ಅಸಹನೆ: ಸಂವಾದರಾಹಿತ್ಯ ಕಾಲದ ಕಹಿಫಲ

ಧಾರವಾಡ ಸಾಹಿತ್ಯ ಸಂಭ್ರಮದ ಈ ಆವೃತ್ತಿಯಲ್ಲಿ ‘ಸಂಸ್ಕೃತಿ ಸಂವಾದ’ ಎಂಬ ಉಪಶೀರ್ಷಿಕೆ ಸೇರಿಕೊಂಡಿರುವುದು ಅರ್ಥಪೂರ್ಣ. ಸಂವಾದರಾಹಿತ್ಯದ, ಸಂವಾದಶೂನ್ಯತೆಯ ನಮ್ಮ ಈ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಸಂವಾದ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯ ನಿರ್ಮಾಣಕ್ಕೆ ಈ ಸಮಾವೇಶ ತನ್ನ ಕಾಣಿಕೆಯನ್ನು ಸಲ್ಲಿಸೀತು ಎಂಬುದು ನನ್ನ ಆಶಯ. ಈ ಪ್ರಶ್ನೆಯನ್ನು ನಮ್ಮ ಆಧುನಿಕ ಚರಿತ್ರೆಯ ಒಟ್ಟು ಪರಿಪ್ರೇಕ್ಷ್ಯದಲ್ಲಿ ಇಟ್ಟು ನೋಡುವ ಪ್ರಯತ್ನವನ್ನು ನಾನು ಮಾಡಬಯಸುತ್ತೇನೆ. ಇಪ್ಪತ್ತನೆಯ ಶತಮಾನದ ಮಧ್ಯಭಾಗದಲ್ಲಿ, ಜಾಗತಿಕ ಮಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಅಸಹನೆ, ಅಸಹಿಷ್ಣುತೆಗಳ ಅಧಿಕೃತ ಉದ್ಘಾಟನೆಯಾಯಿತು ಎನ್ನಬಹುದು.

ಅಸಹಿಷ್ಣುತೆ, ಅಸಹನೆಗಳು ಪರಮೋಚ್ಚ ಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ತಲುಪಿದ ಶತಮಾನ ಇದು. ಜರ್ಮನಿಯಲ್ಲಿ ಹಿಟ್ಲರನ ಫ್ಯಾಸಿಸಂ ಜನಾಂಗೀಯ ದ್ವೇಷವನ್ನೇ ರಾಜಕೀಯ ಬಂಡವಾಳ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತರ ಮೇಲೆ ಅವ್ಯಾಹತ ದಬ್ಬಾಳಿಕೆಯನ್ನೂ ವ್ಯವಸ್ಥಿತ ನರಮೇಧವನ್ನೂ ನಡೆಸಿತು. ಸೋವಿಯತ್ ಯೂನಿಯನ್ನಿನಲ್ಲಿ ಸ್ಟಾಲಿನ್ನನ ನಿರಂಕುಶ ಪ್ರಭುತ್ವವು ಸಮತಾವಾದದ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಭಿನ್ನಮತೀಯರ ಮೇಲೆ ದೌರ್ಜನ್ಯ ನಡೆಸಿ ಹಿಂಸೆಯನ್ನು ಅಧಿಕೃತಗೊಳಿಸಿತು. ಭಿನ್ನಮತ ಕುರಿತ ಅಸಹಿಷ್ಣುತೆ– ತಮಗಾಗದವರನ್ನು ನಿವಾರಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ರಾಜಕೀಯ ಸಿದ್ಧಾಂತಗಳ ಬಳಕೆ, ಹಿಂಸೆಯ ಸಂಸ್ಥೀಕರಣ– ಈ ಅಜೆಂಡಾಗಳಲ್ಲಿ ಬಲಪಂಥೀಯ, ಎಡಪಂಥೀಯರ ನಡುವೆ ಯಾವ ಮೂಲಭೂತ ವ್ಯತ್ಯಾಸವೂ ಇಲ್ಲ. ಇಬ್ಬರೂ ಸಂವಾದ, ಚರ್ಚೆಗಳನ್ನು ಒಲ್ಲರು. ತಾವು ಹೇಳಿದ್ದೇ ಸರಿ, ತಾವು ಪ್ರತಿಪಾದಿಸಿದ್ದೇ ಸತ್ಯ ಎಂಬ ಹಟ ಮತ್ತು ಧಾರ್ಷ್ಟ್ಯ ಇವರದು.

