ಅಜ್ಜಿಯ ಕಥೆಗಳನ್ನು ಹೇಳುವವರು ಯಾರು?

ಈಗಿನ ದಿನಗಳಲ್ಲಂತೂ ಸದಾ ಮೊಬೈಲ್, ಟಿ.ವಿ., ವೀಡಿಯೊ ಗೇಮ್‌ಗಳಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿರುವ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ, ಕುಳಿತು ಕಥೆ ಕೇಳುವ ಆಸಕ್ತಿಯೂ ಇಲ್ಲ, ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಕಥೆಯನ್ನು ಹೇಳುವವರೂ ಇಲ್ಲ. ಎಷ್ಟೋ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ‘ಭೀಮ’ ಎಂದರೆ ಲಡ್ಡು ತಿನ್ನುವ ‘ಛೋಟಾ ಭೀಮ್’ ಎಂದೆನಿಸುತ್ತದೆಯೇ ಹೊರತು ಮಹಾಭಾರತದಲ್ಲಿ ಬರುವ ಪಾಂಡವರಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬನೆಂದು ತಿಳಿದಿರುವುದಿಲ್ಲ! ಅಪ್ಪ-ಅಮ್ಮಂದಿರು ಕೆಲಸದ ಒತ್ತಡಕ್ಕೆ ಸಿಲುಕಿ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಮಲಗುವ ಮುನ್ನ ಕಥೆ ಹೇಳುವ ಬದಲು ಅರ್ಥವಿಲ್ಲದ ಕಾರ್ಟೂನ್‌ಗಳನ್ನು ತೋರಿಸಿ ಮಲಗಿಸುತ್ತಾರೆ. ಇದು ವಿಪರ್ಯಾಸವೇ ಸರಿ.
ಕಥೆಗಳನ್ನು ಹೇಳುವುದು ಒಂದು ಕಲೆ, ಯಾವುದೋ ಪಠ್ಯದ ಸಾಲುಗಳನ್ನು ಓದುವ ಹಾಗೆ ಗಾಂಭೀರ್ಯದಿಂದ, ಭಾವ–ಬಣ್ಣವಿಲ್ಲದೆ ಹೇಳಿದರೆ, ಕಥೆಗಳಲ್ಲಿನ ಸ್ವಾರಸ್ಯವೇ ಮರೆಯಾಗುತ್ತದೆ. ಕೇಳುವ ಕಿವಿಗಳ ಏಕಾಗ್ರತೆಯನ್ನು ತಮ್ಮತ್ತ ಸೆಳೆಯುವ ಕಲೆ ಕಥೆ ಹೇಳುವವರಿಗಿರಬೇಕು. ಕಥೆ ಕೇಳುತ್ತ ಅದರಲ್ಲಿ ಬರುವ ಸನ್ನಿವೇಶಗಳು ಕಣ್ಮುಂದೆ ಮೂಡಬೇಕು. ಆ ಸನ್ನಿವೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಬರುವ ಪಾತ್ರಗಳಿಗೆ ಕಲ್ಪನೆಗೆ ಅನುಗುಣವಾಗಿ ಬಣ್ಣಗಳನ್ನು ತುಂಬುತ್ತಾ ಹೋಗಬೇಕು. ಅವರ ಭಾವಕ್ಕೆ ತಕ್ಕಂತೆ ಮನಸಿನ ಕುಂಚವು ಚಿತ್ತಾರ ಸೃಷ್ಟಿಸಬೇಕು. ಆಗಲೇ ಕಥೆಗಳಿಗೆ ಜೀವ ಬರಲು ಸಾಧ್ಯ.

ಕಥೆಗಳು ಕೇವಲ ಕಾಲ್ಪನಿಕವಾಗಿರಬೇಕೆಂದಿಲ್ಲ. ನಮ್ಮ ಜೀವನದ ಜೀವಾಳವಾಗಿರುವ ಅನುಭವಗಳು ಎಷ್ಟೋ ಬಾರಿ ಕಥೆಯಾಗಿ ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಬೆರೆತಿರುತ್ತವೆ. ಅವುಗಳು ಕಾಲ-ಕಾಲಕ್ಕೆ ಹೊಸ ರೂಪವನ್ನು ಪಡೆದರು, ಅದರ ಮೌಲ್ಯವನ್ನು ಬಿಡದೆ ನಮಗೆ ಮಾರ್ಗದರ್ಶಕವಾಗಿರುತ್ತವೆ. ಕಥೆಗಳ ಮೂಲಕ ನಾವು ನಮ್ಮ ಜೀವನಶೈಲಿ, ಭಾಷೆ ಮತ್ತು ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ಕಾಪಾಡಿಕೊಳ್ಳಬಹುದು. ನಮ್ಮ ಬಿಡುವಿಲ್ಲದ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಒಂದಿಷ್ಟು ಸಮಯ ಕಥೆಗಳಿಗಾಗಿ ಮೀಸಲಿಡಬಹುದಲ್ಲವೇ? ಇವತ್ತಿನ ಮೊಬೈಲ್ ಯುಗದಲ್ಲಿ, ಕಥೆಗಳನ್ನು ಹೇಳುವ ಆ್ಯಪ್‌ಗಳು ಬಂದಿವೆ. ಅವುಗಳನ್ನು ಉಪಯೋಗಿಸಿಯಾದರು ಕಥೆಗಳ ಪರಂಪರೆಯನ್ನು ಉಳಿಸಬೇಕು.