ಬೆರಗಿನ ಬೆಳಕು: ಅನ್ಯಾಯಕ್ಕೆ ಪ್ರಾಯಶ್ಚಿತ್ತ

ಒಂದು ದಿನ ಧ್ಯಾನದಲ್ಲಿ ಕುಳಿತಾಗ ಅಲ್ಲೊಬ್ಬ ಹೆಂಗಸು ಬಂದಳು. ಆಕೆ ರಾಜನಿಂದ ಮರ್ಯಾದೆ ಪಡೆದ ವೇಶ್ಯೆ. ಅವಳನ್ನು ರಾಜ ಪದಚ್ಯುತಳನ್ನಾಗಿ ಮಾಡಿದ್ದ. ಆಕೆ ಕೋಪದಿಂದ ಉದ್ಯಾನವನಕ್ಕೆ ಬಂದಿದ್ದಳು. ಧ್ಯಾನದಲ್ಲಿ ಕುಳಿತ ಈ ಜಟಾಧಾರಿಯನ್ನು ಕಂಡು ಆಕೆ ಈತ ಅಮಂಗಳ. ಅಮಂಗಳನ ಮೇಲೆ ಉಗಿದರೆ ಒಳಿತಾಗುತ್ತದೆ ಎಂದು ಹಿರಿಯರು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ. ಪರೀಕ್ಷಿಸಿ ನೋಡುತ್ತೇನೆಂದು ಅವನ ತಲೆಯ ಮೇಲೆ ಉಗಿದಳು. ಮರುದಿನ ರಾಜನಿಗೆ ಆಕೆಯನ್ನು ಪದಚ್ಯುತಿ ಮಾಡಿದ್ದು ತಪ್ಪೆಂದು ತಿಳಿದು ಮತ್ತೆ ಆಕೆಯನ್ನು ನೇಮಿಸಿದ. ಆಕೆಗೆ ತಾನು ಅಮಂಗಳನ ಮೇಲೆ ಉಗಿದಿದ್ದರಿಂದಲೇ ತನಗೆ ಪದವಿ ದೊರಕಿತು ಎಂದು ಖಾತ್ರಿಯಾಯಿತು. ಮುಂದೆ ರಾಜಪುರೋಹಿತ ರಾಜನ ಕೋಪಕ್ಕೆ ತುತ್ತಾದ. ಅವನಿಗೂ ಆ ವೇಶ್ಯೆ ಅಮಂಗಳನ ಮೇಲೆ ಉಗುಳುವ ಸಲಹೆ ನೀಡಿದಳು. ಅದೇನು ಆಕಸ್ಮಿಕವೊ, ರಾಜ ಪುರೋಹಿತನನ್ನು ಮರುದಿನ ಮನ್ನಿಸಿದ. ಪುರೋಹಿತನಿಗೂ ಆ ನಂಬಿಕೆಯೇ ಖಚಿತವಾಯಿತು.

ಕೆಲದಿನಗಳ ನಂತರ ದೇಶದ ಗಡಿಭಾಗಗಳಲ್ಲಿ ದರೋಡೆಕೋರರ ಹಾವಳಿ ಹೆಚ್ಚಾಯಿತು. ಆಗ ಸೇನಾಪತಿ ತನ್ನ ಸಾವಿರ ಜನ ಸೈನಿಕರನ್ನು ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೊರಟ. ಈಗಾಗಲೇ ಜನಜನಿತವಾದ ನಂಬಿಕೆಯಂತೆ ಸಾವಿರ ಸೈನಿಕರು ಹಾಗೂ ಸೇನಾಪತಿ ಉದ್ಯಾನವನಕ್ಕೆ ಬಂದು, ಶಿಷ್ಯರು ಎಷ್ಟೇ ತಡೆದರೂ ಕೇಳದೆ ಕಿಸವಚ್ಚ ಮುನಿಯ ತಲೆಯ ಮೇಲೆ, ಮುಖದ ಮೇಲೆ ಉಗಿದರು. ಕಿಸವಚ್ಚ ಒಂದಿನಿತೂ ಅಲುಗಲಿಲ್ಲ, ಯಾರನ್ನೂ ತೆಗಳಲಿಲ್ಲ.

ಆದರೆ ಮೇಲಿನಿಂದ ದೇವತೆಗಳು ಒಂದೇ ಸಮನೆ ಮಳೆಗರೆದು ಮುನಿಯನ್ನು ಸ್ವಚ್ಛಮಾಡಿದರು. ಅವನನ್ನು ಎತ್ತಿ ಆಕಾಶಕ್ಕೆ ಕರೆದೊಯ್ದರು. ನಂತರ ಆಕಾಶದಿಂದ ಹೂವಿನ ಮಳೆಯಾಯಿತು. ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತಿನ ನಂತರ ಬಂಗಾರದ ನಾಣ್ಯಗಳ ಮಳೆ ಸುರಿಯಿತು. ಊರಜನವೆಲ್ಲ ಸಂಭ್ರಮದಿಂದ ಬಂದು ಉದ್ಯಾನದಲ್ಲಿ ನೆರೆದರು. ಆಗ ಬಂಗಾರದ, ವಜ್ರಗಳ ಆಭರಣಗಳ ಮಳೆಯಾಯಿತು. ಜನ ಹುಚ್ಚೆದ್ದು ಅವುಗಳನ್ನು ಆಯ್ದುಕೊಳ್ಳತೊಡಗಿದರು. ನಂತರ ಆಕಾಶದಿಂದ ಸುರಿದದ್ದು ಹರಿತವಾದ ಆಯುಧಗಳ ಮಳೆ. ಎಲ್ಲ ಮನುಷ್ಯರ ದೇಹಗಳು ಚೂರು ಚೂರಾದವು. ಆಮೇಲೆ ಮರಳಿನ, ಮಣ್ಣಿನ ಮಳೆ ಸುರಿದು ಯಾವ ಚಿನ್ಹೆಯೂ ಇಲ್ಲದಂತೆ ಎಲ್ಲವು ಮುಚ್ಚಿಹೋಯಿತು.

ಮುಗ್ಧರ, ಜ್ಞಾನಿಗಳ ಅಪಮಾನ ಮಾಡಿದ ಸಮಾಜ ಎಂದಿಗೂ ಸುಖವಾಗಿ ಇರಲಾರದು.