ಭಗವಂತನ ಆರಾಧನೆಯು ಯಾವ ರೀತಿಯಾಗಿರಬೇಕು ಎನ್ನುವುದನ್ನು ಬಸವಣ್ಣನವರು ಇಲ್ಲಿ ಸೊಗಸಾಗಿ ವಿವರಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಮಾನವನಿಗೆ ಪಂಚೇದ್ರಿಯಗಳು ಅತ್ಯಮೂಲ್ಯವಾದವು. ಅವುಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದು ಅಂಗದ ಕೊರತೆಯಾದರೂ ಆತನ ಜೀವನವು ಪರಿಪೂರ್ಣ ಎನಿಸದು. ಸಕಲ ಇಂದ್ರಿಯಗಳನ್ನು ಒಳಗೊಂಡ ನಾವು ಎಲ್ಲ ಇಂದ್ರಿಯಗಳಿಂದಲೂ ದೇವರ ಆರಾಧನೆ ಮಾಡಬೇಕು. ಸದಾ ಕಾಲ ಭಗವಂತನ ನಾಮಸ್ಮರಣೆಯನ್ನು ನಾವು ಮಾಡುತ್ತಿರಬೇಕು. ನಮ್ಮ ನಯನದಲ್ಲಿ ಯಾವಾಗಲೂ ಆತನದೆ ಮೂರ್ತಿ ಇರಬೇಕು. ಕಿವಿಯಲ್ಲಿ ಆತನ ಸ್ಮರಣೆಯೆ ಕೇಳುತ್ತಿರಬೇಕು. ಮನದಲ್ಲಿ ನಿತ್ಯವೂ ಅವನದೇ ಧ್ಯಾನವಿರಬೇಕು. ಭಗವಂತನ ಚರಣಸೇವೆಯೇ ನಮ್ಮ ಆದ್ಯ ಕರ್ತವ್ಯವಾಗಬೇಕು. ಭಕ್ತಿಯು ಪರಿಶುದ್ಧವಾಗಿರಬೇಕು.ಮನಪೂರ್ವಕವಾಗಿ ಆರಾಧಿಸಬೇಕು. ಆಗ, ಫಲ ದೊರೆಯುತ್ತದೆ. ಬದುಕು ಹಸನಾಗುತ್ತದೆ ಎನ್ನುವುದು ಈ ವಚನದ ಸಾರವಾಗಿದೆ.
