ಗಾಂಧಿ ನಡೆದ ದಾರಿಯಲ್ಲಿ...

ಇದು ಮೊನ್ನೆ ತಾನೇ ನಡೆದ ಘಟನೆ. ಅನೇಕ ಶಿಕ್ಷಣ ಸಂಸ್ಥೆಗಳಿಗೆ ಮಾದರಿಯಾಗಬಹುದಾದ ಘಟನೆ. ಗದಗ ಜಿಲ್ಲೆಯ ಲಕ್ಷ್ಮೇಶ್ವರದಲ್ಲಿ ಅಪರೂಪದ ಶಾಲೆಯೊಂದಿದೆ. ಅದರ ಹೆಸರು ಸ್ಕೂಲ ಚಂದನ. ನಾನೂ ಪ್ರಪಂಚದಾದ್ಯಂತ ಬೇಕಾದಷ್ಟು ಶಿಕ್ಷಣ ಸಂಸ್ಥೆಗಳನ್ನು ಕಂಡಿದ್ದೇನೆ. ಮಕ್ಕಳ ಸಬಲೀಕರಣದ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ಮತ್ತು ಅವರನ್ನು ಜವಾಬ್ದಾರಿ ಯುವಕರನ್ನಾಗಿ ಮಾಡುವ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯಲ್ಲಿ ಇದಕ್ಕಿಂತ ಮಿಗಿಲಾದ ಶಾಲೆಯನ್ನು ನಾನು ಕಾಣಲಿಲ್ಲ ಎಂದರೆ ಉತ್ಪ್ರೇಕ್ಷೆಯಾಗದು.
 
ಅಲ್ಲಿಯ ಶಿಕ್ಷಕರೇ ಪ್ರಥಮ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು! ತಾವು ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಕಲಿಸಬೇಕಾದ್ದನ್ನು ತಾವೇ ಮಾಡಿ ತೋರಿಸುತ್ತಾರೆ, ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳಲ್ಲಿ ಶಾಶ್ವತ ಬದಲಾವಣೆ ತರಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತಾರೆ. ಇದೇ ಅಕ್ಟೋಬರ್ ಎರಡನೇ ತಾರೀಕಿನಂದು ಶಿಕ್ಷಕರು ಮತ್ತು ಮಕ್ಕಳೆಲ್ಲ ಸೇರಿ ಗಾಂಧಿ  ಜಯಂತಿ ಆಚರಿಸಿದರು.
 
ಅದರ ಭಾಗವಾಗಿ ಗಾಂಧೀಜಿ ಅವರ ಜೀವನ ಕುರಿತಾದ ಉಪನ್ಯಾಸ ಕೇಳಿದರು. ಅದರಿಂದ ಪ್ರಭಾವಿತರಾಗಿ ತಾವೆಲ್ಲ ಗಾಂಧೀಜಿ ಅವರ ಜೀವನ ಮೌಲ್ಯಗಳನ್ನು ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಅಳವಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕೆಂದು ನಿರ್ಧಾರ ಮಾಡಿದರು. ನಿರ್ಧಾರ ಮಾಡುವುದು ಬಲು ಸುಲಭ.  ಅದನ್ನು ಪಾಲಿಸಲು ಛಲ, ನಿಷ್ಠೆ ಎರಡೂ ಬೇಕು.
 
ಮರುದಿನ ಶಾಲೆಯ ನಿಯಮದಂತೆ ಮಕ್ಕಳು ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಐದು ಗಂಟೆಗೆ ಎದ್ದು ಯೋಗಾಸನ ಮಾಡಬೇಕಿತ್ತು. ಅಂದು ಶಾಲೆಯ ವಾರ್ಡನ್‌ರಿಗೆ ಅನಾರೋಗ್ಯವಾಗಿದೆ. ಸಹಾಯಕ ವಾರ್ಡನ್ ಊರಿಗೆ ತೆರಳಿದ್ದಾರೆ. ಪ್ರಾಂಶುಪಾಲರಾದ ಚಂದ್ರಹಾಸ ಪಟಗಾರ ಮತ್ತು ಶಿಕ್ಷಕರು ಶಾಲಾ ಮೈದಾನದಲ್ಲಿ ಮಕ್ಕಳಿಗಾಗಿ ಕಾದರು.
 
ಆರೂವರೆಯಾಯಿತು, ಗಂಟೆ ಏಳಾಯಿತು, ಮಕ್ಕಳು ಮೈದಾನಕ್ಕೆ ಬರುವ ಲಕ್ಷಣವೇ ಕಾಣುತ್ತಿಲ್ಲ. ಪ್ರಾಂಶುಪಾಲರಿಗೆ ಕೋಪ ಏರತೊಡಗಿತು. ನಿನ್ನೆ ತಾನೆ ಗಾಂಧೀಜಿ  ವಿಚಾರಧಾರೆ ಕೇಳಿಸಿಕೊಂಡು ಅವರಂತೆಯೇ ಸಮಯ ನಿಷ್ಠರಾಗಿರಬೇಕೆಂದುಕೊಂಡ ಪ್ರತಿಜ್ಞೆ ರಾತ್ರಿ ಕಳೆಯುವುದರಲ್ಲಿಯೇ ಕರಗಿಹೋಯಿತೇ.
 
ಈ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಸರಿಯಾದ ಬುದ್ಧಿ ಕಲಿಸಬೇಕು ಎಂದು ಮನದಲ್ಲಿ ಹೊಳೆದಾಗ ತಾವೂ ಗಾಂಧೀಜಿಯ ಅಹಿಂಸಾ ತತ್ವ ಪಾಲಿಸಬೇಕಲ್ಲವೇ ಎಂಬ ಚಿಂತನೆ ಮೂಡಿತು. ಎರಡು ಕ್ಷಣ ಚಿಂತಿಸಿದಾಗ ಹೊಸದೊಂದು ದಾರಿ ಗಾಂಧಿ ದಾರಿ ನಿಚ್ಚಳವಾಯಿತು.
ಏಳು ಗಂಟೆಗೆ ನಿಧಾನವಾಗಿ ಒಬ್ಬೊಬ್ಬರಾಗಿ ಎದ್ದು ಮಕ್ಕಳು ಹೊರಗೆ ಬಂದರು.

ಬಯಲಿನಲ್ಲಿ ತಮಗಾಗಿ ಕಾದು ನಿಂತಿದ್ದ ಪ್ರಾಂಶುಪಾಲರು, ಶಿಕ್ಷಕರನ್ನು ನೋಡಿ ಭಯ, ನಾಚಿಕೆ, ಅಪರಾಧಿ ಭಾವ ಎಲ್ಲ ಒಮ್ಮೆಗೇ ಅವರನ್ನು ಮುತ್ತಿದವು. ಯಾವ ಮಾತೂ ಆಡದೇ ಎಲ್ಲರೂ ತಲೆತಗ್ಗಿಸಿ ಶಿಕ್ಷಕರ ಮುಂದೆ ನಿಂತರು.