ಅಕ್ಕ ಸಮ್ಮೇಳನಕ್ಕೆ ಹೈಟೆಕ್‌ ಸ್ಪರ್ಶ

ಚಂದ್ರಲೋಕಕ್ಕೆ ಹೋಗಿ ಆಚರಿಸಿದರೂ ಕನ್ನಡ ಸಮ್ಮೇಳನಗಳು ಕನ್ನಡ ಸಮ್ಮೇಳನಗಳೇ. ಅವು ಯಾವ ಚಿಮ್ಮುಹಲಗೆ ಇಟ್ಟರೂ ಒಂದು ಹಂತದಿಂದ ಮೇಲೆ ಜಿಗಿಯುವುದಿಲ್ಲ. ಅದಕ್ಕೆ ವ್ಯವಸ್ಥಾಪಕರು ಮಾತ್ರ ಕಾರಣ ಎನ್ನಲಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಅದು ಕನ್ನಡದ್ದೇ ಜಾಯಮಾನ. ಅಲ್ಲಿ ಸಾಹಿತ್ಯ, ಕಲೆ, ನಾಟಕಗಳು ಮಾತ್ರ ಇರುವುದಿಲ್ಲ. ಸೀರೆ, ಒಡವೆ, ರಿಯಲ್‌ ಎಸ್ಟೇಟ್‌, ಮ್ಯಾಚ್‌ ಮೇಕಿಂಗ್‌, ಫ್ಯಾಷನ್‌ ಶೋ, ವೈದ್ಯಕೀಯ ಸಮಾವೇಶ, ಗಣಪತಿ ಪೂಜೆ, ಯೋಗ ಶಿಬಿರ ಎಲ್ಲವೂ ಇರುತ್ತದೆ. ಭಾಷೆಯ ಜೊತೆಗೆ, ಆದರೆ ಭಾಷೆಯನ್ನೂ ಮೀರಿದ ವ್ಯಾವಹಾರಿಕ, ಭಾವನಾತ್ಮಕ ಅಗತ್ಯಗಳು ಸಮಾವೇಶದಲ್ಲಿ ಸೇರಿಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ. ಅಲ್ಲಿ ಯಶಸ್ವಿ ಉದ್ಯಮಿಗಳು, ಉದ್ಯೋಗಸ್ಥರು, ಕುಶಲಿಗಳು ಮಾತ್ರವಲ್ಲ ಲಲಿತ ಕಲೆಗಳಲ್ಲಿ ತಾಯ್ನಾಡನ್ನು ಮೀರಿಸುವ ಸೃಜನಶೀಲರ  ತಂಡವೇ ಇದೆ. ಸಾಹಿತ್ಯ, ನಾಟಕ, ಸಂಗೀತ, ನೃತ್ಯ ಮುಂತಾದವುಗಳಲ್ಲಿ ಪಾರಮ್ಯ ಸಾಧಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ.

ಕರ್ನಾಟಕ ಸರ್ಕಾರದಿಂದ ಯಾವುದೇ ಆರ್ಥಿಕ ನೆರವು ಪಡೆಯದೆಯೂ ಸಮಾವೇಶ ನಡೆಸುವಷ್ಟು ಗಟ್ಟಿಮುಟ್ಟಾಗಿದ್ದಾರೆ. ಒಂದು ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಅಮೆರಿಕದ ಕನ್ನಡ ಸಮಾವೇಶದ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳೆಂದರೆ ಹೈಸ್ಕೂಲು ಮಕ್ಕಳ ಶಾಲಾ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳಂತಿರುತ್ತವೆ ಎಂಬ ಟೀಕೆ ಕೇಳಿಬರುತ್ತಿತ್ತು. ಆದರೆ ಎಂಟನೇ ಅಕ್ಕ ಸಮಾವೇಶ ಇದನ್ನು ಮೀರಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿತ್ತು. ಹಲವು ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳು ಪ್ರಬುದ್ಧವಾಗಿದ್ದವು. ಆದರೆ  ಒತ್ತೊತ್ತಾಗಿದ್ದುದರಿಂದ, ಕಡೆ ಕ್ಷಣದ ಬದಲಾವಣೆ ಗಳಿಂದ, ಅನೇಕ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳು ಸಮಾನಾಂತರ ವೇದಿಕೆಗಳಲ್ಲಿ ಸಾಗುತ್ತಿದ್ದುದರಿಂದ ಕೈತಪ್ಪಿ ಹೋದವು.

