ಅರ್ಹತೆಯ ಪಕ್ಷಪಾತಿ ಡಾ. ಸ್ವಾಮಿ

ಕಾಂಗ್ರೆಸ್‌ ಇಬ್ಭಾಗ, ತುರ್ತು ಪರಿಸ್ಥಿತಿ, ಕಾಂಗ್ರೆಸ್‌ ಸೋಲು, ಜನತಾ ಸರ್ಕಾರ ಹೀಗೆ ಹಲವಾರು ರಾಜಕೀಯ, ಸಾಮಾಜಿಕ ಸ್ಥಿತ್ಯಂತರಗಳನ್ನು ಕಂಡ ಕಾಲವದು. ಪ್ರೊ. ಸ್ವಾಮಿಯವರು ಈ ಎಲ್ಲಕ್ಕೂ ಉನ್ನತ ಶಿಕ್ಷಣ ಕ್ಷೇತ್ರದ ಸಾಕ್ಷಿ ಪ್ರಜ್ಞೆಯಾಗಿದ್ದರು. ಆ ಕ್ಷೇತ್ರದ ಬಹುಮುಖ್ಯ ಕೇಂದ್ರದಲ್ಲಿ ಒಂದಾದ ಸೆಂಟ್ರಲ್‌ ಕಾಲೇಜಿನ ಪ್ರಾಂಶುಪಾಲರಾಗಿ ತಮ್ಮದೇ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಇವೆಲ್ಲವನ್ನೂ ನಿಭಾಯಿಸಿದರು. ಬೇರೆ ಬೇರೆ ಕಾರಣಗಳಿಗಾಗಿ ಅವರನ್ನು ಟೀಕಿಸಿದವರು ಇರಬಹುದು. ಆದರೆ ಅವರ ಶಿಸ್ತು, ಪ್ರಾಮಾಣಿಕತೆ ಮತ್ತು ಜಾತ್ಯತೀತ ಮನೋಭಾವದ ಬಗ್ಗೆ ಟೀಕಿಸುವವರನ್ನು ನಾನು ಕಂಡಿಲ್ಲ, ಕೇಳಿಲ್ಲ.

ಹೌದು, ಪ್ರೊ. ಸ್ವಾಮಿಯವರು ಕೆಲವು ವಿಚಾರಗಳಲ್ಲಿ ಸಂಪ್ರದಾಯಸ್ಥರಾಗಿದ್ದರು. ಆದರೆ ಅದು ಅತ್ಯಂತ ಒಳ್ಳೆಯ ಇತ್ಯಾತ್ಮಕ ಅರ್ಥದಲ್ಲಿ. ನೈತಿಕತೆ, ಸನ್ನಡತೆಯ ವಿಚಾರಗಳಲ್ಲಿ ಅವರು ಕಟ್ಟುನಿಟ್ಟಿನ ಸಂಪ್ರದಾಯಸ್ಥರು. ಆದರೆ ಅಪಾರ ಮಾನವೀಯ ಅನುಕಂಪ ಉಳ್ಳವರಾಗಿದ್ದರು. ಕಾಲೇಜಿನ ಆವರಣದಲ್ಲಿ ಎಷ್ಟೇ ಪ್ರಕ್ಷುಬ್ಧತೆಯಿರಲಿ ಅವರ ಅನುಮತಿ ಇಲ್ಲದೆ ಪೊಲೀಸರು ಪ್ರವೇಶಿಸುವಂತಿರಲಿಲ್ಲ.

ಒಮ್ಮೆ ಹೀಗಾಯಿತು. ಹಾಸ್ಟೆಲಿನ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಯೊಬ್ಬನಿಗೆ ಯಾವುದೋ ಕಾರಣಕ್ಕಾಗಿ ಊಟ ನಿಲ್ಲಿಸಲಾಗಿತ್ತು. ಸ್ವಾಮಿಯವರಿಗೆ ವಿಚಾರ ತಿಳಿಯಿತು. ಕೂಡಲೇ ಅವರು ವಾರ್ಡನ್‌ರನ್ನು ಕರೆಸಿದರು. ಕಾರಣ ಕೇಳಿದರು. ಆ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಕಾರಣಾಂತರದಿಂದ ನಾನು ಅಲ್ಲಿದ್ದೆ. ಆ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಯ ವಿಚಾರವನ್ನು ಕಚೇರಿಯಲ್ಲೇ ತಿಳಿದುಕೊಂಡಿದ್ದ ಅವರು, ಯಾವುದೇ ಕಾರಣವಿರಲಿ ಪ್ರಾಂಶುಪಾಲರ ಅನುಮತಿ ಪಡೆದೇ ಇಂಥ ನಿರ್ಧಾರಗಳನ್ನು ಕೈಗೊಳ್ಳಬೇಕೆಂದೂ, ಕೂಡಲೇ ಸದರಿ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗೆ ಊಟದ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಮುಂದುವರಿಸಬೇಕೆಂದೂ ತಾಕೀತು ಮಾಡಿದರು.

