ಬದುಕು ಬಣ್ಣವಾಗುವುದು ಹೇಗೆ?

ಒಂದು ದಿನ ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳನ್ನು ಏರ್ಪಡಿಸಿದರು ಗುರುಗಳು. ಎಲ್ಲ ಮಕ್ಕಳು ಉತ್ಸಾಹದಿಂದ ನಾಟಕ, ಹಾಡು, ಭಾಷಣ, ನೃತ್ಯ ಹೀಗೆ ಯಾವುದರಲ್ಲಿ ಪಾಲ್ಗೊಳ್ಳಬೇಕೆಂದು ಚರ್ಚಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಸೂರ್ಯನೂ ಅವರ ಜೊತೆಯಾಗಿ, ‘ನಾನೂ ಸೇರ್ಕೊತೀನಿ’ ಎಂದಾಗ ಮಕ್ಕಳೆಲ್ಲ ಗೊಳ್ಳೆಂದು ನಗುತ್ತಾ, ‘ನೀನು ವೇದಿಕೆ ಏರಿದರೆ ಬಂದವರೆಲ್ಲ ಓಡಿ ಹೋಗುತ್ತಾರಷ್ಟೆ’ ಎಂದು ಮೂದಲಿಸಿದರು. ಸೂರ್ಯ ಅಳುತ್ತಾ ಊರಿಗೆ ಹತ್ತಿರದ ಗುಡ್ಡದಲ್ಲಿದ್ದ ಒಂದು ಬಂಡೆಯ ಮೇಲೆ ಹೋಗಿ ಕುಳಿತ. ಆಗ ದೇವತೆಯಂತೆ‌ ವೇಷ ಧರಿಸಿದ ಪ್ರಕಾಶಮಾನ ವ್ಯಕ್ತಿಯೊಬ್ಬ ಬಂದು ಸೂರ್ಯನೆದುರು ನಿಂತರು.

‘ಯಾಕೆ ಕಂದ ಅಳುತ್ತಿರುವೆ?’

ಕಣ್ಣೀರು ಒರೆಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ, ‘ನೀವು ಯಾರು’ ಎಂದ ಸೂರ್ಯ.

‘ನಾನು ಕೂಡ ನಿನ್ನಂತಹ ಸೂರ್ಯನೆ, ಸೂರ್ಯದೇವ ಎನ್ನುವುದು ಈ ಜಗ.’

‘ಓಹೋ! ಬೆಳಕು ನೀಡುವ ಸೂರ್ಯನೆ ನೀನು. ನೋಡಲೆಷ್ಟು ಚಂದವಿರುವೆ ನೀನು! ನಾನು ಮಾತ್ರ ನನ್ನ ಈ ಬಣ್ಣದಿಂದ ನಗೆಪಾಟಲಿಗೀಡಾಗಿದ್ದೇನೆ’ ತಲೆಕೆಳಗೆ ಹಾಕಿದ ಸೂರ್ಯ.

ಸೂರ್ಯನ ಪಕ್ಕ ಬಂದು ಕುಳಿತ ಸೂರ್ಯದೇವ,‌ ‘ ನಾನು ಕೂಡ ನಿನ್ನ ಬಣ್ಣವೇ ಮಗು, ಆ ದೂರದ ಬೆಟ್ಟ ಇಲ್ಲಿಂದ ಅದೆಷ್ಟು ಸುಂದರವಾಗಿ ಕಾಣುವುದಲ್ಲವೆ! ಅಲ್ಲಿ ಹೋಗಿ ನೋಡಿದರೆ ಕಲ್ಲುಮುಳ್ಳುಗಳೆ ತುಂಬಿರುವವು. ಹಾಗೆಯೇ ಜಗತ್ತು ಕೂಡ, ಹೊಳೆವ ಬೆಳ್ಳನೆ ಮುಖ ಹೊಂದಿದವರೆಲ್ಲ ಒಳ್ಳೆಯ ಮನಸು ಹೊಂದಿರಬೇಕೆಂದೇನೂ ಇಲ್ಲ. ದೇವರು ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರಿಗೂ ನೀಡಿದ ದೇಹ, ಬಣ್ಣ, ಮನ ಎಲ್ಲವೂ ಸರಿಯಾಗಿಯೇ ಇರುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಒಳ್ಳೆಯ ಗುಣಗಳು ಮಾತ್ರ ನಾವು ಗಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಾದ ಆಸ್ತಿ. ಕಷ್ಟದಲ್ಲಿರುವವರಿಗೆ ಸಹಾಯ ಮಾಡು, ಒಳ್ಳೆಯ ಮಾತನಾಡು, ನಗುತ್ತ ಎಲ್ಲರನ್ನೂ ನಗಿಸು, ನಿನ್ನ ಬಣ್ಣವು ಬದುಕನ್ನು ರೂಪಿಸದಿದ್ದರೂ ಸಹ ನಿನ್ನ ಬದುಕು ಬಣ್ಣವಾಗುವುದು’ ಎಂದು ಹೊರಟುಹೋದನು.

ಅಂದು ಸೂರ್ಯ ಮನೆಗೆ ಬಂದೊಡನೆ ನಗುತ್ತ ಕೈ ಕಾಲು ಮುಖ ತೊಳೆದು ದೇವರಿಗೆ ನಮಸ್ಕರಿಸಿ, ಪಾಠ ಓದಿ ಅಮ್ಮನೊಂದಿಗೆ ಹರಟುತ್ತ ಸಂತೋಷವಾಗಿ ಮಲಗಿದನು. ಅಂದಿನಿಂದ ಸೂರ್ಯನ ಜಗವೆ ಬದಲಾಯಿತು. ಅನ್ನುವವರಿಗೆ ನಗುತ್ತಲೆ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯಿಸುತ್ತ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಸಹಾಯ ಮಾಡುತ್ತಾ, ಆತ್ಮವಿಶ್ವಾಸದಿಂದ ಇಡೀ ಶಾಲೆಯ ಮೆಚ್ಚಿನ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಯಾದ ಸೂರ್ಯ. ಅಂದು ದೂರ ಸರಿಸುತ್ತಿದ್ದವರೆಲ್ಲ ಅವನ ಗೆಳೆತನಕ್ಕೆ ಹಂಬಲಿಸುವಂತಾಯಿತು. ತರಗತಿಗೆ ಮೊದಲಿಗನಾಗಿ ಉತ್ತೀರ್ಣನಾಗಿ ಸಾಧನೆಯ ದಾರಿಹಿಡಿದ. ಬಣ್ಣವಿಲ್ಲದ ಸೂರ್ಯನ ಬದುಕು ಬಣ್ಣವಾಗಿದ್ದು ಹೀಗೆ.