ಲೋಕೋಪಕಾರಿ ವಿದ್ವಾಂಸರು

ಮುಂದೆ ಅವು ಮುದ್ರಣವಾಗುತ್ತಾ ಬಂದುವು. ಇದರಿಂದ ಮುನಿಗಳಲ್ಲದೆ, ಗೃಹಸ್ಥ ವಿದ್ವಾಂಸರು ಸಹ ಶ್ರುತಗ್ರಂಥಗಳ ಸ್ವಾಧ್ಯಾಯ ಮಾಡ ತೊಡಗಿದರು. ಆದುದರಿಂದಲೇ ಪಂಡಿತ ಆಶಾಧರರು ಸ್ವಾಧ್ಯಾಯಕ್ಕೆ ಹೀಗೆ ಪ್ರೇರಣೆ ನೀಡಿದ್ದಾರೆ-

ಸ್ವಾಧ್ಯಾಯಾಯಂ ವಿಧಿವತ್ ಕುರ್ಯಾದ್ ಉದ್ಧರೇಚ್ಚ ವಿಪದ್ಧತಾನ್ |
ಪಕ್ವಜ್ಞಾನಾ ದಯಾಸ್ಯೈವ ಗುಣಾಃ ಸರ್ವೇದಿ ಸಿದ್ಧಿದಾ ||
(ವಿಧಿಪೂರ್ವಕ ಸ್ವಾಧ್ಯಾಯ ಮಾಡಿರಿ. ವಿಪತ್ತಿನಲ್ಲಿರುವ ಪ್ರಾಣಿಗಳನ್ನು ಉದ್ಧರಿಸಿ. ಯಾರಲ್ಲಿ ಜ್ಞಾನ ಮತ್ತು ದಯೆ ಪರಿಪಕ್ವ ವಾಗಿದೆಯೋ ಅವರಿಗೆ ಎಲ್ಲ ಗುಣಗಳು ಸಿದ್ಧಿಸುತ್ತವೆ.)

ಸ್ವಾಧ್ಯಾಯ ನಿರತ ವಿದ್ವಾಂಸರ ಜೀವನ ಸದಾ ಧರ್ಮದಲ್ಲೇ ಲೀನವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಧರ್ಮದ ಮೂಲಕ ಒಳನೋಟ ವಿಕಸಿತವಾಗುವುದು.
ಅಂತರಂಗ ನಿರ್ಮಲವಾಗುವುದು. ಅದೇ ನಮ್ಮ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವವನ್ನು ರೂಪಿಸುವ ಮಂತ್ರ. ಇಂಥವರೇ ನಿಜವಾದ ನಾಡೋಜರು. ನೌಕೆಯಿಲ್ಲದೆ
ಜಲಧಿಯನ್ನು ಹೇಗೆ ದಾಟಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲವೋ, ಅದೇ ರೀತಿ ಇಂಥ ನಾಡೋಜರಿಲ್ಲದೆ ಸಂಸಾರ ಸಾಗರದ ಇನ್ನೊಂದು ತಟವನ್ನು ಕಾಣುವುದು
ಕಠಿಣ.

ಹಾಲಿನಲ್ಲಿ ಪೌಷ್ಟಿಕತೆಯ ಜೊತೆಗೆ ಔಷಧೀಯ ಗುಣವೂ ಇರುವಂತೆ, ವಿದ್ವಾಂಸರ ವಿದ್ವತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಲೌಕಿಕ ಪ್ರಯೋಜನದ ಜೊತೆಗೆ ಆಧ್ಯಾತ್ಮಕ ಪ್ರಯೋಜನವೂ ಅಡಗಿರುವುದು.

ಆಗಮ ಸಾಹಿತ್ಯದ ಗಹನವಾದ ಅಧ್ಯಯನ ಮಾಡಿದ ವಿದ್ವಾಂಸರಲ್ಲಿ ಕಿಂಚಿತ್ತೂ ಅಹಂ ಇರುವುದಿಲ್ಲ. ಇದೇ ನಿಜವಾದ ವಿದ್ವತ್ತಿನ ಗುರುತು. ಇಂಥ ವಿದ್ವಾಂಸರಿಗೆ ವಿಶೇಷವಾಗಿ ನೈತಿಕ ಹಾಗೂ ಸಾಮಾಜಿಕ ಜವಾಬ್ದಾರಿಗಳಿರುತ್ತವೆ. ಅವುಗಳ ಪ್ರಾಮಾಣಿಕ ನಿರ್ವಹಣೆಯೇ ಅವರಿಗೆ ಪ್ರತಿಷ್ಠೆಯನ್ನು ತಂದುಕೊಡುತ್ತದೆ.

ಪ್ರವಚನ ಕಲೆಗೆ ಈಗಲೂ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಮಹತ್ವದ ಸ್ಥಾನವಿದೆ. ವಿದ್ವಾಂಸರು ಪ್ರವಚನ ಕಲೆಯಲ್ಲಿ ನಿಪುಣರಾಗಿರುತ್ತಾರೆ. ತನ್ಮೂಲಕ ಶ್ರೀಸಾಮಾನ್ಯರಿಗೆ ತತ್ತ್ವಜ್ಞಾನದ ಬೋಧನೆಮಾಡಲು ಹಾಗೂ ಅವರನ್ನು ಸ್ವಾಧ್ಯಾಯ ತಪದಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿಸಲು ಸಮರ್ಥರಾಗಿರುತ್ತಾರೆ.

ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಕ್ರಿಯಾಕಾಂಡವನ್ನು ಮಾಡಿಸುವವರು ಸಹ ವಿದ್ವಾಂಸರೇ. ಇವರು ಕ್ರಿಯಾಕಾಂಡದ ಬಗ್ಗೆ ಒತ್ತು ಕೊಡುವುದನ್ನು ಸ್ವಲ್ಪ ಕಡಿಮೆ ಮಾಡಿ, ಇಂದಿನ ಸಮಾಜಕ್ಕೆ ಅಗತ್ಯವಿರುವ ಧ್ಯಾನ, ದಯೆ ಹಾಗೂ ಸೇವಾ ಭಾವಕ್ಕೆ ಹೆಚ್ಚು ಒತ್ತು ಕೊಡಬೇಕಾಗಿದೆ. ಆಗ ಅವರ ಕಾರ್ಯ ಅತ್ಯಂತ ಲೋಕೋಪಯೋಗಿ ಆಗುವುದು. ಅಂಥ ಲೋಕೋಪಕಾರಿ ವಿದ್ವಾಂಸರ ಸಂತತಿ ಅಧಿಕಗೊಳ್ಳಲಿ.