ಸ್ಲೇಟುಧಾರಿಗಳ ಬಯ್ಯೋಗ್ರಫಿ

ಹುಟ್ಟಿಸಿದ ಪ್ರತಿ ಜೀವಿಗೂ ತನ್ನ ಜೀವದ ಬಗ್ಗೆ ದೇವರು ಅದೆಂತಹ ಭಯ ಇಟ್ಟು ಕಳುಹಿಸಿರುತ್ತಾನೆಂದರೆ ಜಿಂಕೆಯನ್ನು ಬಗೆದು ತಿನ್ನುವ ಸಿಂಹದಂಥಾ ಪ್ರಾಣಿಯೂ ತನ್ನ ಪ್ರಾಣಕ್ಕೆ ಕುತ್ತು ಬರುವ ಸೂಚನೆ ಸಿಕ್ಕಿದೊಡನೆ ಪುಸಕ್ಕನೆ ನುಸುಳಿ ಪರಾರಿಯಾಗಿಬಿಡುತ್ತದೆ.

ಇನ್ನು ಮಾನವನೆಂಬ ಪ್ರಾಣಿಗೆ ಜೀವಭಯ ಎಷ್ಟಿರಬೇಡ? ರೌಡಿಯೆಂಬ ಹಣೆಪಟ್ಟಿ ಸಿಗುತ್ತಿದ್ದಂತೆಯೇ ಆತನ ಕೌಂಟ್‌ಡೌನು ಸದ್ದಿಲ್ಲದೆ ಶುರುವಾಗಿಬಿಟ್ಟಿರುತ್ತದೆ. ಶತ್ರುಗಳು ಹೆಚ್ಚಾದಂತೆಲ್ಲಾ ಆತ ಒಳಗೊಳಗೇ ಕುಗ್ಗುತ್ತಿರುತ್ತಾನೆ. ಪೊಲೀಸರ ಭಯ ಒಂದೆಡೆಯಾದರೆ ತನ್ನಂತೆಯೇ ಪರಾಯಿ ದುಡ್ಡಿನಲ್ಲಿ ಬದುಕುತ್ತಿರುವ ಪರಾವಲಂಬಿಗಳು ತನ್ನನ್ನು ಯಾವಾಗ ಎಲ್ಲಿ ‘ಎತ್ತಿ’ ಬಿಡುತ್ತಾರೋ ಎನ್ನುವ ಚಿಂತೆ ಮತ್ತೊಂದೆಡೆ. ಹೀಗಾಗಿಯೇ ನಾಲ್ಕೈದು ಜನರನ್ನು ತನ್ನ ಜೊತೆಗಿಟ್ಟುಕೊಂಡೇ ಓಡಾಡುವ ಅನಿವಾರ್ಯತೆ ಬೇರೆ. ನೋಡಿದವರೆಲ್ಲಾ ‘ಆಹಾ, ಏನ್ ಮಗಾ.. ಯಾವಾಗ ನೋಡಿದ್ರೂ ಅವನ ಸುತ್ತಾ ಹುಡುಗ್ರು ಇದ್ದೇ ಇರ್ತಾರೆ.. ಭಾರೀ ದೊಡ್ಡ ಗ್ಯಾಂಗು ಅವನ್ದು’ ಅನ್ನುತ್ತ ಸುಳ್ಳೇ ಬಿಲ್ಡಪ್ಪುಗಳನ್ನು ಕೊಡುತ್ತಿದ್ದರೆ ಇವನು ತನ್ನ ಬೆಂಗಾವಲಿಗಿರುವ ಹುಡುಗರಿಗೆ ಕಾಫಿ ತಿಂಡಿ ಕೊಡಿಸಲೂ ಕಾಸಿಲ್ಲದೇ ಪರದಾಡುತ್ತಿರುತ್ತಾನೆ.

