ಹುತ್ತ ಬಡಿಯುವ ಈ ಕಸರತ್ತು...

ಖಳನಾಯಕರಂತೆ ಚಿತ್ರಿಸುವುದಕ್ಕೆ ‘ಉತ್ತರ ಕರ್ನಾಟಕದ ಸಮಸ್ಯೆ ಮತ್ತು ಅನಭಿವೃದ್ಧಿ’ ಎಂಬ ವಿಷಯ ನಿರಂತರ ವಿವಾದಾತ್ಮಕ ಹಾಗೂ ಜೀವಂತ ಆಗಿರಬೇಕಷ್ಟೆ. ಹಾಗಾಗಿ ಅಧಿವೇಶನದ ಚರ್ಚೆ ಅಪ್ರಿಯ ಸತ್ಯಗಳನ್ನು ಬಿಚ್ಚಿ, ಹುತ್ತದೊಳಗಿನ ಹಾವನ್ನು ಬಡಿ­ಯುವ ಸಾಹಸಕ್ಕೆ ಕೈಹಾಕದೆ, ಬರೀ ಹುತ್ತ ಬಡಿಯುವ ಕಸರತ್ತಿಗಷ್ಟೇ ಸೀಮಿತವಾಯಿತು.

ಉತ್ತರ ಕರ್ನಾಟಕದ ಸಮಸ್ಯೆಗಳಿಗೆ ಚಾರಿತ್ರಿಕ, ಸಾಮಾಜಿಕ, ಆರ್ಥಿಕ ಮತ್ತು ರಾಜಕೀಯ ಕಾರಣಗಳಿವೆ.  ಚಾರಿತ್ರಿಕವಾಗಿ ನೋಡಿ­ದರೆ, ಮೈಸೂರು ಸಂಸ್ಥಾನ ನಾಲ್ವಡಿ ಕೃಷ್ಣರಾಜ ಒಡೆಯರ್‌ ಅವರ ಆಳ್ವಿಕೆ­ಯಲ್ಲಿ ಸಾಕಷ್ಟು ಪ್ರಗತಿ ಸಾಧಿಸಿತು. ಆದರೆ ಇದೇ ಮಾತನ್ನು ನಾವು ಹೈದರಾ­ಬಾದ್ -ಕರ್ನಾಟಕದ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಹೇಳಲಾಗದು. ನಿರಂತರ ನಿಜಾಮರ ಆಳ್ವಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಸಿಲುಕಿದ ಹೈದರಾಬಾದ್- ಕರ್ನಾಟಕ  ತೀವ್ರ ತುಳಿತ ಮತ್ತು ಶೋಷಣೆಗೆ ಒಳಗಾಯಿತು. ಹೀಗಾಗಿ ಅಂದು ಸೃಷ್ಟಿ­ಯಾದ ಬಡವ–ಶ್ರೀಮಂತರ ನಡುವಿನ ಕಂದರ ಇಂದಿಗೂ ಉಳಿದಿದೆ.

ಮುಂಬೈ- ಕರ್ನಾಟಕ ಅಂದು ಬಾಂಬೆ ರಾಜ್ಯಕ್ಕೆ ಸೇರಿತ್ತು. ಅಷ್ಟರ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಅಲ್ಲಿ ಪ್ರಜಾಸತ್ತೆಯ ಗಾಳಿ ಸುಳಿಯುತ್ತಿತ್ತು. ಹಾಗಾಗಿ ಹೈದರಾ­ಬಾದ್- ಕರ್ನಾಟಕಕ್ಕೆ ಹೋಲಿಸಿದರೆ ಇಲ್ಲಿನ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಸ್ವಲ್ಪ ವಾಸಿಯಾಗಿತ್ತು ಎನ್ನಬಹುದೇನೋ. ಆದರೆ ಒಟ್ಟಾರೆಯಾಗಿ ಉತ್ತರ ಕರ್ನಾ­ಟಕದ ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ದಕ್ಷಿಣ ಕರ್ನಾಟಕದ ಅಭಿವೃದ್ಧಿ­ಗಿಂತ ಸಾಕಷ್ಟು ಹಿಂದೆ ಇತ್ತು ಎಂಬ ಸತ್ಯವನ್ನು ನಾವು ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳಲೇಬೇಕು.

