ಗುರುವಾರದ (ಸೆ.25) ‘ಪ್ರಜಾವಾಣಿ’ ಸಂಚಿಕೆಯು ಸಮಕಾಲೀನವಾಗಿ ವಿರೋಧಾಭಾಸ ಅನ್ನಿಸಿದರೂ, ನಮ್ಮ ನಡುವಿನ ವಾಸ್ತವಗಳೇ ಆಗಿರುವ ಎರಡು ವಿಷಯಗಳನ್ನು ಒಟ್ಟೊಟ್ಟಿಗೆ ಪ್ರಕಟಿಸಿದೆ. ಒಂದು: ಮಂಗಳಯಾನ ಯಶಸ್ವಿಯಾದ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಭಾರತೀಯ ಬಾಹ್ಯಾಕಾಶ ಸಂಶೋಧನಾ ಸಂಸ್ಥೆಯ (ಇಸ್ರೊ) ಮಹಿಳಾ ವಿಜ್ಞಾನಿಗಳು ಸಂತೋಷ ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿರುವ ಚಿತ್ರ ಮತ್ತು ವರದಿ.
ಇನ್ನೊಂದು: ವೇಶ್ಯಾವೃತ್ತಿಯನ್ನು ಕಾನೂನುಬದ್ಧಗೊಳಿಸಿ ತಮ್ಮನ್ನು ಹಿಂಸೆ ಮತ್ತು ದೌರ್ಜನ್ಯದಿಂದ ರಕ್ಷಿಸಿ ಎಂದು ಆ ವೃತ್ತಿಯಲ್ಲಿರುವ ಮಹಿಳೆಯರ ಕೂಗನ್ನು ಗುರುತಿಸಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿರುವ ಲೇಖನ. ಈ ಎರಡು ವಿಷಯಗಳು ಆಧರಿಸಿರುವುದು ‘ಮಹಿಳೆಯರನ್ನು’. ಆದರೆ ಎರಡರ ನಡುವಿನ ವ್ಯತ್ಯಾಸ ಆಕಾಶ– ಭೂಮಿಯಷ್ಟಿದೆ. ನಮ್ಮ ನಡುವೆಯೇ ಇರುವ ಈ ವೈರುಧ್ಯವು ಮಹಿಳಾ ಸಬಲೀಕರಣದ ಕುರಿತು ನಾವು ಯೋಚಿಸಬೇಕಾದ ದಾರಿ ಮತ್ತು ನಡೆಯಬೇಕಾದ ದಿಕ್ಕನ್ನು ನಿರ್ಧರಿಸಬೇಕಿದೆ.
ಒಂದು ಕಡೆ ಇಸ್ರೊದಂತಹ ಗೌರವಾನ್ವಿತ ಸಂಸ್ಥೆಯಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುವ ಮಹಿಳೆಯರಿದ್ದರೆ, ಇನ್ನೊಂದು ಕಡೆ ಮೈ ಮಾರಿಕೊಳ್ಳುವುದನ್ನು ಕಾನೂನುಬದ್ಧಗೊಳಿಸಿ ಎಂದು ಪ್ರಭುತ್ವವನ್ನು ಒತ್ತಾಯಿಸುತ್ತಿರುವ ಮಹಿಳಾ ಗುಂಪುಗಳಿವೆ. ಭಾರತದ ಮಹಿಳೆಯರ ಕುರಿತಂತೆ ವಾಸ್ತವ ಆಗಿರುವ ಈ ಎರಡು ಸಂಗತಿಗಳ ನಡುವಿನ ಅಂತರಕ್ಕೆ ಇರುವ ಕಾರಣಗಳನ್ನು ಗುರುತಿಸಲು ಮತ್ತು ಪರಿಹರಿಸಲು ಸರ್ಕಾರ ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿ ಯಶಸ್ವಿಯಾದರೆ ನಿಜವಾದ ಅರ್ಥದಲ್ಲಿ ಮಹಿಳಾ ಸಬಲೀಕರಣ ಸಾಧಿಸಬಹುದು.
ಇಲ್ಲಿ ತಿಳಿಸಿದ ಕಾರಣಗಳನ್ನು ಮಹಿಳಾ ಅಧ್ಯಯನಗಳು ‘ಲಿಂಗ ಅಸಮಾನತೆ’ ಎಂಬ ವಿದ್ಯಮಾನವಾಗಿ ಬಹಳ ಹಿಂದೆಯೇ ಗುರುತಿಸಿವೆ. ಲಿಂಗ ಅಸಮಾನತೆಯ ಬೇರುಗಳು ಅತ್ಯಂತ ಆಳವಾಗಿವೆ. ಲಿಂಗ ಅಸಮಾನತೆ ಆಯಾ ಸಮಾಜದ ಸಂಸ್ಕೃತಿ, ಸಂಪ್ರದಾಯದ ಭಾಗವೆಂಬಂತೆ ವಿವರಿಸಲಾಗಿದೆ. ಅವು ಸಹಜವಾಗಿ ಬೆಳೆದು ಇಂದು ಸಮುದಾಯಗಳು ಒಪ್ಪಿರುವ ಸಾಮಾಜಿಕ ಮೌಲ್ಯಗಳಾಗಿ ಬದಲಾಗಿವೆ ಎಂಬುದನ್ನು ಈ ಅಧ್ಯಯನಗಳು ದಾಖಲಿಸಿವೆ.
