ಅವಿವಾಹಿತ ಮಹಿಳೆಯರಿಗೆ ಅನುದಾನ ತರುವುದೇ ಆಶ್ರಯ?

ಕರ್ನಾಟಕದ ಆಡಳಿತಾರೂಢ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ಕೃಪಾಕಟಾಕ್ಷ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಮಹಿಳೆಯರ ಮೇಲೆ ಬಿದ್ದ ಹಾಗಿದೆ. ತನ್ನ ಸಹಾಯ ಹಸ್ತವನ್ನು ಚಾಚಲು ಈ ಬಾರಿ ಈ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಆಯ್ಕೆ ಮಾಡಿರುವುದು ಅವಿವಾಹಿತ ಮಹಿಳೆಯರನ್ನು.
 
ರಾಜ್ಯದ ಗ್ರಾಮೀಣ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಬಡತನದ ರೇಖೆಯ ಕೆಳಗಿರುವ (ಬಿಪಿಎಲ್) ಕುಟುಂಬಗಳ 45-60 ವಯೋಗುಂಪಿನ ಅವಿವಾಹಿತ ಮಹಿಳೆಯರಿಗೆ ಒಂದು ಸಾವಿರ ರೂಪಾಯಿಗಳ ಮಾಸಿಕ ಸಹಾಯಧನ ನೀಡಲು ರಾಜ್ಯ ಸರ್ಕಾರ ನಿರ್ಧರಿಸಿದೆ. ಇಂಥ ಬಿಪಿಎಲ್ ಕುಟುಂಬಗಳ ಎಲ್ಲ ಅವಿವಾಹಿತ ಮಹಿಳಾ ಸದಸ್ಯರೂ ಈ ಸಹಾಯಧನವನ್ನು ಪಡೆಯಲು ಯೋಜನೆಯಡಿ ಅವಕಾಶವಿದೆ.
 
ಆದರೆ, ಸರ್ಕಾರಿ ಮೂಲಗಳಿಂದ ಬೇರೆ ಯಾವುದಾದರೂ ಸವಲತ್ತನ್ನು ಪಡೆಯುತ್ತಿರುವ ಅಥವಾ ಸರ್ಕಾರಿ ಇಲ್ಲವೇ ಖಾಸಗಿ ಸಂಸ್ಥೆಗಳು ನಡೆಸುತ್ತಿರುವ ನಿರಾಶ್ರಿತರ ವಸತಿ ಗೃಹಗಳಲ್ಲಿರುವ ಅವಿವಾಹಿತ ಮಹಿಳೆಯರು ಈ ಯೋಜನೆಯ ವ್ಯಾಪ್ತಿಗೆ ಒಳಪಡುವುದಿಲ್ಲ. ರಾಜ್ಯ ಸರ್ಕಾರದ ಇತ್ತೀಚಿನ ಈ ಯೋಜನೆ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಸರ್ಕಾರಿ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ಲಿಂಗ ಅಸೂಕ್ಷ್ಮತೆಯನ್ನು ಬಯಲು ಮಾಡಿದೆ.

`ಸ್ತ್ರೀಶಕ್ತಿ~ `ಸ್ವಶಕ್ತಿ~ `ಉಜ್ವಲ~ `ಬಾನಂಗಳದತ್ತ ಬಾಲೆ~ `ಭಾಗ್ಯಲಕ್ಷ್ಮಿ~ `ತಾಳಿ ಭಾಗ್ಯ~-ಹೀಗೆ ಜನಾಕರ್ಷಕ ಹೆಸರುಗಳನ್ನು ಹೊತ್ತು ಹೆಣ್ಣು ಮಕ್ಕಳು ಅಥವಾ ಮಹಿಳೆಯರ `ಬಾಳನ್ನು ಬೆಳಕಾಗಿಸಲು~ ರಾಜ್ಯ ಸರ್ಕಾರದಿಂದ ಆಗಿಂದಾಗ್ಗೆ ಯೋಜನೆಗಳು ಹೊರ ಬೀಳುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತವೆ.

ನಮ್ಮ ರಾಜ್ಯದಲ್ಲಿ ಅಧಿಕಾರಕ್ಕೆ ಬಂದಿರುವ ಎಲ್ಲ ರಾಜಕೀಯ ಪಕ್ಷಗಳೂ ತಮ್ಮ ಮಹಿಳಾಪರ ಕಾಳಜಿಗಳನ್ನು ತೋರಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಇಂಥ ಯೋಜನೆಗಳ ಮೊರೆ ಹೊಕ್ಕಿದ್ದು, ಇವುಗಳ ಹಿಂದಿರುವ ಹುನ್ನಾರ ಅಧಿಕಾರವನ್ನು ಗಳಿಸುವುದು ಅಥವಾ ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಎಂಬ ಸ್ಪಷ್ಟ ಸಂದೇಶ ಈಗಾಗಲೇ ನಮಗೆ ಲಭಿಸಿದೆ.
 
ಆದರೂ ಜನರನ್ನು ಮರಳುಗೊಳಿಸಲು ಇಂಥ ಜಾಳು ಜಾಳು ಯೋಜನೆಗಳನ್ನು ಆಡಳಿತ ಯಂತ್ರದ ಚುಕ್ಕಾಣಿಯನ್ನು ಹಿಡಿದಿರುವವರು ಅವರ ಮೇಲೆ ಹೇರುತ್ತಲೇ ಇದ್ದಾರೆ.

ಸರ್ಕಾರದಿಂದ ಮೂಡಿ ಬರುವ ಬಹುತೇಕ ಮಹಿಳಾ ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ಯೋಜನೆಗಳು ಹೆಣ್ಣನ್ನು ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕ ಪಾತ್ರ ಸಂಕೋಲೆಗಳಲ್ಲಿ ಬಂಧಿಸುವ ಪ್ರಯತ್ನಗಳೇ ಹೊರತು ಮಹಿಳೆಯರ ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ಗುಣಾತ್ಮಕ ಬದಲಾವಣೆಗಳನ್ನು ತರುವ ನಿಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ರೂಪುಗೊಂಡವಲ್ಲ.
 
ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಈ ಯೋಜನೆಗಳು ಸ್ತ್ರೀಯ `ಪತ್ನಿತ್ವ~ ಮತ್ತು `ತಾಯ್ತನ~ದಂಥ ಪಾತ್ರಗಳನ್ನು ವೈಭವೀಕರಿಸುತ್ತವೆ. ಹೆಣ್ಣಿನ ಜೀವನದ ಸಾರ್ಥಕತೆ ಇರುವುದೇ ಆಕೆ ಮದುವೆಯಾಗುವುದರಲ್ಲಿ ಎಂಬ ಭಾವನೆಯನ್ನು ಬಡಿದೆಬ್ಬಿಸಿ, ಅವಿವಾಹಿತ ಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ಅನುಕಂಪದ ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದ ನೋಡುವ ಜಾಯಮಾನದಿಂದ ಪ್ರಜಾಸತ್ತಾತ್ಮಕ  ವ್ಯವಸ್ಥೆಯೂ ಹೊರಬಂದಿಲ್ಲವೆನ್ನುವುದು ವಿಷಾದಕರ.

ಹೆಣ್ಣು ತನ್ನ ಜೀವನದ ವಿವಿಧ ಘಟ್ಟಗಳಲ್ಲಿ ತಂದೆ, ಪತಿ ಅಥವಾ ಮಗ-ಒಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಯಾರಾದರೂ ಒಬ್ಬ ಪುರುಷ ಸಂಬಂಧಿಯ ಆಶ್ರಯದಲ್ಲಿರಬೇಕು ಎಂದು ಶತಮಾನಗಳ ಹಿಂದೆ ಮನು ಸಾರಿದ್ದ.

ಇಂದಿಗೂ ಆ ಹಾದಿಯಲ್ಲೇ ಚಲಿಸುತ್ತಿರುವ `ಆಧುನಿಕ ಮನುವಾದಿಗಳು~ ಹೆಣ್ಣನ್ನು ಒಬ್ಬ ಸ್ವತಂತ್ರ ವ್ಯಕ್ತಿಯಾಗಿ ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳಲು ತಯಾರಿಲ್ಲ. ಹೆಣ್ಣು ಅವಿವಾಹಿತಳಾಗಿ ಉಳಿಯುವುದು ಆಕೆಯ ಆಯ್ಕೆಯೇ ಇರಲಿ, ಪರಿಸ್ಥಿತಿಗಳು ತಂದೊಡ್ಡಿದ್ದ ನಿರ್ಧಾರವೇ ಆಗಿರಲಿ, ಭಾರತೀಯ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಆ ಹೆಣ್ಣನ್ನು ಕುರಿತಂತೆ ಇಂದಿಗೂ ಬಹು ಮಂದಿಯ ಧೋರಣೆ ನಕಾರಾತ್ಮಕವಾದುದು.

ಈ ಮನೋಪ್ರವೃತ್ತಿಯಿಂದ ಅನೇಕ ರಾಜಕಾರಣಿಗಳು ಹಾಗೂ ಅಧಿಕಾರಶಾಹಿ ವರ್ಗ ಕೂಡ ಹೊರ ಬಂದಿಲ್ಲ ಎನ್ನುವುದಕ್ಕೆ ಆಡಳಿತಾರೂಢ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಆಗಾಗ್ಗೆ ರೂಪಿಸುವ ಮಹಿಳಾ ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳೇ ನಿದರ್ಶನ.

