ಮೀರುವ ಹಂಬಲದ ಶಕ್ತಕಥೆಗಳು

ಹೀಗೆ ನಿಲುವುಗಳಿಲ್ಲದೆಯೂ ಸಮಸ್ಯೆಯನ್ನು ಎಲ್ಲರದನ್ನಾಗಿಸುವ ಪ್ರಯತ್ನದಲ್ಲಿ ಕಥೆಗಾರ್ತಿ ಇದ್ದಾರೆ. ಅವರ ಕಥಾಲೋಕದಲ್ಲಿ ವೈವಿಧ್ಯಪೂರ್ಣ ಸ್ವಭಾವ ಹಾಗೂ ಪಾತ್ರಗಳು ಕಾಣಸಿಗುತ್ತವೆ. `ಚಂದಮಾಮದಿಂದ ಇಳಿದು ಬಂದ ಕಥೆ~ಯಲ್ಲಿ ತನಗೆ ಓದಲು ಅವಕಾಶ ಕೊಡದ ಗಂಡ ಹಾಗು ಅತ್ತೆಯ ಸಣ್ಣತನದ ನಡುವೆ ತಲೆದಿಂಬಿನಡಿ ಒಂದು `ಚಂದಮಾಮ~ ಹಾಗೂ ಬಾಲ್ಯದ ಒಂದು ಮಾಸಿದ ಅಕ್ಷರದ ಕಥೆಯನ್ನೇ ಓದಿಕೊಂಡು ಜೀವ ತೆತ್ತುಕೊಳ್ಳುವ ಸೊಸೆಯೊಬ್ಬಳಿದ್ದಾಳೆ. `ವಿನ್ಯಾಸ~ ಕಥೆಯಲ್ಲಿ ಗಂಡನನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡ ಸೋದರತ್ತೆಯು ಗಂಡನೆಂದೇ ಭಾವಿಸಿಕೊಂಡು ಗಿಡಗಳಿಗೆ ನೀರೆರೆದು ಸಾಕುವುದನ್ನು ಕಾಣುತ್ತೇವೆ. `ದೇವರೇ ಅವರನ್ನು ಕ್ಷಮಿಸು~ ಎಂಬ ಕಥೆಯಲ್ಲಿ ಕೆಳಗೆ ಬಾಗಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಹೆಂಡತಿಯ ಮೇಲೆ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದಂತೆ ನಟಿಸುತ್ತ ನೀರು ತುಂಬಿದ ಜಗ್‌ ಅನ್ನು ಬೀಳಿಸಿ ಬೆನ್ನು ಮುರಿಯುವ ಸುಶಿಕ್ಷಿತ ಗಂಡನಿದ್ದಾನೆ. `ಅವ್ವ~ ಎಂಬ ಕಥೆ ವಿದ್ರಾವಕವಾದುದು. ಸೊಸೆ ಇದ್ದಾಗಲೂ ಇದುರು ಮನೆಯ ಗೃಹಿಣಿಯನ್ನು ಒಳಬಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ಮಗನ ಅನೈತಿಕತೆಗೆ ಇಂಬುಕೊಡುವ ತಾಯಿಯಿದ್ದಾಳೆ. ಅಷ್ಟೇಅಲ್ಲ, ಟ್ರೈನಿಂಗ್‌ಗೆ ದೂರ ಹೋಗಿರುವ ಮಗನ ಏಳಿಗೆಗೆ ತೊಂದರೆಯಾಗಬಾರದೆಂದು ಸೊಸೆ ಸತ್ತು ಹೋದರೂ ಅದನ್ನು ಮಗನಿಗೆ ತಿಳಿಸದೆ ಅವಳು ಮಾತೃಹೃದಯ ಮೆರೆಯುತ್ತಾಳೆ. ಮಿಲಿಟರಿಯಲ್ಲಿ ದುಡಿಯುತ್ತಿರುವ ಮಗನ ದುಡ್ಡಿನ ಸುಖಕ್ಕೆ ಒಗ್ಗಿಕೊಂಡ ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮಂದಿರು `ಮಿಟ್ರೀ ಮಾರ್ತಿ~ ಕಥೆಯಲ್ಲಿ ಮಗನ ಮದುವೆಯನ್ನೇ ಮುಂದೂಡುತ್ತ ಹೋಗುತ್ತಾರೆ.

`ಕಡೆಗೂ ದೇವರಾಗದೆ ಹೋದೆ~ ಒಂದು ದುರಂತ ಕಥೆ. ಬೆಳೆಯುತ್ತಿರುವ ಬುದ್ಧಿಮಾಂದ್ಯ ಹೆಣ್ಣುಮಗಳನ್ನು ಬೆಳೆಸಲು ಸಹಾಯಕವಾಗದ ಕುಟುಂಬ, ಮಗುವಿನ ಸರ್ವ ಸಂಕಟಗಳು, ತಾಯಿಯ ಪಡಿಪಾಟಲು ಇವೆಲ್ಲವೂ ಸೇರಿ ದಾರಿಯಿಲ್ಲದ ನಾಳೆಗಳು ನಿರ್ಮಾಣವಾಗುತ್ತವೆ.  ಕೊನೆಗೆ ಯಾತ್ರಾಸ್ಥಳವೊಂದರಲ್ಲಿ ತಾಯಿಮಗುವಿಬ್ಬರೂ ದೇವರ ಕರುಣೆಗಾಗಿ ಹಾತೊರೆಯುತ್ತ ನದಿಯೊಳಗೆ ಹೋಗುತ್ತಾರೆ. ದೈವ ಮತ್ತು ಅಸಹಾಯಕತೆಯ ತಿಕ್ಕಾಟದಲ್ಲಿ ಸರಿತಪ್ಪುಗಳು ವಾಸ್ತವವಾಗಿ ಇಲ್ಲಿ ಮುಳುಗುತ್ತವೆ. ಕಥೆ ಮೂಕವಾಗುತ್ತದೆ. ಸಂಕೇತವಾಗುತ್ತದೆ.

ನೀಗಿಕೊಳ್ಳುವ ಪಾತ್ರಗಳು ಹಾಗೂ ನೀಗಿಸುವ ಪಾತ್ರಗಳ ನಡುವಿನ ದ್ವಂದ್ವ ಸಂಕಲನದುದ್ದಕ್ಕೂ ತೀವ್ರವಾಗಿ ಕಾಡುತ್ತದೆ. ಬದುಕಾಗಲಿ ನೈತಿಕತೆಯಾಗಲಿ ಒಳಿತಾಗಲಿ ಕೆಡುಕಾಗಲಿ ವಾಸ್ತವತೆ ಎಂಬ ದಾರುಣ ನಿಕಷದಲ್ಲಿ ಅದರ ಪಾತ್ರವೇನು ಎಂಬುದನ್ನು ಸಮರ್ಥವಾಗಿ ತಮ್ಮ ಕಥೆಗಳಲ್ಲಿ ಹುಡುಕಹೊರಟಿರುವ ಅನಸೂಯ ಸಿದ್ಧರಾಮರು ಅದಕ್ಕೆ ಕಟ್ಟಿಕೊಳ್ಳುವ ಶಿಲ್ಪದಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಸ್ವಲ್ಪ ಗೊಂದಲಕ್ಕೊಳಗಾದಂತಿದೆ.  ಕಥೆಯ ಕಲಾತ್ಮಕತೆ ಇದರಿಂದ ಅಲ್ಲಲ್ಲಿ ಮಾಸಿದೆ. ಕಥೆಯೊಳಗೊಂದು ಕಥೆಯನ್ನು ಜೋಡಿಸಿ ಹೇಳುವಾಗ ಅಲ್ಲಲ್ಲಿ ಆಯ ತಪ್ಪಿದೆ. ಇವುಗಳ ಹೊರತಾಗಿಯೂ ಸಂಕಲನ ಹುಟ್ಟಿಸಿರುವ ನಿರೀಕ್ಷೆ ದೊಡ್ಡದು. ಸ್ತ್ರೀಲೋಕ ನೋಡುವಾಗಲೂ ಕಾಯ್ದುಕೊಳ್ಳುವ ಅಲಿಪ್ತತೆ ಇದರ ಮುಖ್ಯಗುಣ.