ರಾಷ್ಟ್ರನಾಯಕರ ಜನ್ಮದಿನ ಮತ್ತು ಪುಣ್ಯತಿಥಿಗಳ ಆಚರಣೆ ಒಂದು ಸಂಪ್ರದಾಯವಾಗಿ ನಡೆದುಕೊಂಡು ಬಂದಿದೆ. ಅದರಲ್ಲೂ ಗಾಂಧಿ, ನೆಹರೂ ಮತ್ತು ಡಾ.ರಾಧಾಕೃಷ್ಣನ್ ಅವರ ಜನ್ಮದಿನಗಳು ಪ್ರಮುಖ ಸರ್ಕಾರಿ ದಿನಾಚರಣೆಗಳಾಗಿವೆ. ಈ ಬಾರಿಯ ನೆಹರೂ ಜನ್ಮದಿನಾಚರಣೆ ಎರಡು ಕಾರಣಗಳಿಂದ ವಿಶೇಷ ಎನಿಸಿದೆ. ಒಂದು, ಇದು 125ನೇ ಜನ್ಮದಿನಾಚರಣೆ ಎಂಬ ಸಂಖ್ಯೆ ಒದಗಿಸಿರುವ ಮಹತ್ವ. ಮತ್ತೊಂದು, ಬಹುಮತದ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ಸೇತರ ಸರ್ಕಾರ ಆಡಳಿತದಲ್ಲಿರುವ, ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಕಳೆಗುಂದುತ್ತಿರುವ ಕಾಲಘಟ್ಟದಲ್ಲಿ ನೆಹರೂ ಅವರನ್ನು ನೆನಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ದಿನ ಒದಗಿಬಂದಿರುವುದು.
‘ಅನೇಕರು ನನ್ನನ್ನು ಹೊಗಳಿರಬಹುದು, ಹಲವರು ವಿಧೇಯತೆಯಿಂದ ನಡೆದುಕೊಂಡಿರಬಹುದು. ಆದರೆ ಭಾರತದ ಅಸಂಖ್ಯ ಜನರ ಪ್ರೀತಿ, ವಿಶ್ವಾಸ ನನ್ನ ಪಾಲಿಗೆ ದೊರೆತಿದೆ ಎಂಬುದೇ ನನ್ನನ್ನು ಭಾವಪರವಶನನ್ನಾಗಿ ಮಾಡುತ್ತದೆ’ ಇದು ಜವಾಹರಲಾಲ್ ನೆಹರೂ ತಮ್ಮ ಕೊನೆಯ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಆಡಿದ ಮಾತು. ಅತಿಹೆಚ್ಚು ಅವಧಿಗೆ ಭಾರತವನ್ನು ಮುನ್ನಡೆಸಿದ ನೇತಾರ, ಭಾರತದ ಪ್ರಥಮ ಪ್ರಧಾನಿ, ಆಧುನಿಕ ಭಾರತದ ಶಿಲ್ಪಿ, ಮಕ್ಕಳ ಬಗ್ಗೆ ಅಪಾರ ಪ್ರೀತಿ ತೋರುತ್ತಿದ್ದ ಚಾಚಾ, ವಿಶ್ವಶಾಂತಿಗೆ ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದ ಮುತ್ಸದ್ದಿ ಎಂಬೆಲ್ಲಾ ವಿಶೇಷಣಗಳಿದ್ದರೂ ನೆಹರೂ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವದ ವರ್ಚಸ್ಸು ಇಂದು ಅವರ 125ನೇ ಜನ್ಮದಿನದ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ, ಪೀಳಿಗೆಯ ಅಂತರದ ನಡುವೆ ಯುವಮನಗಳಲ್ಲಿ ಎಷ್ಟು ಮತ್ತು ಹೇಗೆ ಉಳಿದಿದೆ ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆಗೂ ಉತ್ತರ ಕಂಡುಕೊಳ್ಳಬೇಕಿದೆ.
