ತಾನದ ಸುರೈಯಾ ಸಾದೀದ್‌ರ ‘ಫರ್‌ಬಿಡನ್ ಲೆಸೆನ್ಸ್ ಇನ್ ಕಾಬೂಲ್ ಗೆಸ್ಟ್ ಹೌಸ್’ ಓದುವಾಗ, ಯಾವ ಯಾವುದೋ ರಾಜಕೀಯ ಹಿನ್ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ದೇಶವನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ವಲಸೆ ಹೋಗುವವರ ಮಾನಸಿಕ ಸ್ಥಿತಿ, ಛಿದ್ರಗೊಳ್ಳುವ ಅವರ ವೈಯಕ್ತಿಕ ಬದುಕುಗಳನ್ನೆಲ್ಲಾ ನೆನೆವಾಗ ಮತ್ತೆ ಕಣ್ಣ ಮುಂದೆ ಅದೇ ಹೆಣ್ಣು! ಟರ್ಕಿ ಸಮುದ್ರ ಕಿನಾರೆಯಲ್ಲಿ ಮಕಾಡೆ ಮಲಗಿದ ಸಿರಿಯಾದ ಐದು ವರುಷದ ಎಳೇ ಮಗು ಅಲನ್ ಕುರ್ದಿಯ ಅನಾಥ ನಿಶ್ಚೇಷ್ಟದೇಹ ನೋಡುವಾಗಲೂ ಮತ್ತವಳದ್ದೇ ಮುಖ! ಒಂದು ಗಾಜಿನ ವಸ್ತು ಒಡೆದು ಚೂರು ಚೂರಾಗುವ ಹಾಗೆ ಒಂದು ಅಖಂಡ ರಾಷ್ಟ್ರವೇ ಛಿದ್ರವಾಗುವುದೆಂದರೆ !

ಚಿಲಿ ಬಿಟ್ಟು ವೆನೆಜೂಲಾಕ್ಕೆ ವಲಸೆ ಹೋದ ಇಸೆಬೆಲ್ಲಾ ಅಯೆಂದೆ, ಇವೆಲ್ಲಾ ವಿಧಿಯ ಕೈವಾಡ! No one can change the history! ಒಂದು ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ಭದ್ರವಾಗಿ ನೆಲೆ ನಿಂತಿರುವವರೆಗೂ ನಮ್ಮೊಳಗಿನ ಶಕ್ತಿ ನಮಗೇ ಗೊತ್ತಿರುವುದಿಲ್ಲ. ಎಲ್ಲ ಕಳೆದುಕೊಂಡ ಮೇಲೂ ಬದುಕುವ ಛಲ ಮತ್ತು ಹೋರಾಡುವ ಮನೋಬಲ ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಮೊಳೆತಾಗಲೇ ನಮಗದರ ಅರಿವಾಗುವುದು ಎಂದಿದ್ದಾಳೆ.

ತನ್ನ ಮಗನ ಹಿತಕ್ಕಾಗಿ ತನಗರಿವಿಲ್ಲದೆ ಅವಳು 2001ರ ಚುನಾವಣೆಗೆ ಮಾಡಿದ ಪ್ರಚಾರವೇ ಇದು? ಜಗತ್ತಿನ ಯಾವ ಯಾವುದೋ ಮೂಲೆಗಳಲ್ಲಿ ಅಲೆಯುತ್ತಾ  ಸಾಗುತ್ತಿರುವ ಅವಳಿಗೆ ಮತ್ತು ಅವಳಂಥವರಿಗೆ ಜಲ, ನೆಲ, ಭಾಷೆಯನ್ನೂ ಮೀರಿ ಕೇವಲ ಬದುಕನ್ನಷ್ಟೇ ಹೆಕ್ಕುವ ಅನಿವಾರ್ಯ ಸ್ಥಿತಿಯೆ? ಎಐಎಡಿಎಂಕೆ ಬಂದರೆ ತಮಿಳು ಕಡ್ಡಾಯವಾಗುವುದಿಲ್ಲವೆಂದು ಅವಳಿಗೆ ಹೇಳಿದವರಾದರೂ ಯಾರು?

ಇದಾದ ನಂತರ ಕಾವೇರಿಯಲ್ಲಿ ಸಾಕಷ್ಟು ನೀರು ಹರಿದು ತಮಿಳುನಾಡು ಸೇರಿದೆ. ತಮಿಳುನಾಡಿನ ಮೊದಲ್ ಅಮೈಚ್ಚರ್ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ, ಮಗದೊಮ್ಮೆ ಗೆದ್ದು ಬಂದಿದ್ದಾರೆ. ಸುಪ್ರೀಂ ಕೋರ್ಟ್, ಪ್ರಾಂತೀಯ ಭಾಷೆ ಕಡ್ಡಾಯವಲ್ಲ, ಅವರವರ ಆಯ್ಕೆಯ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ಓದುವ ಹಕ್ಕು ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಇದೆಯೆಂಬ ಆಜ್ಞೆಯನ್ನು ಹೊರ ತಂದೂ ಅನೇಕ ವರುಷಗಳುರುಳಿವೆ. ಆಕೆಯ ಮಗ ಇಷ್ಟರಲ್ಲಾಗಲೇ ಓದು ಮುಗಿಸಿ, ಒಳ್ಳೆ ಕೆಲಸ ಹಿಡಿದು, ಕಡೆಗಾಲದಲ್ಲಾದರೂ ತನ್ನ ತಾಯಿಗೆ ನೆಮ್ಮದಿಯ ಬದುಕನ್ನು ಕೊಟ್ಟಿರಬಹುದೆಂದು ಭಾವಿಸೋಣ.