ರಾಜಕೀಯ ಸತ್ಯಗಳು: 1983ರಿಂದ -1991ರವರೆಗೆ ಸುಮಾರು ಏಳೆಂಟು ವರ್ಷಗಳ ಕಾಲ ಈ ರಾಜ್ಯದ ಚುಕ್ಕಾಣಿ ಹಿಡಿದವರು ಉತ್ತರ ಕರ್ನಾಟಕ ಭಾಗದವರೇ ಆದ ರಾಮಕೃಷ್ಣ ಹೆಗಡೆ, ಎಸ್.ಆರ್.­ಬೊಮ್ಮಾಯಿ ಮತ್ತು ವೀರೇಂದ್ರ ಪಾಟೀಲರು. ಆ ಅವಧಿಯ ಸದನದ ಕಲಾಪವನ್ನು ಅಧ್ಯಯನ ಮಾಡಿದರೆ ಉತ್ತರ ಕರ್ನಾಟಕದ ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ಬಗ್ಗೆ ಆ ಭಾಗ, ಈ ಭಾಗ ಎಂಬ ಭೇದವಿಲ್ಲದೆ ಶಾಸಕರೆಲ್ಲರೂ ರಚನಾತ್ಮಕವಾದ ಸಲಹೆಗಳನ್ನು ನೀಡಿರುವುದು ವೇದ್ಯವಾಗುತ್ತದೆ. 

ಅಂದೇ ಕೃಷ್ಣಾ ಕೊಳ್ಳದ ನೀರಾವರಿ ಯೋಜನೆಗಳು, ಪ್ರತ್ಯೇಕ ರೈಲ್ವೆ ವಲಯ, ವಿಜಯನಗರದ ಉಕ್ಕು, ಹುಬ್ಬಳ್ಳಿ–-ಅಂಕೋಲ, ಹರಿಹರ-–ಕೊಟ್ಟೂರು ಇತ್ಯಾದಿ ರೈಲು ಮಾರ್ಗಗಳು ಹಾಗೂ ಹತ್ತಾರು ವಿಷಯಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಸದನದಲ್ಲಿ ವ್ಯಾಪಕ ಚರ್ಚೆ ನಡೆದಿದೆ. ಜೊತೆಗೆ ಕೃಷ್ಣಾ ಮೇಲ್ದಂಡೆ ಯೋಜನೆಗೆ 70ರ ದಶಕದ ಆರಂಭದಲ್ಲಿ ಅಂದಿನ ಅಂದಾಜು ವೆಚ್ಚ ರೂ. 25 ಕೋಟಿಗೆ ಪ್ರತಿಯಾಗಿ ನಿಜಲಿಂಗಪ್ಪನವರ ಸರ್ಕಾರ ರೂ. 3 ಕೋಟಿ ನಿಗದಿಪಡಿಸಿದ್ದು,  ನಮಗೆ ಬರಬೇಕಾಗಿದ್ದ ಪ್ರತ್ಯೇಕ ರೈಲ್ವೆ ವಲಯ ಆಂಧ್ರದ ಪಾಲಾಗಿದ್ದು, ನೀರಾ­ವರಿ ಯೋಜನೆ­ಗಳಲ್ಲಿ ಆಂಧ್ರ ಸರ್ಕಾರ ನಮ್ಮ ಮೇಲೆ ಸವಾರಿ ಮಾಡಿದ್ದು, ವಿಜಯ­ನಗರದ ಉಕ್ಕಿಗೆ ತುಕ್ಕು ಹಿಡಿದು ಅದು ವಿಶಾಖ­ಪಟ್ಟಣದ ಪಾಲಾದದ್ದು ಎಲ್ಲವೂ ಅಂದು ಬಹುಚರ್ಚಿತ ವಿಷಯಗಳೇ ಆಗಿದ್ದವು. ಹಾಗಾಗಿ  ಅಂದಿನ ಆಡಳಿತಗಾರರು ಉತ್ತರ ಕರ್ನಾಟಕದ ಅಭಿ­ವೃದ್ಧಿಗೆ ಯಾವುದೇ ಕ್ರಾಂತಿಕಾರಕ ಕ್ರಮ ತೆಗೆದು­ಕೊಳ್ಳು­ವುದಕ್ಕೆ ಇಡೀ ಸದನ ಅವರಿಗೆ ಒತ್ತಾಸೆ­ಯಾಗಿ ನಿಂತಿತ್ತು ಎಂಬುದು ಇಲ್ಲಿ ಗಮನಾರ್ಹ.