ಭಾರತದ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಅತಿಹೆಚ್ಚು ಜನಪ್ರಿಯತೆಯನ್ನು ಹೊಂದಿದವರು, ಒಂದು ಕಾಲಘಟ್ಟವನ್ನು ಪ್ರಭಾವಿಸಿದವರು ಎಂದರೆ ಮಹಾತ್ಮ ಗಾಂಧಿ ಮತ್ತು ನೆಹರೂ. ಜಗತ್ತಿನ ಅನೇಕ ರಾಷ್ಟ್ರಗಳಲ್ಲಿ ಇಂದಿಗೂ ಹೆಚ್ಚು ಪರಿಚಯವಿರುವ ಭಾರತದ ನಾಯಕರ ಹೆಸರುಗಳು ಎಂದರೆ ಬಹುಶಃ ಇವೆರಡೇ. 1920 ಮತ್ತು 30ರ ದಶಕ ಸಂಪೂರ್ಣ ಗಾಂಧೀಜಿಯದ್ದಾಗಿತ್ತು. ನಂತರ 1940 ಮತ್ತು 50ರ ದಶಕ ನೆಹರೂಮಯವಾಯಿತು. ಅದನ್ನು ‘ನೆಹರೂ ಯುಗ’ವೆಂದೇ ಕರೆಯಲಾಯಿತು. ಈ ಇಬ್ಬರೂ ಜನರ ಮನಸ್ಸನ್ನು ಆವರಿಸಿಕೊಂಡವರು. ಆಲೋಚನೆಗಳ ದಿಕ್ಕು ಬದಲಿಸಿದವರು. ಒಂದು ಪೀಳಿಗೆಯನ್ನು ಮುನ್ನಡೆಸಿದವರು. ಜೊತೆಗೆ ಅನೇಕ ಅಪವಾದ, ಮೂದಲಿಕೆಗಳನ್ನು ಎದುರಿಸಿದವರು.
ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಭಾರತದ ಪರಂಪರೆ, ಇತಿಹಾಸದ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತನಾಡುತ್ತ ವೈಭವವನ್ನು ಕೊಂಡಾಡುವಾಗ, ಮಾತಿನ ಕೊನೆಯಲ್ಲಿ ಕೆಲವು ಪ್ರಶ್ನೆಗಳು ಎದುರಾಗುತ್ತವೆ. ಭಾರತ ಕಳೆಗುಂದಿದ್ದು ಹೇಗೆ? ದೇಶದ ಇಂದಿನ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಗೆ ಕಾರಣಗಳೇನು? ಇಂದು ಕಾಡುತ್ತಿರುವ ಅನೇಕ ಸಮಸ್ಯೆಗಳು ಹುಟ್ಟಿಕೊಂಡಿದ್ದಾದರೂ ಹೇಗೆ? ಈ ಎಲ್ಲ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳಿಗೆ ಸುಲಭ ಉತ್ತರವಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತಿರುವುದು ಪಂಡಿತ್ ನೆಹರೂ. ಅವರ ಪಾಶ್ಚಿಮಾತ್ಯ ಪ್ರೇರಿತ ಚಿಂತನೆಗಳು ಮತ್ತು ಅವರು ರೂಪಿಸಿದ ಯೋಜನೆಗಳು ಭಾರತವನ್ನು ಇಂದಿನ ಸ್ಥಿತಿಗೆ ತಂದು ನಿಲ್ಲಿಸಿದವು ಎಂಬುದು ನವ ಪೀಳಿಗೆಯ ಯುವಕರ ಉತ್ತರವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಇಂದು ಯುವಕರನ್ನು ಸೆಳೆಯುವಲ್ಲಿ ಸೋಲುತ್ತಿದ್ದರೆ ಅದಕ್ಕೆ ಗಾಂಧಿ–-ನೆಹರೂರ ಬಗ್ಗೆ ಕಾಲಾಂತರದಲ್ಲಿ ಯುವಕರ ಮನದಲ್ಲಿ ಬೆಳೆದ ಅಸಮಾಧಾನವೂ ಕಾರಣ.
