ಧಾರವಾಡದ ಪಡ್ಡೆದಿನಗಳು

‘ಈ ಲೇಖನಗಳನ್ನು ಬರೆಯುವಾಗ ಅನ್ನಿಸಿದ ಖುಷಿ ನನಗೆ ಇನ್ನಾವ ಬರಹದಿಂದಲೂ ಅನ್ನಿಸಲಿಲ್ಲ’ ಎಂದು ಚಿನ್ನಿ ಅವರೇ ಮೊದಲ ಮಾತಿನಲ್ಲಿ ಹೇಳಿಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ. ಅವರಿಗೆ ಸಿಕ್ಕ ಖುಷಿಯನ್ನು ಓದುಗರಿಗೂ ದಾಟಿಸುವುದೇ ಈ ಬರಹಗಳ ಅನನ್ಯ ಗುಣ ಎನ್ನಬಹುದು.

ಹಾಸ್ಯ ಬರಹವೂ ಅಲ್ಲದ, ಲಲಿತಪ್ರಬಂಧವೂ ಅಲ್ಲದ ಅವೆರಡರ ‘ಹಗುರತನ’ವನ್ನೂ ಇಲ್ಲಿನ ಬರಹಗಳು ಮೈಗೂಡಿಸಿಕೊಂಡಿವೆ. ಆರಾಮವಾಗಿ ಓದಿಸಿಕೊಂಡು ಹೋಗುವ, ಎಲ್ಲರ ಕಾಲೇಜಿನ ಪಡ್ಡೆ ದಿನಗಳನ್ನೂ ನೆನಪಿಸುವ ಶಕ್ತಿ ಈ ಪುಸ್ತಕಕ್ಕಿದೆ.

1972ರಿಂದ 76ರವರೆಗೆ ತಾವು ಧಾರವಾಡದಲ್ಲಿ ಕಳೆದ ಹರೆಯದ ಕಾಲೇಜು ದಿನಗಳ ಅನುಭವಗಳಿಗೆ ಲೇಖಕರು ಅಕ್ಷರರೂಪ ನೀಡಿದ್ದಾರೆ. ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಇಂಥ ನೆನಪುಗಳ ಕುರಿತ ಬರವಣಿಗೆ ಒಂದೋ ಘಟನೆಗಳ ಸರಮಾಲೆಯ ನಿರೂಪಣೆಯ ರೂಪದಲ್ಲಿರುತ್ತದೆ. ಇಲ್ಲವೇ ಬರಿಯ ಅಂದಿನ ಕಾಲದ ವಿವರಗಳಿಂದ ಕಿಕ್ಕಿರಿದಿರುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಇಲ್ಲಿ ಚೆನ್ನಿ ಅವರು ಅವೆರಡನ್ನೂ ಹದವಾಗಿ ಬೆರೆಸಿದ್ದಾರೆ. ಆದ್ದರಿಂದಲೇ ಇಲ್ಲಿನ ಬಹುತೇಕ ಬರಹಗಳು ಮುಗಿದರೂ ಮುಗಿದಂತೆನಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ಮುಗಿಸಬೇಕು ಎಂಬ ಹಟದಲ್ಲಿ ಮುಗಿಸಿದಂತೆ ತೋರುವುದಿಲ್ಲ. ಸುಮ್ಮನೇ ಪಕ್ಕ ಕೂತುಕೊಂಡು ಹಳೆಯ ನೆನಪುಗಳನ್ನು ಆಪ್ತರೊಂದಿಗೆ ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳುವಾಗಿನ ಹೊರಳುಗಳಂತೆ, ಒಂದು ಲೇಖನಕ್ಕೆ ಇನ್ನೊಂದು ಖೋ ಕೊಟ್ಟುಕೊಂಡು ಹೋಗುತ್ತವೆ.

ಓದುಗರನ್ನು ನಗಿಸಲೇಬೇಕು ಎಂಬ ಜಿದ್ದಿಗೆ ಬಿದ್ದು ಆದದ್ದನ್ನು ಅತಿಶಯಗೊಳಿಸುವ ಗೋಜು, ತಾನ್ಯಾವುದೋ ಘನ ಗಂಭೀರ ಮಹತ್ವದ ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ದಾಖಲೆ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೇನೆ ಎಂಬ ಬಿಮ್ಮುಗಳಿಂದ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಂಡಿರುವುದರಿಂದಲೇ ಈ ಕೃತಿಗೊಂದು ಮಂದಹಾಸದ ಸಹಜ ಲಯ ಮತ್ತು ಜೀವಂತಿಕೆಯ ನಳನಳಿಕೆಯ ಗುಣ ತಂತಾನೆಯೇ ದೊರೆತಿದೆ. ಹಾಗಾಗಿಯೇ ಬೇಂದ್ರೆ, ಮನ್ಸೂರ, ಹೇಮಾಮಾಲಿನಿಯಂಥವರೂ ಸುರಳೀತವಾಗಿ ಇಲ್ಲಿ ಸುತ್ತಿಸುಳಿಯುತ್ತಿರುತ್ತಾರೆ.

ಗುಜ್ಜಾರಪ್ಪ ಅವರ ರೇಖಾಚಿತ್ರಗಳೂ ಈ ಕೃತಿಯನ್ನು ಇನ್ನಷ್ಟು ಆಪ್ತಗೊಳಿಸುವಂತಿವೆ. ಆರಾಮವಾಗಿ ಒಂದೇ ಗುಕ್ಕಿಗೆ ಓದಿ ಮುಗಿಸಿ ಮುದಗೊಳ್ಳಬಹುದಾದ ಪುಸ್ತಕವಿದು.

ಒಳಪುಟದಲ್ಲಿ ಉಲ್ಲೇಖಿಸಿರುವ ‘ಅಲ್ಲೇ ಸುತ್ತಾಡತಾವ ನಮ್ಮ ಖ್ಯಾಲಾ/ ಎಲ್ಲಿ ಹೋದಾವೋ ಗೆಳೆಯಾ ಆ ಕಾಲಾ’ ಎಂಬ ಸಾಲುಗಳು ಲೇಖಕನ ಮನಸಲ್ಲಿಯಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ, ಈ ಪುಸ್ತಕ ಓದಿ ಬದಿಗಿಟ್ಟ ಓದುಗರ ಮನಸಲ್ಲಿಯೂ ರಿಂಗಣಿಸುತ್ತವೆ.