ಹದ ಕಾವ್ಯದ ಆಚೆಗೆ...

ಕಳೆದ ಮೂವತ್ತು ವರ್ಷಗಳಿಂದಲೂ ಕನ್ನಡ ಕಾವ್ಯಪರಂಪರೆಯೊಟ್ಟಿಗೆ ಬೆಳೆದ ಕವಿ ಎಸ್.ಜಿ. ಸಿದ್ಧರಾಮಯ್ಯನವರು ತಮ್ಮ ದೇಸಿಗುಣ ಹಾಗೂ ವಿಶಿಷ್ಟ ಭಾಷಾರುಚಿಯ ಕಾವ್ಯದ ಮೂಲಕ ಕಾವ್ಯಪರಂಪರೆಯನ್ನು ಬೆಳೆಸಿದವರು. ಅವರ ನೂರೊಂದು ಆಧುನಿಕ ವಚನಗಳ ಪುಸ್ತಕ  `ಅರಿವು ನಾಚಿತ್ತು~.

ಇಲ್ಲಿನ ಆಧುನಿಕ ವಚನಗಳನ್ನು `ಅರಿವು ನಾಚಿದ ಸಂದರ್ಭದ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯಾತ್ಮಕ ಪದರೂಪಿಗಳು~ ಎಂದು ಅವರು ಕರೆದುಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ. ಈ  `ಅರಿವು ನಾಚಿದ ಸಂದರ್ಭ~ವನ್ನು ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವದ ಒಕ್ಕೂಟ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯೊಳಗಿನ ರಾಜಕಾರಣವನ್ನು ಬಹುತ್ವದ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಬದುಕುವಾಗ ನರಿಬುದ್ಧಿಯಲ್ಲಿ ವರ್ತಿಸುವ ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ರಾಜಕಾರಣ ಎಂದವರು ಕರೆಯುತ್ತಾರೆ.
 
ಈ ಆಧುನಿಕ ವಚನಗಳು ರೂಪುಗೊಂಡಿದ್ದು ಅವರು ಕಾಲುನೋವಿನ ಚಿಕಿತ್ಸೆಗೆಂದು ಆಸ್ಪತ್ರೆಯಲ್ಲಿದ್ದ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ. ಇದನ್ನು, `ನಾನು ವಚನಗಳನ್ನು ಬರೆಯಬೇಕೆಂದು ಹೊರಟವನಲ್ಲ. ವಚನ ರಚನೆ ನನ್ನೊಳಗೆ ಆಯಾಚಿತವಾಗಿ ಹೀಗೆ ಸಾಂದರ್ಭಿಕ ಒತ್ತಡದಲ್ಲಿ ಒಡಮೂಡಿದ್ದು ದೇಹದ ಬಾವು, ಜೊತೆಗೆ ಒಳಗಿನ ನೋವು ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳಲು ಆರ್ತಭಾವದ ಸ್ವರಜಾಲವಾಗಿ ಹುಟ್ಟಿದ್ದು~ ಎಂದವರು ತಮ್ಮ ಪ್ರಸ್ತಾವನೆಯಲ್ಲಿ ಹೇಳಿಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ.

`ವಚನ~ ಎಂಬ ಪದಕ್ಕೆ ಮೊದಲ ಅರ್ಥ `ಮಾತು~. ಹಾಗೆಯೇ `ಗದ್ಯಸಾಹಿತ್ಯದಲ್ಲಿ ಒಂದು ಪ್ರಕಾರ~ ಎಂಬ ಅರ್ಥವೂ ಇದೆ. ತಮ್ಮ ವಚನಗಳ ಮೂಲಕ ಕನ್ನಡ ಸಾಹಿತ್ಯ ಪರಂಪರೆಯನ್ನು ವಿಶಿಷ್ಟವಾಗಿ ಹೊಳಪುಗೊಳಿಸಿದ, ವಚನ ರಚನೆಯನ್ನು ತಮ್ಮ ಅಂತರಂಗ ಮತ್ತು ಬಹಿರಂಗದ ಚಿಂತನೆ, ಆಸ್ವಾದನೆಗೆ, ಸಮಾಜದ ವಿಮರ್ಶೆಗೆ ರೂಪಿಸಿಕೊಂಡವರು ವಚನಕಾರರು.
 