ಅಕ್ಕದ ಸಂಸ್ಥಾಪಕ ಅಮರನಾಥ ಗೌಡರು, ಅಧ್ಯಕ್ಷರಾದ ಡಾ. ಹಳೆಕೋಟೆ ವಿಶ್ವಾಮಿತ್ರ ಅವರ ಪರಿಶ್ರಮ, ಆತಿಥ್ಯ ಅಸಾಧಾರಣವಾಗಿತ್ತು. ಅಕ್ಕದ ಬೇರುಗಳು ಇವು. ಇದರೊಂದಿಗೆ ಆರು ಟ್ರಸ್ಟಿಗಳಿದ್ದಾರೆ. ಹದಿನಾರು ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ‘ಅಕ್ಕ’ ಎಂಬ ಪರಿಕಲ್ಪನೆಯನ್ನು ಶೋಧಿಸಿದ್ದೇ ಒಂದು ಬೆರಗು. ಉತ್ತರ ಕ್ಯಾಲಿಫೋರ್ನಿಯಾ ಕನ್ನಡ ಕೂಟದ, ಈ ಸಮಾವೇಶದೆ ಯುವಕಟ್ಟಾಳುಗಳೆಲ್ಲ, ಚಿಗುರುಗಳಿದ್ದಂತೆ. ಈ ಚಿಗುರುಗಳು ಬೇರನ್ನು  ಮರೆಯಬಾರದು. ಏಕೆಂದರೆ ಅಕ್ಕಳಿಗೊಂದು ಇತಿಹಾಸವಿದೆ. ಹಾಗೆಯೇ ಚಿಗುರು ಹೊಮ್ಮುವ ಶಕ್ತಿ ಸೊಬಗನ್ನು ಕಂಡು ಬೇರೂ ಸಹ ಆನಂದ ಪಡಬೇಕು. ಬೇರು ಚಿಗುರಿನ ಸಮನ್ವಯ ತುಸು ಕಡಿಮೆ ಇರುವಂತಿತ್ತು.

ಎಲ್ಲರ ಗಮನ ಸೆಳೆದ ಎರಡು ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳನ್ನಿಲ್ಲಿ ಸಾಂಕೇತಿಕವಾಗಿ ಉಲ್ಲೇಖಿಸುವೆ. ಮೊದಲನೆಯದು ಪ್ರೊ. ಕೃಷ್ಣೇಗೌಡರ ಏಕವ್ಯಕ್ತಿ ಪ್ರದರ್ಶನ. ಹಾಸ್ಯಕ್ಕೊಂದು ಸಾಹಿತ್ಯಿಕ ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಘನತೆಯನ್ನು ಇರಿಸಿಕೊಂಡು ಮಾತನಾಡುವ ಕೃಷ್ಣೇಗೌಡರು ಪ್ರತಿಸಲದಂತೆ ಈ ಸಲವೂ ಮನಸೂರೆಗೊಂಡರು. ಇವರಿಂದ ಪಾಠ ಕೇಳುವ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು ಎಷ್ಟು ಅದೃಷ್ಟವಂತರು ಅನಿಸಿತು. ಆದರೆ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮದಲ್ಲಿ ಏರುಪೇರುಗಳಾದಾಗ ಶೂನ್ಯ ತುಂಬಲು ಕೃಷ್ಣೇಗೌಡರನ್ನು ಫಿಲ್ಲರ್‌ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಅತಿಬಳಕೆ ಮಾಡಿದ್ದು ಅಷ್ಟು ಸರಿಯಲ್ಲ. ಇದು ರುಚಿಯಾದ ಮೆನುವನ್ನು ಅತಿಯಾಗಿ ಬಡಿಸಿದಂತೆ. ಚಿತ್ರ ನಟ ಪುನೀತ್‌ ಅವರನ್ನು ವ್ಯವಸ್ಥಾಪಕರು ಸಮರ್ಥವಾಗಿ ಬಳಸಿಕೊಳ್ಳಲಿಲ್ಲ. ವೇದಿಕೆಯ ಮೇಲಿರುವಷ್ಟು ಸಮಯ, ಪುನೀತ್‌ ತನ್ನ ತಂದೆಯವರ ವಿನಯ, ಸಜ್ಜನಿಕೆ ಮತ್ತು ಹಾಸ್ಯ ಪ್ರಜ್ಞೆಗಳಿಂದ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಇಷ್ಟವಾದರು.

ಎರಡನೆಯದು ನಮ್ಮ ಪ್ರೀತಿಯ ಜನಪದ ಕಲಾವಿದರು. ನಗಾರಿ, ತಮಟೆ, ಚೌಡಿಕೆ ಮೇಳ ಇಡೀ ಅಮೆರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಪ್ರತಿಧ್ವನಿಸಿದವು. ಜನಪದ ಕಲಾವಿದರಿಗೆ ಛತ್ರ ಮತ್ತು ಚಿತ್ರಾನ್ನ ಎಂಬ ಅಸಮಾನತೆ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಅಥಣಿಯಿಂದ ಬಂದಿದ್ದ ಚೌಡಿಕೆ ಮೇಳದ ಕಲಾವಿದರಿಗೆ ಸಾವಿರ ಡಾಲರುಗಳ ಇನಾಮು ; ತಮಟೆ ಮುನಿವೆಂಕಟಪ್ಪನಿಗೆ ‘ವಿಶೇಷ’ ತೀರ್ಥಪ್ರಸಾದದ ವ್ಯವಸ್ಥೆ; ಮುಖ್ಯ ವೇದಿಕೆಯಲ್ಲೂ, ಮೆರವಣಿಗೆಯಲ್ಲೂ ಜನಪದ ಕಲಾವಿದರು ಹಾಡಿ, ನುಡಿಸಿ, ಕುಣಿದು ಕುಪ್ಪಳಿಸುವ ಮುಕ್ತ ಅವಕಾಶ; ಇದನ್ನೆಲ್ಲ ಆತಿಥೇಯರು ಚೆನ್ನಾಗಿ ನಿರ್ವಹಿಸಿದರು. ಸರ್ಕಾರ ಕೊಟ್ಟ ಸೌಲಭ್ಯವನ್ನು ಸದ್ಬಳಕೆ ಮಾಡಿ, ಯೋಗ್ಯ ಕಲಾವಿದರನ್ನು ಆರಿಸಿಕೊಂಡು ಕರೆತಂದಿದ್ದ ರಂಗ ಸಂಘಟಕ ಕಪ್ಪಣ್ಣನವರಿಗೆ ಇದರ ಯಶಸ್ಸು ಸಲ್ಲಬೇಕು. ಕಪ್ಪಣ್ಣ ಆಗಾಗ ಒಳ್ಳೆಯ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ!

‘ಸ್ವಕೃತಿ ವಾಚನ’ ಎಂಬ ಸಾಹಿತ್ಯಗೋಷ್ಠಿಯ ಅಧ್ಯಕ್ಷತೆ ವಹಿಸಿದ್ದ ನನಗೆ ಅಲ್ಲಿನ ಸಾಹಿತ್ಯ ಸಂವೇದನೆಗಳು ಆಪ್ತವಾದವು. ಇಪ್ಪತ್ತು ವರ್ಷದ ಹಿಂದೆ ಈ ಊರಲ್ಲಿ ನೆಲೆಸಿದ್ದ, ಅಮೆರಿಕ ಚಿತ್ರವನ್ನು ಪರಿಕಲ್ಪಿಸಿದ್ದ ನನಗೆ ಅದರಲ್ಲಿ ಬಹುಬಗೆಯಲ್ಲಿ ನೆರವಾಗಿದ್ದ, ಅನೇಕ ಮುಖಗಳು ನವೀಕರಣಗೊಂಡವು. ನಮ್ಮ ಕರ್ನಾಟಕಕ್ಕೂ ಅಮೆರಿಕಾಗೂ ಆಗಲೂ, ಈಗಲೂ ಅದೆಷ್ಟು ಗೋಲ್ಡನ್‌ ಗೇಟ್ಸ್ ಬ್ರಾಡ್ಜ್ ಗಳಿವೆ ಅನ್ನಿಸತೊಡ ಗಿತು. ಮುಂದಿನ ಸಮ್ಮೇಳನಗಳೂ ಸುವರ್ಣ ಸೇತುವೆಗಳಾಗಲಿ.