ವ್ಯಕ್ತಿ, ವಿಷಯಗಳ ಅಪಮೌಲ್ಯೀಕರಣ, ಮರುಮೌಲ್ಯಮಾಪನ ಇತಿಹಾಸದ ಚಿರಂತನ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆ. ಈ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯಲ್ಲಿ ಗಾಂಧೀಜಿ ಮತ್ತು ನೆಹರೂ ಹೆಚ್ಚು ಹಾದುಹೋದರು. ಎರಡು ಪೀಳಿಗೆಯ ಹಿಂದೆ ಯುವಕರನ್ನು ಮೋಡಿ ಮಾಡಿದ್ದ, ಅವರ ಮನದಲ್ಲಿ ಆದರ್ಶವಾಗಿ ನಿಂತಿದ್ದ ಹೊಳೆವ ಕಣ್ಣಿನ ಕನಸುಗಾರ, ಚಾಣಾಕ್ಷ ಮತ್ತು ಸ್ಫುರದ್ರೂಪಿ ನೆಹರೂ ಅವರ ಚಿತ್ರ, ಹೊಸ ತಲೆಮಾರಿನ ತರುಣರಲ್ಲಿ ಮಸುಕಾಗಿಯೂ ಹಾಗೆಯೇ ಉಳಿದಿಲ್ಲ. ಲೋಲುಪತೆಯ, ಆಪಾದನೆಗಳ ಭಾರ ಹೊತ್ತ, ಕಳೆಗುಂದಿದ ನೆಹರೂ ಅವರ ಹೊಸಚಿತ್ರ ಈಗಿನ ಯುವಕರನ್ನು ಕೆಣಕಿದ್ದೇ ಹೆಚ್ಚು.
ಇಂದು ದೇಶದ ರಾಜಕೀಯ ದಿಕ್ಕು ಬದಲಿಸಿದೆ. ಏಕೈಕ ದೊಡ್ಡ ಪಕ್ಷವಾಗಿ ಸುಮಾರು 60 ವರ್ಷಗಳ ಕಾಲ ದೇಶವನ್ನು ಆಳಿದ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಶಕ್ತಿ ಕಳೆದುಕೊಂಡಿದೆ. ‘ಕುಟುಂಬ ರಾಜಕಾರಣ’ದ ಅಪವಾದ ಹೊತ್ತ ನೆಹರೂ ಮನೆತನ ಭಾರತದ ರಾಜಕೀಯದ ಮೇಲಿನ ಹಿಡಿತವನ್ನು ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುವಲ್ಲಿ ಸೋತಿದೆ. ಪರ್ಯಾಯವಾಗಿ ನರೇಂದ್ರ ಮೋದಿ ಜನಪ್ರಿಯತೆಯ ಉತ್ತುಂಗದಲ್ಲಿದ್ದಾರೆ. ಹಿನ್ನೆಲೆ ಮತ್ತು ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವದಲ್ಲಿ ನೆಹರೂ ಮತ್ತು ಮೋದಿ ಅವರಿಗೆ ಸಾಮ್ಯವಿಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ವೈಖರಿಯಲ್ಲಿ ಹೋಲಿಕೆಯಿದೆ. ನೆಹರೂ ಅವರಂತೆಯೇ ಮೋದಿ ತಮ್ಮ ವಾಕ್ಚಾತುರ್ಯದಿಂದ ಜನರಲ್ಲಿ ಕನಸು ತುಂಬುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ನೆಹರೂ ಜಾಕೆಟ್ ಹಳತಾಗಿ, ಮೋದಿ ಕುರ್ತಾ ಗಮನ ಸೆಳೆಯುತ್ತಿದೆ. ಸಂಪುಟದ ಮೇಲಿರುವ ಹಿಡಿತದಲ್ಲೂ ಸಾದೃಶ್ಯವಿದೆ.
‘ವಿಜ್ಞಾನಕ್ಕೆ ಆದ್ಯತೆ ಕೊಡುವುದೇ ಅಭಿವೃದ್ಧಿಯೆಡೆಗಿನ ಪ್ರಥಮ ಹೆಜ್ಜೆ’ ಎಂದು ನಂಬಿದ್ದವರು ನೆಹರೂ. ಹೋಮಿ ಜಹಂಗೀರ್ ಬಾಬಾ, ವಿಕ್ರಂ ಸಾರಾಬಾಯಿ ಮತ್ತಿತರ ವಿಜ್ಞಾನಿಗಳ ಬೆನ್ನಿಗೆ ನಿಂತು ಅನೇಕ ಯೋಜನೆಗಳನ್ನು ರೂಪಿಸಿದ, ಸುಸಜ್ಜಿತ ಪ್ರಯೋಗಾಲಯಗಳು, ಶ್ರೇಷ್ಠ ಶಿಕ್ಷಣ ಸಂಸ್ಥೆಗಳನ್ನು ಆರಂಭಿಸಿದ ಕೀರ್ತಿ ಕೂಡ ನೆಹರೂ ಪಾಲಿಗಿದೆ. ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ಮನೋಭಾವ ರೂಢಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಾದ ಅನಿವಾರ್ಯದ ಬಗ್ಗೆ ಹೆಚ್ಚು ಮಾತನಾಡಿದ ರಾಜಕಾರಣಿ ಎಂದರೆ ಅದು ನೆಹರೂ ಮಾತ್ರ. ಇಂದು ಮೋದಿ ಕೂಡ ವಿಜ್ಞಾನ ಮತ್ತು ತಂತ್ರಜ್ಞಾನವನ್ನು ಅಭಿವೃದ್ಧಿಗೆ ಪೂರಕವಾಗಿ ಬಳಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದಾರೆ.
