ಬೆರಗಿನ ಬೆಳಕು | ಬದಲಾದ ಮನೋಧರ್ಮ

ಎಚ್ಚರಗೊಂಡ ಆಕೆ ತಕ್ಷಣವೇ ಎದ್ದು, ಲಜ್ಜಾಭಯದಿಂದ ದೂರ ಸರಿದು, ಬೋಧಿಸತ್ವನಿಗೆ ನಮಸ್ಕರಿಸಿ ಮತ್ತೆ ಕೇಳಿದಳು, ‘ಪ್ರಭೂ, ಮಕ್ಕಳು ಎಲ್ಲಿಗೆ ಹೋಗಿದ್ದಾರೆ?’. ‘ದೇವಿ, ನಾನು ಅವರಿಬ್ಬರನ್ನು ಒಬ್ಬ ಬ್ರಾಹ್ಮಣನಿಗೆ ಸೇವೆ ಮಾಡಲು ದಾಸರಾಗಿ ಕೊಟ್ಟುಬಿಟ್ಟೆ’ ಎಂದ. ‘ಹಾಗಾದರೆ ಬ್ರಾಹ್ಮಣನಿಗೆ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ದಾನವಾಗಿ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದನ್ನು, ನಾನು ಇಡೀ ರಾತ್ರಿ ಅಳುತ್ತ, ಓಡಾಡುತ್ತಿದ್ದರೂ ಯಾಕೆ ಹೇಳಲಿಲ್ಲ?’ ಎಂದು ಪ್ರಶ್ನಿಸಿದಳು. ‘ಮಾದ್ರಿ, ನಿನಗೆ ಅತ್ಯಂತ ದುಃಖವಾಗುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಆ ದುಃಖದಲ್ಲಿ ಅವರನ್ನು ಹುಡುಕಿಕೊಂಡು ಬೆನ್ನತ್ತಿ ಹೋಗಿಬಿಡುತ್ತೀ ಎಂದು, ಬೆಳಗಾಗುವವರೆಗೂ ಹೇಳಬಾರದೆಂದು, ತೀರ್ಮಾನಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದೆ. ಯಾಕೆಂದರೆ ಈ ಸಮಯಕ್ಕಾಗಲೇ ಅವರು ಕಾಡಿನ ಪ್ರದೇಶವನ್ನು ದಾಟಿ ದೂರ ಹೋಗಿಬಿಟ್ಟಿರುತ್ತಾರೆ. ನಿನ್ನೆ ನೀನು ಕಾಡಿಗೆ ಹೋದ ಮೇಲೆ ಬ್ರಾಹ್ಮಣನೊಬ್ಬ ಆಶ್ರಮಕ್ಕೆ ಬಂದಿದ್ದ.

ಮಾದ್ರಿ ಅವನ ಅಪೇಕ್ಷೆಯಂತೆ ನನ್ನ ಮಗ ಮತ್ತು ಮಗಳನ್ನು ಆತನಿಗೆ ಕೊಟ್ಟುಬಿಟ್ಟಿದ್ದೇನೆ. ಭಯಪಡಬೇಡ. ಸಮಾಧಾನಿಯಾಗು. ನಾವು ಬದುಕಿದ್ದರೆ ಮಕ್ಕಳು ಮುಂದೊಂದು ದಿನ ಸಿಕ್ಕೇ ಸಿಗುತ್ತಾರೆ. ನಾವು ಸುಖಿಯಾಗಿ ಬದುಕುತ್ತೇವೆ. ಯಾಚಕ ಯಾವನಾದರೂ ಮನೆಗೆ ಬಂದಾಗ ಸತ್ಪುರುಷನಾದವನು ತನ್ನಲ್ಲಿ ಏನಿರುತ್ತದೆಯೋ ಅದನ್ನು ದಾನ ಮಾಡಿಬಿಡಬೇಕು. ಮಾದ್ರಿ, ಪುತ್ರದಾನ ಸರ್ವಶ್ರೇಷ್ಠ. ನೀನು ದಯವಿಟ್ಟು ನಾನು ಮಾಡಿದ ದಾನಕ್ಕೆ ಅನುಮೋದನೆಯನ್ನು ನೀಡು’. ಮಾದ್ರಿದೇವಿ ತಲೆಯೆತ್ತಿ ವೆಸ್ಸಂತರ ಬೋಧಿಸತ್ವನ ಕಣ್ಣುಗಳನ್ನು ದಿಟ್ಟಿಸಿ ನೋಡಿ’, ಹೇ ದೇವ, ನೀನು ಕೊಟ್ಟಿರುವ ಮಕ್ಕಳ ಶ್ರೇಷ್ಠ ದಾನವನ್ನು ನಾನು ಹೃದಯಪೂರ್ವಕವಾಗಿ ಅನುಮೋದಿಸುತ್ತೇನೆ’ ಎಂದಳು! ಆಕೆಯ ಮನೋಸ್ಥೈರ್ಯಕ್ಕೆ ಬೋಧಿಸತ್ವ ಬೆರಗಾದ.