ಈ ವಿದ್ಯಮಾನ ಮಹಿಳೆಯರನ್ನು ಒಂದು ನಿರ್ದಿಷ್ಟ ಚೌಕಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಗ್ರಹಿಸುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ವಿವರಿಸುತ್ತದೆ. ೨೧ನೇ ಶತಮಾನದಲ್ಲಿ ಭಾರತದಂತಹ ಸಂಪ್ರದಾಯ ಪ್ರಧಾನ ದೇಶಗಳ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಹೇಗಿದೆ ಎಂದರೆ ‘ಮಹಿಳೆಯರ ಕುರಿತು ಹಲವು ತಲೆಮಾರಿನಿಂದ ಸಂಪ್ರದಾಯಗಳು ಒಪ್ಪಿರುವ ನೀತಿಗಳು, ಸಾಮಾಜಿಕ ಮೌಲ್ಯಗಳ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಒಂದು ಕಡೆ ಇದ್ದರೆ, ಇನ್ನೊಂದು ಕಡೆ ಆಧುನಿಕತೆಯ ಕೊಡುಗೆಯಾದ ಮಹಿಳಾ ಶಿಕ್ಷಣ, ಸಬಲೀಕರಣದಂತಹ ಅವಕಾಶಗಳಿವೆ’. ಜೊತೆಗೆ ತಮ್ಮದೇ ಕಾರಣಕ್ಕಾಗಿ ಎರಡನ್ನೂ ಬೆಂಬಲಿಸುವ ಗುಂಪುಗಳಿವೆ, ಇವೆಲ್ಲದರ ನಡುವೆ ‘ಮಹಿಳೆ’ ಇದ್ದಾಳೆ.
ಪರಿಣಾಮವೆಂದರೆ, ಮಹಿಳೆ ಇತ್ತ ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಸಂಪ್ರದಾಯಸ್ಥೆಯಾಗಿಯೂ ಇರಲಾರದೆ, ಅತ್ತ ಪೂರ್ಣಪ್ರಮಾಣದ ಆಧುನಿಕತೆಯನ್ನು ಒಪ್ಪಿ ಬದುಕಲು ಆಗದ ದ್ವಂದ್ವಕ್ಕೆ ಒಳಗಾಗಿದ್ದಾಳೆ. ಇದರ ಅರ್ಥ ಮಹಿಳೆ ತನ್ನ ಸಮಸ್ಯೆಗಳನ್ನು ಜಗತ್ತಿನೆದುರು ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸಲು ಮೇಲಿನ ಯಾವುದಾದರೂ ಒಂದು ಗುಂಪಿನ ಬೆಂಬಲ ನಿರೀಕ್ಷಿಸುವ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಇದ್ದಾಳೆ. ಮಹಿಳೆಯ ಈ ಪರಾವಲಂಬನೆ ಮತ್ತು ದ್ವಂದ್ವದ ಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡಿರುವ ನಮ್ಮ ಸಮಾಜ ಯಾವಾಗಲೂ ಮಹಿಳೆಯರ ಸಮಸ್ಯೆಗಳನ್ನು ಪರ–ವಿರೋಧಗಳೆಂಬ ತೆಳುವಾದ ಚೌಕಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ನೋಡುತ್ತಿದೆ.
