ಹಾವು ಕಂಡು ಹೌಹಾರಿದ್ದು!

ಈ ಘಟನೆ ನಡೆದದ್ದು ಅರುಣಾಚಲ ಪ್ರದೇಶದ (N.E.F.A.) ಸ್ಥಳ ವೊಂದರಲ್ಲಿ.  ನಾವಿದ್ದ ಕ್ಯಾಂಪಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ನಮ್ಮದೂ ಸೇರಿ ಸುಮಾರು ಹತ್ತು ಸಂಸಾರಗಳಿದ್ದವು. ಅಲ್ಲಿನ ವಿಷಪೂರಿತ ಹಾವುಗಳೊಡನೆ ನಾವು ಸಂಘಜೀವಿಗಳಾಗಿದ್ದೆವು ಎಂದೇ ಹೇಳಬಹುದು. ನಾವಿದ್ದ ಮನೆಯ ಬೇಲಿಯಾಚೆಗಿನ ಕೆರೆಯತ್ತ ದೃಷ್ಟಿ ಹಾಯಿಸಿದ್ದಲ್ಲಿ  ಪ್ರತಿದಿನ ಕರಾರುವಾಕ್ಕಾಗಿ ಎಂಬಂತೆ ಬಹು ಉದ್ದದ ಕಪ್ಪುಹಾವುಗಳು ದಾಹ ತಣಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದವು.

ಸುಮಾರು ಒಂದು ತಿಂಗಳ ಮೇಲೂ, ಅನುದಿನವೂ ಸುರಿಯುತ್ತಿದ್ದ ಜಿಟಿ, ಜಿಟಿ ಮಳೆ ಸರಿದ ನಂತರ ಅಡಗಿದ್ದ  ಹಾವುಗಳು ಪ್ರತ್ಯಕ್ಷ ವಾಗುತ್ತಿದ್ದವು. ಅಲ್ಲದೆ  ಸೀಬೆ ಮರಗಳಲ್ಲಿ ಕಂಪಿಗೂ, ಹಾಗೂ ಅವುಗಳ ರಸಸ್ವಾದವನ್ನು ಸವಿಯಲು ಬೀಡು ಬಿಟ್ಟಿದ್ದವು. ತಮ್ಮದೇ ತಾಣವೆಂಬಂತೆ. ನಾವಿದ್ದ ಮನೆಯ ಸ್ಥಳ ಹಿಂದೆ ಅಲ್ಲಿ ಆಳ್ವಿಕೆ ಮಾಡಿದ್ದ ರಾಜರ ತೋಟವಾಗಿತ್ತಂತೆ. ಮನೆಯ ಹಿಂದೆ ಕಬ್ಬಿನ ತೋಟವೂ ಇತ್ತು. ಹಾವುಗಳ ಆವಾಸಸ್ಥಾನವಾಗಿತ್ತು. ಅವುಗಳ ಮೊಟ್ಟೆಗಳು ದ್ರಾಕ್ಷಿಯ ಗೊಂಚಲಿನಂತೆ ಸುತ್ತ ಮುತ್ತಲೂ ಕಾಣಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದವು. ಘಟನೆಯ ವಿಷಯಾಂತರವಾದರೂ, ಅಲ್ಲಿನ ಸರ್ಪಗಳ ಬಗ್ಗೆ ತಿಳಿಸಲೇಬೇಕಾಯಿತು.

ಲೇಖನದ ಪ್ರಾರಂಭದತ್ತ ಹೊರಳಿದ್ದಲ್ಲಿ, ಹಬ್ಬ, ಹರಿದಿನಗಳಲ್ಲಿ, ಅಲ್ಲಿನ ಗೆಳತಿಯರನ್ನು ಅರಿಶಿನ -ಕುಂಕುಮಕ್ಕೆ ಆಹ್ವಾನಿಸುತ್ತಿದ್ದ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ, ಮಂಗಳಗೌರಿಯ ವ್ರತದಂದು, ವಿಷಪೂರಿತ ಸರ್ಪವನ್ನು ನಾನು ಕಂಡದ್ದು ಹಾಗೂ ನನ್ನ ಪತಿ, ಅವರ ಗೆಳೆಯರಿಗೆ, ಅನಿವಾರ್ಯವಾಗಿ ತಿಳಿಸಲೇಬೇಕಾದ ಪ್ರಸಂಗ ಬಂದದ್ದು, ಆ ಸರ್ಪ ಬಲಿಯಾದದ್ದು ವಿಪರ್ಯಾಸ. ಅನೇಕ ವಸಂತಗಳು ಉರುಳುತ್ತಾ ಬಂದರೂ, ಕಾಲಘಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಆ ನೆನಪು ಹುತ್ತದಂತೆ ಬೆಳೆಯುತ್ತಾ ಶ್ರಾವಣ ಮಾಸದ ನಾಗರ ಪಂಚಮಿ ಹಾಗೂ ಮಂಗಳಗೌರಿ ವ್ರತದ ಸಂರ್ಭಗಳಲ್ಲಿ ಧುತ್ತೆಂದು ನನ್ನನ್ನು ಕಾಡುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತದೆ.