ಮಾನವನ ಸಂಬಂಧಗಳು ಶಾಶ್ವತವಲ್ಲ ಎನ್ನುವುದನ್ನು ಬಸವಣ್ಣನವರು ಚಂದ್ರ ಹಾಗೂ ಸಮುದ್ರದ ಉದಾಹರಣೆಯ ಮುಖಾಂತರ ಈ ವಚನದ ಮೂಲಕ ವಿವರಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಆಕಾಶದಲ್ಲಿ ಚಂದ್ರಮನು ಬೆಳೆಯುತ್ತಾ ಹೋದಂತೆ ಸಮುದ್ರವು ಕೂಡ ಉಕ್ಕೇರುತ್ತದೆ. ಚಂದ್ರಮನು ಇಳಿಯುತ್ತಾ ಬಂದಂತೆ ಸಮುದ್ರವೂ ಇಳಿಯುತ್ತದೆ. ಚಂದ್ರಗ್ರಹಣವಾದ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ರಾಹು ಚಂದ್ರಮನನ್ನು ನುಂಗಿದಾಗ ಸಮುದ್ರ ಏರುವುದೂ ಇಲ್ಲ; ಇಳಿಯುವುದೂ ಇಲ್ಲ. ಸಮುದ್ರವನ್ನು ಅಗಸ್ತ್ಯ ಮುನಿಯು ಆಪೋಶನ ಮಾಡಿದಾಗ ಚಂದ್ರಮನು ಕೂಡ ಯಥಾಪ್ರಕಾರವಾಗಿ ಇದ್ದನು. ಕಷ್ಟಗಳು ಬಂದಾಗ ಯಾರಿಗೆ ಯಾರೂ ಆಗುವುದಿಲ್ಲ. ಅವರರವರ ಸಮಸ್ಯೆಗಳಿಗೆ ಅವರವರೆ ಪರಿಹಾರ ಕಂಡುಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ಆರಿಗಾರೂ ಇಲ್ಲ; ಕೆಟ್ಟವಂಗೆ ಕಳೆ ಇಲ್ಲ! ಜಗದ ನಂಟ ನೀನೆ ಅಯ್ಯಾ. ಜಗದರಕ್ಷಕನೆ ಭಗವಂತನಿರುವಾಗ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಅವನು ವೀಕ್ಷಿಸುತ್ತಿದ್ದಾನೆ ಎನ್ನುವುದು ಈ ವಚನದ ತಾತ್ಪರ್ಯವಾಗಿದೆ.