ಅವಿವಾಹಿತ ಸ್ಥಿತಿ ಎಂದಾಕ್ಷಣ `ಆಶ್ರಯ ಇಲ್ಲದ ಸ್ಥಿತಿ~ ಎಂಬ ಸಾಮಾಜಿಕ ಮನಃಸ್ಥಿತಿಯೇ ವಿವಾಹ ಎನ್ನುವ ಸಂಸ್ಥೆಯ ವೈಭವೀಕರಣಕ್ಕೆ ಪ್ರಮುಖ ಕಾರಣ. ಮಗಳಿಗೆ ಮದುವೆ ಮಾಡಿ ಹೊಸಿಲನ್ನು ದಾಟಿಸಿ ಬಿಟ್ಟರೆ ತಮ್ಮ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ಮುಗಿದಂತೆ ಎಂಬ ಭ್ರಮೆಯಲ್ಲಿ ತೇಲುತ್ತಿರುವ ಅನೇಕ ಪೋಷಕರು ವರನಾಗುವವನ ಬಗ್ಗೆ ಸೂಕ್ತ ತಿಳಿವಳಿಕೆಯನ್ನು ಕೂಡ ಪಡೆಯದೆ ವಿವಾಹ ಸಂಬಂಧವನ್ನು ಏರ್ಪಡಿಸಲು ಮುಂದಾಗುತ್ತಾರೆ.

ಹೆಣ್ಣಿನ ಬದುಕನ್ನು ವಿವಾಹ ಎಂಬ ಸಾಂಸ್ಥಿಕ ಚೌಕಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಬಂಧಿಸಿ ಬಿಟ್ಟರೆ ಆಕೆಯ ಜೀವಕ್ಕೆ ಒಂದು ನೆಲೆ ದೊರೆತ ಹಾಗೆ ಎನ್ನುವುದು ಬಹು ಪ್ರಚಲಿತವಾದ ನಂಬಿಕೆ.
 
ಬಡವ ಶ್ರೀಮಂತರಾದಿಯಾಗಿ ಎಲ್ಲ ವರ್ಗಗಳ ಜನರಲ್ಲೂ ಈ ನಂಬಿಕೆ ಭದ್ರವಾಗಿ ಬೇರೂರಿರುವುದರಿಂದಲೇ ವಿವಾಹಕ್ಕೆ ಅತಿಯಾದ ಪ್ರಾಶಸ್ತ್ಯವನ್ನು ನೀಡಿರುವುದು. `ಹೆಣ್ಣಿನ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಮದುವೆ ಅನಿವಾರ್ಯವಾದ ಒಂದು ಘಟ್ಟ; ಅದರಿಂದ ಆಕೆ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಸಾಧ್ಯವೇ ಇಲ್ಲ~ ಎಂದು ಮಹಿಳೆಯರೂ ಸೇರಿದಂತೆ ಬಹುಸಂಖ್ಯಾತ ಜನ ನಂಬಿದ್ದಾರೆ.

ಈ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ವಿವಾಹ ಎನ್ನುವ ಸಂಬಂಧಕ್ಕೆ ಎರಡು ಗುರಿಗಳನ್ನು ನಿಗದಿಪಡಿಸಲಾಗಿದೆ. ಮೊದಲನೆಯದು ಹೆಣ್ಣಿನ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯನ್ನು ಆಕೆಯ ಪೋಷಕರಿಂದ ಪತಿಗೆ ವರ್ಗಾಯಿಸುವುದು.

ಎರಡನೆಯದು ಆಕೆಗೆ ಗಂಡನ ಆಶ್ರಯವನ್ನು ಒದಗಿಸಿ ತಾನು ಸುರಕ್ಷಿತ ಎಂಬ ಭಾವನೆಯನ್ನು ಬಿತ್ತುವುದು. ದಿನನಿತ್ಯ ನಾವು ಕಾಣುತ್ತಿರುವ, ಕೇಳುತ್ತಿರುವ ಅನೇಕ ವಿವಾಹಿತ ಹೆಣ್ಣು ಮಕ್ಕಳ ಅನುಭವಗಳು ಈ ಎರಡು ಆಶಯಗಳನ್ನು ಹುಸಿ ಮಾಡಿದ್ದರೂ ಗಂಡು ಹೆಣ್ಣಿಗೆ ಆಶ್ರಯದಾತ ಎಂಬ ಮನಃಸ್ಥಿತಿಯಿಂದ ನಮ್ಮ ಸಮಾಜ ಹೊರಬಂದಿಲ್ಲ.

