ಒಂದು ಫೋಟೊ ಪ್ರಸಂಗ

ಎಲ್ಲವೂ ಸಿದ್ಧಗೊಂಡಿತ್ತು. ನಾನು ಕ್ಯಾಂಡಲ್ ಹೊತ್ತಿಸಿ ಕೇಕ್ ಕಟ್ ಮಾಡಿದೆ. ಎಲ್ಲರೂ ಶುಭಾಶಯ ಹೇಳಿ ನನಗೆ ಕೇಕ್ ತಿನ್ನಿಸಿ ಅವರು ಒಬ್ಬರಿಗೊಬ್ಬರು ಕೇಕ್ ಹಂಚಿಕೊಂಡು ತಿಂದರು. ಎಲ್ಲರೂ ಕ್ಷಣಹೊತ್ತು ಮಾತು, ಹಾಡು - ಹರಟೆಯ ಆನಂದದಲ್ಲಿ ಮಿಂದೆದ್ದೆವು. ಆ ಎಲ್ಲಾ ಸಂತೋಷ - ಸಂಭ್ರಮದ ಕ್ಷಣಗಳನ್ನು ಗೆಳತಿಯೊಬ್ಬಳು ಅವಳು ತಂದಿದ್ದ ಕ್ಯಾಮೆರಾದಲ್ಲಿ ಫೋಟೊಗಳನ್ನು ಕ್ಲಿಕ್ಕಿಸಿಕೊಂಡಳು.

ಎಲ್ಲರೂ ಖುಷಿ - ಖುಷಿಯಾಗಿ ಶಂಕರಮಠದಿಂದ ಕೆಳಗಿಳಿದೆವು. ನಮ್ಮೆಲ್ಲರಿಗೂ ಫೋಟೊಗಳನ್ನು ನೋಡುವ ಕಾತರ. ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾಲಯದ ಗೇಟಿನ ಬಳಿ ಇದ್ದ ಸ್ಟುಡಿಯೊಗೆ ಹೋಗಿ ಫೋಟೊ ಪ್ರಿಂಟ್ ಹಾಕಲು ಅದರೊಳಗಿನ ರೀಲ್ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಲು ಕ್ಯಾಮೆರಾ ನೀಡಿದೆವು. ಅವಾಗೆಲ್ಲಾ ಈಗಿನ ಹಾಗೆ ಚಿಪ್, ಮೆಮೊರಿ ಕಾರ್ಡ್ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಅವರು ಡಾರ್ಕ್‌ರೂಮ್‌ಗೆ ಹೋಗಿ ರೀಲ್ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಲು ನೋಡಿ ಹೊರಗೆ ಬಂದು ‘ಕ್ಯಾಮೆರಾದಲ್ಲಿ ರೀಲ್ ಇಲ್ವಲ್ಲ’ ಎಂದರು. ನಾನು ಆಶ್ಚರ್ಯದಿಂದ ಪಕ್ಕದಲ್ಲೇ ನಿಂತಿದ್ದ ಕ್ಯಾಮೆರಾ ತಂದಿದ್ದ ಗೆಳತಿಯ ಮುಖವನ್ನೊಮ್ಮೆ ನೋಡಿದೆ. ಅದಕ್ಕವಳು ‘ಸಾರಿ ಕಣೋ, ಕ್ಯಾಮೆರಾದಲ್ಲಿ ರೀಲ್ ಇಲ್ಲದಿದ್ದು ನನಗೆ ಗೊತ್ತಾಗಲಿಲ್ಲ’ ಅಂದಳು. ಆ ಕ್ಷಣ ನನಗೆ ನಿರಾಸೆ, ಮುಜುಗರವೆನಿಸಿದರೂ ನಕ್ಕು ಸುಮ್ಮನಾದೆ.

ಆ ದಿನ ರೀಲೇ ಇಲ್ಲದ ಕ್ಯಾಮೆರಾಗೆ ಡಿಫೆರೆಂಟಾಗಿ ಪೋಸ್ ಕೊಟ್ಟದ್ದು ಹಾಗೂ ಸ್ನೇಹಿತರೆಲ್ಲರೂ ಸೇರಿ ಸಂಭ್ರಮಿಸಿದ ಸನ್ನಿವೇಶಗಳ ಸಂಪೂರ್ಣ ಚಿತ್ರಣ ಇವತ್ತಿಗೂ ನನ್ನ ಮನಸ್ಸಿನಾಳದಲ್ಲಿ ಸಿಹಿನೆನಪಾಗಿ ಉಳಿದುಕೊಂಡಿದೆ. ಪ್ರತಿ ವರ್ಷ ನನ್ನ ಬರ್ತ್‍ಡೇ ಬಂದಾಗಲಂತೂ ಆ ಫೋಟೊ ಪ್ರಸಂಗ ನೆನಪಾಗದೇ ಇರದು.

ಎ. ಶ್ರೀನಿವಾಸ, ತೋರಣಗಟ್ಟೆ, ಕುವೆಂಪು ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾಲಯ