ನುಡಿ ಬೆಳಗು: ಕೊನೆಗಾಲದ ಬದುಕು ಬದಲಿಸಲಾಗದು

ಒಮ್ಮೆ ಹೀಗೆ ಎಲ್ಲರೂ ಬಲವಂತ ಮಾಡಿ ಮನೆಯಲ್ಲೇ ಇರುವಂತೆ ಕೂಡಿ ಹಾಕಿದರು. ಗುಳಿಗೆ ನುಂಗಿ, ಊಟ ಮಾಡಿ, ಟಿವಿ ನೋಡುತ್ತಾ ಇರುವುದು ಉಳಿದವರ ಪ್ರಕಾರ ಸುಖದ ಜೀವನವಂತೆ. ಆದರೆ ಬಾಲ್ಯದಿಂದ ಕಷ್ಟಬಿದ್ದು ದುಡಿದು, ಹತ್ತಾರು ಜನರ ಜೊತೆ ಒಡನಾಡಿ, ಎಲ್ಲರನ್ನೂ ಕಂಡು ಮಾತಾಡುವ ಜೀವನ ಶೈಲಿ ರೂಢಿಸಿಕೊಂಡ ಅವರು ಮಂಕಾದರು. ಒಂಟಿತನ ಹೆಚ್ಚಾಯಿತು. ಸಾಹಿತ್ಯ, ಸಂಗೀತ, ಚಿತ್ರಕಲೆ, ಅಧ್ಯಾತ್ಮ ಯಾವುದೂ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದ ಅವರು ಕಾಯಿಲೆಗೆ ಬಿದ್ದರು. ಮನೆಯಿಂದ ಹೊರಗೆ ಬಿಟ್ಟರಷ್ಟೇ ಜೀವ ಚೈತನ್ಯವಾಗಿರಬಲ್ಲ ಇವರನ್ನು ಕೊನೆಗೆ ಮನೆ ಜೈಲಿನಿಂದ ಬಿಡುಗಡೆ ಮಾಡಲಾಯಿತು. ಆಮೇಲೆ ಯಜಮಾನರು ಮಾಮೂಲಿಯಾಗಿ ಸರಿ ಹೋದರು. ವಯಸ್ಸಾದವರು ಹೀಗೇ ಇರಬೇಕು ಎಂದು ನಾವು ನಿರ್ಧರಿಸುತ್ತೇವೆ. ಅವರ ನಡವಳಿಕೆಗಳು ಈ ತರಹ ಬದಲಾದರೆ ಚೆನ್ನ ಎಂದು ಬಯಸುತ್ತೇವೆ. ಸತತ ದುಡಿದು ದಣಿದ ಜೀವ ಕೂತು ಸುಖ ಪಡೆಯುವುದು ಸರಿ ಎಂದು ಭಾವಿಸುತ್ತೇವೆ. ಇಷ್ಟೇ ಮಾತಾಡಬೇಕು, ಹೀಗೇ ಇರಬೇಕು ಎಂದು ತಾಕೀತು ಮಾಡುತ್ತೇವೆ. ತಮ್ಮ ಯೌವನ, ಆರ್ಥಿಕ ತಾಕತ್ತು ಖಾಲಿಯಾದ ಇವರನ್ನು ಥರಾವರಿಯಾಗಿ ಬಗ್ಗಿಸಲು ನೋಡುತ್ತೇವೆ. ಆದರೆ ಬದುಕಿನ ಕೊನೆಯಲ್ಲಿ ಬದಲಾವಣೆಗಳು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಈಗಾಗಲೇ ಬೆಳೆದು ನಿಂತ ಮರ ಸಣ್ಣಗೆ ಒಣಗುತ್ತಿದೆ ನಿಜ. ಈಗ ಮಾರ್ಪಾಡುಗಳು ಮಾಡಲು ಹೋದರೆ ಮುರಿಯುತ್ತದೆ. ಮರ ಮುದಿಯಾದರೂ ಅನುಭವಗಳ ಖಣಜವದು. ಮಕ್ಕಳಂತೆ ಹಟ ಮಾಡುವುದು, ಹೇಳಿದ್ದೇ ಹೇಳುವುದು, ತಾವು ಪಟ್ಟ ಕಷ್ಟಗಳ ಪುನಾರಾವರ್ತಿಸುವುದು ಅವರ ಈಗಿನ ಸಹಜ ಸ್ವಭಾವ. ಬಹಳಷ್ಟು ಅವರ ಮಾತು, ನಡವಳಿಕೆ, ವರ್ತನೆ ಇಷ್ಟವಾಗದಿರಬಹುದು. ಅರ್ಥವಾಗದಿರಬಹುದು. ಬದುಕೆಂಬುದೇ ಹೀಗೆ. ಅದರ ಪಾಡಿಗೆ ಅದು ಚಲಿಸಬೇಕು. ನದಿಯ ಚಲನೆಯ ದಿಕ್ಕು ಪ್ರಕೃತಿಯ ನಿಯಮ. ಇದನ್ನು ಸುಲಭಕ್ಕೆ ಬದಲಿಸಲಾಗದು.