ಕೃಷ್ಣನ್ ಕುಟ್ಟಿ ಕಣ್ಮರೆ

ನನ್ನ ಮನೆಗೆ ಬಂದಾಗ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಬಿದ್ದ ಪುಸ್ತಕದ ಮೇಲೆ ಮಾತನಾಡಿ, ಅದರ ವಿಶಿಷ್ಟತೆಯನ್ನು ಹೇಳಿಬಿಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಒಮ್ಮೆ ನನ್ನ ಮೇಜಿನ ಮೇಲಿದ್ದ ಲಕ್ಷ್ಮಣ ಕೊಡಸೆಯವರ ಮಿನಿ ಕಾದಂಬರಿಯೊಂದನ್ನು ನೋಡಿದ್ದೇ, `ಇದರಲ್ಲಿ ಒಂದು ಹೆಣ್ಣಿನ ಪಾತ್ರ ಬರುತ್ತೆ ನೋಡಿ, ಕ್ಷಣ ಚಿತ್ತ ಕ್ಷಣ ಪಿತ್ಥ ಅನ್ನೋ ತರಹದ್ದು.

ಕನ್ನಡಕ್ಕೆ ಅದು ಹೊಸ ಪಾತ್ರ ಅಲ್ವಾ?~ ಎಂದು ನನ್ನ ಮನಸ್ಸಿನ ಮಾತನ್ನು ಹೇಳಿ ಚಕಿತಗೊಳಿಸಿದ್ದರು. ಬರೀ ಶ್ರೇಷ್ಠ ಕೃತಿಗಳೊಂದೇ ಅಲ್ಲ, ಅವರು ಜನಪ್ರಿಯ ಕಾದಂಬರಿಗಳನ್ನೂ ಅಷ್ಟೇ ಆಸಕ್ತಿಯಿಂದ ಓದಿ, ಅದರಲ್ಲಿನ ಒಳ್ಳೆಯ ಅಂಶಗಳನ್ನು ಹೆಕ್ಕಿ ನನಗೆ ತಿಳಿಸುತ್ತಿದ್ದರು.

ಅವರ ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಓದಿನ ಹರವೂ, ವಿದ್ವತ್ತೂ ಚೆನ್ನಾಗಿತ್ತು. ತಮ್ಮ ಕತೆಗಳನ್ನು ಸುಲಭವಾಗಿ ಇಂಗ್ಲೀಷಿಗೆ ತರ್ಜುಮೆ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದರು.ನಮ್ಮಿಬ್ಬರಲ್ಲಿದ್ದ ಮತ್ತೊಂದು ಸಮಾನ ಆಸಕ್ತಿಯೆಂದರೆ ಸಿನಿಮಾ. ಬಾಲು ಎಲ್ಲಾ ಒಳ್ಳೆಯ ಸಿನಿಮಾಗಳನ್ನು ನೋಡಿ ಬಿಟ್ಟಿರುತ್ತಿದ್ದರು.
 
ತಮಿಳು, ಮಲೆಯಾಳಂ, ತೆಲುಗು ಭಾಷೆಗಳು ಅವರಿಗೆ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಬರುತ್ತಿತ್ತು. ಹಾಲಿವುಡ್, ಬಾಲಿವುಡ್ ಮತ್ತು ಅಂತರರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಸಿನಿಮಾಗಳನ್ನು ನೋಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಒಮ್ಮೆ ನನ್ನ ಮನೆಗೆ ಬಂದರೆ ಸಾಕು, ನಾನು ನೋಡಬೇಕಾದ ಹೊಸ ಸಿನಿಮಾಗಳ ಪಟ್ಟಿಯನ್ನೇ ಕೊಟ್ಟು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದರು.

ಮೊನ್ನೆ ಮನೆಗೆ ಬಂದಾಗ, `7 ಆಮ್ ಅರಿವು~ ತಮಿಳು ಸಿನಿಮಾ ನೋಡಿ, ಚೆನ್ನಾಗಿದೆ~ ಎಂದು ಹೇಳಿದ್ದೆ. ಎರಡೇ ದಿನಕ್ಕೆ ನನಗೆ ಫೋನಾಯಿಸಿ- `ನೋಡಿದೆ, ಆದರೆ ಯಾಕೋ ನಂಗೆ ಅಷ್ಟೊಂದು ಇಷ್ಟ ಆಗಲಿಲ್ಲ~ ಅಂತ ಸಂಕೋಚದಿಂದಲೇ ಹೇಳಿದ್ದರು.

ನಮ್ಮ ಮನೆಗೆ ಬಂದು ನನ್ನೊಡನೆ ಗಂಟೆಗಟ್ಟಲೆ ಹರಟುವದಕ್ಕೆ ಅವರಿಗೆ ಅತ್ಯಂತ ಉತ್ಸಾಹ. ಸಂಕೋಚ ಸ್ವಭಾವದ ಬಾಲು ಪ್ರಾಮಾಣಿಕವಾಗಿ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದರು.
 
