‘ಕಾಪಿ’ ನಾಡಿನ ಕಿರಾತಕರ ನಡುವೆ

ಅದು ಪರೀಕ್ಷೆಯಲ್ಲಿ ಸಾಮೂಹಿಕ ಕಾಪಿ ನಡೆಸುವ ಕಾಲೇಜೆಂದು ಕುಖ್ಯಾತವಾಗಿತ್ತು. ಇಂಥದ್ದೊಂದು ಸ್ಥಳಕ್ಕೆ ನನ್ನನ್ನು ವಿಶೇಷ ಜಾಗೃತದಳದ ಸದಸ್ಯನಾಗಿ ಅಲ್ಲಿಗೆ ನೇಮಿಸಿ ಕಳಿಸಿದರು. ಅದೇ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ  ನಿಯುಕ್ತರಾದ ಮತ್ತೋರ್ವ ಉಪನ್ಯಾಸಕರು ಕೂಡ ದೂರದ ಗುಲ್ಬರ್ಗದಿಂದ ಬಂದಿದ್ದರು. ಅದು ಪಕ್ಕಾ ಬಯಲು ಸೀಮೆಯ ತೀರಾ ಹಿಂದುಳಿದ ಗ್ರಾಮ. ಕಾಲೇಜು ಖಾಸಗಿ ಒಡೆತನಕ್ಕೆ ಸೇರಿತ್ತು.

ಮೇಲಾಗಿ, ಅದರ ಮಾಲೀಕ ಒಬ್ಬ ರಾಜಕಾರಣಿ. ಮೊದಲ ದಿನ ಪರೀಕ್ಷೆ ಶುರುವಾಗುವ ಮೊದಲೇ ಎಲ್ಲಾ ಹುಡುಗರ ಜೇಬು, ಪರ್ಸ್‌ಗಳನ್ನು ಚೆಕ್ ಮಾಡಿ ನಂತರ ಪರೀಕ್ಷೆ  ಹಾಲ್‌ನೊಳಗೆ ಬಿಡುವುದು ಸೂಕ್ತವೆಂದು ನಾವಿಬ್ಬರೂ ನಿರ್ಧರಿಸಿಕೊಂಡೆವು. ನಮ್ಮ ಈ ನಿಯಮ ಆ ಕಾಲೇಜಿನವರಿಗೆ ಬಿಲ್‌ಕುಲ್ ಇಷ್ಟವಾಗಲಿಲ್ಲ. ನಾವಿಬ್ಬರೂ ನಮ್ಮ ಹಟ ಬಿಡಲಿಲ್ಲ. ಎಲ್ಲರನ್ನು ತಪಾಸಣೆ ಮಾಡಲು ಹೋದ ನಾವು ನಿಜಕ್ಕೂ ಸುಸ್ತಾಗಿ ಹೋದೆವು. ಯುದ್ಧಭೂಮಿಗೆ ಶಸ್ತ್ರಾಸ್ತ್ರ, ಮದ್ದುಗುಂಡುಗಳನ್ನು ಹೊತ್ತು ತರುವ ಸೈನಿಕರಂತೆ ಅವರೆಲ್ಲಾ ಅತಿ ಶ್ರದ್ಧೆಯಿಂದ ರಾಶಿರಾಶಿ ಕಾಪಿ ಚೀಟಿಗಳ ಗಂಟುಮೂಟೆಗಳನ್ನೇ ತಂದಿದ್ದರು. ಅದನ್ನು ನೋಡಿ ನಮಗೆ ಮೈ ಜುಮ್ಮೆಂದಿತು.

ಅಬ್ಬಬ್ಬಾ! ಅಲ್ಲಿನ ಹುಡುಗರೂ ಹುಡುಗಿಯರೂ ಅಸಮಾನ್ಯ ಶೂರರು, ಧೈರ್ಯವಂತರು. ಎಲ್ಲೆಲ್ಲಿ ಖಾಲಿ ಜಾಗ ಇದೆಯೋ, ಎಲ್ಲೆಲ್ಲಿ ಬಚ್ಚಿಡಲು ಸಾಧ್ಯವೋ ಅಲ್ಲೆಲ್ಲಾ  ಬಗೆಬಗೆಯ ಚೀಟಿಗಳನ್ನು ತುರುಕಿಕೊಂಡಿದ್ದರು. ಆದರಲ್ಲಿ ಕೆಲ ಹೆಣ್ಣು ಮಕ್ಕಳು ಚೀಟಿಗಳು ಸಾಕಾಗದೆ ತಮ್ಮ ವೇಲ್‌ಗಳ ಮೇಲೆ, ಕರ್ಚೀಫುಗಳ ಮೇಲೆ, ಪರೀಕ್ಷೆ ಬರೆಯಲು ಬಳಸುವ ರಟ್ಟುಗಳ ಮೇಲೆಲ್ಲಾ ಸಣ್ಣಗೆ ಉತ್ತರಗಳನ್ನು ಕೆತ್ತಿಕೊಂಡಿದ್ದರು. ಒಬ್ಬಾಕೆಯಂತೂ ಅದ್ಯಾವುದೋ ಸಿಲ್ವರ್ ಪೆನ್ ಬಳಸಿ ತನ್ನ ರಟ್ಟಿನ ಮೇಲೆ ಬರೆದಿಟ್ಟುಕೊಂಡಿದ್ದ ಉತ್ತರಗಳನ್ನು ಆ ಬ್ರಹ್ಮನೂ ಕಂಡು ಹಿಡಿಯಲಾರ. ಅಷ್ಟು ನಯನಾಜೂಕಾಗಿತ್ತು ಆ ಕಲಾವಂತಿಕೆ.

ನೇರವಾಗಿ ರಟ್ಟನ್ನು ಹಿಡಿದು ನೋಡಿದರೆ ಸಿಬಿಐನವರಿಗೂ ಅದನ್ನು ಕಂಡು ಹಿಡಿಯುವುದು ಕಷ್ಟ. ಅಷ್ಟರ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಮೇಲ್ನೋಟದಲ್ಲಿ ಖಾಲಿ ಖಾಲಿಯಾಗಿ ಕಾಣಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಅದೇ ರಟ್ಟನ್ನು ಒಂದಿಷ್ಟು ವಾರೆ ಮಾಡಿ ನೋಡಿದರೆ ಮಾತ್ರ ರಟ್ಟಿನ ತುಂಬಾ ಉತ್ತರಗಳೋ ಉತ್ತರ! ಪರೀಕ್ಷೆ ಬರೆಯುವ ಅವಳಿಗೆ ಮಾತ್ರ ಒಂದು ಕೋನದಿಂದ ಅದು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಕಾಣಬೇಕು ಹಾಗಿತ್ತು ಅದರ ತಾಂತ್ರಿಕ ರಚನೆ. ಆಕೆಯ ಈ ಪರಮ ಚಾಣಾಕ್ಷ ಜ್ಞಾನಕ್ಕೆ ಪ್ರಶಂಸಿಸಬೇಕೋ, ಬೈಯ್ಯಬೇಕೋ? ಒಂದೂ ತಿಳಿಯದ ನಾನು ದಿಗ್ಭ್ರಮೆಗೆ ಒಳಗಾದೆ.

ಹುಡುಗರ ಬಳಿ ಸಣ್ಣ ಸಣ್ಣ ಗಾತ್ರದ ಮೈಕ್ರೋ ಗೈಡುಗಳಿದ್ದವು. ಆ ಬಗೆಯ ಕಾಪಿ ಹೊಡೆಯಲೆಂದೇ ತಯಾರಾದ ಗೈಡುಗಳನ್ನು ನಾನು ನೋಡಿದ್ದು ಅದೇ ಮೊದಲು. ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಪರೀಕ್ಷೆಯ ಓದಿಗೆ ಅನುಕೂಲವಾಗುವ ಗೈಡುಗಳನ್ನು ಪ್ರಿಂಟು ಮಾಡುವ ಪದ್ಧತಿ ಮೊದಲಿನಿಂದಲೂ ಇದ್ದೇ ಇದೆ. ಆದರೆ, ಕೆಲ ಪ್ರಕಾಶಕರು ಹೀಗೆ, ಪರೀಕ್ಷೆಯಲ್ಲಿ ಕಾಪಿ ಹೊಡೆಯಲು ಅನುಕೂಲವಾಗುವ ಮೈಕ್ರೋ ಗೈಡುಗಳನ್ನೂ ಪ್ರಿಂಟು ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಾರೆ ಎಂಬ ವಿಷಯ ತಿಳಿದ ಮೇಲೆ ನಮಗೆ ನಿಜಕ್ಕೂ ಆಘಾತವಾಯಿತು.

