ಬದುಕಿನ ನಶ್ವರತೆ

ಹೀಗಿರುವಾಗ ಒಂದು ದಿನ ಯಾವ ಮುನ್ಸೂಚನೆಯೂ ಇಲ್ಲದೆ, ಯಾವ ರೋಗವೂ ಇಲ್ಲದೆ ಥಟ್ಟನೆ ಅಣ್ಣ ಸತ್ತು ಹೋದ. ಇದು ಏಕಾಏಕಿ ಆದದ್ದರಿಂದ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಆಘಾತವಾಗಿತ್ತು. ಮನೆಯ ಜನರೆಲ್ಲ ಕೈ ಹಿಡಿದುಕೊಂಡು ರೋದಿಸತೊಡಗಿದರು. ಅವರ ದುಃಖಕ್ಕೆ ತಡೆಯೇ ಇಲ್ಲದಂತಾಯಿತು. ದಿನ ಕಳೆದರೂ ಅವರ ಕೊರಗು ಕಡಿಮೆಯಾಗಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ವಿಚಿತ್ರವೆಂದರೆ ಬೋಧಿಸತ್ವ ಮಾತ್ರ ಏನೂ ಆಗದಂತೆ ಮೊದಲಿನಂತೆಯೇ ಇದ್ದುಬಿಟ್ಟಿದ್ದ. ಮನೆಯವರೆಲ್ಲ ಅತ್ತು ಅತ್ತು ಸುಸ್ತಾಗಿ ಪ್ರಜ್ಞೆ ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದರೂ ಬೋಧಿಸತ್ವ ಅಳಲಿಲ್ಲ, ದುಃ:ಖ ತೋರಲಿಲ್ಲ. ಬಂದವರು ಇವನ ಬಗ್ಗೆ ತಪ್ಪು ತಿಳಿಯತೊಡಗಿದರು. ಬಹುಶಃ ಇವನು ಇದಕ್ಕೇ ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದನೋ ಏನೋ? ಅಣ್ಣ ಸತ್ತರೆ ಆಸ್ತಿಯೆಲ್ಲ ತನಗೇ ಬರುತ್ತದೆಂದು ಯೋಚನೆ ಮಾಡಿದ್ದಿರಬಹುದು ಎಂದು ಜನ ಮಾತನಾಡಿಕೊಳ್ಳತೊಡಗಿದರು. ಕೊನೆಗೊಬ್ಬ ಹಿರಿಯರು ಬಂದು ಅವನ ಈ ಸ್ಥಿತಪ್ರಜ್ಞತೆಗೆ ಕಾರಣವನ್ನು ಕೇಳಿದರು. ಆಗ ಬೋಧಿಸತ್ವ ಹೇಳಿದ, “ನನ್ನ ಸಂಬಂಧ ಅಣ್ಣನ ಆತ್ಮದೊಂದಿಗೆ ಇತ್ತು, ಈಗ ಅದಿಲ್ಲ. ದೇಹದ ಬಗ್ಗೆ ದುಃಖವೇಕೆ? ನಾವು ಸತ್ತವರಿಗೆ ಮಾತ್ರ ಅಳುತ್ತೇವೆ ಆದರೆ ನಾವೂ ಸಾಯುತ್ತೇವಲ್ಲ ಎಂದು ಯಾರೂ ಏಕೆ ಅಳುವುದಿಲ್ಲ? ಎಲ್ಲ ಶರೀರಧಾರಿಗಳೂ ಒಂದಿಲ್ಲ ಒಂದು ದಿನ ಶರೀರವನ್ನು ತ್ಯಜಿಸಲೇಬೇಕು. ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಇರುವವರೆಗೆ ಸೃಷ್ಟಿಯಾದ ಯಾವ ಜೀವವೂ ತನ್ನ ಶರೀರದ ಮೇಲೆ ಅಧಿಕಾರವನ್ನು ಉಳಿಸಿಕೊಂಡಿಲ್ಲ. ಹೀಗೆ ಮನುಷ್ಯರ ಬದುಕೇ ಸಂಪೂರ್ಣ ಅಸ್ಥಿರವಾದಾಗ, ಅದು ಹೋದಾಗ ಅಳುವುದು ಏಕೆ? ಸ್ಥಿರವಾದದ್ದು ಕಳೆದರೆ ದುಃಖಪಡಬೇಕು. ಅಸ್ಥಿರವಾದದ್ದು ಹೋದರೆ ಅತಿಯಾದ ದುಃಖ ಸರಿಯಲ್ಲ. ಅದಕ್ಕೇ ನಾನು ಅಳುತ್ತಿಲ್ಲ”.

ಬೋಧಿಸತ್ವನ ಬೋಧೆಯಿಂದ ಜನರಿಗೆಲ್ಲ ದೇಹದ ನಶ್ವರತೆಯ ಅರಿವು ಉಂಟಾಗಿ ದುಃಖದ ತೀವ್ರತೆ ಅಳಿಯಿತು. ಸಾವು-ಹುಟ್ಟುಗಳೆಂಬುವು ಆಕಸ್ಮಿಕವಾದವುಗಳು. ಈ ಆಕಸ್ಮಿಕಗಳಿಗಿಂತ ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ನಾವು ಏನು ಮಾಡುತ್ತೇವೆ ಎಂಬುದು ಮುಖ್ಯ ಎಂಬುದನ್ನು ಅರಿತರು.