ಸೆಂಟ್ರಲ್‌ ಕಾಲೇಜಿನಿಂದ ಪ್ರೊ. ಸ್ವಾಮಿಯವರನ್ನು ಸ್ವಾಗತಿಸಿ, ಬರಮಾಡಿ ಕೊಂಡಿದ್ದು ಶ್ರೀ ಜಗದ್ಗುರು ರೇಣುಕಾಚಾರ್ಯ ಶಿಕ್ಷಣ ಸಂಸ್ಥೆ. ಆ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಸುಮಾರು 40 ವರ್ಷಗಳ ಇತಿಹಾಸವಿದ್ದ ಆ ಸಂಸ್ಥೆ ಹಲವಾರು ಕಾರಣಗಳಿಂದ ಗೊಂದಲದ ಗೂಡಾಗಿತ್ತು. ಹಲವಾರು ಪ್ರಶ್ನಾರ್ಹ ಚಟುವಟಿಕೆಗಳ ಕೇಂದ್ರವಾಗಿತ್ತು. ಅದಕ್ಕೆ ಕಾಯಕಲ್ಪದ ಅವಶ್ಯಕತೆ ಇತ್ತು. ಸಂಸ್ಥೆಯ ಕೆಲವು ಹಿರಿಯರು ಡಾ. ಷಡಕ್ಷರ ಸ್ವಾಮಿಯವರೇ ಅದಕ್ಕೆ ಸೂಕ್ತ ವ್ಯಕ್ತಿಯೆಂದು ಭಾವಿಸಿ ಅವರನ್ನು ಪ್ರಯಾಸಪಟ್ಟು ಒಪ್ಪಿಸಿದರು.

ಶಿಕ್ಷಣ ಸಂಸ್ಥೆಗಳಲ್ಲಿ ಅಧಿಕಾರ ರಾಜಕಾರಣ, ರಾಜಕೀಯ ಪಕ್ಷಗಳು ಮತ್ತು  ಆ ಪಕ್ಷಗಳು ನಿಯಂತ್ರಿಸುತ್ತಿದ್ದ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿ ನಾಯಕರು, ಆಗ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿ ಸಂಘಗಳಿಗೆ ಚುನಾವಣೆಗಳು ನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದ ರೀತಿ ಯಾರಿಗಾದರೂ ಬೇಸರ ಮೂಡಿಸುವಂತಿದ್ದವು. ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಹೃದಯ ಭಾಗದಲ್ಲಿದ್ದ ಶಿಕ್ಷಣ ಸಂಸ್ಥೆಗಳ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿ ಸಂಘಗಳನ್ನು ನಿಯಂತ್ರಣದಲ್ಲಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳಲು ರಾಜಕೀಯ ಪಕ್ಷಗಳ ಪುಢಾರಿಗಳು ಅಪಾರ ಹಣ ವ್ಯಯಿಸಿ ಗೂಂಡಾಗಳನ್ನು ಬಳಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದುದು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿತ್ತು. ಇದನ್ನೆಲ್ಲ ಕಂಡು ಅನುಭವಿಸಿದ್ದ ಪ್ರೊ. ಸ್ವಾಮಿ, ರೇಣುಕಾಚಾರ್ಯ ಸಂಸ್ಥೆಯಲ್ಲಿ ಶಿಸ್ತನ್ನು ಮೂಡಿಸಲು ಇಡೀ ಕ್ಯಾಂಪಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಎರಡು ವಾರ ಎಲ್ಲ ತರಗತಿ ಚಟುವಟಿಕೆಗಳಿಗೆ ವಿರಾಮ ಘೋಷಿಸಿದರು. ಗೂಂಡಾಗಳ ಗೂಡಾಗಿದ್ದ ಲಾ ಕಾಲೇಜ್‌ ಹಾಸ್ಟೆಲ್‌ ಅನ್ನು ಮುಚ್ಚಿದರು. ಸಂಬಂಧಪಟ್ಟವರ ಜೊತೆ ಮಾತನಾಡಿ, ಅವರನ್ನು ಒಪ್ಪಿಸಿ ತಾತ್ಕಾಲಿಕವಾಗಿಯಾದರೂ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿ ಸಂಘಗಳ ನೇರ ಚುನಾವಣೆಗಳನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸುವಂತೆ ನೋಡಿಕೊಂಡರು. ಆನಂತರವಷ್ಟೇ ಕಾಲೇಜುಗಳಲ್ಲಿ ನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದ ಗೂಂಡಾಗಿರಿ, ಹಿಂಸೆ ನಿಯಂತ್ರಣಕ್ಕೆ ಬಂದದ್ದು. 