ಆದ್ದರಿಂದ ವೇಶ್ಯಾವಾಟಿಕೆಯನ್ನು ಕಾನೂನುಬದ್ಧಗೊಳಿಸಿ ಎಂಬ ಚರ್ಚೆಯು ವೇಶ್ಯೆಯರ ಸಮಸ್ಯೆಗಳನ್ನು ಗುರುತಿಸಿ ಪರಿಹರಿಸುವುದಕ್ಕಿಂತ ‘ವೇಶ್ಯಾವಾಟಿಕೆ ಸಮಾಜಕ್ಕೆ ಬೇಕೋ? ಬೇಡವೋ?’ ಎಂಬ ಸಂಕುಚಿತ ಮತ್ತು ನಕಾರಾತ್ಮಕ ಚರ್ಚೆಯಾಗಿ ಮಾರ್ಪಡಿಸಿದೆ. ಈ ಚರ್ಚೆಯು ವೇಶ್ಯಾವಾಟಿಕೆ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿರುವ ಮಹಿಳೆಯರ ಸಮಸ್ಯೆಗಳನ್ನು ಗುರುತಿಸಿ ಅವುಗಳನ್ನು ಪರಿಹರಿಸಲು ಸರ್ಕಾರವನ್ನು ಒತ್ತಾಯಿಸಬೇಕಾಗಿತ್ತು, ಆದರೆ ಅದಕ್ಕೆ ಬದಲಾಗಿ ಈ ಚರ್ಚೆ ಆ ವೃತ್ತಿಗೆ ಕಾನೂನು ಮಾನ್ಯತೆ ಕೊಡಬೇಕೋ ಬೇಡವೋ ಎಂಬ ಚರ್ಚೆಯಾಗಿ ಮಾರ್ಪಟ್ಟಿದೆ.
ಕಾನೂನು ಮಾನ್ಯತೆ ಕೊಟ್ಟಾಕ್ಷಣ ಆ ವೃತ್ತಿಯಲ್ಲಿರುವ ಮಹಿಳೆಯರ ಸಮಸ್ಯೆಗಳು ಪರಿಹಾರ ಆಗಿಬಿಡುತ್ತವೆಯೆ? ಈ ಪ್ರಶ್ನೆ ಕೇಳಿದರೆ ಜಾಣ ಮೌನ ಉತ್ತರವಾಗಿ ದೊರೆಯುತ್ತದೆ. ಆದ್ದರಿಂದ ಈ ಚರ್ಚೆಯನ್ನು ವೇಶ್ಯಾವೃತ್ತಿಗೆ ಕಾನೂನು ಮಾನ್ಯತೆ ಕೊಡಬೇಕೋ, ಬೇಡವೋ ಎಂಬ ಸರಳ ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಸದೆ ವೇಶ್ಯೆಯರ ಸಾಮಾಜಿಕ ಸ್ಥಿತಿಯನ್ನೇ ಒಂದು ಸಮಸ್ಯೆಯಾಗಿ ನೋಡಬೇಕಿದೆ.
ಆ ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದ ನೋಡಿದಾಗ ವೇಶ್ಯೆಯರ ಬದುಕು ಬದಲಾಯಿಸುವ ಕುರಿತು ನಮಗೆ ಕೆಲವೊಂದು ಹೊಳಹುಗಳು ದೊರೆಯುತ್ತವೆ.
ಅದರಲ್ಲಿ ಮುಖ್ಯವಾದುದು ‘ವೇಶ್ಯಾವಾಟಿಕೆಯನ್ನು ಒಂದು ವೃತ್ತಿಯಾಗಿಸದೆ, ವೇಶ್ಯೆಯರಿಗೆ ಒಂದು ವೃತ್ತಿಯನ್ನು ದೊರಕಿಸಿಕೊಡಬೇಕು’ ಎಂಬುದು. ಒಂದು ಅಂದಾಜಿನ ಪ್ರಕಾರ ಈ ವೃತ್ತಿಯಲ್ಲಿ ಇರುವವರು ಸರಿಸುಮಾರು ೨೦ ರಿಂದ ೪೦ ವರ್ಷ ವಯಸ್ಸಿನವರು. ಇವರು ಎಲ್ಲರಂತೆ ಈ ದೇಶದ ಮಾನವ ಸಂಪನ್ಮೂಲ. ಯಾರೂ ಇಷ್ಟಪಟ್ಟು ಈ ವೃತ್ತಿ ಆಯ್ಕೆ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿಲ್ಲ. ಬದುಕಿನ ಅನಿವಾರ್ಯ ಅವರನ್ನು ಈ ವೃತ್ತಿಗೆ ತಂದಿದೆ. ಆ ವಯೋಮಾನದ ಎಲ್ಲರಲ್ಲೂ ದುಡಿಯುವ ಶಕ್ತಿ ಮತ್ತು ಕೌಶಲ ಇರುತ್ತದೆ.
ಸರ್ಕಾರ ಅದನ್ನು ಗುರುತಿಸುವ ಮೂಲಕ ಅವರಿಗೆ ಆರ್ಥಿಕ ಮತ್ತು ಸಾಮಾಜಿಕ ನೆಲೆ ಕಲ್ಪಿಸಬೇಕಿದೆ. ಇದರ ಬದಲು ಈ ವೃತ್ತಿಯನ್ನು ಕಾನೂನು ವ್ಯಾಪ್ತಿಗೆ ತಂದರೆ ಅದು ವ್ಯಾಪಾರವಾಗಿ ಬದಲಾಗುತ್ತದೆ, ಎಲ್ಲಾ ವ್ಯಾಪಾರದಂತೆ ಈ ವ್ಯಾಪಾರವೂ ಸಮಾಜದ ಮೇಲೆ ಕೆಲವು ದುಷ್ಪರಿಣಾಮಗಳನ್ನು ಬಿರುತ್ತದೆ. ಈ ವೃತ್ತಿಯಲ್ಲಿ ಇರುವವರನ್ನು ಗುರುತಿಸಿ ಅವರನ್ನು ಸಹಜ ಸಾಮಾಜಿಕ ಬದುಕಿಗೆ ತರುವ ಮಹತ್ವದ ಕೆಲಸವನ್ನು ಕೈಗೊಳ್ಳಬೇಕಿದೆ. ಹಾಗೆ ಕೈಗೊಳ್ಳುವ ಮೂಲಕ ವೇಶ್ಯಾವಾಟಿಕೆ ಎಂಬುದು ಎಲ್ಲಾ ವೃತ್ತಿಗಳಂತೆ ಒಂದು ವೃತ್ತಿ ಎಂದು ಶುಷ್ಕವಾಗಿ ವಾದಿಸುತ್ತಿರುವವರಿಗೆ ಉತ್ತರಿಸಬೇಕಿದೆ.
ಅದೂ ಅಲ್ಲದೆ ಇಂದು ಮಹಿಳೆಗೆ ಬಂದೊದಗಿದ ಈ ಸ್ಥಿತಿಗೆ ಸಮಾಜವೇ ಕಾರಣವಾಗಿರುವುದರಿಂದ ಸಮಾಜವೇ ಅವರನ್ನು ಮುಖ್ಯವಾಹಿನಿಯಲ್ಲಿ ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳಲು ಬೇಕಾದ ಪೂರಕ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಕಲ್ಪಿಸಬೇಕು. ವೇಶ್ಯಾವಾಟಿಕೆ ಎಲ್ಲಾ ವೃತ್ತಿಗಳಂತೆ ಅಲ್ಲ. ಇದು ಪುರುಷ ಪ್ರಧಾನ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ರೂಪಿಸಿದ ಅಡ್ಡದಾರಿಯ ಭೋಗ. ಹಾಗಾಗಿಯೇ ಹಿಂದಿನಿಂದಲೂ ಇದನ್ನು ಮಹಿಳೆಯರಿಗೆ ಮಾತ್ರ ಮೀಸಲಾಗಿರಿಸಿ ಚರ್ಚಿಸಲಾಗುತ್ತಿದೆ!
ಇಂದಿನ ಕಾಲಘಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಪುರುಷರಂತೆಯೇ ಮಹಿಳೆ ಕೂಡ ಸ್ವೇಚ್ಛೆಗೆ ಅರ್ಹಳು, ಆದ್ದರಿಂದ ‘ಪುರುಷ ವೇಶ್ಯಾ ವೃತ್ತಿಯನ್ನು ಗುರುತಿಸಿ ಅದನ್ನು ಕಾನೂನು ವ್ಯಾಪ್ತಿಗೆ ತನ್ನಿ’ ಎಂಬ ವಾದವನ್ನು ಮಹಿಳೆಯರು ಮುಂದಿಟ್ಟಿದ್ದರೆ ಸಮಾಜ ಯಾವ ರೀತಿ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯಿಸುತ್ತಿತ್ತು ಎಂಬುದನ್ನು ಆಲೋಚಿಸಬೇಕು. ಏಕೆಂದರೆ ನಾವು ಮಾಡುವ ವೃತ್ತಿ ನಮಗೆ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಸಕಾರಾತ್ಮಕ ಗುರುತಿಸುವಿಕೆ ತಂದುಕೊಡಬೇಕು. ವೇಶ್ಯಾವಾಟಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಇದು ಇಲ್ಲ. ಈ ವಿಚಾರದ ಬಗ್ಗೆ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯುತವಾಗಿ, ಮಾನವೀಯ ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ಯೋಚಿಸಬೇಕು, ಶುಷ್ಕ ಮನಸ್ಸಿನಿಂದ ಅಲ್ಲ.
ತಾಜಾ ಸುದ್ದಿಗಾಗಿ ಪ್ರಜಾವಾಣಿ ಟೆಲಿಗ್ರಾಂ ಚಾನೆಲ್ ಸೇರಿಕೊಳ್ಳಿ | ಪ್ರಜಾವಾಣಿ ಆ್ಯಪ್ ಇಲ್ಲಿದೆ: ಆಂಡ್ರಾಯ್ಡ್ | ಐಒಎಸ್ | ನಮ್ಮ ಫೇಸ್ಬುಕ್ ಪುಟ ಫಾಲೋ ಮಾಡಿ.