ಮೃದುಲಾ ಮಾತು

ಆದರೆ ದಲಿತ ಚಳವಳಿಯ ಮೊದಲ ಪೀಳಿಗೆಯವರಿಗೆ ಆತ್ಮಕತೆ ಒಂದು ಅಸ್ತ್ರವಾಯಿತು. ಅವರ ಕಥನ, ಕಾವ್ಯಗಳಿಗಿಂತಲೂ ಮನಮುಟ್ಟುವ ಸಾಹಿತ್ಯ ಬಂದಿದ್ದು ಆತ್ಮಕತೆಗಳಲ್ಲಿ. ಕಾರಣ ಅಲ್ಲಿ ಬದುಕಿನ ಎಲ್ಲ ಭಾವಗಳೂ ಮಡುಗಟ್ಟಿವೆ. ಬರಹಗಾರರಲ್ಲದವರು ಮೊದಲು ಆತ್ಮಕತೆಯಿಂದಲೇ ಆರಂಭಿಸುವುದು ಒಳಿತು. ನಾನಂತೂ ನನ್ನ ಆತ್ಮಕತೆಯನ್ನು ಬರೆಯಲಾರೆ. ಒಂದೊಂದು ಕಾದಂಬರಿಯಲ್ಲಿಯೂ ಕೃತಿಯಲ್ಲಿಯೂ ನನ್ನ ಬದುಕು ಇಣುಕಿದೆ.

ಇತ್ತೀಚಿನ ಅತ್ಯಾಚಾರದ ಪ್ರಕರಣಗಳನ್ನು ಗಮನಿಸಿದರೆ ಮಾನವ ಕುಲದ ಮೇಲೆಯೇ ಹೇಸಿಗೆ ಹುಟ್ಟುತ್ತದೆ. ಹುಡುಗಿಯರ ಉಡುಗೆ, ತೊಡುಗೆಗಳನ್ನು ಟೀಕಿಸುತ್ತಿದ್ದವರು, ಮಗುವಿನ ಮೇಲೆ ಆಗುವ ವಿಕೃತಿಗೆ ಏನುತ್ತರ ಹೇಳಿಯಾರು?

ಇದಕ್ಕೆ ಎರಡು ಕಾರಣ. ಒಂದು ನಾವು ನಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಸದ್ಯಕ್ಕೆ ಅಗತ್ಯವಿರುವ ಸಂಸ್ಕಾರಗಳನ್ನು ನೀಡಲಾಗದೇ ಇರುವುದು. ಇನ್ನೊಂದು ಅವರ ಪುರುಷ ಅಹಂಕಾರವನ್ನು ಪೋಷಿಸುತ್ತಲೇ ಇರುವುದು. ಒಂದೆಡೆ ಪುರುಷ ಅಹಂಕಾರವನ್ನು ಪೋಷಿಸುತ್ತೇವೆ. ಇನ್ನೊಂದೆಡೆ ಅವರಿಗೆ ಪ್ರತಿಸ್ಪರ್ಧಿಯಾಗಿರುತ್ತೇವೆ. ಈ ಎರಡೂ ವ್ಯತಿರಿಕ್ತಗಳನ್ನು ನುಂಗಿಕೊಳ್ಳಲು ಪುರುಷ ಹೆಣ್ಣುಮಕ್ಕಳಷ್ಟು ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿರುವುದಿಲ್ಲ. ಆ ಸ್ಪರ್ಧೆಗೆ ಬದಲಾಗಿ ಆಕ್ರೋಶ ಹುಟ್ಟಿರುತ್ತದೆ. ಮನದೊಳಗಿನ ಆಕ್ರೋಶ ದ್ವೇಷವಾಗಿ ಬದಲಾಗುತ್ತದೆ.

ಪ್ರತಿಸ್ಪರ್ಧಿ ಯಾರಾದರೇನು? ಪ್ರತೀಕಾರ ಹೆಣ್ಣುಮಕ್ಕಳ ಮೇಲೆ ತೀರಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಾಗುತ್ತಿದೆ. ಇದಕ್ಕೆ ಪರಿಹಾರ ಮನೆಯಿಂದಲೇ ಆರಂಭವಾಗಬೇಕು. ಎಳವೆಯಲ್ಲಿಯೇ ಹೆಣ್ಣು ಗಂಡುಗಳೆಂಬ ತರತಮವಿಲ್ಲದೇ ಬೆಳೆಸಬೇಕು. ಸಹಜೀವಿಗಳೆಂಬ ಭಾವ ಬರಬೇಕು. ಕೆಲಸಗಳ ಹಂಚಿಕೆ, ಹೊಗಳಿಕೆ, ತೆಗಳಿಕೆ ಎಲ್ಲಿಯೂ ಲಿಂಗತ್ವ ಇಣುಕಬಾರದು. ಆ ಸಂಸ್ಕಾರ ಬೆಳೆದರೆ ಖಂಡಿತವಾಗಿಯೂ ಉತ್ತಮ ಪೀಳಿಗೆಯೊಂದು ಬೆಳೆಯುತ್ತದೆ.

ಇನ್ನು ಮಕ್ಕಳ ಮೇಲೆ ಮುನಿಸು ತೋರುವುದು, ಪುರುಷ ಅಹಂಕಾರ ಪ್ರತಿಷ್ಠಾಪಿಸಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುವುದು ಇವೆರಡೂ ವಿಕೃತಿಗಳಾಗಿವೆ. ವಿಕೃತಿಗೆ ಪರಿಹಾರವೆಂದರೆ ಉಗ್ರವಾದ ಶಿಕ್ಷೆ. ಇಂಥ ವಿಕೃತರಿಗೆ ಅತ್ಯುಗ್ರ ಶಿಕ್ಷೆಯಾಗಬೇಕು. ಶಿಕ್ಷೆಯ ಭಯದಿಂದಲೇ ವಿಕೃತರು ತಮ್ಮ ಭಾವಾತಿರೇಕವನ್ನು ಹತ್ತಿಕ್ಕಬೇಕು. ಶಿಕ್ಷೆಯೊಂದಿಗೆ ಶಿಕ್ಷಣ ದೊರೆಯಬೇಕು ಎನ್ನುವ ವಾದವನ್ನು ನಾನು ಒಪ್ಪುವುದಿಲ್ಲ. ಶಿಕ್ಷೆಯೇ ಅವರಿಗೆ ಪಾಠವಾಗಬೇಕು. ವಿಕೃತಿಯನ್ನು ಬದಲಿಸುವುದು ಅಸಾಧ್ಯ. ಹೆಣ್ಣುಮಕ್ಕಳ ಬದುಕು ಹಿಂದೆಂದಿಗಿಂತಲೂ ಸಾಹಸಮಯ ಮತ್ತು ಸವಾಲುಗಳಿಂದ ಕೂಡಿರುವುದು ಇವೇ ಕಾರಣಗಳಿಂದ’ ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ ಅವರು.