ಬಕಾಸುರ ಹುಳುಗಳೂ ಹಾರುವ ಹೂಗಳೂ...

ಬಣ್ಣದ ಬಿನ್ನಾಣದ ಪಾತರಗಿತ್ತಿಗಳು ಹಾರಾಡುವ ಹೂಗಳೆಂದೇ ಹೆಸರುವಾಸಿ. ಅತ್ಯಂತ ಲವಲವಿಕೆಯಿಂದ ಕೂಡಿರುವ, ಹೂವಿಂದ ಹೂವಿಗೆ ಹಾರಾಡುವ ಈ `ಹಾರಾಡುವ ಹೂಗಳು~ ತಮ್ಮ ಚಿಟ್ಟೆ ರೂಪು ಪಡೆಯುವ ಕೆಲ ದಿನಗಳ ಹಿಂದೆ ಸೋಮಾರಿ ಹೊಟ್ಟೆಬಾಕ ಪ್ರಾಣಿ ಆಗಿರುತ್ತದೆಂದರೆ ನಂಬುವುದು ಕಷ್ಟವಲ್ಲವೇ? ಆದರದು ನಿಜ. ಹಾರುವ ಚಿಟ್ಟೆಯ ಹಿಂದೊಂದು ತೆವಳುವ ಹುಳುವಿದೆ!

ಹುಳುವೊಂದು ಚಿಟ್ಟೆಯಾಗುವ ಮೊದಲು ಹಲವಾರು ಘಟ್ಟಗಳನ್ನು ದಾಟುತ್ತದೆ. ಅಂಥದೊಂದು ಅವಸ್ಥೆ, ಸದಾ ತಿನ್ನುವ ಹುಳು!

ಚಿಟ್ಟೆ, ಪತಂಗಗಳ ಜೀವನಾವಸ್ಥೆಯಲ್ಲಿ ನಾಲ್ಕು ಹಂತಗಳಿವೆ. ತಾಯಿಚಿಟ್ಟೆಯು ಒಮ್ಮೆಗೆ ಸಾವಿರಾರು ಮೊಟ್ಟೆಗಳನ್ನು ಇಡುತ್ತವೆ. ಒಂದೊಂದು ಚಿಟ್ಟೆಯೂ ಆಹಾರಕ್ಕಾಗಿ ಒಂದೊಂದು ಸಸ್ಯವನ್ನು ಅವಲಂಬಿಸುವುದರಿಂದ, ಅವು ಮೊಟ್ಟೆಗಳನ್ನು ತಮಗೆ ಆಹಾರವಾಗುವ ಸಸ್ಯಗಳಲ್ಲಿಯೇ ಇಡುತ್ತವೆ.
 
ಹುಟ್ಟಿದ ಮರಿಗಳಿಗೆ ಆ ಗಿಡದ ಚಿಗುರೆಲೆಗಳೇ ಆಹಾರ. ಮೊಟ್ಟೆಯೊಡೆದು ಹೊರಬರುವ ಹುಳುಗಳಿಗೆ ಗ್ರಾಮೀಣಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಕಂಬಳಿಹುಳುಗಳೆಂದು ಹೆಸರು. ಇವುಗಳಿಗೆ ಬಹಳ ಹಸಿವು. ಹೊರಬರುತ್ತಲೇ ಮೊಟ್ಟೆಯ ಚಿಪ್ಪಿನ ಹೆಚ್ಚಿನ ಭಾಗವನ್ನು ತಿಂದುಬಿಡುತ್ತವೆ.

ಇವುಗಳ ಬಾಯಿರಚನೆ ಕಚ್ಚಿ ತಿನ್ನಲು ಅನುಕೂಲಕರವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ದಿನವಿಡೀ ತಿನ್ನುತ್ತಿರುತ್ತವೆ. ಇವುಗಳ ತಿನ್ನುವ ವೇಗವೂ ಅಧಿಕ. ಕೇವಲ ತಿನ್ನುವುದು ಮತ್ತು ಹಿಕ್ಕೆ ಹಾಕುವುದಷ್ಟೇ ತಮ್ಮ ಕೆಲಸ ಎನ್ನುವಂತಿರುತ್ತದೆ ಅವುಗಳ ಬಾಯಿಚಪಲ. ಹುಳುವೊಂದು ಒಂದು ದಿನದಲ್ಲಿ ತನ್ನ ದೇಹದ ಭಾರದಷ್ಟೇ ಆಹಾರವನ್ನು ತಿನ್ನಬಲ್ಲದು.