ಒಮ್ಮೆ ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ `ನನಗೆ ಈಗಲೂ ಸೈಕಲ್ ಹೊಡೆಯೋಕೆ ಬರಲ್ಲ ಕಣ್ರಿ. ನಿವೃತ್ತಿ ಆದ ಮೇಲೆ ಕಾರು ಡ್ರೈವ್ ಮಾಡೋದು ಕಲಿತುಕೊಂಡೆ~ ಎಂದು ಹೇಳಿ ನಕ್ಕುಬಿಟ್ಟಿದ್ದರು.

ತಮ್ಮ ಹೊಸ ಕಥಾಸಂಕಲನವನ್ನು ನನ್ನ `ಛಂದ ಪುಸ್ತಕ~ದಿಂದ ಪ್ರಕಟಿಸುವ ಆಸೆ ಅವರಿಗಿತ್ತು. ಆದರೆ ನಾನು ಸಂಕೋಚದಿಂದ ಅದು ನನ್ನ ಛಂದದ ನಿಯಮಗಳಿಗೆ ಹೊಂದುವುದಿಲ್ಲ ಎಂದು ಹೇಳಿದ್ದೆ.

ಮತ್ತೆಂದೂ ಅದರ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತನಾಡದ ಬಾಲು, ಆ ಕಾರಣಕ್ಕಾಗಿ ಗೆಳೆತನದಲ್ಲಿ ಎಳ್ಳಷ್ಟೂ ಕಹಿಯನ್ನು ತೋರಿಸಲಿಲ್ಲ. ಮುಂದೆ ಆ ಪುಸ್ತಕ ಬೇರೊಬ್ಬ ಪ್ರಕಾಶಕರಿಂದ ಮುದ್ರಣಗೊಂಡಾಗ ತಮ್ಮ ಮುನ್ನುಡಿಯಲ್ಲಿ ಕೃತಜ್ಞತೆಯಿಂದ ನನ್ನ ಗೆಳೆತನವನ್ನು ನೆನೆದಿದ್ದರು.

ಎರಡು ವಾರದ ಕೆಳಗೆ ಮನೆಗೆ ಬಂದಾಗ ತುಂಬಾ ಸುಸ್ತಾದವರಂತೆ ಕಂಡಿದ್ದರು. ವಿದ್ಯಾರಣ್ಯಪುರದಿಂದ ನನ್ನ ಬನ್ನೇರುಘಟ್ಟದ ಮನೆಗೆ ಬಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಬಂದಿದ್ದರು.
 
ಮಧ್ಯಾಹ್ನದ ಸಮಯವಾದ್ದರಿಂದ ನಾನು ಅವರಿಗೆ ಬಲವಂತ ಮಾಡಿ ಚಪಾತಿ, ಪಲ್ಯ ತಿನ್ನಿಸಿದ್ದೆ. `ನಿಮಗೆ ರಾತ್ರಿಗೆ ಮತ್ತೆ ಅಡಿಗೆ ಮಾಡ್ಕೋಬೇಕಾಗುತ್ತೆ~ ಎಂದು ಸಂಕೋಚಪಡುತ್ತಲೇ ಉಂಡಿದ್ದರು.

ಬಸ್ ನಿಲ್ದಾಣದಲ್ಲಿ ಅವರನ್ನು ಬಿಡಲು ನಾನು ಜೊತೆಗೆ ಹೋಗಿದ್ದೆ. ಮಾರ್ಗ ಮಧ್ಯದಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಸಂಬಂಧಿಕರೊಬ್ಬರು ತೀರಿಕೊಂಡಿದ್ದನ್ನೂ, ಅವರಿಗೆ ಬರೀ 68 ವರ್ಷ ವಯಸ್ಸಾಗಿತ್ತೆಂಬುದನ್ನೂ ಸಹಜವಾಗಿ ತಿಳಿಸಿದೆ.
 
ಅವರು ತಕ್ಷಣ ನಿಂತು ಬಿಟ್ಟು, `ನಂಗೂ ಈಗ 68 ವರ್ಷ ಕಣ್ರಿ. ಹೆದರಿಕೆಯಾಗುತ್ತೆ~ ಎಂದಿದ್ದರು. ನಾನು ಅವರ ಕೈಯನ್ನು ಒತ್ತಿ, `ನೀವು ನೂರು ವರ್ಷ ಬಾಳ್ತೀರಿ ನೋಡಿ~ ಎಂದು ಧೈರ್ಯ ತುಂಬಿದ್ದೆ.

ಬರಹಕ್ಕಿಂತಾ ಬದುಕು ಮುಖ್ಯವೆಂದು ಖಚಿತವಾಗಿ ನಂಬಿರುವ ನನ್ನಂತಹವನಿಗೆ ಬಾಲು ತರಹದ ಪ್ರಾಮಾಣಿಕ ಗೆಳೆಯರ ಸ್ನೇಹ ಅತ್ಯಂತ ಸಂತೋಷವನ್ನು ಕೊಡುತ್ತದೆ.

ಆದ್ದರಿಂದಲೇ ಈಗ `ಕೃಷ್ಣನ್ ಕುಟ್ಟಿ~ಯ ಹೆಸರನ್ನು ನನ್ನ ಮೊಬೈಲ್ ಮತ್ತು ಇ-ಮೇಲ್ ಕಾಂಟಾಕ್ಟ್ ಪಟ್ಟಿಯಿಂದ ತೆಗೆದು ಹಾಕುವಾಗ ದುಃಖವಾಗುತ್ತಿದೆ.