ಎತ್ತಿತಂದಿಟ್ಟದ್ದಾದರೂ
ಕದಲಲಾರೆ ಎಂಬಂತೆ
ಸ್ಥಾವರ ಬುದ್ಧ
ನನ್ನ ಬೆಡ್‌ರೂಮಿನ ಶೋಕೇಸಿನಲ್ಲಿ
ನಾನಿಲ್ಲದಿರುವಾಗಲೂ ಇರುವ
ಇಡೀ ದಿನ ಅವನನ್ನು ಮರೆತಂತೆ
ಅಥವಾ ಆತ್ಮವೇ ಇಲ್ಲದಂತೆ
ಇರುವ ಮತ್ತು ಬದುಕನ್ನು ಸಂ – ಭೋಗಿಸುವ
ನನ್ನನ್ನು ಧಿಕ್ಕರಿಸಿ ಇರಲು ಬದ್ಧ
ಎನುವಂತೆ
ಒಂದು ಬೆಳಗ್ಗೆ ಅಸ್ವಸ್ಥಗೊಂಡು
ಬಿದ್ದುಕೊಂಡಾಗ ಹಾಸಿಗೆಯಲ್ಲಿ
ಕೇಳಬೇಕೆನಿಸುವ ಭಾವ ಹುಟ್ಟಿ
ಪ್ರತಿಮೆಗೆ ದೃಷ್ಟಿನೆಟ್ಟು
ಕೇಳಿದೆ:
ಇದೆಯೇ ಆತ್ಮ ಅಥವಾ ಪುನರ್ಜನ್ಮ?
ಮೌನ ಮೆರೆವ ತುಟಿಯಲ್ಲಿ ಆತ
ಉತ್ತರವೂ ನಗುವೂ ಆಗದೇ ಇದ್ದ
ಜಂಗಮನಾಗಿ ಬಾರದೇ
ವಾರದ ಮೇಲೆ ಮಾತಿನ ನಡುವೆ
ಆತ್ಮವೇ ಇಲ್ಲ ಎನ್ನುವಿರೇನು ನೀವು
ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಮರೆತು?
ಕೇಳಿದಳು ನನ್ನವಳು ಬಿಗಿದಪ್ಪಿ
ಇಲ್ಲ ಎನಲಾಗಲಿಲ್ಲ
ಉಂಟು ಎಂದೂ ಕೂಡಾ!
ಆ ಹೊತ್ತಿಗೆ ದೂರದಲ್ಲೆಲ್ಲೋ ಮಿಂಚು ಮಿಂಚಿ
ಸಂಜೆ ಬಿಸಿಲಿನ ನಡುವೆ ತುಂತುರು ಮಳೆ
ತತ್ ಕ್ಷಣ ಹೊರಗಿನ ಕಾಮನಬಿಲ್ಲು ನಿಧಾನ
ಒಳಗಿನ ಪ್ರತಿಮೆಯ ಮೇಲೆ ಬಿದ್ದು
ಜಂಗಮವೇ ಸ್ಥಾವರವಾದಂತೆ ಈಗ
ಕಣ್ಣ ಕನ್ನಡಿಯಲ್ಲಿ.
