ನುಡಿ ಬೆಳಗು: ನಾನು ಹೇಗೆ ಜ್ಞಾನಿ ಅಂದರೆ...

ಯಾರೋ ಒಂದು ಸಲ ಸಾಕ್ರೆಟಿಸ್‌ನನ್ನು ಕೇಳಿದರು: ‘ಸಾಕ್ರೆಟಿಸ್, ನೀನು ಮಹಾ ಜ್ಞಾನಿಯಂತೆ, ಹೌದಾ?’ ಸಾಕ್ರೆಟಿಸ್ ಹೇಳಿದ: ‘ಹೌದು ನಾನು ಜ್ಞಾನಿ’
ಕೇಳಿದವನಿಗೆ ಸಾಕ್ರೆಟಿಸ್‌ಗೆ ಬಹಳ ಗರ್ವ, ಅವನಿಗೆ ತಲೆ ಕುತ್ತಿಗೆಯ ಮೇಲೆ ನಿಲ್ಲುತ್ತಿಲ್ಲ ಅನಿಸಿತು. ಅಲ್ಲಾ, ಯಾರಾದರೂ ಜ್ಞಾನಿ ಆದವನು ತಾನು ಜ್ಞಾನಿ ಅಂತ ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾನಾ? ಅವನು ಮತ್ತೆ ಪ್ರಶ್ನೆ ಕೇಳಿದ: ‘ಸಾಕ್ರಟಿಸ್, ಹೇಳು, ನೀನು ಅದು ಹೇಗೆ ಜ್ಞಾನಿ?’

ಆ ಪ್ರಶ್ನೆಗೆ ಸಾಕ್ರೆಟಿಸ್ ಏನು ಹೇಳಿದ ಅನ್ನುವುದೇ ಬಹಳ ಅದ್ಭುತ: ‘ನಾನು ಹೇಗೆ ಜ್ಞಾನಿ ಅಂದರೆ, ಈ ಜಗತ್ತಿನ ಹಲವಾರು ವಿಷಯಗಳಲ್ಲಿ ನನಗೆ ಯಾವ ಜ್ಞಾನವೂ ಇಲ್ಲ, ಅನ್ನುವ ಜ್ಞಾನ ಇದೆ, ಆದ್ದರಿಂದ ನಾನು ಜ್ಞಾನಿ’.

ಬಹುಶಃ ಈ ಮಾತಿಗೆ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನವೇ ಅಗತ್ಯವಿಲ್ಲ. ನನಗೆ ಎಲ್ಲವೂ ಗೊತ್ತು ಎನ್ನುವವನಿಗಿಂತ ಅಜ್ಞಾನಿ ಬೇರಾರೂ ಇಲ್ಲ. ನಿಜವಾದ ಜ್ಞಾನಿ ಆದ್ದರಿಂದಲೇ ಅನಿವಾರ್ಯವಾಗಿ ವಿನೀತನಾಗಿಬಿಡುತ್ತಾನೆ. ಗರ್ವ, ಅಹಂಕಾರ ಎಂಬುದೆಲ್ಲಾ ಅವಿದ್ಯೆಯ ಫಲವೇ.

ಇದೇ ಸಾಕ್ರೆಟಿಸ್‌ಗೆ ಯಾರೋ ಪಂಡಿತನೊಬ್ಬ ಬಂದು ಕಿಚಾಯಿಸಿದ: ‘ಸಾಕ್ರೆಟಿಸ್, ನಿನ್ನ ಶಿಷ್ಯರಿದ್ದಾರಲ್ಲ, ಅವರನ್ನೆಲ್ಲಾ ನೀನು ಸಭ್ಯರನ್ನಾಗಿ ಮಾಡಿಬಿಟ್ಟಿದ್ದೇನೆ ಅಂತ ಬೀಗುತ್ತಿದ್ದೀಯಲ್ಲ, ಆ ಪರಿವರ್ತನೆ ಸತ್ಯವಲ್ಲ. ಅವರೆಲ್ಲಾ ಢೋಂಗಿಗಳು. ನೀನು ಒಂದೇ ಒಂದು ದಿನ ಆ ನಿನ್ನ ಶಿಷ್ಯರನ್ನು ನನ್ನೊಂದಿಗೆ ಕಳುಹಿಸಿಕೊಡು. ಚಿಟಿಕೆ ಹೊಡೆಯುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಅವರನ್ನೆಲ್ಲಾ ಹಾಳುಮಾಡಿಬಿಡುತ್ತೇನೆ’.

ಸಾಕ್ರೆಟಿಸ್ ಹೇಳಿದ: ‘ಅಯ್ಯಾ, ಇದಕ್ಕೆ ಇಷ್ಟೊಂದು ಪಾಂಡಿತ್ಯವಿರುವ ನೀನೇಕೆ ಬೇಕು? ಯಾರು ಬೇಕಾದರೂ ಆ ಕೆಲಸವನ್ನು ಮಾಡಬಹುದು. ಒಂದು ಬಂಡೆಯನ್ನು ಇಷ್ಟಿಷ್ಟೇ ಉರುಳಿಸಿಕೊಂಡು ಪ್ರಯಾಸಪಟ್ಟು ನಾನು ಪರ್ವತದೆತ್ತರಕ್ಕೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದೇನೆ. ಮೇಲಿಂದ ತಳ್ಳುವುದಕ್ಕೆ ಶ್ರಮವೇ ಬೇಕಿಲ್ಲ. ಬೆರಳು ತಾಕಿದರೂ ಆ ಬಂಡೆ ಉರುಳಿಕೊಂಡು ಕೆಳಗೆ ಬಂದುಬಿಡುತ್ತದೆ. ಮೇಲಕ್ಕೆತ್ತುವುದು ಪ್ರಯಾಸ, ಉರುಳಿಸುವುದು ಸಲೀಸು. ಮೇಲಿರುವುದನ್ನು ಕೆಳಕ್ಕೆ ಉರುಳಿಸಲು ನಿನ್ನ ಪಾಂಡಿತ್ಯ ಖರ್ಚಾಗಬೇಕೆ? ಯೋಚಿಸು’.

ಜ್ಞಾನಿಗಳ ಮಾತು, ಕೃತಿ ಎಲ್ಲಾ ಎಷ್ಟು ಚಂದ ಅಲ್ಲವೇ?