ಭಾರತ ಉಪಖಂಡದ ವಿಭಜನೆ ಮತ್ತು ಹೊಸ ರಾಷ್ಟ್ರಪ್ರಭುತ್ವಗಳ ಹುಟ್ಟಿನಲ್ಲಿಯೇ ಹಿಂಸೆ ಅಂತರ್ಗತವಾಗಿದೆ. ಸಂವಾದದ ದಾರಿಯನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಸಂಘರ್ಷದ ದಾರಿ ಹಿಡಿದದ್ದಕ್ಕೇ ಇಂದಿನವರೆಗೂ ಹಿಂಸೆ–ಅಸಹನೆ ಮುಂದುವರಿದಿರುವುದಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ, ವೃದ್ಧಿಯಾಗುತ್ತಲೇ ಬಂದಿದೆ. ನೂರಾರು ವರ್ಷಗಳಿಂದ ಬಾಳ್ವೆ ನಡೆಸುತ್ತಿದ್ದ ಎರಡು ಸಮುದಾಯಗಳ ನಡುವೆ ಸಂವಾದ ಮುರಿದು ಬಿದ್ದ ರಾಜಕೀಯ ಪರಿಣಾಮಗಳು ಘೋರವಾಗಿವೆ.

ಇತಿಹಾಸದ ವ್ಯಂಗ್ಯವೆಂದರೆ, ಹೀಗೆ ಹುಟ್ಟಿದ ಪಾಕಿಸ್ತಾನವು ಕೆಲವೇ ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ಮತ್ತೊಂದು ವಿಭಜನೆಗೆ ಸಾಕ್ಷಿಯಾಗಬೇಕಾಯಿತು. ಧರ್ಮದ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಸೃಷ್ಟಿಯಾದ ದೇಶವು ಭಾಷೆಯ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಒಡೆಯಿತು.  ಆದರೆ ಬಂಗಾಳಿ ಭಾಷೆಯು ಪಶ್ಚಿಮ ಬಂಗಾಳ ಮತ್ತು ಬಾಂಗ್ಲಾದೇಶಗಳನ್ನು ಇನ್ನೂ ಭಾಷೆಯ ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ಒಗ್ಗೂಡಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗಿಲ್ಲ ಎಂಬ ವಾಸ್ತವವೂ ನಮ್ಮನ್ನು ಅಣಕಿಸುತ್ತಿದೆ. ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಭಾಷಾವಾರು ಪ್ರಾಂತ್ಯಗಳ ರಚನೆಯಿಂದ ಹೊಸಬಗೆಯ ಹಿಂಸೆ ಮತ್ತು ಅಸಹನೆಗಳು ಜನ್ಮ ತಾಳಿದವು. ಈ ಎಲ್ಲ ಗಾಯಗಳು ಇನ್ನೂ ಒಣಗಿಲ್ಲ, ವಾಸಿಯಾಗಿಲ್ಲ. ಈಚೆಗೆ ವಿಭಜನೆಗೊಂಡ ತೆಲುಗು ಭಾಷಿಕರ ನಾಡು ತೆಲಂಗಾಣ–ಆಂಧ್ರಗಳಾಗಿ ಒಡೆದು ಭಾಷೆ ಒಂದಾದರೂ ತನ್ನ ಹುಟ್ಟಿನಲ್ಲಿಯೇ ಜಲ–ನೆಲ ವಿವಾದಗಳನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸಿಕೊಂಡು ಸಂಘರ್ಷದ ಹಾದಿಯಲ್ಲಿ ಸಾಗಿದೆ.

