ನುಡಿ ಬೆಳಗು: ಇರಬೇಕಾದವರು ಇಲ್ಲದಂತಾದರೆ..

ಹುಡುಗ ಬಹಳ ಬುದ್ಧಿವಂತ. ಶ್ರದ್ಧಾವಂತ. ಛಲಗಾರ. ಅದಾದ ಮೇಲೆಯೂ ಕಷ್ಟಪಟ್ಟು ಓದಿದ. ಎಡಗೈಯಲ್ಲಿ ಬರೆಯುವುದನ್ನು ಹೊಸದಾಗಿ ಅಭ್ಯಾಸ ಮಾಡಿದ. ಕೃಷಿ ವಿಜ್ಞಾನದಲ್ಲಿ ಎಂ.ಎಸ್ ಸಿ ವರೆಗೂ ಓದಿದ. ಈ ಹಾದಿಯಲ್ಲಿ ಅನುಭವಿಸಿದ ನೋವೆಷ್ಟು, ಹರಿಸಿದ ಕಣ್ಣೀರೆಷ್ಟು, ಎಂಬುದನ್ನು ನೀವೇ ಕಲ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಿ. ಇಲ್ಲಿ ಬರೆಯುವುದು ಬೇಡ. 

ಆ ಸಾಹಸಿಯ ಸಾಧನೆ ಅಲ್ಲಿಗೂ ಮುಗಿಯಲಿಲ್ಲ. ಈಗ ಆತ ಆಂಧ್ರಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಐ.ಎ.ಎಸ್ ಅಧಿಕಾರಿ. ಆ ಅದ್ಭುತ ವ್ಯಕ್ತಿಯ ಹೆಸರು, ಗಿರೀಶ್. ಅವರನ್ನೊಮ್ಮೆ ಭೇಟಿಯಾದಾಗ ಅವರ ನೋವಿನ ಕತೆಯನ್ನು ವಿವರವಾಗಿ ಹೇಳಿದರು. ಕೇಳಿ ತತ್ತರಿಸಿಹೋಗಿದ್ದೆ.

ಮಾತಿನ ಮಧ್ಯೆ ಅವರು ಇನ್ನೊಂದು ರೀತಿಯ ನೋವಿನ ಬಗ್ಗೆ ಹೇಳಿದರು.

ಅದನ್ನು ಇಂಗ್ಲಿಷ್‌ನಲ್ಲಿ ಫ್ಯಾಂಟಮ್ ಪೆಯ್ನ್ ( Phantom Pain) ಅನ್ನುತ್ತಾರಂತೆ. ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ಅದನ್ನು ಮಾಯಾ ನೋವು ಅಂತಲೋ ಭ್ರಾಂತಿಯ ನೋವು ಅಂತಲೋ ಅನ್ನೋಣ. ಹಾಗೆಂದರೆ, ದೇಹದ ಒಂದು ಅಂಗವನ್ನು ಕತ್ತರಿಸಿ ಹಾಕಿದನಂತರ ಆ ಗಾಯ ಸಂಪೂರ್ಣ ವಾಸಿಯಾದ ಮೇಲೂ ಈ ನೋವು ಇರುತ್ತದೆ. ಗಾಯದ ನೋವಿನಷ್ಟೇ ಅಸಾಧ್ಯ ನೋವು ಅದು. ಅದನ್ನು ಹೀಗೆ ಹೇಳುತ್ತೇನೆ. ರಾತ್ರಿ ಮಲಗಿದ್ದಾಗ ಒಂದಿಷ್ಟು ಚಳಿ ಆಯಿತು ಅನ್ನಿ. ಆಗ ಕಂಬಳಿಯನ್ನು ಮೈಮೇಲೆ ಎಳೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತೇವಲ್ಲ, ಆದರೆ ಹೀಗೆ ಕೈ ಕಳೆದುಕೊಂಡವರಿಗೆ ಏನಾಗುತ್ತದೆಯೆಂದರೆ- ಕಂಬಳಿ ಎಳೆದುಕೊಳ್ಳಲು ಬಲಗೈಯನ್ನು ಚಾಚಬೇಕೆಂದು ಮಿದುಳು ಆದೇಶ ಹೊರಡಿಸುತ್ತದೆ, ಆದರೆ ಬಲಗೈ ಇಲ್ಲ. ಆಗ ಭುಜದ ಮೂಲದಲ್ಲಿ ಗಾಯವಿಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ಅಸಾಧ್ಯ ನೋವಾಗುತ್ತದೆಯಂತೆ. ಅದೇ ಈ ಮಾಯಾ ನೋವು.

ಇದು ಶರೀರದಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರವಲ್ಲ, ಸಮಾಜದಲ್ಲೂ ಆಗುತ್ತದೆ. ಯಾರೋ ಇದ್ದಾರೆಂದು ನಾವು ಕ್ರಿಯೆಗೆ ತೊಡಗುತ್ತೇವೆ, ಆದರೆ ಅವರು ಆಗಲೇ ಮಾಯವಾಗಿರುತ್ತಾರೆ. ಇರುವವರು ಇಲ್ಲದಿರುವಾಗ, ಅಥವಾ ಇಲ್ಲದಂತಾದಾಗ ಸಮಾಜದಲ್ಲೂ ಈ ಮಾಯಾ ನೋವು ಕಾಣಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ನಮ್ಮ ಸಮಾಜದ ಹಲವರು ಹಲವು ಬಗೆಗಳಲ್ಲಿ ಈ ಮಾಯಾ ನೋವನ್ನು ಅನುಭವಿಸಿದವರೇ. ಆದ್ದರಿಂದ ಇರಬೇಕಾದವರು ನಾವಿದ್ದೇವೆ ಎಂದು ಇರಬೇಕು. ಅಗತ್ಯವಿದ್ದಾಗ ‘ಕೈ ಕೊಡಬಾರದು’.