ಮರಣದಂಡನೆ: ಸುಪ್ರೀಂ ಕೋರ್ಟ್‌ ತೀರ್ಪು ಆಳುವ ವರ್ಗದ ಕಣ್ತೆರೆಸಲಿ

ಸುಪ್ರೀಂ ಕೋರ್ಟ್‌ ಅಂಗಳದಲ್ಲಿ ನಡೆದಿರುವ ಈ ಬೆಳವಣಿಗೆಯು ಮರಣದಂಡನೆಯನ್ನು ರದ್ದುಪಡಿಸಬೇಕು ಎಂಬ ಹಳೆಯ ವಾದಕ್ಕೆ ಹೊಸ ಪುಷ್ಟಿ ನೀಡಿದೆ. ಶಿಕ್ಷೆಯನ್ನು ಕೊಡುವುದರ ಹಿಂದಿನ ಉದ್ದೇಶವೇನು, ಅದು ತಪ್ಪು ಮಾಡಿದವನನ್ನು ಪುನಃ ಸರಿದಾರಿಗೆ ತರುವುದಕ್ಕೋ ಅಥವಾ ಆತನಿಗೆ ತನ್ನನ್ನು ಸರಿಪಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಅವಕಾಶವೇ ಇಲ್ಲದಂತೆ ಮಾಡುವುದಕ್ಕೋ ಎಂಬ ಚರ್ಚೆ ಹಿಂದಿನಿಂದಲೂ ಇದೆ. ನ್ಯಾಯಮೂರ್ತಿ ಕುರಿಯನ್ ಜೋಸೆಫ್‌ ಅವರು 2018ರಲ್ಲಿ ನೀಡಿದ ಒಂದು ತೀರ್ಪಿನಲ್ಲಿ ಈ ಚರ್ಚೆ ಪ್ರತಿಫಲಿತ
ವಾಗಿದೆ.

‘ತಪ್ಪು ಮಾಡಿದವನನ್ನು ಮರಣದಂಡನೆಗೆ ಗುರಿಪಡಿಸುವ ಮುನ್ನ, ಆತನಲ್ಲಿ ಸುಧಾರಣೆ ತರುವುದು ಇನ್ನು ಸಾಧ್ಯವೇ ಇಲ್ಲ ಎನ್ನಲು ಯಾವ ರೀತಿಯ ಮನಃಶಾಸ್ತ್ರೀಯ ಪರೀಕ್ಷಾ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಇದೆ? ಮನಃಶಾಸ್ತ್ರೀಯ ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ಪರಿಶೀಲನೆ ನಡೆಸದೆಯೇ ಸುಧಾರಣೆ ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ ಎಂದು ತೀರ್ಮಾನಿಸುವುದು ಸರಿಯಲ್ಲ’ ಎಂದು ನ್ಯಾಯಮೂರ್ತಿ ಜೋಸೆಫ್ ಹೇಳಿದ್ದರು. ಮರಣ
ದಂಡನೆಯನ್ನು ಅಪರೂಪದಲ್ಲಿ ಅಪರೂಪದ ಪ್ರಕರಣಗಳಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ವಿಧಿಸಬೇಕು ಎಂದು ಸುಪ್ರೀಂ ಕೋರ್ಟ್‌ 1980ರಲ್ಲಿ ಬಚನ್ ಸಿಂಗ್ ಪ್ರಕರಣದಲ್ಲಿ ಸ್ಪಷ್ಟಪಡಿಸಿದೆ. ಆದರೆ, ಮರಣದಂಡನೆ ವಿಧಿಸುವುದು ‘ನ್ಯಾಯಮೂರ್ತಿ ಕೇಂದ್ರಿತ’ವೂ ‘ಪೀಠದಲ್ಲಿರುವ ನ್ಯಾಯಮೂರ್ತಿಗಳ ವೈಯಕ್ತಿಕ ನಿಲುವು’ಗಳನ್ನು ಅವಲಂಬಿಸಿದ್ದೂ ಆಗಿರುವುದರ ಬಗ್ಗೆ ಅಲೋಕನಾಥ ದತ್ತ, ಸ್ವಾಮಿ ಶ್ರದ್ಧಾನಂದ ಸೇರಿದಂತೆ ಕೆಲವು ಪ್ರಕರಣಗಳಲ್ಲಿ ನ್ಯಾಯಾಲಯ ಕಳವಳ ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸಿದೆ. ಮರಣದಂಡನೆ ವಿಚಾರದಲ್ಲಿ ಕೇಂದ್ರ ಕಾನೂನು ಆಯೋಗವು 2015ರಲ್ಲಿ ನೀಡಿದ ವರದಿ ಕೂಡ ಗಮನಾರ್ಹ. ‘ಮರಣದಂಡನೆ ರದ್ದು ಮಾಡುವತ್ತ ಸಾಗುವ ಸಮಯ ಬಂದಿದೆ... ಭಯೋತ್ಪಾದನೆ ಮತ್ತು ರಾಷ್ಟ್ರದ ವಿರುದ್ಧ ಯುದ್ಧ ಸಾರಿದ’ ಅಪರಾಧಗಳನ್ನು ಹೊರತುಪಡಿಸಿ, ಇತರ ಅಪರಾಧಗಳಿಗೆ ಮರಣದಂಡನೆ ರದ್ದು ಮಾಡಬೇಕೆಂದು ಆಯೋಗ ಶಿಫಾರಸು ಮಾಡಿದೆ. ಅತ್ಯಾಚಾರ ಸೇರಿದಂತೆ ಹತ್ತೆಂಟು ಸ್ವರೂಪದ ಅಪರಾಧಗಳಿಗೆ ಮರಣದಂಡನೆಯನ್ನೇ ವಿಧಿಸಬೇಕು ಎಂಬ ಬೇಡಿಕೆ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ವ್ಯಕ್ತವಾಗುತ್ತಿದೆ. ಹೀಗಿದ್ದರೂ, ಮರಣದಂಡನೆಯನ್ನು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ರದ್ದು ಮಾಡುವುದು ಪ್ರಭುತ್ವವೊಂದು ಕೈಗೊಳ್ಳಬಹುದಾದ ಅತ್ಯುನ್ನತ ನೈತಿಕ ತೀರ್ಮಾನವಾಗುತ್ತದೆ.