ದೇಶ ಸ್ವತಂತ್ರವಾದ ಸುಮಾರು ಇಪ್ಪತ್ತೈದೇ ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ಆಳುವ ಪಕ್ಷ ಮತ್ತು ವಿರೋಧ ಪಕ್ಷಗಳ ನಡುವೆ ಸಂವಾದ ಮುರಿದು ಬಿದ್ದಿತು. ಈ ಸಂವಾದರಹಿತ ಸನ್ನಿವೇಶವೇ ತುರ್ತು ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯ ಘೋಷಣೆಗೆ ನಾಂದಿಯಾಯಿತು. ಅದಾದ ಇಪ್ಪತ್ತೈದು ವರ್ಷಗಳ ನಂತರ ಆಳುವ ಮತ್ತು ವಿರೋಧ ಪಕ್ಷಗಳ ಸ್ಥಾನಗಳು ಅದಲು ಬದಲಾಗಿವೆ. ಅಂದು ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಹರಣ ಮಾಡಿದವರು ಇಂದು ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯದ ಮಾತು ಆಡುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಅಂದು ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯಕ್ಕಾಗಿ ಹೋರಾಡಿದವರು ಇಂದು ಸರ್ವಾಧಿಕಾರಿಗಳಾಗಿ, ಫ್ಯಾಸಿಸ್ಟರಾಗಿ ಮೆರೆಯುತ್ತಿದ್ದಾರೆ.

ಸಂವಾದದ ಅಪೇಕ್ಷೆಯ, ಸಹಿಷ್ಣುತೆಯ ಸಾಂಕೇತಿಕ ಉದಾಹರಣೆಗಳೂ ಇಂದು ದುರ್ಲಭವಾಗಿವೆ. ಲೋಹಿಯಾ ವಿರುದ್ಧ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಪಕ್ಷ ಚುನಾವಣೆಯಲ್ಲಿ ಸ್ಪರ್ಧಿಸಬಾರದೆಂದು ನೆಹರೂ ಬಯಸಿದ್ದರು. ವಾಜಪೇಯಿ ಸಂಸತ್ತಿನಲ್ಲೇ ತಮ್ಮ ಲೋಕಸಭಾ ಸದಸ್ಯತ್ವಕ್ಕೆ ರಾಜೀನಾಮೆ ಕೊಟ್ಟಾಗ ಇಂದಿರಾಗಾಂಧಿ ಅವರ ಸೀಟಿನ ಬಳಿಗೆ ಹೋಗಿ ರಾಜೀನಾಮೆ ಅಂಗೀಕಾರಕ್ಕೆ ಒತ್ತಾಯಿಸದಂತೆ ಅವರ ಮನ ಒಲಿಸಿದ್ದರು. ಆದರೆ ಇಂದು ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ಸಿಗೆ ಸಂಸತ್ತಿನಲ್ಲಿ ವಿರೋಧ ಪಕ್ಷದ ಮಾನ್ಯತೆ ನೀಡುವ ಔದಾರ್ಯವನ್ನು ನರೇಂದ್ರ ಮೋದಿ ಅವರು ತೋರಿಸುತ್ತಲೇ ಇಲ್ಲ. ಅಧಿಕೃತ ವಿರೋಧ ಪಕ್ಷ ಇಲ್ಲದೆಯೇ ರಾಜ್ಯಭಾರ ನಡೆಸಲು ಅವರು ನಿರ್ಧರಿಸಿದ್ದಾರೆ.

