ಕಳೆದಲ್ಲೆ ಕಳೆದದ್ದು ಹುಡುಕುತ್ತ...

ಇನ್ನೊಬ್ಬರು ನೃತ್ಯಗಾತಿ ಆಗಿದ್ರು.
ನನ್ನ ಪಾಳಿ ಬರೂದ್ರೊಳಗ ಆಟ ಅಲ್ಲಲ್ಲೇ ಚದುರಿ ಹೋಗಿತ್ತು. ಹಂಗಾಗಿ ಬಚಾವ್‌. ಆದ್ರ ನನ್ನೊಳಗ ಆ ಸಂಗತಿ ಇನ್ನಾ ಕೊರೀತಿತ್ತು. ನಾವೇನೋ ಕಳಕೋತೀವಿ. ಏನೋ ಅಲ್ಲ, ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಕಳಕೋತೀವಿ. ನಮ್ಮನ್ನೂ ಕಳಕೋತೀವಿ. ಒಂದು ಕುಟುಂಬ ಅನ್ನೂ ವ್ಯವಸ್ಥೆಗೆ ಕೂಡಿದ ಕೂಡಲೆ ನಾವು ಕಳದು ಹೋಗುವ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆ ಸುರು ಆಗ್ತದ. ಮೊದಲು ಹಟ ಕಳಕೋತೀವಿ. ‘ಬೇಕು, ಬೇಕೇಬೇಕು’ ಅಂತ ಹಟಾ ಹಿಡೀತಿದ್ದೋರು, ‘ಈಗಲ್ಲಂದ್ರ ಇನ್ನೊಮ್ಮೆ ಬಿಡು’ ಅನ್ನುವ ಹೊಂದಾಣಿಕಿಯೊಳಗ ಹಟಾ ಕಳಕೋತೀವಿ.

ವ್ಯಾಳಿ ಸಾಲೂದಿಲ್ಲ. ಮಕ್ಕಳನ್ನ ಬೆಳಸೂದ್ರೊಳಗ ಹವ್ಯಾಸ ಕಳಕೋತೀವಿ. ಒಂದು ಸಿನಿಮಾ ನೋಡದಿದ್ರ, ಪ್ರೀತಿಯ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮ ನೋಡದಿದ್ರ ಏನೋ ಕಳಕೊಂಡಂಗ ಚಡಪಡಸ್ತಿದ್ದ ಮನಸು, ಹೋದ್ರ ಹೋಗಲಿ ಬಿಡು... ನೋಡಲಿಕ್ರ ಜೀವನಾ ಮುಂದೋಡುದಿಲ್ಲೇನು ಅಂತ ಸುಮ್ನಾಗೂದ್ರೊಳಗ ಚಟಾ ಕಳಕೊಂತಿವಿ.

ದಿನಕ್ಕ ಹತ್ತು ಸಲೆ ಕನ್ನಡಿ ಮುಂದ ನಿಂದ್ರೋರು, ಮನಿಯಿಂದ ಹೊರಗ ಹೋಗೂಮುಂದ ತಲಿಮ್ಯಾಲೆ ಬಾಚಣಕಿ ಆಡಿಸಿ, ಹಣಿಗೆ ಕುಂಕುಮ ಇಟ್ಕೊಂಡು, ನಾವಿರೂದ ಹಿಂಗ... ಯಾರನ್ನ ಮೆಚ್ಚಿಸಿ ಏನು ಮಾಡೂದದ ಅನ್ನೂಹಂಗ ಹೊಂಟು ಬಿಡ್ತೀವಿ. (ಭಾಳಷ್ಟು ಮಂದಿ ಇದಕ್ಕ ಅಪವಾದ. ಕೆಲವರು ನಮ್ಹಂಗ, ನಿಮ್ಹಂಗ ಇದ್ದೇ ಇರ್ತಾರ. ಆ ಮಾತು ಬ್ಯಾರೆ)

ನಾವು ನಮ್ಮನ್ನೇ ಕಳಕೋತೀವಿ. ಮಾತು ಬಂದಾಗ ನಾವೇನು ಅಂತ ಸಾಬೀತು ಪಡಿಸಾಕ ಹೆಣಗಾಡ್ತೀವಿ. ನಮ್ಮ ಚಾರಿತ್ರ್ಯದ ವಿಷಯ ಬಂದಾಗ ಒಳಗೊಳಗೆ ವಿಲವಿಲ ಒದ್ದಾಡಿದ್ರೂ ಗಂಟಲ ನರಾ ಹರಿಯೂಹಂಗ ಚೀರಾಡಿ ಬಿಡ್ತೀವಿ. ಭೋರ್‌್ಯಾಡಿ ಅಳ್ತೀವಿ. ಎದುರಿನೋರಿಗೆ ಅದೆಲ್ಲ ನಾಟಕ ಅನ್ನಸ್ತದ. ಮತ್ತ ನಾವು ಕಳಕೋತೀವಿ.