ಮಧ್ಯದ ದೇವ­ರಾಜ ಅರಸು,  ಗುಂಡೂರಾವ್‌ ಅವರ ಆಳ್ವಿಕೆ­ಯಲ್ಲೂ ಪ್ರಧಾನ ಪಾತ್ರಧಾರಿ­ಗಳಾದ ಮಲ್ಲಿಕಾರ್ಜುನ ಖರ್ಗೆ ಮತ್ತು ಧರ್ಮಸಿಂಗ್ ಉತ್ತರ ಕರ್ನಾ­ಟಕದ ಅತಿರಥರೇ. ನಂತರದ ಕಾಲಘಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಧರ್ಮ-­ಸಿಂಗ್, ಜಗದೀಶ ಶೆಟ್ಟರ್ ಅಲ್ಪಕಾಲ ರಾಜ್ಯದ ಚುಕ್ಕಾಣಿಯನ್ನೂ ಹಿಡಿ­ದಿ­ದ್ದರು. ಹೀಗೆ 58 ವರ್ಷಗಳ ರಾಜ್ಯದ ಆಳ್ವಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಉತ್ತರ ಕರ್ನಾಟಕದ ಪ್ರತಿನಿಧಿಗಳೇ ಸುಮಾರು 27– -28 ವರ್ಷ ನ್ಯಾಯ ನೀಡುವ ಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿದ್ದರು.

ಆರ್ಥಿಕ ಸಂಗತಿ: 2011– -12 ನೇ ಸಾಲಿನ ರಾಜ್ಯದ ಸರಾಸರಿ ತಲಾದಾಯಕ್ಕೆ ಹೋಲಿಸಿದರೆ ಅತಿ ಕಡಿಮೆ ತಲಾದಾಯ ಹೊಂದಿ­­­ರುವ 7 ಜಿಲ್ಲೆಗಳು ಉತ್ತರ ಕರ್ನಾಟಕದಲ್ಲಿದ್ದರೆ, 5 ಜಿಲ್ಲೆಗಳು  ದಕ್ಷಿಣ ಕರ್ನಾ­ಟಕದಲ್ಲಿವೆ. ಬೆಂಗಳೂರು ನಗರ ಬಿಟ್ಟು, ವಾಣಿಜ್ಯ ಬ್ಯಾಂಕು­ಗಳಲ್ಲಿರುವ ಜಿಲ್ಲಾವಾರು ಠೇವಣಿಯ ಲೆಕ್ಕ ಹಾಕಿ­ದರೆ ಕೌತುಕ­ವಾದ ಅಂಶ ಹೊರ­ಬೀಳುತ್ತದೆ. ಉತ್ತರ ಕರ್ನಾಟಕದ ಜಿಲ್ಲೆಗಳ ಬ್ಯಾಂಕು­ಗಳಲ್ಲಿರುವ ಠೇವಣಿ ಮೊತ್ತ ದಕ್ಷಿಣ ಕರ್ನಾಟಕದ ಜಿಲ್ಲೆಗಳ­ಲ್ಲಿರುವ ಬ್ಯಾಂಕುಗಳ ಠೇವಣಿ ಮೊತ್ತಕ್ಕಿಂತ ಅಧಿಕವಿರುವುದು ಕಂಡು­ಬರುತ್ತದೆ.

