ಮಗನೇ, ಕನ್ನಡ ಶಾಲೆಗೆ ಸೇರಿಸಿದ್ದಕ್ಕೆ ನನ್ನನ್ನು ಕ್ಷಮಿಸು...

ಅವನನ್ನು ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಮೀಡಿಯಂಗೆ ಕಳಿಸಬೇಕಿತ್ತು. ಅವನ ಓರಗೆಯವರು ಸ್ವಾಭಿಮಾನದಿಂದ  ಠುಸ್‌ಪುಸ್  ಎಂದು ಇಂಗ್ಲಿಷಿನಲ್ಲಿ ಮಾತಾಡುತ್ತಿದ್ದರೆ ಅವನು ಮಾತಾಡಲು ಬಾರದೆ ಕೀಳರಿಮೆಯಿಂದ ಬಳಲುತ್ತಿದ್ದಾನೆ. ನನ್ನ ಕೈಯಾರೆ ಅವನ ಭವಿಷ್ಯವನ್ನು ಹಾಳು ಮಾಡಿದೆ ಎಂದು ಈಗ ನನಗೆ ಅನಿಸುತ್ತ ಇದೆ. ಹೀಗೆ ಅನಿಸಲೂ ಕಾರಣಗಳಿವೆ. ನನ್ನನ್ನೇ ಉದಾಹರಣೆಯಾಗಿ ತೆಗೆದುಕೊಂಡರೆ ನನಗೆ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಶಬ್ದ ಗೊತ್ತಿದ್ದರೂ ಸ್ಪೆಲ್ಲಿಂಗ್ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ.

ಮೊಬೈಲಿನಲ್ಲಿ ಒಂದು ಸಂದೇಶ ಬರೆಯಬೇಕಾದರೂ ಶಬ್ದಕೋಶ ಜತೆಯಲ್ಲಿ ಇರಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಹೊರಗಿನಿಂದ ಬರುವ ಸಂದೇಶಗಳೂ ಹೆಚ್ಚು ಇಂಗ್ಲಿಷಿನಲ್ಲಿಯೇ ಇರುತ್ತವೆ. ಅವುಗಳ ಅರ್ಥ ಹುಡುಕಲು ಪುನಃ ಶಬ್ದಕೋಶದ ಮೊರೆ ಹೋಗಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ.

ಇಂಟರ್‌ನೆಟ್‌ಗೆ ಹೋಗಿ ಯಾವುದೋ ಒಂದು ವಿಷಯದ ಬಗ್ಗೆ ಮಾಹಿತಿ ಪಡೆಯ ಬೇಕೆಂದರೆ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದೆ ಕಷ್ಟಪಡಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಹವ್ಯಾಸಿ ಪತ್ರಕರ್ತೆ ಯಾಗಿ ಕನ್ನಡನಾಡಿನ ಯಾವುದೋ ದೊಡ್ಡ ಸಾಧನೆ ಮಾಡಿದ ಒಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿಯ ಸಂದರ್ಶನ ಮಾಡಬೇಕೆಂದು ಹೊರಟರೆ ಅವರಿಗೆ ಕನ್ನಡ ಸರಿಯಾಗಿ ಗೊತ್ತಿರುವುದಿಲ್ಲ. ಇಂಗ್ಲಿಷಿನಲ್ಲಿ ಸಂವಹನ ಮಾಡಲು ನನಗೆ ಬರುವುದಿಲ್ಲ. ಆಗೆಲ್ಲ ನನಗೆ ನಾಚಿಕೆಯಿಂದ ಭೂಮಿಯೇ ಬಾಯ್ದೆರೆದು ನನ್ನನ್ನು ನುಂಗಬಾರದೆ ಎಂದು ಅನಿಸಿದ್ದೂ ಇದೆ.

ನಗರಗಳಿಗೆ ಹೋದರೆ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಜ್ಞಾನದ ಕೊರತೆಯಿಂದ ಅಲ್ಲಿರುವ ಮಾಲ್‌ಗಳಲ್ಲಿ ಬೇಕಾದಂತೆ ಸಾಮಾನು ಖರೀದಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ‌ಗ್ರಾಮೀಣ ಪ್ರದೇಶದ ನಮ್ಮ ಊರಿನ ಬ್ಯಾಂಕಿನಲ್ಲೂ ವ್ಯವಹಾರ ಮಾಡಲು ಇಂಗ್ಲಿಷೇ ಬೇಕು. ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಸರ್ವಾಂತರ್ಯಾಮಿ. ಈ ಜಾಗತೀಕರಣ ಯುಗದಲ್ಲಿ ಕನ್ನಡ ಬಾರದಿದ್ದರೂ ಬದುಕಬಹುದು.

ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಬಾರದಿದ್ದರೆ ಬದುಕಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಇದು ನನ್ನ ಅನುಭವ. ಕನ್ನಡ ನಮ್ಮ ಮಾತೃಭಾಷೆಯಾದುದರಿಂದ ಕಲಿಯಬೇಕೆಂದೇನೂ ಇಲ್ಲ. ಹುಟ್ಟಿನಿಂದಲೇ ಬರುತ್ತದೆ. ಎಮ್ಮೆ ಕರುವನ್ನು ನೀರಿಗೆ ಹಾಕಿದರೆ ಈಜು ಕಲಿಸದಿದ್ದರೂ ಈಜುವಂತೆ. ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಹಾಗಲ್ಲ. ಅದನ್ನು ಕಲಿಯಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ.

ಎಳವೆಯಿಂದಲೇ ಕಲಿಯುವ ಅಗತ್ಯವೂ ಇದೆ. ಏಕೆಂದರೆ ಅದು ಇಂದು ಅನ್ನ ಕೊಡುವ ಭಾಷೆಯಾಗಿದೆ. ಕನ್ನಡವನ್ನು ನಾನು ದೂರುವುದಿಲ್ಲ. ಭಾಷೆಗಿಂತ ಜೀವನ ನಿರ್ವಹಣೆ ಮುಖ್ಯ. ಕಾಲಧರ್ಮಕ್ಕೆ ಬದ್ಧವಾಗುವ ಅನಿವಾರ್ಯತೆ ನಮಗೆ ಇದೆ. ಅಂದಿಗೆ ಅದೇ ಸುಖ; ಇಂದಿಗೆ ಇದೇ ಸುಖ.

ಸನಿಹದಲ್ಲಿರುವ ಕನ್ನಡ ರಾಜ್ಯೋತ್ಸವದ ಈ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ‘ಮಗನೇ, ಕನ್ನಡ ಮಾಧ್ಯಮ ಶಾಲೆಗೆ ಸೇರಿಸಿದ್ದಕ್ಕೆ ನನ್ನನ್ನು ಕ್ಷಮಿಸು’  ಎಂದು ಮಗನಲ್ಲಿ ಕ್ಷಮೆ ಕೇಳುವುದಲ್ಲದೆ ಬೇರೆ ದಾರಿ ನನಗೆ ಕಾಣು ವುದಿಲ್ಲ.
-ಸಹನಾ ಕಾಂತಬೈಲು, ಬಾಲಂಬಿ, ಮಡಿಕೇರಿ.