ಕಟ್ಟಲೇಬೇಕಿದೆ ಬೆಕ್ಕಿಗೆ ಗಂಟೆ

ವಿಶ್ವ ಆರೋಗ್ಯ ಸಂಸ್ಥೆ ವರದಿಯ ಪ್ರಕಾರ ಜಗತ್ತಿನ ಬಹುತೇಕ ಭಾಗಗಳಲ್ಲಿ ಮಹಿಳೆಯರ ಮೇಲೆ ನಡೆಯುವ ದೈಹಿಕ ಮತ್ತು ಲೈಂಗಿಕ ಹಿಂಸೆಯ ಪ್ರಮಾಣ ಶೇ 30ರಿಂದ 60ರಷ್ಟಿದೆ. ದೇಶದ ಅತ್ಯಾಚಾರ ಪ್ರಕರಣಗಳ ಮೇಲೆ ಕಣ್ಣು ಹಾಯಿಸಿದರೆ 2002ರಲ್ಲಿ 16,373 ಅತ್ಯಾಚಾರ ಪ್ರಕರಣಗಳು ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಅಪರಾಧ ಮಾಹಿತಿ ವಿಭಾಗದಲ್ಲಿ ದಾಖಲಾಗಿವೆ. 2009ರಲ್ಲಿ ಈ ಪ್ರಮಾಣ 21,397ಕ್ಕೆ ಏರಿದೆ. ವರ್ಷದಿಂದ ವರ್ಷಕ್ಕೆ ಅತ್ಯಾಚಾರ ಪ್ರಕರಣಗಳ ಸಂಖ್ಯೆ ಏರುತ್ತಲೇ ಇದೆ. ಕೇವಲ ಭಾರತ ಮಾತ್ರವಲ್ಲ ಇತರ ದೇಶಗಳ ಸ್ಥಿತಿಯೂ ಇದಕ್ಕೆ ಹೊರತಾಗೇನೂ ಇಲ್ಲ.
 

ಇಂಗ್ಲೆಂಡ್‌ನ `ದಿ ಇಂಡಿಪೆಂಡೆಂಟ್' ಪತ್ರಿಕೆಯ ಮಾಹಿತಿಯಂತೆ, 2008ರಲ್ಲಿ ಆ ದೇಶದಲ್ಲಿ ನಡೆದ ಸಾಮೂಹಿಕ ಅತ್ಯಾಚಾರ ಪ್ರಕರಣಗಳಲ್ಲಿ ಶೇ 85ರಷ್ಟು ಲಂಡನ್ ಮಹಾನಗರವೊಂದರಲ್ಲೇ ದಾಖಲಾಗಿವೆ. ಅಲ್ಲಿ ಇಂತಹ ಘಟನೆಗೆ ಬಹು ಮುಖ್ಯ ಕಾರಣ ಜನಾಂಗೀಯ ಹಿನ್ನೆಲೆಯೇ ಆಗಿರುತ್ತದೆ. 92 ಸಾಮೂಹಿಕ ಅತ್ಯಾಚಾರಿಗಳನ್ನು ಬಂಧಿಸಿದಾಗ, ಅವರಲ್ಲಿ 66 ಮಂದಿ ಕಪ್ಪು ಅಥವಾ ಮಿಶ್ರ ಜನಾಂಗದವರೇ ಆಗಿದ್ದರು. ಹಾಗೆಯೇ ಇಂತಹ ಕೃತ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿದ್ದವರಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಿನವರು ಹದಿಹರೆಯದವರು. ಹದಿನಾರು ವರ್ಷ ತುಂಬದವರೂ ಅತ್ಯಾಚಾರ ನಡೆಸಿದ ಪ್ರಕರಣಗಳು ಸಹ ಹಲವೆಡೆ ವರದಿ ಆಗುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತವೆ.
 

ಹಿಂದೆ ನಮ್ಮ ದೇಶದ ಪೊಲೀಸ್ ಠಾಣೆಯೊಂದರಲ್ಲಿ ಸಾಮೂಹಿಕ ಅತ್ಯಾಚಾರ ಘಟಿಸಿ, ಅದರಲ್ಲಿ ಪಾಲ್ಗೊಂಡಿದ್ದ ಎಲ್ಲ ಪೊಲೀಸರೂ ಏಡ್ಸ್ ರೋಗಕ್ಕೆ ತುತ್ತಾಗಿದ್ದರು. ಬಲಾತ್ಕಾರಕ್ಕೆ ಒಳಗಾದ ಮಹಿಳೆ ತನಗೆ ಏಡ್ಸ್ ರೋಗ ಇದ್ದ ವಿಷಯವನ್ನು ಉದ್ದೇಶಪೂರ್ವಕವಾಗಿಯೇ ಬಾಯಿ ಬಿಟ್ಟಿರಲಿಲ್ಲ. ಹೆಣ್ಣನ್ನು ಅತ್ಯಂತ ಗೌರವ ಭಾವದಿಂದ ಕಾಣುವ ನಮ್ಮ ನೆಲದಲ್ಲೂ ಸಾಮೂಹಿಕ ಅತ್ಯಾಚಾರ ಈಗೀಗ ಒಂದು ಪಿಡುಗಾಗುತ್ತಿದೆ. ಮೊದಲು ದೆಹಲಿಯಲ್ಲಿ ಅಪರೂಪಕ್ಕೊಮ್ಮೆ ಕೇಳಿಬರುತ್ತಿದ್ದ ಇಂತಹ ಘಟನೆಗಳು, ಈಗ ಯಾವ ಮೂಲೆಯಲ್ಲಿ ಬೇಕಾದರೂ ನಡೆಯಬಹುದು ಎಂಬಂತಾಗಿದೆ.

ಇತ್ತೀಚೆಗೆ 25 ದಿನಗಳ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ ದೇಶದಲ್ಲಿ ನಡೆದ ಅತ್ಯಾಚಾರ ಪ್ರಕರಣಗಳಲ್ಲಿ ಶೇ 10ರಷ್ಟು ಹರ‌್ಯಾಣ ರಾಜ್ಯವೊಂದರಲ್ಲೇ ನಡೆದಿವೆ. ಅಲ್ಲಿ 2011ರಲ್ಲಿ 773 ಅತ್ಯಾಚಾರ ಪ್ರಕರಣಗಳು ನಡೆದಿದ್ದರೆ, ಈ ವರ್ಷದ ಮೊದಲ ಆರು ತಿಂಗಳಲ್ಲೇ 367 ಪ್ರಕರಣಗಳು ವರದಿಯಾಗಿವೆ. ಬಿಹಾರದಲ್ಲಿ 2011ರಿಂದ ಈವರೆಗೆ 1140 ಅತ್ಯಾಚಾರ ಪ್ರಕರಣಗಳು ಬೆಳಕಿಗೆ ಬಂದಿವೆ.