ಕವಿತೆ: ಅಮ್ಮನ ಕಾಲುಗಳು

ಮನೆಪಾಠ ಬರೆಯುವಾಗೆಲ್ಲ ತಿದ್ದಬಂದ ಅಮ್ಮನಿಗೆ ಮಿಸ್
ಹೇಳಿದ್ದೇ ಸರಿ ಅಂತ
ಕೆಂಪುಕಣ್ಣು ಬೀರಿದ್ದೇನೆ
ಉಣ್ಣೋ ಮುದ್ದೆ, ಉಡೋ ಬಟ್ಟೆಗೆಲ್ಲಾ ಖಂಡಿಸಿ, ಕಾಡಿಸಿ ಪೀಡಿಸಿ ಅಳಿಸಿದ್ದೇನೆ
ಅಪ್ಪನಿಗೆ ಕಾಣದೇ ತೆಗೆದಿರಿಸಿದ ಸಾಂಸಾರಿಕ ಚಿಲ್ಲರೆಗಳಿಗೆ
ಕಣ್ಣು ಮತ್ತು ಕೈ ಹಾಕಿದ್ದ ತಪ್ಪಿಗೆ
ಖುದಾ ಏನೂ ಮಾಡಲಾರ, ಅಮ್ಮನ ಕಾಲೇ ಸ್ವರ್ಗ
ಈಗೀಗ ಅವುಗಳೀಗೇ ನಮಸ್ಕಾರ ಹಾಕಿ ತಲೆ ಬಾಗುತ್ತಿದ್ದೇನೆ!

ಎದೆಯುಬ್ಬಿಸಿ ನಡೆ ಎಂದಾಗೆಲ್ಲಾ ಮುಖ ತಿರುಗಿಸಿದ್ದೆ
ನಾಲ್ಕು ಜನರಿಗೆ ನೆರಳಾಗು ಎಂದಾಗಲೂ ಆಕಾಶ ನೋಡಿದ್ದೆ
ಬಂದವಳನ್ನು ಬಾಳಿಸೆಂದ ಚಣವೂ ಮುನಿಸೆ
ಅಮ್ಮನ ಕಣ್ಣೀರ
ನನ್ನ ಕೆನ್ನೆಗಿಳಿಸಿಕೊಂಡದ್ದು ಕಡಿಮೆ; ದೇವರುಗಳು ಅವರ ಪಾಡಿಗಿರಲಿ
ಅಮ್ಮ ಅಂದರೆ ಸದರ(ವೇ?)
ಬಿಡದೇ ದಿನವೂ
ನಮಸ್ಕಾರ ಹಾಕುತ್ತಿದ್ದೇನೆ !

ಮೂಲೆ ಹಿಡಿದ ಅಮ್ಮನ ಹಿಡಿದಾಡಿ, ನಡೆದಾಡಿಸಿ
ನಾನು ಅಮ್ಮನಾಗಿದ್ದೇನೆ
ಅವಳು ಮಗುವಾಗಿದ್ದಾಳೆ
ಕಹಿ ಕಷಾಯ ಸಿಹಿಯೆಂದು ನಾ ಹನಿ ಕುಡಿದೇ ಅವಳಿಗೆ ಕುಡಿಸುವಾಗೆಲ್ಲಾ
ಮೈ ಮುಖ ಹಿಂಡಿ ಹಿಪ್ಪೆಯಾಗಿಸಿಕೊಂಡ ಅಮ್ಮನೆದುರು
ನಾನು ಅಪರಾಧಿ, ಅಲ್ಲಾ ಮಾಫ್ ಮಾಡಲಿ ನನ್ನ
ಸದಾ ಅಮ್ಮನ ಕಾಲ್ಮುಟ್ಟಿ ನಮಸ್ಕರಿಸುತ್ತೇನೆ!

ಬಾಬ ಹೋದರು......ಅಮ್ಮ ಅಕ್ಷರಶಃ ಒಂಟಿ
ಕಣ್ಣೀರೆ ಸಹವಾಸ, ದಿನಗಳ ಲೆಕ್ಕ ತಸ್ಬಿಯ ಮಣಿಗಳೆಣಿಕೆ
ಅನ್ನ-ನೀರು-ಔಷಧ ಗದರಿಸಿ ನೀಡಿದರೂ ಭಯದಿ
ಸೇವನೆ ಅಷ್ಟೆ; ನಾನೆಷ್ಟು ಕ್ರೂರಿ?!

ಅಮ್ಮನ ಬಿದ್ದ ಕೈಕಾಲು ನೀವುವಾಗೆಲ್ಲಾ ಸೋತ
ಬದುಕಿನ ಪುಟಗಳೇ ಕಣ್ಮುಂದೆ;
ಮಸೀದಿಯಲ್ಲಿ ನಾನೆಷ್ಟು ಬಾಗಿದರೇನು
ಅವಳ ಮುಖದಿ ಒಂದು ನಗು ತರಿಸುವುದು ದುಬಾರಿ ಸೈ!

ಎಷ್ಟೊಂದು ಮಾತುಗಳು ಅಮ್ಮನ ಕೊರಳಲ್ಲಿ
ಇಂಗಿದ್ದು, ಆಡಲು ಹೋಗಿ ತಡವರಿಸಿದ್ದು ಮತ್ತು
ಆಡದೇ ಎದೆಯಲ್ಲಿಯೇ ಸಮಾಧಿಯಾಗಿದ್ದು.....
ಐದು ಹೊತ್ತೂ ಅಲ್ಲಾ ಹು ಅಕ್ಬರ್ ದನಿಯಿದೆ
ಅಮ್ಮ ಈಗಿಲ್ಲ ಅಂತ ಹೇಗೆ ಹೇಳಲಿ?

ಕಂಪ್ಯೂಟರ್ ಪರದೆಯ ಮೇಲೆ ಇದೋ ಅಮ್ಮ ಮೌನವಾಗಿ ನಗುತ್ತಿದ್ದಾಳೆ ಪಟವಾಗಿ
ದಿನವೂ ಕಾಲ್ಮುಟ್ಟಿ ನಮಸ್ಕರಿಸುತ್ತೇನೆ
ತಪ್ಪು ಹೆಜ್ಜೆಗಳೇ ಕಾಡುತ್ತವೆ, ಕೊರೆಯುತ್ತವೆ
ಮತ್ತು ಇದ್ದೂ ಸತ್ತಂತೆ ಭಾಸವಾಗುತ್ತವೆ
ಅಮ್ಮನ ಕಾಲುಗಳೇ ನನ್ನ ಪಾಲಿನ ಹಜ್ ಯಾತ್ರೆಯ
ರಹದಾರಿಯಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತವೆ........ಅಲ್ಲಾ-ಅಮ್ಮ- ಮತ್ತು ನಾನು ನಾಳೆಗಳಿಗೂ ಪ್ರಶ್ನೆಯಾಗಿ ಬೆನ್ನು ಹತ್ತುತ್ತೇವೆ!