ಅಂತರಂಗದ ಎಚ್ಚರ

ಬ್ರಾಹ್ಮಣ ಕುಟುಂಬದಲ್ಲಿ ಜನಿಸಿದ ನನಗೆ ಅದರ ಆಚಾರ-ಆಲೋಚನೆಗಳಿಂದ ‘ಶೂದ್ರರು’ ಎಂಬ ಹಣೆಪಟ್ಟಿ ಹೊತ್ತ ಮಂದಿ ಅನುಭವಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಅಸ್ಪೃಶ್ಯತೆ, ಅಸಮಾನತೆ, ಅನಾದರಗಳನ್ನು ಗುರುತಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಅದರ ಕರಾಳ ಮುಖದ ಪರಿಚಯವಾದದ್ದು ನನ್ನನ್ನು ತಮ್ಮ ಸ್ವಂತ ಮಗಳಂತೆ ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದ ತಾಯ್ತನದ ಪ್ರತಿರೂಪವಾದ ನಮ್ಮ ಮನೆಗೆಲಸದಾಕೆಯಿಂದ.

ಯಾವಾಗಲಾದರೊಮ್ಮೆ ನಾನು ಸ್ಕೂಲಿಗೆ ಹೋಗುವಾಗ ಬರುವಾಗ ಆಕೆಯನ್ನು ಹುಡುಕಿಕೊಂಡು ಅವರ ಕೆಲಸದ ಮನೆಗಳಿಗೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದೆ. ಅಲ್ಲೆಲ್ಲಾ ಅವರು ನನ್ನನ್ನು ತಮ್ಮ ಮಗಳೆಂದೇ ಹೇಳಿಕೊಂಡಿದ್ದರು. ನಾನು ಹಿಂದಿನ ಬಾಗಿಲಿನಿಂದ ನೇರವಾಗಿ ಅವರ ಮನೆಯ ಹಿತ್ತಲಿಗೆ ಹೋಗಬೇಕಿತ್ತು. ಅವರು ಮೂರಡಿ ಮೇಲಿನಿಂದ ನೀಡುವ ತಿಂಡಿ ತಿಂದು ‘ಮೀಸಲು’ ಲೋಟ ಒಡ್ಡಿ ಕಾಫಿ ಪಡೆದು ಕುಡಿಯಬೇಕಿತ್ತು. ಆಗೆಲ್ಲಾ ಆಗುತ್ತಿದ್ದ ಸಂಕಟ, ಅದೇ ಆಚರಣೆ ನಮ್ಮ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ನಡೆಯುವಾಗ ಅನುಭವಕ್ಕೇ ಬಂದಿರಲಿಲ್ಲ.

ಒಮ್ಮೆಯಂತೂ ಟೆರೇಸಿನ ಮೇಲಿಂದ ಹಾರಿ ಬರುತ್ತಿದ್ದ ದುಪ್ಪಟ್ಟಾವನ್ನು ನೆಲಕ್ಕೆ ಬೀಳದಂತೆ ಓಡಿಹೋಗಿ ಹಿಡಿದು ತಂದುಕೊಟ್ಟರೆ, ನೇರವಾಗಿ ತುಂಬಿದ ಬಕೆಟ್ಟಿಗೆ ಅದ್ದಿಹೋದಳು ಆ ಮನೆ ಹೆಂಗಸು. ಅವತ್ತು ಅದೆಷ್ಟು ಕುದ್ದುಹೋಗಿದ್ದೆ ನಾನು..! ರಂಗಭೂಮಿ ಒಡನಾಟ ನನ್ನನ್ನು ಸಕಾಲದಲ್ಲಿ ಎಚ್ಚರಗೊಳ್ಳಲು ಸಹಾಯಮಾಡಿತು. ‘ಭಾವ್ರಿ’, ‘ಕೇಸರಿ ಬಿಳಿ ಹಸಿರು’, ’ದಂಡೆ’ಯಂಥ ನಾಟಕಗಳು, ಹಳ್ಳಿ ಹಳ್ಳಿಗಳಲ್ಲಿ ಹೊರಟ ಜಾಥಾ ವಾಸ್ತವ್ಯಗಳು ವಾಸ್ತವವನ್ನು ತಿಳಿಸಿಕೊಟ್ಟಿತು.