ಇಂತಹ ಅಂಕಿ ಅಂಶಗಳಿಂದ ನಮಗೆ ಉತ್ತರ ಕರ್ನಾಟಕದ ಸ್ಥಿತಿ ದಕ್ಷಿಣ ಕರ್ನಾಟಕಕ್ಕಿಂತ ಉತ್ತಮ­ವಾಗಿದೆ ಎಂಬ ಭಾವನೆ ಮೂಡಿ­ಸು­ತ್ತದೆ. ಆದರೂ ಬಡತನದ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ವ್ಯತಿ­ರಿಕ್ತ­ವಾದ ಸತ್ಯ ಕಣ್ಣಿಗೆ ರಾಚು­ತ್ತದೆ. ಉತ್ತರ ಕರ್ನಾ­ಟಕದಲ್ಲಿ ಉತ್ತರ ಕನ್ನಡವೊಂದನ್ನು ಬಿಟ್ಟರೆ ಉಳಿ­ದೆಲ್ಲ ಜಿಲ್ಲೆಗಳ ಬಡತನ ರಾಜ್ಯದ ಸರಾಸರಿ ಬಡತನಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿದೆ. ಆದರೆ ದಕ್ಷಿಣ ಕರ್ನಾಟಕ­ದಲ್ಲಿ ಮೂರು ಜಿಲ್ಲೆಗಳು ಮಾತ್ರ ಹೆಚ್ಚು ಬಡತನ  ಹೊಂದಿವೆ. ಹಾಗಾದರೆ ಈ ವೈಪರೀತ್ಯಕ್ಕೆ ಕಾರಣವೇನು?

ಡಾ. ಡಿ.ಎಂ.ನಂಜುಂಡಪ್ಪ ವರದಿ ಉತ್ತರ ಕರ್ನಾಟಕದ ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದ ಒಂದು ರೀತಿಯ ಬೈಬಲ್ಲೇ ಸರಿ.  2008ರಿಂದ ಈ ವರದಿ ಅನು­ಷ್ಠಾನಕ್ಕೆ  ಕ್ರಮ ಕೈಗೊಳ್ಳಲಾಗಿದೆ. ಇದುವರೆಗೆ ಸುಮಾರು ರೂ. 13,000 ಕೋಟಿಯನ್ನು  ವಿವಿಧ ಅಭಿವೃದ್ಧಿಯ ಉದ್ದೇಶಗಳಿಗಾಗಿ ವೆಚ್ಚ ಮಾಡ­ಲಾಗಿದೆ.  ಇನ್ನೂ ಸಾವಿರಾರು ಕೋಟಿ ರೂಪಾಯಿಗಳ ಬೇಡಿಕೆ ಇದೆ. 

ಈ ಮಧ್ಯೆ ಬಳ್ಳಾರಿ ಸೋನಿಯಾ ಪ್ಯಾಕೇಜ್, ಕಲಬುರ್ಗಿ ಸಚಿವ ಸಂಪುಟದ ಪ್ಯಾಕೇಜ್, ಬೀದರ್ ಸಚಿವ ಸಂಪುಟದ ಪ್ಯಾಕೇಜ್ - ಎಂಬಿತ್ಯಾದಿ ಸಾವಿರಾರು ಕೋಟಿ ರೂಪಾಯಿಗಳ ಪ್ಯಾಕೇಜುಗಳು ಘೋಷಿತವಾಗಿವೆ. ಆದಾಗ್ಯೂ ಉತ್ತರ ಕರ್ನಾಟಕದ ಹಿಂದುಳಿದಿರು­ವಿ­ಕೆಯ ವಿಷಯ ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಪ್ರಸ್ತಾಪ ಆಗುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತದೆ. ಇನ್ನೂ ಸಾವಿ­­ರಾರು ಕೋಟಿ ರೂಪಾಯಿಯನ್ನು ಈ ಭಾಗ­ಕ್ಕಾಗೇ ಖರ್ಚು ಮಾಡಿದರೆ, ಆಗಲಾ­ದರೂ ಇಲ್ಲಿ  ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ಕಾಣಬ­ಹುದು ಎಂದು  ಧೈರ್ಯವಾಗಿ ಹೇಳುವ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ನಾವಿಲ್ಲ. ಇದು ಇಲ್ಲಿ  ಸಮಸ್ಯೆಗೆ  ಮತ್ತೇನೋ ಕಾರಣಗಳಿವೆ ಎಂಬುದನ್ನು  ತೋರಿಸುತ್ತದೆ.