ಜವಾಹರಲಾಲರ ಅಸಾಧಾರಣ ಶಕ್ತಿ ಎಂದರೆ ಜಗತ್ತಿನ ವಿದ್ಯಮಾನಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಅವರಿಗಿದ್ದ ಕುತೂಹಲ ಮತ್ತು ಅರಿವಿನ ವಿಸ್ತಾರ. ಅದನ್ನು ಅವರು ತಮ್ಮ ಬರಹ ಮತ್ತು ಭಾಷಣಗಳ ಮೂಲಕ ಜನರಿಗೆ ವರ್ಗಾಯಿಸಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದರು. ‘ಗ್ಲಿಂಪ್ಸಸ್ ಆಫ್ ವರ್ಲ್ಡ್ ಹಿಸ್ಟರಿ’, ‘ಡಿಸ್ಕವರಿ ಆಫ್ ಇಂಡಿಯಾ’ ಮೂಲಕ ಜಗತ್ತನ್ನು ಅನ್ವೇಷಿಸಿದರು. ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿಗಳಿಗೆ ನಿರಂತರವಾಗಿ 15 ದಿನಗಳಿಗೊಮ್ಮೆ ಬರೆಯುತ್ತಿದ್ದ ಪತ್ರಗಳ ಮೂಲಕ ತಮ್ಮ ಚಿಂತನೆಗಳನ್ನು, ಕನಸುಗಳನ್ನು ರಾಜ್ಯಗಳಿಗೆ ಹರಡಿದರು. ಸಂಸತ್ತಿನ ಕಲಾಪಗಳಿಗೆ ವಿಶಿಷ್ಟ ಮೆರುಗು, ಘನತೆ ತಂದರು. ಈ ವಿಷಯಗಳಲ್ಲಿ ನೆಹರೂ ಅವರಿಗೆ ಸಾಟಿಯಿಲ್ಲ.
ಬಿಜೆಪಿ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಎ.ಬಿ.ವಾಜಪೇಯಿ ಅವರನ್ನು ಬಿಟ್ಟರೆ ನೆಹರೂರನ್ನು ಮೆಚ್ಚಿದ ಇನ್ನೊಬ್ಬ ನಾಯಕ ಕಾಣುವುದಿಲ್ಲ. ನೆಹರೂ ಅವರಿಗೆ ಪರ್ಯಾಯವಾಗಿ ಪಟೇಲರನ್ನು ನೋಡುತ್ತಾ ಬಂದಿರುವುದು ಬಿಜೆಪಿಯ ವಾಡಿಕೆ. ‘ಕನಸುಗಾರ ನೆಹರೂ ಬದಲಾಗಿ ವಾಸ್ತವವಾದಿ ಸರ್ದಾರ್ ಪಟೇಲ್ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯೋತ್ತರ ಭಾರತವನ್ನು ಮುನ್ನಡೆಸಿದ್ದರೆ ಅನೇಕ ಸಮಸ್ಯೆಗಳು ಇಲ್ಲವಾಗುತ್ತಿದ್ದವು’ ಎಂಬ ಮಾತನ್ನು ಮೋದಿ ಚುನಾವಣಾ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಅನೇಕ ಬಾರಿ ಹೇಳಿದ್ದರು. ಅವರು ಕೈಗೆತ್ತಿಕೊಂಡ ಪಟೇಲ್ ಪ್ರತಿಮೆಯ ಯೋಜನೆ, ಪಟೇಲರ ಜನ್ಮದಿನಕ್ಕೆ ನೀಡಿದ ವಿಶೇಷ ಆದ್ಯತೆ, ಮೋದಿ ಅವರಿಗೆ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ಸಿನ ಬಲಪಂಥೀಯ, ಗುಜರಾತಿ ಸರ್ದಾರ್ ಪಟೇಲರೇ ಅಚ್ಚುಮೆಚ್ಚು ಎನ್ನುವುದನ್ನು ಸೂಚಿಸಿದ್ದವು. ಹಾಗಾಗಿ ಹದಿನೈದನೆಯ ಪ್ರಧಾನಿ ಮೋದಿ, ಪ್ರಥಮ ಪ್ರಧಾನಿಗೆ ಎಷ್ಟು ಮಹತ್ವ ಕೊಡಬಹುದು? ಎಂಬುದು ಚರ್ಚಾ ವಿಷಯವಾಗಿದೆ.