ಎಮರ್ಜೆನ್ಸಿಯಲ್ಲಿ ಯು.ಆರ್‌. ಅನಂತಮೂರ್ತಿ – ಎಸ್‌.ಎಲ್‌. ಭೈರಪ್ಪ ಜಂಟಿಯಾಗಿ ಹೋರಾಡಿದ್ದರು. ಇಂದು ಮಾಧ್ಯಮಗಳು ‘ಅನಂತಮೂರ್ತಿ ವರ್ಸಸ್ ಭೈರಪ್ಪ’ ಎಂಬ ಸನ್ನಿವೇಶವನ್ನು ನಿರ್ಮಾಣ ಮಾಡಿವೆ. ಪರನಿಂದಾ ಶ್ರವಣ ಕುತೂಹಲವನ್ನೇ ತಮ್ಮ ಬಂಡವಾಳ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿರುವ ಮಾಧ್ಯಮಗಳು ಹೊಸ ಹೊಸ ಸಂಘರ್ಷಗಳನ್ನು ಹುಟ್ಟಿಸಿ ತಮ್ಮ ಟಿ.ಆರ್.ಪಿ.ಯನ್ನೂ ಪ್ರಸಾರವನ್ನೂ ವೃದ್ಧಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ವ್ಯಾಪಾರದಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿವೆ.

ಯಾವುದೇ ಅರ್ಥಪೂರ್ಣ ಚರ್ಚೆ ವಿದ್ಯುನ್ಮಾನ ಮಾಧ್ಯಮಗಳಲ್ಲಿ ನಡೆಯುತ್ತಿಲ್ಲ. ಸಂಘರ್ಷದ ರುಚಿ ಮತ್ತು ರೋಚಕತೆಗಳಿಗಾಗಿ ಮಾತ್ರ ಪ್ರಾತಿನಿಧ್ಯದಲ್ಲಿ ಮೇಲ್ನೋಟದ ವೈವಿಧ್ಯವನ್ನು ತೋರಲಾಗುತ್ತಿದೆ. ಭಿನ್ನ ವಲಯಗಳನ್ನು ಪ್ರತಿನಿಧಿಸುವವರು ಪರಸ್ಪರ ಕೆಸರು ಎರಚಾಟದಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿಕೊಂಡರೆ ಟೀವಿ ನಿರೂಪಕ ಅದನ್ನು ಎಂಜಾಯ್ ಮಾಡುತ್ತಾ ಮುಗುಳ್ನಗುತ್ತಾ ಕುಳಿತಿರುತ್ತಾನೆ. ಅಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ, ಹಾಗೆ ಮಾಡಲು ತನ್ನ ಅತಿಥಿಗಳನ್ನು ಪ್ರಚೋದಿಸುತ್ತಿರುತ್ತಾನೆ. ಈ ಸೋ ಕಾಲ್ಡ್ ಚರ್ಚೆಗಳೂ ಸಂವಾದಗಳೂ ಟೀವಿ ಸೀರಿಯಲ್‌ಗಳಂತೆ, ರಿಯಾಲಿಟಿ ಶೋಗಳಂತೆ ಮನರಂಜನೆಯ ಸರಕುಗಳಾಗಿ ಪ್ರೇಕ್ಷಕರಿಗೆ ಮಾರಾಟವಾಗುತ್ತಿವೆ.

ಗಣರಾಜ್ಯ ನಿರ್ಮಾಣವಾದಾಗ ಅಸೆಂಬ್ಲಿ – ಪಾರ್ಲಿಮೆಂಟುಗಳೇ ಹೊಸಕಾಲದ ದೇವಾಲಯಗಳು ಎಂದು ಹಲವರು ಹೆಮ್ಮೆಯಿಂದ, ಕಾವ್ಯಾತ್ಮಕವಾಗಿ ಹೇಳಿದ್ದರು. ಆದರೆ ಇಂದು ಅವು ಪರಸ್ಪರ ಅಸಹನೆಯ – ಅಸಹಿಷ್ಣುತೆಯ ಕೇಂದ್ರಗಳಾಗಿವೆ. ಅರ್ಥಪೂರ್ಣ ಸಂವಾದದ ಬದಲು ಕಲಾಪಗಳ ಬಹಿಷ್ಕಾರ, ಸದನದ ಒಳಗೆ ಗದ್ದಲ, ಸಭಾತ್ಯಾಗಗಳಿಂದ ಅಸೆಂಬ್ಲಿ –ಪಾರ್ಲಿಮೆಂಟುಗಳು ಸುದ್ದಿ ಮಾಡುತ್ತಿವೆ. ಅರ್ಥಪೂರ್ಣ ಚರ್ಚೆ – ಸಂವಾದಗಳಿಲ್ಲದೆಯೇ ದೇಶದ ಬದುಕನ್ನೂ ಜನಸಾಮಾನ್ಯರ ನಿತ್ಯ ಜೀವನವನ್ನೂ ನಿರ್ಣಾಯಕವಾಗಿ ಪ್ರಭಾವಿಸಬಲ್ಲ ಮಸೂದೆಗಳು ಅಂಗೀಕೃತವಾಗಿ ಜನಕಂಟಕವಾಗಿವೆ.