ಸೆಂಟ್ರಲ್‌ ಕಾಲೇಜು, ರೇಣುಕಾಚಾರ್ಯ ಸಂಸ್ಥೆಯ  ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ಪರ್ವದಲ್ಲಿ ಡಾ. ಸ್ವಾಮಿಯವರ ಪಾತ್ರ ಬಹಳ ಮುಖ್ಯವಾದುದು. ಸಂಸ್ಥೆಗಳ ಬೆಳವಣಿಗೆಗೆ ಕೇವಲ ಹಿಗ್ಗದೆ, ವಿಮರ್ಶಾತ್ಮಕವಾಗಿದ್ದುಕೊಂಡೇ ಅವುಗಳ ನೇತೃತ್ವ ವಹಿಸಿದ ಮುತ್ಸದ್ದಿ ಡಾ. ಸ್ವಾಮಿ. ಅವರು ತಮ್ಮಂತೆಯೇ ಅರ್ಹರಾದವರು ಹಾಗೂ ಗುಣ ಪಕ್ಷಪಾತಿಗಳನ್ನೇ ಹುಡುಕಿ ತಮ್ಮ ನೇತೃತ್ವದಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲ ಸಂಸ್ಥೆಗಳಲ್ಲಿ ದುಡಿಸಿಕೊಂಡರು. ಶಿಕ್ಷಣ ಖಾಸಗೀಕರಣದ ಬಗ್ಗೆ ಅವರಿಗೆ ತಕರಾರು ಇರಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ವಾಣಿಜ್ಯೀಕರಣದ ಬಗ್ಗೆ ತೀವ್ರ ವಿರೋಧವಿತ್ತು. ಶಿಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ಸರ್ಕಾರದ ಪಾತ್ರವಿರಲಿ, ಆದರೆ ನಿಯಂತ್ರಣ ಇರಕೂಡದೆಂಬ ಅಭಿಪ್ರಾಯ ಅವರದಾಗಿತ್ತು.

ಶಿಕ್ಷಣ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ನಿಲುಕಬೇಕೆಂಬ ನಿಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಶ್ರಮಿಸಿದ ಡಾ. ಸ್ವಾಮಿ ತಾಂತ್ರಿಕ, ವೈದ್ಯಕೀಯ ಮತ್ತು ಸ್ನಾತಕೋತ್ತರ ಶಿಕ್ಷಣ  ಕೋರ್ಸುಗಳನ್ನು ಖಾಸಗಿ ಕಾಲೇಜುಗಳು ನಡೆಸುವುದರ ಬಗ್ಗೆ, ಅವುಗಳ ಪ್ರವೇಶಾತಿಯಲ್ಲಿ ನಡೆಯುವ ಅಪರಾ ತಪರಾಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಸಾತ್ವಿಕ ಸಿಟ್ಟನ್ನು ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಆದ್ದರಿಂದಲೇ ಅವರು 30 ವರ್ಷಗಳಿಗೂ ಮೀರಿ ಅಧ್ಯಕ್ಷರಾಗಿದ್ದ ರೇಣುಕಾಚಾರ್ಯ ಸಂಸ್ಥೆ ಎಷ್ಟೇ ಆಂತರಿಕ, ಬಾಹ್ಯ ಒತ್ತಡವಿರಲಿ ಈ ಕೋರ್ಸುಗಳನ್ನು, ಕಾಲೇಜುಗಳನ್ನು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿ ವಾಣಿಜ್ಯೀಕರಣಗೊಳ್ಳಲು ಬಿಡಲಿಲ್ಲ. ಎಲ್ಲೂ ಪಟ್ಟಭದ್ರ ಹಿತಾಸಕ್ತಿಗಳನ್ನು, ಅಪ್ರಾಮಾಣಿಕತೆಯನ್ನು, ಅಶಿಸ್ತನ್ನು ಸಹಿಸದ ಸ್ವಾಮಿ ಅವರ ನೇರ, ನಿಷ್ಠುರ ನಿಲುವು ಅವರ ಕುಲಪತಿ ಸ್ಥಾನಕ್ಕೆ ನೆರವಾದುದಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ, ನಂತರದ ಅವರ ಸಂಘ ಸಂಸ್ಥೆಗಳ ಅಧಿಕಾರ ಸ್ಥಾನಗಳಿಗೂ ಕುತ್ತು ತಂದಿದ್ದು ಇತಿಹಾಸದ ವ್ಯಂಗ್ಯವೆನ್ನದೆ ವಿಧಿಯಿಲ್ಲ.

ಲೇಖಕ ನಿವೃತ್ತ ಇತಿಹಾಸ ಪ್ರಾಧ್ಯಾಪಕ, ಬೆಂಗಳೂರು ವಿ.ವಿ.,
ನಿವೃತ್ತ ಕುಲಪತಿ, ಕೇಂದ್ರೀಯ ವಿ.ವಿ., ಕಲಬುರ್ಗಿ