ನೆಹರೂ ಪ್ರತಿಪಾದಿಸಿದ ಸಮಾಜವಾದ ಇಂದು ನೆಲೆ ಕಳೆದುಕೊಂಡಿದೆ, ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಪಕ್ಷ ಮಾತುಮರೆತು ಕೂತಿದೆ. ನೆಹರೂ ಒತ್ತುಕೊಟ್ಟು ಮೆರೆಸಿದ ‘ಜಾತ್ಯತೀತವಾದ’ ಕ್ಲೀಷೆಯಾಗಿ ಎಲ್ಲ ಪಕ್ಷಗಳ ಪ್ರಣಾಳಿಕೆಯ ಸರಕಾಗಿದೆ. ತಾವು ಅಧಿಕಾರ ವಹಿಸಿಕೊಂಡಾಗ ನೆಹರೂ ಆಡಿದ್ದ ‘ಅಧಿಕಾರವೆಂಬುದು ಹೊಣೆಗಾರಿಕೆ, ಪ್ರಧಾನಿ ಎಂದರೆ ದೇಶದ ಮೊದಲ ಸೇವಕ’ ಎಂಬ ಮಾತು ಮೋದಿ ಅವರ ಮೂಲಕ ಹೊಸದಾಗಿ ಕೇಳಿಸುತ್ತಿದೆ.
ಅಂದಿನಿಂದ ಇಂದಿನವರೆಗೂ ನೆಹರೂರನ್ನು ಒಪ್ಪದೆಯೂ ಅವರ ಪಥ ತುಳಿದವರು, ಅನುಕರಿಸಿದವರು ಸಾಕಷ್ಟು ಮಂದಿ. ಅಂದು ಚರ್ಚಿಲ್, ನೆಹರೂ ಅವರನ್ನು ‘ಏಷ್ಯಾದ ಬೆಳಕು’ ಎಂದು ಕರೆದಿದ್ದರು. ವಿಪರ್ಯಾಸವೆಂದರೆ ಕಾಲ ಉರುಳಿದಂತೆ ನೆಹರೂ ಮೌಲ್ಯಮಾಪನ ಅವರ ತಪ್ಪುಗಳಿಗಷ್ಟೇ ಸೀಮಿತವಾಗುತ್ತಿದೆ. ಒಳ್ಳೆಯದನ್ನು ಸ್ಮರಿಸುವುದು, ತಪ್ಪುಹೆಜ್ಜೆಗಳನ್ನು ಅವಲೋಕಿಸುವುದು, ಸಮಚಿತ್ತದಿಂದ ನೆಹರೂ ಅವರತ್ತ ನೋಡುವುದು ಇಂದಿನ ಜರೂರು. ಆ ಮೂಲಕವಷ್ಟೇ ನೂರಿಪ್ಪತ್ತೈದರ ಆಧುನಿಕ ಭಾರತದ ನಿರ್ಮಾತೃವಿಗೆ ಗೌರವ ಸಲ್ಲಿಸಬಹುದು ಎನಿಸುತ್ತದೆ.
(ಅನಿವಾರ್ಯ ಕಾರಣಗಳಿಂದ ‘ಗುಹಾಂಕಣ’ ಪ್ರಕಟವಾಗಿಲ್ಲ)
ತಾಜಾ ಸುದ್ದಿಗಾಗಿ ಪ್ರಜಾವಾಣಿ ಟೆಲಿಗ್ರಾಂ ಚಾನೆಲ್ ಸೇರಿಕೊಳ್ಳಿ | ಪ್ರಜಾವಾಣಿ ಆ್ಯಪ್ ಇಲ್ಲಿದೆ: ಆಂಡ್ರಾಯ್ಡ್ | ಐಒಎಸ್ | ನಮ್ಮ ಫೇಸ್ಬುಕ್ ಪುಟ ಫಾಲೋ ಮಾಡಿ.