ಹೈಕೋರ್ಟ್‌ಗಳಲ್ಲಿ ಪ್ರಾದೇಶಿಕ ಭಾಷೆ ಬಳಕೆಗೆ ಇಚ್ಛಾಶಕ್ತಿ ಬೇಕು

ಸಂವಿಧಾನದ ಎಂಟನೇ ಪರಿಚ್ಛೇದದಲ್ಲಿ ಸೇರಿರುವ ಭಾಷೆಗಳನ್ನು ಹೈಕೋರ್ಟ್‌ಗಳಲ್ಲಿ ಬಳಸುವುದಕ್ಕೆ ಅವಕಾಶ ನೀಡಬಹುದು ಎಂದು ಕಾನೂನು ಮತ್ತು ಸಿಬ್ಬಂದಿಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದ ಸಂಸದೀಯ ಸ್ಥಾಯಿ ಸಮಿತಿ ಹೇಳಿದೆ.

ಹೈಕೋರ್ಟ್‌ಗಳಲ್ಲಿ ಬಳಸಬಹುದಾದ ಭಾಷೆಗಳ ಸುತ್ತ ಇರುವ ಚರ್ಚೆಯ ಅರಿವು ಇಲ್ಲದೇ ಇರುವವರಿಗೆ ಸಂಸದೀಯ ಸ್ಥಾಯಿ ಸಮಿತಿಯ ಅಭಿಪ್ರಾಯ ಸಹಜವೂ ಭಾರತದ ಒಟ್ಟು ಸ್ವರೂಪಕ್ಕೆ ಒಪ್ಪುವಂಥದ್ದೂ ಆಗಿರುವಂತೆ ಕಾಣಿಸುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಈ ವಿಚಾರ ಇಷ್ಟೊಂದು ಸರಳವಾಗಿಲ್ಲ.

1961ರಲ್ಲಿ ‘ರಾಜಭಾಷಾ ಆಯೋಗ’ ಸ್ಥಾಪನೆಯಾಯಿತು. ಇದರ ಮೂಲಕ ಕಾನೂನಿಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದ ಪಾರಿಭಾಷಿಕಗಳನ್ನು ಮೊದಲಿಗೆ ಹಿಂದಿಯಲ್ಲಿಯೂ ಮುಂದಿನ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಕನ್ನಡವೂ ಸೇರಿದಂತೆ ಎಂಟನೇ ಪರಿಚ್ಛೇದದಲ್ಲಿ ಇರುವ ಎಲ್ಲಾ ಭಾಷೆಗಳಲ್ಲಿ ರಚಿಸಲಾಯಿತು. ಆದರೂ ಹೈಕೋರ್ಟ್‌ಗಳ ಮಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಆಯಾ ರಾಜ್ಯದ ಭಾಷೆ ನ್ಯಾಯಾಂಗ ಭಾಷೆಯಾಗಲೇ ಇಲ್ಲ.

ಭಾರತದ ಒಕ್ಕೂಟ ಸ್ವರೂಪವನ್ನು ಕಾಪಾಡಿಕೊಳ್ಳಲು ಮಾಡಿಕೊಂಡ ವ್ಯವಸ್ಥೆಗೆ ಅನುಗುಣವಾಗಿ ನಿರ್ದಿಷ್ಟ ರಾಜ್ಯದ ಹೈಕೋರ್ಟ್‌ನಲ್ಲಿ ಇರುವ ನ್ಯಾಯಮೂರ್ತಿಗಳು ಆ ರಾಜ್ಯದ ಆಡಳಿತ ಭಾಷೆಯನ್ನು ಅರಿತವರಾಗಿರಬೇಕಾಗಿಲ್ಲ. ಹೀಗಾಗಿ ಹೈಕೋರ್ಟ್ ಮತ್ತು ಸುಪ್ರೀಂ ಕೋರ್ಟ್‌ಗಳ ಭಾಷೆ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಆಗಿಯೇ ಉಳಿಯಿತು.

