ಬೆರಗಿನ ಬೆಳಕು: ಮೈತ್ರಿಯ ಗುಟ್ಟು

ಟಗರು ಹೇಳಿತು, ‘ನಾವಿಬ್ಬರೂ ಒಟ್ಟಿಗೆ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿದರೆ ಇಬ್ಬರೂ ಸಂತೋಷವಾಗಿರಬಹುದು. ನೀನು ಗಜಶಾಲೆಗೆ ಹೋಗು. ನೀನು ಹುಲ್ಲು ತಿನ್ನುವವನಲ್ಲ. ಆದ್ದರಿಂದ ಮಾವಟಿಗೆ ನಿನಗೆ ಏನೂ ಮಾಡುವುದಿಲ್ಲ. ನೀನು ಅಲ್ಲಿಯೇ ಕುಳಿತುಕೊಂಡು ಮಾವಟಿಗ ಹೊರಗೆ ಹೋದಾಗ ನಾಲ್ಕಾರು ಪಿಂಡಿ ಹುಲ್ಲು ಎತ್ತಿಕೊಂಡು ಇಲ್ಲಿಗೆ ಬಾ. ನಾನು ಅಡುಗೆ ಮನೆಗೆ ಹೋಗುತ್ತೇನೆ. ನಾನು ಸಸ್ಯಾಹಾರಿಯಾದ್ದರಿಂದ ಅಡುಗೆಯವವನಿಗೆ ನನ್ನ ಮೇಲೆ ಸಂಶಯ ಬರುವುದಿಲ್ಲ. ಅಡುಗೆಯವ ಹೊರಗೆ ಹೋದಾಗ ನಾನು ನಾಲ್ಕಾರು ಮಾಂಸದ ತುಂಡುಗಳನ್ನು ಎತ್ತಿಕೊಂಡು ಬರುತ್ತೇನೆ’. ಇದೇ ಸರಿಯಾದ ಉಪಾಯವೆಂದು ಎರಡೂ ಪ್ರಾಣಿಗಳು ಒಪ್ಪಿ ಅದರಂತೆ ನಡೆದು ಸುಖವಾಗಿದ್ದವು. ಒಂದು ಸಂಜೆ ಮಿಥಿಲೆಯ ರಾಜ ವಿದೇಹ ಜಲಪಾನವಾದ ಮೇಲೆ ಅರಮನೆಯ ಮಾಳಿಗೆಯ ಮೇಲೆ ತಿರುಗಾಡುತ್ತಿದ್ದ. ಅಲ್ಲಿ ಗಜಶಾಲೆಯ ಗೋಡೆಯ ಹಿಂದೆ ಒಂದು ಟಗರು ಮತ್ತು ನಾಯಿ ಅತ್ಯಂತ ಸ್ನೇಹದಿಂದಿರುವುದನ್ನು ಕಂಡ. ಅದು ಅವನಿಗೆ ಆಶ್ಚರ್ಯ ತಂದಿತು.

ಮರುದಿನ ರಾಜ ಈ ಪ್ರಶ್ನೆಯನ್ನು ಮಂತ್ರಿಗಳಿಗೆ ಕೇಳಿದ, ‘ಯಾಕೆ ಈ ಎರಡೂ ಪ್ರಾಣಿಗಳು ಶತ್ರುತ್ವವನ್ನು ಮರೆತು ಸ್ನೇಹಿಗಳಾಗಿವೆ?’ ಮಂತ್ರಿಗಳಿಗೆ ಉತ್ತರ ಹೊಳೆಯಲಿಲ್ಲ. ಮಹೋಷಧಕುಮಾರ ಒಂದು ದಿನದ ಅವಕಾಶ ಕೇಳಿದ. ಮಧ್ಯಾಹ್ನ ಅರಮನೆಗೆ ಹೋಗಿ, ರಾಜ ನಿನ್ನೆಯ ದಿನ ಏನನ್ನು ಗಮನಿಸಿದ ಎಂದು ರಾಣಿಯನ್ನು ಕೇಳಿದ. ಆಕೆ, ಆತ ಅರಮನೆಯ ಮಾಳಿಗೆಯ ಮೇಲೆ ನಿಂತು ಬಹಳ ಹೊತ್ತು ಗಜಶಾಲೆಯನ್ನು ನೋಡುತ್ತಿದ್ದುದನ್ನು ಹೇಳಿದಳು. ಈತ ಅಲ್ಲಿ ಹೋಗಿ ನೋಡಿದರೆ, ಗೋಡೆಯ ಹಿಂದೆ ಹುಲ್ಲಿನ ರಾಶಿ ಹಾಗೂ ಮಾಂಸ ತಿಂದು ಉಳಿದ ಎಲುಬುಗಳು ಕಂಡವು. ಕುಮಾರ ಬಂದು ರಾಜನಿಗೆ ಹೇಳಿದ, ‘ಬದುಕುವ ಆಸೆ, ವೈರಿಗಳನ್ನು ಸ್ನೇಹಿತರನ್ನಾಗಿ ಮಾಡುತ್ತದೆ. ಟಗರು ಮಾಂಸವನ್ನು ನಾಯಿಗೆ ತಂದುಕೊಟ್ಟರೆ, ನಾಯಿ ಟಗರಿಗೆ ಹುಲ್ಲು ತಂದು ಹಾಕುತ್ತದೆ’.

ಪರಸ್ಪರ ವೈರತ್ವವನ್ನು ಹೊಂದಿದವರು ಯಾವುದೋ ಸಮಾನ ಅಪೇಕ್ಷೆಗಾಗಿ ಸ್ನೇಹಿತರಾಗಿರುವಂತೆ ವರ್ತಿಸುವುದನ್ನು ಇಂದಿಗೂ ಕಾಣುತ್ತೇವೆ.