ಎದೆಯೊಳಗೆ ಇಣುಕಿಹಾಕಿದರೆ ಮತ್ತದೇ ಜೀವಭಯ ‘ಲಬ್‌ಡಬ್’ ಅನ್ನುತ್ತಿರುತ್ತದೆ. ಇನ್ನು ತನ್ನ  ಸುತ್ತಮುತ್ತ ಕಾವಲಿರುವ ಹುಡುಗರೇ ಎಲ್ಲಿ ಎದುರು ಗುಂಪಿನವರ ಆಮಿಷಕ್ಕೆ ಒಳಗಾಗಿಬಿಡುತ್ತಾರೋ ಎನ್ನುವ ಸಂಶಯ ಮೊಳೆತರಂತೂ ಅವನ ಕಥೆ ಮುಗಿದೇ ಹೋಯಿತು. ಕಂಡ ಕಂಡ ಅಧಿಕಾರಿಗಳಿಗೆ ಕೈಮುಗಿದು ‘ದಯವಿಟ್ಟು ಯಾವ್ದಾದ್ರೂ ಕೇಸಿನಲ್ಲಿ ಫಿಟ್ ಮಾಡಿ ಒಂದಷ್ಟು ದಿನ ಒಳಗೆ ಕಳಿಸ್ಬಿಡಿ ಸಾರ್.. ಜೈಲಿನೊಳಗೆ ಹೆಂಗೋ ಬದುಕ್ಕೋತೀನಿ...’ ಎಂದು ಗೋಗರೆಯತೊಡಗುತ್ತಾನೆ. 

ಇನ್ನು ರೋಗಗಳ ವಿಷಯಕ್ಕೆ ಬಂದರೆ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿರುವ ಅರ್ಧಕ್ಕರ್ಧ ಕಾಯಿಲೆಗಳು ಇವರ ದೇಹದಲ್ಲಿ ವಾಸ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿರುತ್ತವೆ. ನೋಡುವುದಕ್ಕೆ ಆರು ಅಡಿ ಎತ್ತರ, ದಿನವೂ ಮಾಂಸದೂಟ ಮಾಡಿ ಕೊಬ್ಬಿದ ಶರೀರ ಅಂತ ಏನೇ ಅಂದುಕೊಂಡರೂ ವ್ಯಾಯಾಮ ಕಾಣದ ಫಾರಂ ಕೋಳಿಯಂತಹ ದೇಹ ನಾಲ್ಕು ಹೆಜ್ಜೆ ಹಾಕಿದೊಡನೆ ದಸದಸನೆ ಬೆವೆತು ನೀರಿಳಿಯತೊಡಗುತ್ತದೆ. ಊಟದಂತೆ ಮಾತ್ರೆಗಳನ್ನು ತಿನ್ನಬೇಕಾದ ಅನಿವಾರ್ಯ ಕರ್ಮದ ಜೊತೆ ಆಗಾಗ ದೊಡ್ಡಾಸ್ಪತ್ರೆಗಳಿಗೆ ಹೋಗಿ ಮೈಕೈ ರಿಪೇರಿ ಮಾಡಿಸಿಕೊಂಡು ಬರುವ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳೂ ಇರುವುದುಂಟು.

ಇಂತಹ ವಿಷಯಗಳಲ್ಲಿ ರೌಡಿಗಳೇ ಪುಣ್ಯ ಮಾಡಿದವರು. ಕನಿಷ್ಠ ಅವರಿಗೆ ಅಲ್ಲಿ ಇಲ್ಲಿ ಕೈಸಾಲವಾದರೂ ಸಿಗುತ್ತದೆ. ಕಳ್ಳಕಾಕರ ಸ್ಥಿತಿ ಇನ್ನೂ ದಯನೀಯ. ಅವರನ್ನು ನೀನು ಯಾವೂರ ದಾಸನೆಂದು ಕೇಳುವವರು ಗತಿಯಿರುವುದಿಲ್ಲ. ಉಂಡೆಯಾ.. ಬಿಟ್ಟೆಯಾ.. ಎಂದು ‘ಸಮಾಚಾರ’ ಕೇಳುವವರಿರುವುದಿಲ್ಲ. ಮನೆಮಂದಿಯೇ ಒದ್ದು ಹೊರಹಾಕಿರುತ್ತಾರಾದ್ದರಿಂದ ಒಂದು ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಸಾರ್ವಜನಿಕವಾಗಿ ತಿರಸ್ಕೃತರಾದ ಮಂದಿ ಅವರು. ಆದರೆ ಅವರು ತರುವ ಕಳ್ಳ ಸಂಪತ್ತಿಗೆ, ಕದ್ದ ಮಾಲುಗಳಿಗೆ ಆಸೆ ಬಿದ್ದು ಕೆಲವು ಮಂದಿ ಅವರನ್ನು ಹತ್ತಿರ ಬಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳುವುದುಂಟು. ‘ಕದ್ದ ವಸ್ತು ಪಾಷಾಣ’ ಅನ್ನುವುದು ಎಷ್ಟು ಸತ್ಯ ನೋಡಿ. ಕಳ್ಳ ಅನ್ನಿಸಿಕೊಂಡವನು ಅದೆಷ್ಟೇ ಕೋಟ್ಯಂತರ ರೂಪಾಯಿ ಕೊಳ್ಳೆ ಹೊಡೆಯಲಿ ಅದನ್ನು ಆತ ದಕ್ಕಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಎಟಿಎಂಗಳನ್ನೇ ಹೊತ್ತುಕೊಂಡು ಹೋದವರುಂಟು.

ಬಂದೋಬಸ್ತು ಇರುವ ಬ್ಯಾಂಕು ತಿಜೋರಿಗಳಿಗೇ ಕನ್ನ ಹಾಕಿದವರುಂಟು. ಒಡವೆ ಅಂಗಡಿಗಳಿಗೆ ನುಗ್ಗಿ ಕೆಜಿಗಟ್ಟಲೆ ಚಿನ್ನ ಬಾಚಿಕೊಂಡವರುಂಟು. ಊಹೂಂ... ಕದ್ದ ಮಾಲು ಯಾರಿಗೂ ಕೈಹಿಡಿದ ಉದಾಹರಣೆಗಳಿಲ್ಲ. ದೇಹಕ್ಕೆ ಹತ್ತಿದ ಕ್ಯಾನ್ಸರು ಮಾರಿಯನ್ನು ಹಾಗೂ ಹೀಗೂ ಗೆದ್ದುಬಿಡಬಹುದು. ಆದರೆ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಮೆತ್ತಿಕೊಂಡ ‘ಕೀಳರಿಮೆ’ ಅನ್ನುವ ಕ್ಯಾನ್ಸರು ಯಾವ ಕಳ್ಳನನ್ನೂ ಚೇತರಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು  ಬಿಡುವುದಿಲ್ಲ. ಸಾಮಾನ್ಯರಿಗೆ ಗೊತ್ತಿರದ ಸಂಗತಿ ಎಂದರೆ ಕಳ್ಳ ನಿರಂತರವಾದ ಪಾಪಪ್ರಜ್ಞೆಯಿಂದ ನರಳುತ್ತಿರುತ್ತಾನೆ. ಅವನಿಗೆ ತಾನು ಮಾಡುತ್ತಿರುವುದು ಹೀನಕೆಲಸ ಎಂಬುದು ಗೊತ್ತಿರುತ್ತದೆ. ಅದಕ್ಕಾಗಿ ಅವನದೇ ಮನಸ್ಸಾಕ್ಷಿ ಅವನನ್ನು ಪದೇ ಪದೇ ಕೆಳಕ್ಕೆ ಹಾಕಿ ಮೆಟ್ಟುತ್ತಿರುತ್ತದೆ. ಅವನ ಸಹಜ ಸಂತೋಷವನ್ನೇ ಅದು ಕಸಿದುಕೊಂಡುಬಿಟ್ಟಿರುತ್ತದೆ. ಕಳ್ಳರಿಗೆ ಮನಃಪೂರ್ವಕವಾಗಿ ನಗುವುದು ಜೀವಮಾನದಲ್ಲಿ ಒಮ್ಮೆಯೂ ಸಾಧ್ಯವಾಗುವುದಿಲ್ಲ ಎಂದರೆ ನೀವು ನಂಬಲೇಬೇಕು.

ನಂಬುವುದಕ್ಕೆ ಕಷ್ಟವಾದರೆ ನ್ಯಾಯಾಲಯಗಳ ಆವರಣಗಳಿಗೆ ಒಮ್ಮೆ ಹೋಗಿ ನೋಡಿ. ಕೈಗೆ ಆಭರಣಗಳಂತೆ ಬೇಡಿಗಳನ್ನು ಹಾಕಿಕೊಂಡು ಮೂಲೆಯೊಂದರಲ್ಲಿ ನಿಂತಿರುತ್ತಾರೆ. ಸುತ್ತಮುತ್ತಲಿನ ವ್ಯವಹಾರಗಳೆಡೆಗಾಗಲೀ ನ್ಯಾಯಾಲಯದ ಕಲಾಪಗಳಿಗಾಗಲೀ ಅವರ ಕಿವಿ ಕಿವುಡು, ಕಣ್ಣು ಕುರುಡು. ಕೆಲವು ಬಾರಿ ತಮ್ಮ ಮೇಲೆ ನಡೆಯುತ್ತಿರುವ ವಿಚಾರಣೆ ಯಾವ ಪ್ರಕರಣದ್ದು ಎಂಬುದೂ ಅವರಿಗೆ ಗೊತ್ತಿರುವುದಿಲ್ಲ. ಬಂದದ್ದು ಬರಲಿ ಆದದ್ದಾಗಲಿ ಎಂದು ನಿರ್ಧಾರ ಮಾಡಿಕೊಂಡವರಂತಿರುತ್ತಾರೆ. ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಯಾವುದೇ ಆಯ್ಕೆಗಳಿರುವುದಿಲ್ಲವಾದ್ದರಿಂದ ಅವರಿಗದು ಅನಿವಾರ್ಯ.

ವಿಚಿತ್ರ ಏನೆಂದರೆ ಅವರಲ್ಲೂ ಬದಲಾಗಬೇಕೆಂದು ಬಯಸುವವರಿದ್ದಾರೆ. ಆದರೆ ಅವರ ಸಂಖ್ಯೆ ಬೆರಳಣಿಕೆಯಷ್ಟು. ‘ಈ ದರಿದ್ರ ಕಸುಬ್‌ನಾ ಬಿಟ್ಬಿಡಾನಾ ಅಂತಿದೀನಿ ಸಾ... ಇನ್ಮೇಲಾದ್ರೂ ಮರ್ಯಾದೆಯಿಂದ ಬದುಕಾನಾ ಅನ್ಸುತ್ತೆ’ ಅಂತ ಹೇಳಿಕೊಂಡವರಿದ್ದಾರೆ. ಆದರೆ ಅವರ ಬದಲಾವಣೆ ಯಾರಿಗೆ ಬೇಕು? ಆತ ಎಷ್ಟೇ ಒಳ್ಳೆಯವನಾದ್ರೂ ‘ಭಾಳಾ ಒಳ್ಳೇ ಕಳ್ಳ’ ಅನ್ನಿಸಿಕೊಂಡಾನೇ ಹೊರತು ‘ಒಳ್ಳೇ ಮನುಷ್ಯ’ ಅನ್ನಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಾರ. ಹಾಗೆಂದೇ ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ಕಸುಬನ್ನು ಅವರು ಬಿಡಬೇಕೆಂದುಕೊಂಡರೂ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಅವರನ್ನು ಬಿಡುವುದಿಲ್ಲ. ಕಳ್ಳನನ್ನು ಕರೆದು ಯಾರು ಕೆಲಸ ಕೊಟ್ಟಾರು? ಹಿಂದೆ ಪೊಲೀಸು ಅಧಿಕಾರಿಗಳೇ ಅಂತಹವರಿಗೆ ಶಿಫಾರಸು ಮಾಡಿ ಕೆಲಸ ಕೊಡಿಸುತ್ತಿದ್ದರು, ಹೊಟ್ಟೆಪಾಡಿಗೊಂದು ದಾರಿ ತೋರಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಈಗೀಗ ಒಳ್ಳೆಯವರು ವಿದ್ಯಾವಂತರೆನಿಸಿಕೊಂಡವರೇ ಐನಾತಿ ಕೆಲಸಗಳಿಗೆ ಕೈಹಾಕುತ್ತಿರುವಾಗ, ನೆರೆಹೊರೆಯವರನ್ನೇ ಸಂಶಯದಿಂದ ನೋಡುವ ಸಂದರ್ಭ ಬಂದಿರುವಾಗ ಇನ್ನು ಅಪರಿಚಿತ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳನ್ನು ನಂಬಿ ಮಣೆ ಹಾಕುವವರಾರು?
ಆದರೆ ರೌಡಿಗಳೆಂಬ ಹಣೆಪಟ್ಟಿ ಹಚ್ಚಿಕೊಂಡವರಿಗೆ ಈ ಕಷ್ಟಗಳಿಲ್ಲ. ಅವರು ಯಾವಾಗ ಬೇಕಾದರೂ ತಮ್ಮ ‘ಕೆಲಸ’ದಿಂದ ರಿಟೈರಾಗಿ ಮಾಜಿಗಳಾಗಿಬಿಡಬಹುದು. ಕೆಲವರು ಒಂದಿಷ್ಟು ಆಸ್ತಿ ಪಾಸ್ತಿ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ತಮ್ಮ ಚಟುವಟಿಕೆಗಳನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸಿಬಿಡುತ್ತಾರೆ. ಇನ್ನು ಕೆಲವರು ರಾಜಕೀಯ ಕ್ಷೇತ್ರಕ್ಕೆ ಪ್ರಮೋಷನ್ನು ಪಡೆದು ನಾಯಕರುಗಳ ಹಿಂದು ಮುಂದೆ ಸುತ್ತಿಕೊಂಡು ತಮ್ಮ ಇಮೇಜು ಹೆಚ್ಚಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಯತ್ನಿಸುತ್ತಾರೆ. ಶ್ರೀನಿವಾಸನೂ ಅಂತಹುದೇ ಕೆಟಗರಿಯವನು. ಅವನನ್ನು ಒಳ್ಳೆಯವನೆನ್ನಬೇಕೋ ಕೆಟ್ಟವನೆನ್ನಬೇಕೋ ಗೊತ್ತಾಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಪೊಲೀಸರೆಂದರೆ ಅತಿಯಾದ ಗೌರವ, ಗೌರವ ಅನ್ನುವುದಕ್ಕಿಂತಲೂ ಭಕ್ತಿ! ಆದರೆ ಮುಂಗೋಪಿ. ರೆಕಾರ್ಡುಗಳಲ್ಲೆಲ್ಲಾ ‘ಕೇಬಲ್ ಸೀನ’ ಅಂತಲೇ ಫೇಮಸ್ಸು. ಯಾವುದಾದರೂ ಪ್ರಮುಖ ಸಂದರ್ಭಗಳಲ್ಲಿ, ಹಬ್ಬ ಹರಿದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಯಾರೊಂದಿಗಾದರೂ ಕಾಲು ಕೆರೆದುಕೊಂಡು ಜಗಳ ಮಾಡಿ ಪ್ರಕ್ಷುಬ್ಧ ಸ್ಥಿತಿ ಉಂಟುಮಾಡಿಬಿಡುತ್ತಿದ್ದ.

ಮಾಡುವುದೆಲ್ಲಾ ಮಾಡಿ ಕೆಲದಿನಗಳ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಊರು ಬಿಡುತ್ತಿದ್ದುದು ಅವನ ಮತ್ತೊಂದು ಚಾಳಿ. ಇರುವ ಕೆಲಸ ಕಾರ್ಯಗಳನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ನಮಗೆ ಇವನ ಬೆನ್ನು ಹತ್ತಿಕೊಂಡು ತಿರುಗುವ ಕೆಲಸ ಶುರುವಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ಒಂದು ದಿನ ಥಟ್ಟನೆ ಪ್ರತ್ಯಕ್ಷನಾಗಿ ಠಾಣೆಗೆ ಬಂದು ಶರಣಾಗಿ ಬಿಡುತ್ತಿದ್ದ. ‘ಅವತ್ತಿನ ದಿನಾ ಏನಾಯ್ತು ಗೊತ್ತಾ ಸಾರ್...’ ಎಂದು ಮೊದಲೇ ತಯಾರಾಗಿ ಬಂದಿದ್ದ ಅತಿ ಸುಂದರ ಕಥೆಯನ್ನು ಕಣ್ಣಿಗೆ ಕಟ್ಟುವಂತೆ ಹೇಳಿ  ಪಾಪ, ಇವನದೇನೂ ತಪ್ಪಿಲ್ಲವೇನೋ ಅನ್ನಿಸುವಂತೆ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ. ಹೀಗೆ ಕೆಟ್ಟು ಕೆರ ಹಿಡಿಯುವ ಬದಲು ಇವನು ಸಿನಿಮಾ ಇಂಡಸ್ಟ್ರಿಯಲ್ಲಿ ಕಥೆಗಾರನಾಗಿದ್ದಿದ್ದರೆ ಖಂಡಿತಾ  ಉದ್ಧಾರವಾಗುತ್ತಿದ್ದನೇನೋ ಎಂದು ಎಷ್ಟೋ ಬಾರಿ ನಮಗೇ ಅನಿಸಿದ್ದುಂಟು.

ಮೇಲಾಧಿಕಾರಿಗಳು ಮಾತ್ರ ಯಾವ ಮುಲಾಜು ಇಲ್ಲದೆ ‘ಯಾವನ್ರೀ ಅವನು.. ನಿಮ್ಮ ಮಾವನ ಮಗನೇನ್ರೀ? ತಲೆ ಮೇಲೆ ಕೂರಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದೀರಂತಲ್ಲಾ... ಕಾನೂನು ಏನು ಅಂತ ಸ್ವಲ್ಪ ತೋರಿಸ್ರೀ ಅವ್ನಿಗೆ’ ಅನ್ನುತ್ತಿದ್ದರು.

ಇಂತಹ ಸೀನ ತಿರುಪತಿ, ಧರ್ಮಸ್ಥಳಗಳಂತಹ ಊರುಗಳಿಗೆ ಟೂರು ಹೊರಟನೆಂದರೆ ಒಂಚೂರು ಒಳ್ಳೆ ಗಾಳಿ ಬೀಸಿತೆಂದೇ ಅರ್ಥ. ತಾನಷ್ಟೇ ಪುಣ್ಯ ಕ್ಷೇತ್ರ ದರ್ಶನ ಮಾಡುವುದಲ್ಲದೆ, ತನ್ನ ಹಿಂದೆ ಮುಂದೆ ಕೆಲಸವಿಲ್ಲದೆ ಸುತ್ತುವ ಓಣಿ ಮನೆ ಮಕ್ಕಳನ್ನೂ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗಿ ಪುಕ್ಕಟೆ ದೇವರ ದರ್ಶನ ಮಾಡಿಸುತ್ತಿದ್ದ. ಇದರಿಂದ ಭಾಳಾ ಪುಣ್ಯ ಸಿಗ್ತದೋ ಸೀನಾ... ಎಂದು ಯಾರೋ ಅವನಿಗೆ ಹೇಳಿದ್ದರಂತೆ. ಇದ್ದು ಬಿದ್ದ ದೇವರ ಸೇವೆಯನ್ನೆಲ್ಲಾ ಮಾಡಿ ಅದಕ್ಕೆಂದೇ ಹುಲುಸಾಗಿ ಬೆಳೆಸಿಕೊಂಡಿರುತ್ತಿದ್ದ ತಲೆ ಕೂದಲನ್ನು ದೇವರಿಗೆ ಅರ್ಪಿಸಿ ನುಣ್ಣಗೆ ಮಿರಮಿರನೆ ಮಿಂಚುತ್ತಿದ್ದ ಬೋಡು ತಲೆಯೊಡನೆ ಕಾಣಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದ. ವಾಪಸ್ಸು ಬಂದ ತಕ್ಷಣ ಯಾರು ಕೇಳುತ್ತಿದ್ದರೋ ಬಿಡುತ್ತಿದ್ದರೋ ಪೋಲೀಸರು ಮಾತ್ರ ಪ್ರವಾಸದ ಬಗ್ಗೆ ತನ್ನನ್ನು ವಿಚಾರಿಸಲಿ ಎಂಬುದು ಸೀನನ ಆಸೆ.

ಅದಕ್ಕಾಗಿಯೇ ಬೇಸಿಗೆಯ ಬಿರುಬಿಸಿಲಿನಲ್ಲೂ ಟೋಪಿ ಹಾಕಿಕೊಳ್ಳದೆ ಸಿಬ್ಬಂದಿಗಳ ಮುಂದೆ ಅಡ್ಡಾಡುತ್ತಿದ್ದ. ಏನಾದರೂ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳು ಅವರಿಂದ ತೂರಿ ಬಂದಾವೇನೋ ಎಂದು ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದ. ಅವರು ಕೇಳುವವರೆಗೆ ಕಾಯುವ ತಾಳ್ಮೆಯೂ ಅವನಿಗಿರುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ‘ಅದೇ ಜೀವ್ನಾ ಬೇಜಾರಾಗಿ ಸಾಕಾಗೋಗಿತ್ತು ಸಾರ್... ಹಂಗೇ ತಿರುಪ್ತಿ ತಿಮ್ಮಪ್ಪನಿಗೆ ಹೋಗಿ ಸೇವೆ ಮಾಡಿ ಕೂದಲು ಕೊಟ್ಬುಟ್ಟು ಬಂದಿದೀನಿ... ಇನ್ಮೇಲಾದ್ರೂ ಹೊಸಾ ಮನ್ಷಾ ಆಗಿ ಯಾವ ತಂಟೆ ತಕರಾರಿಲ್ದೆ  ನೆಮ್ದಿಯಾಗಿ ಬದಿಕ್ಕಂಡಿರಾಣಾ ಅಂತಿದ್ದೀನಿ’ ಅನ್ನುತ್ತಿದ್ದ. ಹೊಸ ವರ್ಷದ ಮೊದಲ ದಿನ ಮಾಡುತ್ತೇವಲ್ಲ ಪ್ರತಿಜ್ಞೆಗಳು... ಇದೂ ಥೇಟ್ ಹಾಗೆಯೇ! ಕೆಲವು ದಿನಗಳಷ್ಟೆ ಅದರ ಆಯಸ್ಸು.

ಲೋಕವನ್ನು ನಂಬಿಸಲು ಯಾರು ಏನು ಬೇಕಾದರೂ ಮಾಡಬಹುದು. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ನಮ್ಮ ಚಾಣಾಕ್ಷತೆಯಿಂದ ಜನರನ್ನು ಯಾಮಾರಿಸಿ ಕರುಣೆ ಅನುಕಂಪವನ್ನೂ ಗಿಟ್ಟಿಸಬಹುದು. ಆದರೆ ನಮ್ಮದೇ ಅಂತರಂಗ ಇರುತ್ತದಲ್ಲ? ಅದು ಈ ಯಾವ  ನಾಟಕಗಳಿಗೂ ಮಣಿಯುವುದಿಲ್ಲ. ಅದನ್ನು ವಂಚಿಸುವುದು ದಾರಿ ತಪ್ಪಿಸುವುದು ನಮ್ಮಿಂದಾಗದ ಮಾತು. ಯಾಕೆಂದರೆ ನಾವು ಮಾಡುವ ಪ್ರತಿ ಕೆಲಸದಲ್ಲೂ ಅದು ಜೊತೆಗೇ ಇರುತ್ತದೆ. ನಮ್ಮ ಎಲ್ಲ ಕೃತ್ಯಗಳಿಗೆ ಅದು ಸಾಕ್ಷಿಯಾಗಿರುವುದರಿಂದ ಪ್ರತಿ ತಪ್ಪೂ ನಮ್ಮಲ್ಲೊಂದು ಪಾಪಪ್ರಜ್ಞೆ ಮೂಡಿಸುತ್ತ ಹೋಗುತ್ತದೆ. ಬೆಟ್ಟದಂತ ಆತ್ಮವಿಶ್ವಾಸವನ್ನು ನಮ್ಮಿಂದ ಕಸಿದುಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ.

ಕಳ್ಳನ ಮನಸ್ಸು ‘ಹುಳ್ಳುಳ್ಳಗೆ’ ಅನ್ನುತ್ತಾರಲ್ಲ..? ಅದು ಅಪ್ಪಟ ಸತ್ಯ. ಈ ಹರಕೆ, ಗುಡಿ ಗುಂಡಾರ ಸುತ್ತುವಿಕೆ, ದಾನ ಧರ್ಮ, ಸಮಾಜಸೇವೆ ಎಲ್ಲವೂ ಕೊಳೆಯನ್ನು ತೊಳೆದುಕೊಳ್ಳುವ ಹಪಾಹಪಿಗಳೇ. ಅಪರಾಧಿ ಅಥವಾ ಪಾತಕಿ ಅನ್ನಿಸಿಕೊಂಡವರು ಕಾನೂನಿನ ಕುಣಿಕೆಗೆ  ಸಿಗುತ್ತಾರೋ ಬಿಡುತ್ತಾರೋ ಅದು ಬೇರೆ ಮಾತು. ಆದರೆ ತನ್ನದೇ ಮನಸ್ಸಾಕ್ಷಿಯೆದುರು ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವಹೀನನಾಗಿ ಉಸಿರಿರುವವರೆಗೂ ಕುಬ್ಜನಂತೆ ಬದುಕಬೇಕಾದ ಕರ್ಮ ಮಾತ್ರ ಕಟ್ಟಿಟ್ಟದ್ದು.