1965ರಲ್ಲಿ ಮಾಡಿಕೊಂಡ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯೊಂದರಂತೆ ಹೈಕೋರ್ಟ್‌ಗಳಲ್ಲಿ ಬಳಸಬಹುದಾದ ಭಾಷೆಗಳನ್ನು ಹೆಚ್ಚಿಸುವುದಕ್ಕೆ ಸುಪ್ರೀಂ ಕೋರ್ಟ್‌ನ ಮುಖ್ಯ ನ್ಯಾಯಮೂರ್ತಿ ಜೊತೆ ಸಮಾಲೋಚನೆ ನಡೆಸಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಈ ಸಮಾಲೋಚನೆಯ ಮೂಲಕ ರಾಜ್ಯಗಳ ಆಡಳಿತ ಭಾಷೆಗಳನ್ನು ಹೈಕೋರ್ಟ್‌ನ ಭಾಷೆಯಾಗಿಸುವ ಪ್ರಯತ್ನಗಳು ಈ ತನಕ ಸಫಲವಾಗಿಲ್ಲ.

1997, 1999 ಮತ್ತು 2012ರಲ್ಲಿ ಈ ಪ್ರಸ್ತಾವವನ್ನು ಸುಪ್ರೀಂ ಕೋರ್ಟ್ ತಿರಸ್ಕರಿಸಿದೆ. ಈ ಅಂಶವನ್ನು ಪರಿಗಣಿಸಿರುವ ಸಂಸದೀಯ ಸ್ಥಾಯಿ ಸಮಿತಿಯು ಹೈಕೋರ್ಟ್‌ಗಳಲ್ಲಿ ಆಯಾ ರಾಜ್ಯದ ಭಾಷೆಯನ್ನು ಬಳಸುವ ಪರಿಪಾಠ ಆರಂಭಿಸುವುದಕ್ಕೆ ನ್ಯಾಯಾಂಗದ ಜೊತೆ ಸಮಾಲೋಚಿಸಬೇಕಾಗಿಲ್ಲ ಎಂಬ ಅಭಿಪ್ರಾಯ ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸಿದೆ.

ಶಾಸಕಾಂಗ ತನ್ನ ಶಕ್ತಿಯನ್ನು ಬಳಸಿ ಹೈಕೋರ್ಟ್‌ನ ಭಾಷೆಯನ್ನು ನಿರ್ಧರಿಸಬಹುದಾದರೂ ಅದು ಪರಿಣಾಮಕಾರಿಯಾಗಿ ಕಾರ್ಯರೂಪಕ್ಕೆ ಬರಬೇಕಾದರೆ ನ್ಯಾಯಾಂಗದ ಸದಸ್ಯರ ಪೂರ್ಣ ಸಹಕಾರದ ಅಗತ್ಯವಿರುತ್ತದೆ. ಇಷ್ಟಕ್ಕೂ ಈಗಾಗಲೇ ಬಳಕೆಯಲ್ಲಿರುವ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಭಾಷೆಯ ಜೊತೆಗೆ ಪ್ರಾದೇಶಿಕ ಭಾಷೆಯನ್ನು ಬಳಸಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ.

‘ಸಂಸದೀಯ ಸ್ಥಾಯಿ ಸಮಿತಿಯ ಅಭಿಪ್ರಾಯ ಆದರ್ಶವಾಗಿ ಸರಿ. ಪ್ರಾಯೋಗಿಕವಾಗಿ ಸರಿಯಲ್ಲ’ ಎಂಬ ಅಭಿಪ್ರಾಯವನ್ನು ಹಲವು ವಕೀಲರು ಮತ್ತು ನ್ಯಾಯಾಂಗದ ಸದಸ್ಯರು ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಕೆಲಮಟ್ಟಿಗೆ ಇದನ್ನು ಒಪ್ಪಲೇಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಕಾನೂನು ಮತ್ತು ಆಡಳಿತ ಪಾರಿಭಾಷಿಕಗಳ ಸೃಷ್ಟಿಗೆ ಕನಿಷ್ಠ ಆರು ದಶಕಗಳ ಇತಿಹಾಸವಿದೆ. 1967ರಲ್ಲಿಯೇ ಅಂದಿನ ಮೈಸೂರು ಸರ್ಕಾರ ಕನ್ನಡದಲ್ಲೊಂದು ಆಡಳಿತ ಪದಕೋಶವೊಂದನ್ನು ಹೊರತಂದಿತ್ತು.