ಹಿಂಗ ಕಳಕೊಂಡ ಭಾವ ಬಂದಾಗಲೆಲ್ಲ ಈ ಮಾತು ನೆನಪಾಗ್ತದ. ಕಳದದ್ದು ಕಳದಲ್ಲೇ ಹುಡುಕುಬೇಕು. ಹೌದು ನಾವು ಕಳಕೊಂಡಿದ್ದು, ನಮ್ಮಲ್ಲೇ ಔತುಕೊಂಡಿರ್ತದ. ಅವಾಗವಾಗ  ಅವಕ್ಕಲೆ ಅಂತ ಹೊರಗ ಇಣಕ್ತಿರ್ತದ. ಅವಾಗ ಅದಕ್ಕೊಂದು ಸಣ್ಣ ನೇವರಿಕಿ ಬೇಕು. ಅದಕ್ಕೊಂದು ಸಣ್ಣ ಪ್ರೋತ್ಸಾಹ ಬೇಕು. ನೆಚ್ಚಕಿ ಮಾತು ಬೇಕು. ಬೆಚ್ಚನ ವಾತಾವರಣ ಬೇಕು.

ಆದ್ರ ಇವೆಲ್ಲ ಎಲ್ಲಿ ಸಿಗ್ತಾವ ಬಿಡ್ರಿ... ಅಂತ ನಿಟ್ಟುಸಿರು ಹಾಕಬ್ಯಾಡ್ರಿ. ಗಂಡಸ್ರ ಕುಲಾ ಬೈಯ್ಯಾಕ ನಿಂದರಬ್ಯಾಡ್ರಿ. ಈ ಮಾತು ಯಾಕ ಹೇಳ್ತೀನಂದ್ರ ನಮ್ಮನಿ ಹತ್ರ ಮೌಶಿ ಒಬ್ರು ಇದ್ರು. ಅವರಿಗೆ ಏನರೆ ಹೇಳೂತ್ಲೆ, ಕಾಕಾನ್ನ ಬೈತಿದ್ರು. ‘ಇವರಿಗೆ ಕಟ್ಗೊಂಡು ಎಲ್ಲಾ ಬಿಟ್ಟಂಗಾತು’ ಅಂತಿದ್ರು. ಒಂಜರಾ ಬಿಡುವು ಮಾಡ್ಕೊಂಡು ‘ಮೇರಿ ಕೋಮ್‌’ ಚಿತ್ರಾ ನೋಡ್ರಿ... ಎಂಥಾ ವಿರುದ್ಧದ ಪ್ರಸಂಗದೊಳಗೂ ಅಕಿ ತನ್ನ ಜಿದ್ದು ಸಾಧಿಸಿದ್ಲು. ಆ ಹಾಡು ಮಾತ್ರ ಮಸ್ತ್‌ ಐತಿ.. ‘ದಿಲ್‌ ಯೇ ಜಿದ್ದಿ ಹೈ... ದಿಲ್‌ ಯೇ ಜಿದ್ದಿ ಹೈ... ದಿಲ್‌ ಯೇ ಜಿದ್ದಿ ಹೈ ಜಿದ್ದಿ ಹೈ ದಿಲ್‌ ಯೇ ಜಿದ್ದಿ ಹೈ’

ನಾವು ಮನಸು ಮಾಡಿದ್ರ ಮನಸಿನೊಳಗೇ ಸಮಾಧಿ ಮಾಡಿದ ಹತ್ತಾರು ವಿಷಯಗಳನ್ನ ಹೊರಗ ತಗೀಬಹುದು. ಹಟಾ ಹಿಡೀಲಿಕ್ರೂ, ಚಟಾ ಆಗಲಿಕ್ರೂ... ಅವಾಗವಾಗ ನಮ್ಮ ಮನಸು ಹಗುರಾಗುವಷ್ಟರೆ ನಾವು ನಾವಾಗಬೇಕು.