ಈ ಸಂವಾದರಾಹಿತ್ಯ ಸ್ಥಿತಿಗೆ ಪ್ರಸ್ತುತ ರಾಜಕಾರಣದ ಒಟ್ಟೂ ಸ್ವರೂಪವೂ ಕಾರಣವಾಗಿದೆ. ಈಗ ರಾಜಕೀಯ ಪಕ್ಷಗಳ ಒಟ್ಟಾರೆ ಸಿದ್ಧಾಂತ ಮತ್ತು ಪ್ರಣಾಳಿಕೆಗಳಲ್ಲಿ ಅಂಥ ಮೂಲಭೂತ ವ್ಯತ್ಯಾಸಗಳಿಲ್ಲ. ಎಡ, ಬಲ, ಮಧ್ಯಮ ಪಕ್ಷಗಳ ಆರ್ಥಿಕ ನೀತಿ, ವಿದೇಶಾಂಗ ನೀತಿ, ಅಭಿವೃದ್ಧಿಯನ್ನು ಕುರಿತ ನೀತಿ, ನಾಡಿನ ಜನರ ಶಿಕ್ಷಣ–ಆರೋಗ್ಯ ಕುರಿತ ನೀತಿ, ಪರಿಸರವನ್ನು ಕುರಿತ ನೀತಿ ಇವುಗಳನ್ನು ಗಮನಿಸಿದರೆ ಹೆಚ್ಚೂಕಡಿಮೆ ಒಬ್ಬರು ಪ್ರತಿಪಾದಿಸುತ್ತಿರುವುದನ್ನೇ ಮತ್ತೊಬ್ಬರು ಬೇರೆ ನುಡಿಗಟ್ಟುಗಳಲ್ಲಿ ಪುನರುಚ್ಚರಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ ಎನಿಸುತ್ತದೆ. ಅಂದರೆ ಅರ್ಥಪೂರ್ಣವಾದ ಸೈದ್ಧಾಂತಿಕ ಸಂಘರ್ಷ ಕೂಡ ಈಚಿನ ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ನಡೆಯುತ್ತಿಲ್ಲ. ಕೇವಲ ಅಧಿಕಾರವನ್ನು ಹಿಡಿಯಲು ಜನರ ಸೂಕ್ಷ್ಮ ಭಾವನೆಗಳನ್ನು  ಬಳಸಿಕೊಳ್ಳಲಾಗುತ್ತಿದೆ.