ಹಲವಾರು ವಚನಕಾರರ ವಚನಗಳು ಗದ್ಯ-ಪದ್ಯಗಳ ಚೌಕಟ್ಟನ್ನೂ ಮೀರಿ ಕಾವ್ಯವಾದ, ಅಲೌಕಿಕ ಅನುಭವವಾದ ಉದಾಹರಣೆಗಳಿವೆ- `ಎನ್ನ ಕಾಯ ಮಣ್ಣು, ಜೀವ ಬಯಲು~ ಎಂದ ಅಕ್ಕಮಹಾದೇವಿಯ ಸಾಲಿನಂತೆ; ಸಾಮಾಜಿಕ ವಿಮರ್ಶೆಯೂ, ಅಂತರಂಗದ ವಿಮರ್ಶೆಯೂ ಆದ ಉದಾಹರಣೆಗಳಿವೆ- `ಕನ್ನಡಿಯ ನೋಡುವ ಅಣ್ಣಗಳಾ ಜಂಗಮವ ನೋಡಿರೆ~ ಎಂದ ಬಸವಣ್ಣನ ಸಾಲಿನಂತೆ.

ಹಾಗಾದರೆ ವಚನ ಎಂಬುದನ್ನು ಕಾವ್ಯ ಪ್ರಕಾರವೆಂದು ಗುರುತಿಸಬೇಕೆ, ಗದ್ಯದ ಚೌಕಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ವಿಶ್ಲೇಷಿಸಬೇಕೆ ಎಂಬ ಚರ್ಚೆಗಳೆಲ್ಲ ಹೀಗಾಗಲೇ ನಡೆದುಹೋಗಿವೆ. ಇಂತಹ ಯಾವ ವಿಶ್ಲೇಷಣೆ-ವಿಚಾರಗಳೂ ಇಲ್ಲದ ಇಂದಿನ ಅನೇಕ ಸಾಹಿತಿಗಳು ತಮ್ಮ ಆಲೋಚನೆಗಳೆಲ್ಲವನ್ನೂ `ಆಧುನಿಕ ವಚನಗಳು~ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ನೂರಾರು ಪುಸ್ತಕಗಳಾಗಿ ಪ್ರಕಟಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ.

ಆಧುನಿಕ ಕನ್ನಡ ಸಾಹಿತ್ಯದಲ್ಲಿ `ಮುಕ್ತಕ~ಗಳು, `ಚುಟುಕು~ಗಳು, `ಹನಿಗವಿತೆ~ಗಳೆಂಬ ಪ್ರಕಾರಗಳೆಲ್ಲ ಹೀಗೆಯೇ `ಸ್ವ-ಚಿಂತನೆ~ಯ ಸ್ವಚ್ಛಂದ ಲಹರಿಯಲ್ಲಿ, ಹೆಚ್ಚಿನ ಸಲ ತೀರಾ ಉಡಾಫೆಯ ನೆಲೆಗಳಲ್ಲಿ ರಾಶಿರಾಶಿಯಾಗಿ ಹೊರಬರುತ್ತಿವೆ. ಇಂತಹ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿಯೇ ಸಿದ್ಧರಾಮಯ್ಯನವರು ತಮ್ಮ ತಕ್ಷಣದ ಆಲೋಚನೆಗಳಿಗೆಲ್ಲ ಅಕ್ಷರರೂಪ ಕೊಡಲು `ಆಧುನಿಕ ವಚನ~ ಪ್ರಕಾರವನ್ನು ಆರಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ.