ಮೊನ್ನೆ ತಾನೇ ಮೈಸೂರಿನಲ್ಲಿ ನಡೆದ ಒಂದು ಘಟನೆ ವಿವಾಹ ಎಂಬುದು ಒಂದು ಹೆಣ್ಣಿನ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಎಷ್ಟು ಅನಿವಾರ್ಯ ಎಂದು ಪರಿಗಣಿತವಾಗುತ್ತದೆ ಎಂಬ ಧೋರಣೆಯನ್ನು ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಎತ್ತಿ ಹಿಡಿಯಿತು.

ವಿವಾಹದ ಮುನ್ನಾದಿನ ಎಲ್ಲ ವಿಧಿಗಳಲ್ಲೂ ಭಾಗವಹಿಸಿದ್ದ ವರ ಮಧ್ಯರಾತ್ರಿಯ ವೇಳೆ ಮಂಟಪದಿಂದ ಕಾಣೆಯಾಗಿ ಆತ್ಮಹತ್ಯೆ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದು ಸಹಜವಾಗಿಯೇ ಆ ಹೆಣ್ಣು ಹಾಗೂ ಆಕೆಯ ಕುಟುಂಬದವರಿಗೆ ದೊಡ್ಡ ಆಘಾತವಾಗಿ ಪರಿಣಮಿಸಿತ್ತು.

ಇನ್ನೇನು ಆ ಯುವತಿಯ ಬಾಳು ಅಂಧಕಾರದ ಕೂಪದಲ್ಲಿ ಮುಳುಗೇ ಹೋಯ್ತು ಎಂಬ ತೀರ್ಮಾನಕ್ಕೆ ಎಲ್ಲರೂ ತಲುಪುವಂತೆ ಕಂಡಾಗ ಆಕೆಯ ಬಂಧುವರ್ಗದ ಯುವಕನೊಬ್ಬ ಅವಳನ್ನು ವಿವಾಹವಾಗಲು ಮುಂದೆ ಬಂದದ್ದರಿಂದ ಆ ಸಮಾರಂಭ ದೇವಸ್ಥಾನವೊಂದರಲ್ಲಿ ನಡೆದೇ ಹೋಯ್ತು.

ಈ ಇಡೀ ಪ್ರಕರಣ ಸುಖಾಂತ್ಯ ಕಂಡಿತು ಎಂಬಂತೆ ಮಾಧ್ಯಮಗಳಲ್ಲಿ ಬಿಂಬಿತವಾಗಿದ್ದನ್ನು ನೋಡಿದ್ದೇವೆ. ಆ ಯುವಕನಂತೂ ಪದೇ ಪದೇ `ನಾನು ಆಕೆಗೆ ಬಾಳು ಕೊಡಲು ನಿರ್ಧರಿಸಿದೆ~ ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದುದನ್ನು ನೋಡಿದಾಗ `ವಿವಾಹ ಒಂದು ಹೆಣ್ಣಿನ ಜೀವನದ ಅಂತಿಮ ಗುರಿ, ಆಕೆಗೆ ಆ `ಭಾಗ್ಯ~ವನ್ನು ನೀಡುವ ಪುರುಷ ಅವಳಿಗೆ ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ಉಪಕಾರವನ್ನು ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಾನೆ~ ಎಂಬ ಭಾವನೆ ಅತ್ಯಂತ ಪ್ರಬಲವಾಗಿದ್ದನ್ನು ಅಲ್ಲಿ ಕಾಣಬಹುದಾಗಿತ್ತು.

ಒಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಈ ಘಟನೆ ನೀಡಿದ ಸಂದೇಶವೆಂದರೆ, ವರ ಯಾರಾದರೂ ಸರಿ, ಮದುವೆ ಎಂಥ ಸಂದರ್ಭಗಳಲ್ಲಾದರೂ ನಡೆಯಲಿ ಹೆಣ್ಣಿಗೆ `ವಿವಾಹಿತೆ~ ಎಂಬ ಹಣೆಪಟ್ಟಿಯನ್ನು ತಗಲಿಸಿ ಬಿಟ್ಟರೆ ಆಕೆ `ಸುರಕ್ಷಿತೆ~ ಎಂಬುದು.

ಹೆಣ್ಣು ಅವಿವಾಹಿತೆ ಎಂದಾಕ್ಷಣ ಆಕೆಯನ್ನು ಕುರಿತ ಬಹು ಜನರ ಧೋರಣೆ `ಅಯ್ಯೋ ಪಾಪ~ ಎನ್ನುವಂತಹುದು. ಇಲ್ಲ, ಆಕೆಗೆ ಅನುಕಂಪ ತೋರಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ ಅಥವಾ ಪಾಪ ಪ್ರಜ್ಞೆಯಿಂದ ಅವಳು ನರಳುವ ಹಾಗೆ ಮಾಡುತ್ತದೆ ಈ ಸಮಾಜ.