ಮೇಲುನೋಟಕ್ಕೆ ಜನಪ್ರಿಯ ಎನ್ನಿಸುವಂಥ ಯೋಜನೆಗಳನ್ನೇ ಹಮ್ಮಿಕೊಳ್ಳಲಾಗುತ್ತಿದೆ. ಇದರ ವಾರಸುದಾರಿಕೆಯ ಹಕ್ಕಿಗಾಗಿ ಮಾತ್ರ ರಾಜಕೀಯ ಪಕ್ಷಗಳು ತಮ್ಮ ತಮ್ಮಲ್ಲಿ ಅಸೆಂಬ್ಲಿ–ಪಾರ್ಲಿಮೆಂಟುಗಳಲ್ಲಿ ಬಡಿದಾಡುತ್ತಿವೆ. ಇವುಗಳಿಗೆ ಸಿದ್ಧಾಂತಗಳ ಹೆಸರುಗಳನ್ನು, ಬಣ್ಣಗಳನ್ನು ನೀಡಲಾಗುತ್ತಿದೆ. ಮತ್ತೂ ಒಂದು ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ಈ ಎಲ್ಲ ಪಕ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ಘೋಷಿತ–ಅಘೋಷಿತ ಸಹಮತ ಇದೆ. ಅದು ಅಭಿವ್ಯಕ್ತಿ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ, ಭಿನ್ನಮತಗಳನ್ನು ಕುರಿತ ತೀವ್ರ ಅಸಹನೆ. ಹಾಗಾಗಿ ಕಾನೂನು ಮತ್ತು ಸುವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲ ಪಕ್ಷಗಳ ಸರ್ಕಾರಗಳೂ ಲೇಖಕ–ಕಲಾವಿದ–ಚಳವಳಿಗಾರರನ್ನು ಒಂದಲ್ಲಾ ಒಂದು ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಬಗ್ಗು ಬಡಿಯಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತಲೇ ಇವೆ.

ಪುಸ್ತಕ – ನಾಟಕ – ಚಲನಚಿತ್ರಗಳನ್ನು ಬ್ಯಾನ್ ಮಾಡುವುದರಲ್ಲಿ ಯಾವ ಸರ್ಕಾರವೂ ಹಿಂದೆ ಬಿದ್ದಿಲ್ಲ. ಈಗ ಒಂದು ಸರ್ಕಾರ, ರಾಜಕೀಯ ಪಕ್ಷ ಜನಸಾಮಾನ್ಯರ ಆಹಾರಪದ್ಧತಿಯನ್ನು ಕುರಿತು ತನ್ನ ಅಸಹನೆಯನ್ನು ಬಹಿರಂಗವಾಗಿ ಸಾರುತ್ತಿದ್ದರೆ, ಅದಕ್ಕಿಂತ ಭಿನ್ನವೆಂದು ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿರುವ ಮತ್ತೊಂದು ಸರ್ಕಾರವು ಭಾರತದ ಸಂವಿಧಾನ ಮತ್ತು ಇಂಡಿಯನ್ ಪೀನಲ್ ಕೋಡ್ ನಿರ್ವಹಿಸಬಹುದಾದ ವಿಷಯಗಳನ್ನು ಮೌಢ್ಯಗಳ, ಮೂಢನಂಬಿಕೆಗಳನ್ನು  ತಡೆಯುವ ಮಸೂದೆ ತರುವುದಾಗಿ ಸಾರುತ್ತಾ ತಾನು ಪ್ರಗತಿಪರ ಎಂದು ಬಿಂಬಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಹಾಸ್ಯಾಸ್ಪದ ಪ್ರಯತ್ನದಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿದೆ.

ಸಮಾನ ಪ್ರಾಥಮಿಕ ಶಿಕ್ಷಣ, ಕನ್ನಡ ಭಾಷೆಯ ಅನುಷ್ಠಾನ, ರೈತರ ಆತ್ಮಹತ್ಯೆ, ಲೋಕಾಯುಕ್ತ ಸಂಸ್ಥೆಯ ನಿರ್ವಹಣೆ ಮುಂತಾದ ತುರ್ತಿನ ವಿಷಯಗಳಲ್ಲಿ ತಲೆಕೆಡಿಸಿಕೊಳ್ಳದ ಸರ್ಕಾರ ಜನರ ನಂಬಿಕೆಗಳಲ್ಲಿ ಮೂಗುತೂರಿಸುವ ಅವಸರವನ್ನು  ತೋರಿಸುತ್ತಿರುವುದು ಆಶ್ಚರ್ಯಕರ. ಸುಧಾರಣಾ ಚಳವಳಿಗಳಿಂದ, ಸಂವಿಧಾನ ಮತ್ತು ಪೀನಲ್ ಕೋಡುಗಳ ಅನುಷ್ಠಾನದಿಂದ ಎಲ್ಲ ಬಗೆಯ ಶೋಷಣೆಗಳನ್ನು ತಡೆಯುವ ಪ್ರಯತ್ನಗಳು ತಂತಾನೇ ನಡೆಯುತ್ತಿರುವಾಗ ‘ವಾಸ್ತು’ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಹಣವನ್ನು ಪೋಲು ಮಾಡುತ್ತಿರುವ ಪ್ರಭುತ್ವವು ಸಾಮಾನ್ಯ ಜನರ ನಂಬಿಕೆಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಹೀಗೆ ತಲೆಕೆಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿರುವುದು ವಿಪರ್ಯಾಸವಾಗಿದೆ. ತಾನು ಪ್ರಗತಿಪರವೆಂದು ಪ್ರದರ್ಶಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಈ ಮಾರ್ಗ ಹಿಡಿದಿರುವ ರಾಜ್ಯದ ದುರವಸ್ಥೆ ಇದು.