ಎಲೆಕೋಸನ್ನು ಆಹಾರ ಆಗಿಸಿಕೊಂಡಿರುವ ಒಂದು ಪತಂಗ ಎಲೆಕೋಸಿನ ಎಲೆಗಳ ಮಧ್ಯೆ ಮೊಟ್ಟೆಗಳನ್ನಿಡುತ್ತದೆ. ಮೊಟ್ಟೆಯಿಂದ ಕಂಬಳಿ ಹುಳುಗಳು ಹೊರಬಂದ ಕೆಲವೇ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಎಲೆ ಕೋಸಿನ ದಂಟು ಮಾತ್ರ ಉಳಿಯುವಂತೆ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಕಬಳಿಸಿಬಿಡುತ್ತವೆ. ಹತ್ತಿ, ಉಣ್ಣೆ ಮತ್ತು ರೇಷ್ಮೆ ಬಟ್ಟೆಗಳನ್ನು ಬಹಳ ದಿವಸ ಉಪಯೋಗಿಸದೆ ಇಟ್ಟಿದ್ದರೆ ಅವುಗಳಲ್ಲಿ ತೂತುಗಳು ಕಾಣಿಸುತ್ತವೆ.
 
ಇದು ಕೂಡ ಒಂದು ಜಾತಿಯ ಪತಂಗದ ಕೆಲಸ. ಪತಂಗವು ತನ್ನ ಮೊಟ್ಟೆಗಳನ್ನು ಬೆಚ್ಚಗಿನ ಬಟ್ಟೆಗಳ ನಡುವೆ ಇಡುವುದರಿಂದ ಹೀಗಾಗುತ್ತದೆ. ಹಲವು ಚಿಟ್ಟೆ, ಪತಂಗಗಳು ಹಣ್ಣು, ತರಕಾರಿ ಮುಂತಾದವುಗಳನ್ನು ತಿಂದು ರೈತರಿಗೆ ಮಾರಕವಾಗಿಯೂ ಪರಿಣಮಿಸುತ್ತವೆ.

ತಿನ್ನುತ್ತಾ ಕೊಬ್ಬುವ ಕಂಬಳಿಹುಳುಗಳಲ್ಲಿ ಕೆಲವು ಹಾಗೆಯೇ ಬೆಳವಣಿಗೆಯಾದರೆ, ಕೆಲವು ಮಾತ್ರ ಪೊರೆಯನ್ನು ಕಳಚುತ್ತಾ ದೇಹವನ್ನು ಬೆಳೆಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ. ಪೂರ್ತಿ ಬೆಳೆದ ಹುಳು ಒಂದು ವಿಶಿಷ್ಟ ದ್ರವವನ್ನು ಸ್ರವಿಸಿ ರೇಷ್ಮೆದಾರದ ಒಂದು ಮೆತ್ತೆಯನ್ನು ತಯಾರಿಸಿ ಅದನ್ನು ರೆಂಬೆ ಅಥವಾ ಎಲೆಗಳ ಕೆಳಗೆ ಆಧಾರಕ್ಕೆ ಅಂಟಿಸುತ್ತದೆ.

ತಮ್ಮ ದೇಹದ ಒಂದು ತುದಿಯಲ್ಲಿರುವ ಮುಳ್ಳನ್ನು ಮೆತ್ತೆಗೆ ಸಿಕ್ಕಿಸಿ ತಲೆ ಕೆಳಗಾಗಿ ಜೋತಾಡುತ್ತದೆ. ನಂತರ ಚರ್ಮವನ್ನು ಕಳಚಿ ತನ್ನ ಸುತ್ತ ಕೋಶವನ್ನು ನಿರ್ಮಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಒಂದೊಂದು ಹುಳುವೂ ಒಂದೊಂದು ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಕೋಶಗಳನ್ನು ಹೊಂದುತ್ತದೆ.

ಕೋಶದೊಳಗೆ ರೂಪ ಪರಿವರ್ತನೆ ಹೊಂದುವ ಹುಳು ಹೊರಬರುವಾಗ ಪೂರ್ಣಪ್ರಮಾಣದ ಚಿಟ್ಟೆಯಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಈ ಪರಿವರ್ತನೆಗೆ ಕೆಲವು ಹುಳುಗಳು ಕೆಲದಿನಗಳನ್ನಷ್ಟೇ ತೆಗೆದುಕೊಂಡರೆ, ಕೆಲವಕ್ಕೆ ತಿಂಗಳುಗಟ್ಟಲೆ ಕಾಲಾವಕಾಶ ಬೇಕು. ಮೊಟ್ಟೆ, ಮರಿಹುಳು, ಪ್ರೌಢಹುಳು, ಕೋಶ ಹಾಗೂ ಹೊರಬರುವ ಚಿಟ್ಟೆಗೂ ರೂಪಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದಕ್ಕೊಂದು ಸಂಬಂಧವೇ ಇಲ್ಲದಂತೆ ವಿಭಿನ್ನವಾಗಿರುತ್ತದೆ.

ಸೋಜಿಗವೆಂದರೆ, ಕೆಲ ತಿಂಗಳಷ್ಟೇ ಬದುಕನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ಈ ಚಿಟ್ಟೆ ಮತ್ತು ಪತಂಗಗಳು ತಮ್ಮ ಜೀವಿತಾವಧಿಯಲ್ಲಿ ವಿಭಿನ್ನ ಹಾಗೂ ವಿಚಿತ್ರ ರೂಪಗಳನ್ನು ಧರಿಸುತ್ತಾ ತಮ್ಮ ಸಂತತಿಯ ಮುಂದುವರಿಕೆಗೆ ಕಾರಣವಾಗುತ್ತವೆ.