ಸಿದ್ಧರಾಮಯ್ಯನವರ ವಚನಗಳನ್ನು ನೋಡುತ್ತಾ ಹೋದತೆ ಮೂಲತಃ ಕವಿಯಾಗಿರುವ ಅವರ ಈ ರಚನೆಗಳನ್ನು ಕೇವಲ ವಾಚ್ಯಾರ್ಥದಲ್ಲಿ `ವಚನ~ಗಳ ಹಾಗೆಯೇ ನೋಡಬೇಕೆ ಅಥವಾ ಇಲ್ಲಿಯೂ ಕಾವ್ಯ ಸಂವೇದನೆಯನ್ನು ಹುಡುಕಬೇಕೆ ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆ ಏಳದಿರದು.

ಹನ್ನೆರಡನೆಯ ಶತಮಾನದ ವಚನಕಾರರ ವಚನಗಳಲ್ಲಿ ಸಾಮಾಜಿಕ-ಆಂತರಂಗಿಕ ಪರಿಕಲ್ಪನೆಗಳೊಟ್ಟಿಗೇ ರೂಪುತಳೆದಿದ್ದ ಕಾವ್ಯಾತ್ಮಕ ರೂಪಗಳ ಕುರಿತು ನಮ್ಮ ಗಮನ ಹೆಚ್ಚು ಕೇಂದ್ರೀಕೃತಗೊಳ್ಳುವುದರಿಂದ ಆ ನೆಲೆಯಲ್ಲಿಯೇ ಸಿದ್ಧರಾಮಯ್ಯನವರ ಈ ವಚನಗಳನ್ನೂ ನೋಡಬೇಕೆನ್ನಿಸುತ್ತದೆ. ಹಾಗೆ ನೋಡಹೋದರೆ ಇಲ್ಲಿನ ಹೆಚ್ಚಿನ ವಚನಗಳು ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ನಿರಾಶೆಯನ್ನಷ್ಟೇ ಮೂಡಿಸುತ್ತವೆ.

ಯಾಕೆಂದರೆ ಒಂದಿಲ್ಲೊಂದು ಬಗೆಯಲ್ಲಿ ಸಾಮಾಜಿಕ - ಆಂತರಂಗಿಕ - ಕಾವ್ಯಾತ್ಮಕ ನೆಲೆಗಳಲ್ಲಿ ಮುಪ್ಪುರಿಗೊಂಡಿದ್ದ ವಚನಕಾರರ ಸಾಲುಗಳ ಕುಶಲತೆ, ನೈಜತೆ ಮತ್ತು ಹದ ಸಿದ್ಧರಾಮಯ್ಯನವರ ಸಾಲುಗಳಲ್ಲಿ ಸಿಗಲಾರವು.

ಆದರೂ ಈ ಕೃತಿಗೆ ಹಿನ್ನುಡಿ ಬರೆದಿರುವ ಹುಲಿಕುಂಟೆ ಮೂರ್ತಿಯವರು `ಹನ್ನೆರಡನೆಯ ಶತಮಾನದ ವಚನಗಳಲ್ಲಿಯೂ ನಾವು ಈ ಮಟ್ಟದ ಓದುವ ಎದೆಯೊಳಗೂ ಹರಿಯಬಹುದಾದ ಹಾಗೂ ಅಲ್ಲಿಯೂ ಬೆಳೆದು ಕ್ರಿಯೆಯನ್ನು ನಿರೀಕ್ಷಿಸುವ ರಚನೆಗಳನ್ನು ಕಾಣಲಾರೆವೇನೋ~ ಎಂದು ಓದುಗರು ಬೆಚ್ಚುವಂತಹ ಹೇಳಿಕೆ ನೀಡುತ್ತಾರೆ!

ಸಿದ್ಧರಾಮಯ್ಯನವರ ಆಧುನಿಕ ವಚನಗಳ ಕೆಲವು ಸಾಲುಗಳನ್ನು ಗಮನಿಸಬಹುದು: