ಯೂನಿಫಾರ್ಮ್ ಎಂಬ ಬೇಡಿ

ಹಲ್ಲುಕಚ್ಚಿ ಕೂರುತ್ತವೆ. ಇದು ಆರೋಗ್ಯದ ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದ ತುಂಬ ಹಾನಿಕಾರಕ. ಇವರ ಪ್ರಯತ್ನದ ಹೊರತಾಗಿಯೂ ಚಡ್ಡಿಯಲ್ಲಿಯೇ ಗಲೀಜು ಮಾಡಿಕೊಂಡರೆ ಮತ್ತೆ ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಬೈಗುಳ, ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ನಾಚಿಕೆ, ಮುಜುಗರ. ಇದರಿಂದಾಗಿ ಶಾಲೆಯೆಂದರೆ ದುಃಸ್ವಪ್ನವಾಗುತ್ತದೆ.

ಎಳೆಯ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಮಾನಸಿಕವಾಗಿ ಪ್ರತಿನಿತ್ಯ ಅವಮಾನ, ಮುಜುಗರಕ್ಕೆ ದೂಡುವ ಈ ಬಗೆಯ ಸಮವಸ್ತ್ರಗಳನ್ನು ಯಾವ ಪುರುಷಾರ್ಥಕ್ಕಾಗಿ ಶಾಲೆಗಳು ನೀಡುತ್ತವೆಯೋ? ಸಮವಸ್ತ್ರ ಬೇಡವೆಂದಲ್ಲ. ಸಡಿಲವಾದ ಎಲಾಸ್ಟಿಕ್ ಇರುವ ಹಿತವೆನಿಸುವ ಬಟ್ಟೆಯ ಅಂಗಿ-ಚಡ್ಡಿ ಅಥವಾ ಲಂಗ-ರವಿಕೆ ಇದ್ದರೆ ಸಾಕಲ್ಲವೇ?

ಮಕ್ಕಳು ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಏನು ಕಲಿಯುತ್ತಾರೆ ಎಂಬುದು ಮುಖ್ಯವಾಗಬೇಕೇ ಹೊರತು ಹೊರನೋಟದ ಆಡಂಬರ ನಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳನ್ನೇ ಮುದುಡಿಸುತ್ತದೆ ಎಂಬ ತಿಳಿವಳಿಕೆ ಪೋಷಕರಲ್ಲಿ, ಶಿಕ್ಷಕರಲ್ಲಿ ಹಾಗೂ ಆಡಳಿತ ಮಂಡಳಿಗಳಲ್ಲಿ ಮೂಡುವ ಅಗತ್ಯವಿದೆ. ಮೊದಲ ಹಂತದಲ್ಲೇ ತನ್ನ ದೈಹಿಕ ಕೃತ್ಯಗಳ ಬಗ್ಗೆ ನಕಾರಾತ್ಮಕ ಭಾವನೆ ಬೆಳೆಸಿಕೊಂಡ ಮಗುವಿಗೆ ಇದು ಅದರ ಆತ್ಮವಿಶ್ವಾಸದ ಮೇಲೇ ಪೆಟ್ಟು ನೀಡುತ್ತದೆ.

ಇಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ, ಚಳಿಗಾಲ ಹೊರತುಪಡಿಸಿ ಉಳಿದ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಟೈ, ಕೋಟು ಧರಿಸಿ ತರಗತಿಯಲ್ಲಿ ಒತ್ತೊತ್ತಾಗಿ ಕುಳಿತ ಮಕ್ಕಳು ಒಳಗೊಳಗೇ ಬೇಯುವುದನ್ನು ಕಲ್ಪಿಸಿಕೊಂಡರೆ ಶಿಕ್ಷಣದ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಮಕ್ಕಳಿಗೆಂತ ಯಾತನೆ ನೀಡುತ್ತಿದ್ದೇವೆ ಎಂಬುದು ಅರಿವಾಗುತ್ತದೆ. ಇದು ಕಾಲೇಜುಗಳಿಗೂ ಅನ್ವಯವಾಗುತ್ತದೆ.

ಬಿರುಬಿಸಿಲಿನಲೂ ಬ್ಲೇಜರ್ ಹಾಕಿಕೊಂಡು ಕರೆಂಟ್ ಇಲ್ಲದೇ ತರಗತಿಯಲ್ಲಿ ಬೆವರಿ ಬಸವಳಿಯುತ್ತಾ ಕುಳಿತ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳ ತಲೆಗೆ ಯಾವ ಪಾಠ ಇಳಿದೀತು, ದೇವರೇ ಬಲ್ಲ. ವಸಾಹತುಶಾಹಿಯ ಹಿಡಿತದಿಂದ, ದಾಸ್ಯದ ಪೊರೆಯಿಂದ ನಾವಿನ್ನೂ ಹೊರಬಂದಿಲ್ಲ ಎಂಬುದಕ್ಕೆ ಇದು ಉದಾಹರಣೆ. ತಿರುಳಿಗಿಂತ ಹೊರನೋಟಕ್ಕೇ ಆದ್ಯತೆ ನೀಡಿದುದರ ಪರಿಣಾಮ ಇದು.

ಮಕ್ಕಳ ಸಮಗ್ರ ಬೆಳವಣಿಗೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಚಿಂತಿತರಾದ ಎಲ್ಲರೂ ಶಾಲೆಗಳಲ್ಲಿರುವ ಈ ಬಗೆಯ ಸಮವಸ್ತ್ರಗಳ ವಿರುದ್ಧ ದನಿಯೆತ್ತಬೇಕು. ಮಕ್ಕಳು ಸಂಘಟಿತರಾಗಿ ತಮ್ಮ ನೋವನ್ನು ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲದ ಕಾರಣ ಮಕ್ಕಳ ಹಕ್ಕಿನ ಬಗ್ಗೆ ಹೋರಾಡುವ ಸಂಘಟನೆಗಳು ಈ ವಿಚಾರವನ್ನು ಕೈಗೆತ್ತಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ಪೋಷಕರು, ಶಿಕ್ಷಕರು, ಆಡಳಿತ ವರ್ಗದವರು ಇನ್ನು ಮೇಲಾದರೂ ಭ್ರಮೆ ಬಿಟ್ಟು ಮಕ್ಕಳ ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದ ಸಮವಸ್ತ್ರವನ್ನು ವಿನ್ಯಾಸ ಮಾಡಬೇಕು.

ಮಕ್ಕಳು ಸಹಜವಾದ ಆಸಕ್ತಿಯಿಂದ ತೊಡಗಿಕೊಳ್ಳುವಂತೆ ಮಾಡುವುದು ಶಿಸ್ತೋ ಅಥವಾ ಎಲ್ಲರೂ ಸೂಟು-ಟೈ ಧರಿಸಿದ ಮಾತ್ರಕ್ಕೆ ಶಿಸ್ತು ಬಂದುಬಿಡುತ್ತದೋ? ನಾವು ನಮ್ಮ ತೆವಲಿಗಾಗಿ ಮಕ್ಕಳ ಸುಂದರ ಬಾಲ್ಯವನ್ನು ಬಂಧಿಯಾಗಿಸುತ್ತಿದ್ದೇವೆ ಎಂಬುದನ್ನು ಯೋಚಿಸಬೇಕಾಗಿದೆ. ಅವರಿಗೆ ಬೇಕಾದುದು ಆತ್ಮವಿಶ್ವಾಸ ತುಂಬುವ, ಜಗತ್ತನ್ನು ತೆರೆದ ಕಣ್ಣುಗಳಿಂದ ನೋಡಿ ಹೊಸದನ್ನು ಕಲಿಯಲು ಅನುವುಮಾಡಿಕೊಡುವ, ಹೊಸ ಗೆಳೆತನವನ್ನು ಬೆಳೆಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಆತ್ಮೀಯ ತಾಣ. ಶಾಲೆಗಳನ್ನು ಅಂತಹ ಜಾಗವಾಗಿಸುವ ಕಡೆ ನಮ್ಮ ಗಮನ ಇರಬೇಕೇ ಹೊರತು ಶಾಲೆಗಳನ್ನು ಮತ್ತೊಂದು ಬಂಧೀಖಾನೆಯಾಗಿಸುವ ಕಡೆ ಅಲ್ಲ.