ಈ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ಸಾಹಿತಿಗಳಿಂದಲೇ ಕೂಡಿರುವ ನಮ್ಮ ಸಾಹಿತ್ಯ ಅಕಾಡೆಮಿಗಳ ಪಾತ್ರವೂ ಪ್ರಶ್ನಾರ್ಹವಾಗಿವೆ. ದೇಶದ ಗಣ್ಯ ಲೇಖಕರು ಹತ್ಯೆಗೆ ಒಳಗಾದಾಗಲೂ ನಮ್ಮ ಕೇಂದ್ರ ಸಾಹಿತ್ಯ ಅಕಾಡೆಮಿ ಪ್ರಕಟಿಸಿದ ಮೌನ ಮತ್ತು ನಿರ್ಲಕ್ಷ್ಯಗಳು ದಿಗ್ಭ್ರಾಂತಿ ಹುಟ್ಟಿಸಿದೆ. ಅದಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಆ ಕುರಿತ ಪ್ರತಿಭಟನೆಯನ್ನು ಹೀಯಾಳಿಸುವ, ಅವಮಾನಿಸುವ ಪ್ರವೃತ್ತಿ ನಾಚಿಕೆಗೇಡಿನ ವಿಷಯವಾಗಿದೆ. ತನ್ನ ಮೌನದಿಂದ ಕೇಂದ್ರ ಸಾಹಿತ್ಯ ಅಕಾಡೆಮಿ ಅಸಹನೆ–ಅಸಹಿಷ್ಣುತೆಯ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯನ್ನು ಸಮರ್ಥಿಸುತ್ತಿದ್ದರೆ, ಕರ್ನಾಟಕ ರಾಜ್ಯ ಸರ್ಕಾರವು ನೇಮಿಸಿದ ‘ಕರ್ನಾಟಕ ಸಾಹಿತ್ಯ ಅಕಾಡೆಮಿ’ಯ ವರ್ತನೆಯೂ ಸಂದೇಹ ಹುಟ್ಟಿಸುವಂತಿದೆ. ಹೊಡಿ, ಬಡಿ, ಸುಡಿ ಎಂಬ ನುಡಿಗಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ನಾಡಿನಾದ್ಯಂತ ಭಾಷಣ ಮಾಡುತ್ತಾ ಅಸಹನೆಯ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯನ್ನು ಬಹಿರಂಗವಾಗಿ ಪ್ರಕಟಿಸುತ್ತಿರುವ ಲೇಖಕರೊಬ್ಬರಿಗೆ ಅಧಿಕೃತವಾಗಿ ಗೌರವ ಪ್ರಶಸ್ತಿಯನ್ನು ನೀಡಿ ಅಕಾಡೆಮಿಯು ಇಂಥ ನಡವಳಿಕೆಗೆ ತನ್ನ ಅಂಗೀಕಾರದ ಮುದ್ರೆಯನ್ನು ಒತ್ತಿಬಿಟ್ಟಿದೆ.