ಪಂಚ ಸೂತ್ರ: ನನ್ನ ಪ್ರಕಾರ, ಈ ಸಮಸ್ಯೆಗಳ ಪರಿಹಾರಕ್ಕೆ ಕಾರಣ ಮತ್ತು ಪರಿಹಾರ ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ಐದು. ಮೊದಲನೆಯದಾಗಿ, ಪಾಳೇ-­ಗಾರಿಕೆ ಪಳೆಯುಳಿಕೆ ಮತ್ತು ಸಂಪತ್ತಿನ ಅಸಮಾನ ಹಂಚಿಕೆ ಈಗಲೂ ಮುಂದು­ವರಿ­ದಿರುವುದು. ಹಾಗಾಗಿ ಬಡವ, ಶ್ರೀಮಂತರ ನಡುವಿನ  ಅಂತರ ತೊಡೆಯಲು ಜನಜಾಗೃತಿ  ಮೂಡಿಸಬೇಕಾಗಿದೆ. 

ಎರಡನೆಯದಾಗಿ, ಭೌಗೋಳಿಕವಾಗಿ  ವಿಸ್ತಾರವಾಗಿರುವ ಈ ಪ್ರದೇಶ­ದಲ್ಲಿ ಹೋಬಳಿ ಮತ್ತು ಗ್ರಾಮ ಪಂಚಾಯಿತಿಗಳ ವಿಸ್ತೀರ್ಣ ಮತ್ತು ಜನಸಂಖ್ಯೆಯನ್ನು ವೈಜ್ಞಾನಿಕವಾಗಿ  ನಿಗದಿಪಡಿಸಿಲ್ಲ. ಅವು ದಕ್ಷಿಣ ಕರ್ನಾ­ಟಕದ ಹೋಬಳಿ, ಗ್ರಾಮ ಪಂಚಾಯಿತಿಗಳಿಗಿಂತ ಎರಡು, ಮೂರು ಪಟ್ಟು ಹೆಚ್ಚಾಗಿವೆ.  ಒಂದು ಸರ್ಕಾರಿ ಆದೇಶದ ಮೂಲಕ  ಪರಿ­ಹರಿ­ಸ­ಬಹುದಾದ ಈ ಸಮಸ್ಯೆಯನ್ನು  ಐದು ದಶಕಗಳಿಂದ ಪರಿಹರಿಸ­ಲಾಗಿಲ್ಲ.  ಸರ್ಕಾರ ಈ ಬಗ್ಗೆ ತಕ್ಷಣ ಕ್ರಮಕ್ಕೆ ಮುಂದಾಗಬೇಕು.

ನಾಲ್ಕನೆಯದಾಗಿ, ಜನಪ್ರತಿನಿಧಿಗಳ ಇಚ್ಛಾಶಕ್ತಿಯ ಕೊರತೆ. ಮೇಲ್ವರ್ಗ­­ದವರು, ಬಡವರು ಹಾಗೂ ಶೋಷಿತರ ನಡುವೆ ವಿಶ್ವಾಸದ  ಕೊರತೆ ಇದೆ. ಈ ಬಗ್ಗೆ ಈ ಭಾಗದ ಪ್ರಗತಿಪರ ಸಂಘಟನೆಗಳು, ಸಾಹಿತಿ­ಗಳು ಮತ್ತು ವಿಚಾರವಂತರು ಪೂರ್ವಗ್ರಹಪೀಡಿತರಾಗದೇ ಜನಜಾಗೃತಿ ಮತ್ತು ಜನಪರ ಹೋರಾಟಗಳನ್ನು ರೂಪಿಸಬೇಕು.