ನಮ್ಮಮ್ಮ ನಾವು ಸಣ್ಣೋರಿದ್ದಾಗ 12 ತೊಲಿ ಬಂಗಾರ ಕಳಕೊಂಡಿದ್ಲಂತ. ಅದೇ ನೆವಾ ಮಾಡಿ ನಮ್ಮಾಯಿ ನಮ್ಮಮ್ಮ ಅಪ್ಪಗ ದೂರ ಮಾಡಿದ್ಲು. ಪಿಯುಸಿ ಓದಿ ಮದಿವ್ಯಾಗಿದ್ದ ಅಮ್ಮ, 10 ವರ್ಷಗಳೊಳಗ ಐದು ಮಕ್ಕಳನ್ನ ಹೆತ್ತ ಮ್ಯಾಲೆ ಕಾಲೇಜಿಗೆ ಸೇರಿದ್ಲು. ಬಿ.ಎ, ಬಿ.ಎಡ್‌ ಮಾಡಿದ ಕೂಡ್ಲೆ ನೌಕರಿ ಸಿಕ್ಕಿತ್ತು. ಹಳ್ಳೀ ಸಾಲೀಗೆ ಹೋಗಿ ಪಾಠ ಮಾಡಿ ಬರ್ತಿದ್ಲು. ಆಮ್ಯಾಲೆ ಓದುವ ನಶಾ ಹತ್ತಿತು. ಕೊನೀ ಮಗಳು ನಾನೂ ಸಾಲೀಗೆ ಹೋಗಾಕತ್ತಿದೆ. ಮತ್ತ ಎಂ.ಎ ಕನ್ನಡ ಮಾಡಿದ್ಲು. ಧಾರವಾಡದ ಮ್ಯಾಲಿನ ಪ್ರೀತಿ ಅದು. ಮುಂದ ಎಂ.ಎಡ್‌ ಆತು. ಎಂ.ಎ ಇತಿಹಾಸ ಮಾಡಿದ್ಲು... ದುಡ್ಕೊಂತ... ರೊಕ್ಕ ಉಳಸ್ಕೊಂತ ಕಳದಿದ್ದೆಲ್ಲ ಬಂಗಾರ ಮತ್ತ ಮಾಡಿದ್ಲು. ಅಜ್ಜಿ ಕೊನಿಗಾಲಕ್ಕ ಇದ್ದದ್ದು ನಮ್ಮಮ್ಮನ ಹತ್ರ. ಮರಿಮೊಮ್ಮಗ ಹುಟ್ಟದಾಗ ಅಕಿನ ಮ್ಯಾಲೆ ಬಂಗಾರದ ಹೂ ಹಾರಿಸಿದ್ಲು ನಮ್ಮಮ್ಮ. ಅಕಿನ ಬ್ಯಾಸರ, ಸಿಟ್ಟು ಸೆಡವು ಎಲ್ಲಾ ಕಡಿಮಿ ಆಗಿದ್ದು ಅವಾಗ. ಆದ್ರ ಅಷ್ಟು ಆಗೂದ್ರೊಳಗ ಮೂರನೆಯ ತಲೆಮಾರು ಬಂದಿತ್ತು.

ನಾವು ಕಳಕೊಳ್ಳೂದು ದೊಡ್ಡದಲ್ಲ. ಕಳದಿದ್ದು ಪಡಕೊಳ್ಳೂದು ದೊಡ್ಡದು. ಇನ್ನ ಮತ್ತ ಕಚೇರಿ ಗೆಳತಿ ಸುದ್ದಿಗೆ ಬರತೇನು. ತಡಕೊಳ್ಳೂತನ ತಡಕೊಂಡ ಆ ಹೆಣ್ಮಗಳು ಪೊಲೀಸರಿಗೆ ತಾನೇನು ಕೆಲಸ ಮಾಡ್ತಾಳ, ಕಾನೂನು ಎಷ್ಟು ಗೊತ್ತದ ಅಂತ ಹೇಳಿದ ಕೂಡ್ಲೆ ಅವರು ಮಾತಾಡೂ ಧಾಟಿನೇ ಬದಲಾತಂತ. ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ಹಂಗ ಮೇಡಂ ಅನ್ನಾಕ ಚಾಲೂ ಮಾಡಿದ್ರಂತ. ನಮ್ಮ ಜ್ಞಾನ, ಸಂಯಮ ಎರಡೂ ನಮ್ಮನ್ನ ನಾವು ಹುಡುಕಾಗ ಅನುವು ಮಾಡಿಕೊಡುವ ಕೀಲಿಕೈ. ನಾವು ಕಳಕೊಂಡಾಗೆಲ್ಲ ಇವನ್ನೇ ಬಳಸಬೇಕು.