ಮುಲಾಜಿಲ್ಲದೆ, ಎಲ್ಲರ ಬಳಿಯೂ ಇದ್ದ ನಕಲು ಮಾಡುವ ಹತ್ಯಾರಗಳನ್ನು ಕಸಿದುಕೊಂಡು ಅವನ್ನೆಲ್ಲಾ ಒಂದೆರಡು ಬುಟ್ಟಿಗೆ ತುಂಬಿಸಿದೆವು. ಅವರ ಅಮೂಲ್ಯ ಕಾಪಿಚೀಟಿಗಳನ್ನು ನಾವು ಅನಾಮತ್ತಾಗಿ ಕಸಿದುಕೊಂಡಿದ್ದರಿಂದ ಅವರ ಮುಖಗಳೆಲ್ಲಾ ಕಳೆಗುಂದಿದವು. ಅದರಲ್ಲೊಬ್ಬ ಹುಡುಗ ‘ಇದೆಲ್ಲಾ ಇಲ್ಲದೆ ಹೆಂಗ್ರೀ ಸರಾ ನಾವು ಪರೀಕ್ಷಾ ಬರಿಯೋದು? ನಮಗ  ಒಟ್ಟ ಪಾಠನೇ ಯಾರೂ ಇಲ್ಲೀಗಂಟ ಮಾಡಿಲ್ರಿ ಸರ... ಇರೋ ನಮ್ ಲೆಚ್ಚರ್ರೂ, ಹೊಲಮನಿ ಅಂತ ಕಾಲೇಜಿನ ಕಡೀಗೆ ಬರೋಣಿಲ್ಲಾ. ನೀವು ಈಟು ಸ್ಟ್ರಿಕ್ಟ್ ಆದ್ರಿ ಅಂದ್ರ ನಮ್ ಗತಿ ಏನ್ರೀ ಸರ? ನಿಮಿಗೆ ಕೈ ಮುಗೀತೀವಿ ನಮ್ ಕಷ್ಟಾನೂ ಒಂಚೂರು ಅರ್ಥಮಾಡ್ಕೋರಿ ಸರ. ನೀವೂ ಗುರುಗಳ ಅದೀರಿ ಸ್ವಲ್ಪ ವಿಚಾರ ಮಾಡ್ರಪ್ಪ. ನಾವೇನು ಪಾಸಾಗಿ ಪ್ರಧಾನಮಂತ್ರಿ ಆಕ್ತಿವೇನ್ರಿ ಸರಾ’ ಎಂದು ನನ್ನಲ್ಲಿ ನ್ಯಾಯ ಕೇಳಿದನು.

ಅದಕ್ಕೆ ನಾನು ‘ಶಿಷ್ಯೋತ್ತಮಾ... ನಿಮಗೆ ಪಾಠ ಆಗಿಲ್ಲ ಅಂದ್ರೆ ಅದಕ್ಕೆ ಈಗ ನಾನು ಏನು ಮಾಡೋಕ್ಕಾಗುತ್ತೆ. ನೆಟ್ಟಗೆ ಪಾಠ ಮಾಡದೇ ಇದ್ದದ್ದು ನಿಮ್ಮ ಉಪನ್ಯಾಸಕರು ಮಾಡಿದ ತಪ್ಪು. ಪಾಠ ನಿಮ್ಮ ಹಕ್ಕು. ಅದನ್ನು ಕೇಳಿ ಪಡೆಯದೆ ಇಲ್ಲೀತನಕ ನೀವು ಸುಮ್ಮನಿದ್ದದ್ದು ನಿಮ್ಮ ತಪ್ಪು. ಆ ತಪ್ಪುಗಳನ್ನು ಸರಿಪಡಿಸುವ ಸಮಯ ಮತ್ತು  ಜಾಗ ಇದಲ್ಲ. ಇದು ಮುಖ್ಯ ಪರೀಕ್ಷೆ. ಇದೆಲ್ಲಾ ನೀವು ನಿಮ್ಮ ಪ್ರಿನ್ಸಿಪಾಲರ ಹತ್ತಿರ ಕೇಳಬೇಕು’ ಎಂದು ಸಮಾಧಾನ ಹೇಳಿದೆ. ನನ್ನ ಮಾತು ಕಿಂಚಿತ್ತೂ ಇಷ್ಟವಾಗದ ಅವನು ನನ್ನ ಸುಟ್ಟು ತಿನ್ನುವಂತೆ ನೋಡಿ ಪರೀಕ್ಷೆಯ ಕೊಠಡಿಗೆ ಗೊಣಗುತ್ತಾ ನಡೆದು ಹೋದ. ಅವನ ಹಾಗೆಯೇ ಸಾಕಷ್ಟು ಮಕ್ಕಳು ನನ್ನನ್ನು ಕೆಟ್ಟ ಹುಳುವಿನಂತೆ ದಿಟ್ಟಿಸಿ, ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಬೈದುಕೊಂಡು ರೂಮಿನೊಳಗೆ ಬೇಸರದಿಂದ ಹೋದರು. ಅವರಿಗೆ ಇಂಥ ಸ್ಥಿತಿ ಬಂದದ್ದು ನೋಡಿ ನನಗೆ ಮರುಕವಾಯಿತು. ಜೊತೆಗೆ ಕಾಲೇಜಿನವರ ಬೇಜವಾಬ್ದಾರಿತನದ ಬಗ್ಗೆಯೂ ಸಿಟ್ಟೂ ಬಂದಿತು.

ಎರಡು ಬುಟ್ಟಿಗಳಲ್ಲಿ ಭರ್ಜರಿಯಾಗಿ ತುಂಬಿಕೊಂಡಿದ್ದ ಚೀಟಿ ಮತ್ತು ಗೈಡುಗಳನ್ನು ಆ ಕಾಲೇಜಿನ ಅಟೆಂಡರನ್ನು ಕರೆದು ತೋರಿಸಿ ತಕ್ಷಣವೇ ಇಲ್ಲಿಂದ ಇದನ್ನು ದೂರ ಸುರಿದು ಬಾರಪ್ಪ, ಸಾಧ್ಯವಾದರೆ ಸುಟ್ಟು ಬಿಡು ಎಂದು ಸೂಚನೆ ಕೊಟ್ಟೆವು. ಅವನು ಆಯ್ತು ಸಾರ್ ಎಂದು ಕಾಪಿ ಪರಿಕರಗಳನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಹೋದ. ಹಾಗೆ ಹೋಗುವಾಗ ಅವನಿಗೂ ಕಾಲೇಜಿನ ಪ್ರಿನ್ಸಿಪಾಲನಿಗೂ ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲೇ ಅದೇನೋ ಒಂದು ಸಣ್ಣ ಮಾತುಕಥೆ ನಡೆದಂತಾಯಿತು. ನಾವು ಆ ಬಗ್ಗೆ ಹೆಚ್ಚಿನ ಗಮನ ಕೊಡಲಿಲ್ಲ. ಮತ್ತೆ ಪ್ರತಿ ರೂಮಿಗೂ ನಾವು ಹೋಗಿ ಇಣುಕುವುದು, ಅನುಮಾನ ಬಂದ ಹುಡುಗರನ್ನು ಹಿಡಿದು ವಿಚಾರಿಸುವುದನ್ನು ನಾವು ಮಾಡುತ್ತಲೇ ಹೋದೆವು.